„Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie.” (Ewangelia Jana 6,35)

„Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie.”
(Ewangelia Jana 6,35)

Słowa Jezusa: „Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie” odnoszą się do najgłębszej potrzeby człowieka – pragnienia pełni, życia i prawdziwego szczęścia. Chleb jest podstawowym pokarmem, bez którego człowiek nie może żyć, dlatego Jezus używa tego obrazu, aby pokazać, że On sam jest jedynym pokarmem, który naprawdę syci duszę.

Nie chodzi tu tylko o metaforę, ale o rzeczywistość Eucharystii. W dalszej części tego rozdziału Jezus mówi wprost: „Chlebem, który Ja dam, jest moje Ciało za życie świata” (J 6,51). W Eucharystii Chrystus staje się dla nas prawdziwym pokarmem – nie tylko przypomnieniem, ale realną obecnością, która daje życie wieczne.

Głód i pragnienie, o których mówi Jezus, to głód Boga. Człowiek może mieć wszystko – bogactwo, sukcesy, relacje – a mimo to czuć wewnętrzną pustkę. Tylko Jezus może ją wypełnić, bo tylko On jest sensem naszego istnienia. Kto przychodzi do Niego i wierzy, nie będzie już szukał szczęścia w tym, co przemijające, lecz znajdzie spełnienie w Jego miłości.

Te słowa są wezwaniem do głębszej relacji z Chrystusem – nie tylko do wiary, ale do życia Nim każdego dnia. Kto karmi się Jezusem, ten nie tylko żyje dla siebie, ale zaczyna kochać jak On, przebaczać jak On, stawać się dla innych „chlebem” – darem i służbą.