Święta Klara z Asyżu
Św. Klara, urodzona w 1193 roku, była najstarszą córką pana Favarone z rodu Offreduccich i jego żony Ortolany. Zdobyła solidne wykształcenie, biegłość w haftowaniu, a także pasję do modlitwy, szacunek dla każdej istoty ludzkiej i praktykowanie miłosierdzia, które często wyrażała poprzez jałmużnę dla wielu ubogich. Ojciec Klary starał się zaaranżować jej małżeństwo, jednak ona konsekwentnie odmawiała, przyciągnięta do życia zgodnego z ewangelicznymi zasadami św. Franciszka, zaczęła z nim korespondować i poddała się jego duchowemu kierownictwu.
W 1211 roku, w tajemnicy, opuszcza rodzinną posiadłość, by naśladować świętego i oddać się życiu w ubóstwie i pokucie z miłości do Chrystusa.
Udała się do Porcjunkuli, gdzie przyjęła od Franciszka habit pokutny jako znak zaślubin z Jezusem Chrystusem. Wszelkie próby rodzinne mające na celu skłonienie jej do powrotu zakończyły się fiaskiem. Za Klarą podążają jej młodsze siostry: Katarzyna, która przyjęła imię Agnieszka, i Beatrycze.
Coraz więcej dziewcząt zainspirowanych postawą i przykładem Klary podejmuje radykalne życie według Ewangelii. Franciszek umieszcza je przy kościele św. Damiana, wyznaczając Klarę na ksieni klasztoru. W ten sposób powstał II Zakon, w którym siostry, zwane „ubogimi damami” czy „damianitkami” (od kościoła św. Damiana), a po śmierci Klary klaryskami, żyją w posłuszeństwie, bez posiadania majątku i w czystości.
Życie, które uczyła swoje towarzyszki św. Klara, opierało się na rozważaniu Słowa Bożego i nosiło piętno nauk św. Franciszka. Klara przede wszystkim pokazywała siostrom, jak bardzo powinny być wdzięczne Bogu za łaskę powołania. Razem z nimi gorliwie uczestniczyła w modlitwach, dbała o piękno kaplic i ołtarzy, wykorzystując swoje umiejętności w haftowaniu. Często Klara wspierała swoje modlitwy surowym życiem, często postem i czuwaniem nocami. Była jednak bardzo troskliwa wobec swoich sióstr, nierzadko wypraszając dla nich cudowne wsparcie. Gdy były głodne, pomnażała chleb, gdy były chore, uzdrawiała je znakiem krzyża, a gdy groziło im niebezpieczeństwo ze strony pogańskich Saracenów, jej gorliwa modlitwa do Chrystusa Eucharystycznego często przynosiła Jego zapewnienie: „Nie bójcie się! Ja was zawsze strzegę!”.
Świętość Klary ma swe źródło w bezgranicznej ufności Jezusowi Chrystusowi, w radykalnym przyjęciu życia zgodnie z Ewangelią i w całkowitym posłuszeństwie wobec papieża oraz nauczania Kościoła katolickiego. Osłabiona i schorowana pod koniec życia św. Klara doznała cudownej łaski. Gdy siostry udały się do kaplicy, aby uczcić Boże Narodzenie, ona pozostała na swoim posłaniu chora. Rozważając tajemnicę Wcielenia, westchnęła do Dzieciątka: „Panie Boże, to ze względu na Ciebie zostałam tu sama!”. Wtedy otrzymała łaskę usłyszenia i ujrzenia Pasterki, jaką w kościele Porcjunkuli odprawiał św. Franciszek z braćmi.