Święty Ignacy Loyola

Święty Ignacy Loyola jest założycielem Towarzystwa Jezusowego w Kościele katolickim. Zanim do tego doszło w 1540 roku, przeszedł długą drogę, oddając się działaniu Boga. Inigo, bo takie było jego imię nadane na chrzcie świętym, pochodził z bardzo licznej rodziny szlacheckiej w kraju Basków w Hiszpanii i był trzynastym dzieckiem. Jego przodkowie ryzykowali życie, broniąc króla Kastylii. W dzieciństwie i wczesnej młodości otrzymał religijne wychowanie, modląc się w domu i odwiedzając pobliskie sanktuarium maryjne.

Na zamku w Arevalo Inigo został przyuczony do służby na dworze królewskim. Już wtedy marzył o ziemskiej sławie i ożenku z damą z książęcego, a nawet królewskiego rodu. W swoim dzienniku, Pielgrzymie, przyznał, że prowadził niezbyt zorganizowane życie. Później został rycerzem i w 1521 roku bronił twierdzy Pampeluny przed królem Nawarry i Francuzami, narażając życie. Tam został ranny, tracąc lewą nogę w wyniku uderzenia kuli armatniej. Wrócił do domu rodzinnego, gdzie powoli dochodził do zdrowia, czasem zmagając się z bliskim śmierci.

Przełomem okazała się uroczystość świętych Piotra i Pawła, kiedy to Inigo podczas rekonwalescencji, czytając Ewangelię i historie o świętych, doświadczył wewnętrznej przemiany. Stopniowo Pan Jezus coraz bardziej dotykał jego serca, wykorzystując jego ambicję i pragnienie odznaczenia się czymś wielkim. Postanowił więc zerwać z próżnym życiem, aby całkowicie należeć do Jezusa. Oddał swój rycerski strój żebrakowi i ubrany w szatę żebraczą udał się pieszo do sanktuarium Matki Bożej w Montserrat. Tam, czuwając przez całą noc, otrzymał łaskę całkowitej wolności od pokus cielesnych. Następnie udał się do Manresy, gdzie posługiwał chorym i oddawał się osobistej modlitwie.

W Manresie toczył prawdziwą walkę duchową, nękany nawet pokusą samobójstwa. Odbył kilkudniową spowiedź, zapisując swoje medytacje i mistyczne przeżycia, które stały się podstawą dla jego Ćwiczeń duchowych, zatwierdzonych później przez papieża w 1548 roku.

Nad rzeką Cardoner doświadczył łaski widzenia „całości wiary”, pojmując najważniejsze tajemnice chrześcijańskiej wiary. Po powrocie do Hiszpanii studiował w Alkali i udzielał Ćwiczeń duchowych, co spotkało się z trudnościami ze strony inkwizycji. Udał się na nauki do Salamanki, a potem do Paryża, gdzie zmienił swoje imię na Ignacy. Tam poznał bł. Piotra Favra i św. Franciszka Ksawerego, z którymi 15 sierpnia 1534 roku złożył śluby czystości i ubóstwa.

W 1537 roku Ignacy i jego towarzysze przyjęli w Wenecji święcenia kapłańskie i rozpoczęli pracę apostolską. W 1538 roku złożyli śluby zakonne i udali się do Rzymu, aby oddać się w dyspozycji papieża. Ignacy celebrował swoją pierwszą mszę prymicyjną w Betlejem, 25 grudnia 1538 roku.

By zachować jedność w grupie, postanowili założyć zakon, którego pierwszym generałem został Ignacy Loyola. Zatwierdzony przez papieża w 1540 roku, zakon zaczął rozprzestrzeniać się na całym świecie, podejmując pracę misyjną i edukacyjną. Jego największym osiągnięciem był św. Franciszek Ksawery, misjonarz w Indiach, Japonii i na Molukach.

Ignacy zmarł 31 lipca 1556 roku, a jego dzieło kontynuowane było przez kolejnych jezuitów. Kanonizowany przez Grzegorza XV w 1622 roku, został ogłoszony patronem rekolekcji przez Piusa XI.