Święty Antoni z Padwy

Ferdynand Bulonne przyszedł na świat w Lizbonie w 1195 roku. W wieku od 15 do 20 lat wstąpił do Kanoników Regularnych św. Augustyna, których klasztor znajdował się na przedmieściach Lizbony. Po dwóch latach przeniósł się do klasztoru w Coimbrze, który był drugim po Lizbonie najważniejszym centrum życia religijnego i kulturalnego kraju. Tam zdobył solidne wykształcenie teologiczne i w 1219 roku przyjął święcenia kapłańskie.

Rok później Ferdynand był świadkiem pogrzebu pięciu franciszkanów zamordowanych przez muzułmanów w Maroku. Po tym wydarzeniu po raz pierwszy usłyszał o duchowych synach św. Franciszka z Asyżu i wstąpił do nich w Olivanez, gdzie osiedlili się przy kościółku św. Antoniego Pustelnika. Przy tej okazji Ferdynand zmienił imię na Antoni. Pochłonięty duchem męczeńskiej ofiary, postanowił udać się do Afryki, aby tam oddać życie za Chrystusa. Jednakże Boże plany były inne. Antoni poważnie zachorował i musiał wrócić do ojczyzny. Jednak na Morzu Śródziemnym napotkał burzę, która zapędziła jego statek na Sycylię. W 1221 roku w Asyżu odbywała się kapituła generalna nowego zakonu. Antoni udał się tam i spotkał się ze św. Franciszkiem (+1226). Po zakończeniu kapituły podporządkował się bratu Gracjanowi, prowincjałowi Emilii i Romanii, który przydzielił mu erem w Montepaolo w pobliżu Forli. Czas tam spędzony Antoni wykorzystał na pogłębienie życia duchowego oraz na studia, z szczególnym zamiłowaniem zagłębiając się w Pismo Święte. Jednocześnie pełnił posługi duszpasterskie i kaznodziejskie. Sława jego kazań dotarła szybko do brata Eliasza, następcy św. Franciszka. Ten mianował go generalnym kaznodzieją zakonu.

Od tego momentu Antoni podróżował po miastach i wioskach, nawołując do poprawy życia i pokuty. Jego dar wymowy, obrazowy i plastyczny język, ascetyczna postawa, gorliwość oraz towarzyszące mu cuda przyciągały tak wielkie tłumy, że musiał głosić kazania na placach, ponieważ żaden kościół nie mógł pomieścić wszystkich słuchaczy. W latach 1225-1227 udał się z kazaniami do południowej Francji, gdzie z całą mocą zwalczał szerzącą się tam herezję katarów (albigensów). Po powrocie do Włoch na kapitule generalnej został wybrany prowincjałem Emilii i Mediolanu. W tym czasie napisał „Kazania niedzielne”. W 1228 roku udał się do Rzymu, aby załatwić pilne sprawy swojej prowincji. Papież Grzegorz IX zaprosił go wtedy do wygłoszenia kazania, które wywarło na nim tak wielkie wrażenie, że nazwał Antoniego „Arką Testamentu”. Papież polecił mu wówczas głoszenie kazań dla tłumów pielgrzymów przybywających do Rzymu. Na prośbę kardynała Ostii Antoni napisał „Kazania na święta” i wygłosił również kazania wielkopostne.

Po powrocie do swojej prowincji udał się do Werony, gdzie rządził okrutny tyran książę Ezelin III, zwolennik cesarza, który szczególnie mścił się na zwolennikach papieża. Mimo ryzyka Antoni miał odwagę powiedzieć władcy prawdę, a ku zdumieniu wszystkich tyran nie śmiał go tknąć i wypuścił go cało.

Antoni był obdarzony wieloma charyzmatami – miał dar bilokacji, czytania w ludzkich sumieniach oraz prorokowania. Wykładał filozofię na uniwersytecie w Bolonii. W 1230 roku na kapitule generalnej zrzekł się urzędu prowincjała i udał się do Padwy. Był już wycieńczony i zachorował na wodną puchlinę. Opadając z sił, zatrzymał się w klasztorze w Arcella, gdzie przy śpiewie „O gloriosa Virginum” wieczorem w piątek, 13 czerwca 1231 roku, oddał ducha Bogu mając zaledwie 36 lat.

Jego pogrzeb stał się wielką manifestacją. Pochowano go w Padwie w kościółku Matki Bożej. W niecały rok później, 30 maja 1232 roku, papież Grzegorz IX zaliczył go w poczet świętych. O tak szybkiej kanonizacji zadecydowały liczne cuda i łaski, jakich wierni doznawali na grobie św. Antoniego. Papieska komisja stwierdziła w krótkim czasie 5 uzdrowień z paraliżu, 7 przypadków przywrócenia wzroku niewidomym, 3 głuchym słuchu, 2 niemym mowy, uzdrowienie 2 epileptyków i 2 wskrzeszenia umarłych. Kult św. Antoniego rozprzestrzenił się po całym świecie bardzo szybko. Grzegorz IX bullą „Cum iudicat” w 1233 roku wyznaczył dzień jego dorocznej pamiątki na 13 czerwca. Sykstus V w 1586 roku włączył jego święto do kalendarza powszechnego Kościoła. Na prośbę króla Hiszpanii Filipa V, Innocenty XIII w 1722 roku ustanowił 13 czerwca świętem dla całej Hiszpanii i podległej jej wówczas Ameryki Południowej. W Padwie wprowadzono praktykę czczenia w każdy piątek śmierci św. Antoniego i we wtorek jego pogrzebu. W 1946 roku Pius XII ogłosił go doktorem Kościoła.

Św. Antoni Padewski jest patronem zakonów: franciszkanów, antoninek oraz wielu bractw; Padwy, Lizbony, Padeborn, Splitu; dzieci, górników, małżeństw, narzeczonych, położnic, ubogich, podróżnych, ludzi i rzeczy zaginionych. Na miejscu grobu św. Antoniego – Il Santo – wznosi się potężna bazylika, jedno z najbardziej popularnych sanktuariów w Europie. Badania szczątków Świętego przeprowadzone w 1981 roku ustaliły, że miał 190 cm wzrostu, pociągłą twarz i ciemnobrązowe włosy. Na kolanach wykryto cienkie pęknięcia, spowodowane zapewne długim klęczeniem.

W ikonografii św. Antoni przedstawiany jest w habicie franciszkańskim; często głosi kazanie, czasami trzyma Dzieciątko Jezus, które według legendy mu się ukazało (podobnie legendą jest jego kazanie do ryb czy zniewolenie muła, aby oddał cześć Najświętszemu Sakramentowi, by zawstydzić heretyka). Jego atrybutami są: księga, lilia, serce, ogień – symbol gorliwości, bochenek chleba, osioł i ryba.