Święty Juda Tadeusz

Św. Juda, nazywany Tadeuszem, aby odróżnić go od Judasza Iskarioty, pochodził z Kany Galilejskiej. Jego rodzicami byli Maria i Kleofas (znany również jako Alfeusz). Jego braćmi byli św. Jakub, pierwszy biskup Jerozolimy, Józef oraz św. Szymon. Był krewnym Pana Jezusa, ponieważ jego matka, Maria Kleofasowa, była kuzynką Matki Chrystusa. Rodzina św. Judy, oddana szerzeniu Ewangelii, towarzyszyła Zbawicielowi podczas jego działalności apostolskiej. Udali się z Nim do Jerozolimy na święto Paschy i byli świadkami Jego Męki i Śmierci. Relikwie św. Judy zostały później przeniesione do Rzymu, gdzie spoczywają w Bazylice św. Piotra, otaczane wielką czcią.

Św. Juda nosił przydomek Tadeusza, co oznacza „odważny”. Powód, dla którego Ewangeliści nadali mu to miano, nie jest znany. Święty Juda był bratem św. Jakuba Młodszego (Mt 13,55) i często nazywany jest „Juda Jakubowy” (Łk 6,16; Dz 1,13). Może też być bratem św. Szymona, chociaż współczesne badania to kwestionują. Nie jest również jasne, dlaczego Orygenes i inni pisarze kościelni nazywają go także przydomkiem Lebbeusz.

Według tradycji starochrześcijańskiej, Hegezyp, który żył w II wieku, przekazał, że Apostoł był żonaty, gdy dołączył do grona uczniów Pana Jezusa, podobnie jak św. Piotr. Cesarz Domicjan, obawiając się utraty władzy, nakazał sprowadzić do Rzymu wnuków św. Judy, obawiając się, że jako krewni Chrystusa mogą rościć sobie prawa do tronu. Jednak, przekonawszy się, że są to ludzie skromni i bez wielkich ambicji, odesłał ich do domu (Euzebiusz, Historia Kościoła III, 19, XX, 1-7).

Późniejsze relacje mówią, że św. Juda po zesłaniu Ducha Świętego głosił Ewangelię w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii. Miał zginąć śmiercią męczeńską w Libanie lub Persji. W Edessie powstała legenda, że spotkał się z tamtejszym królem Abgarem, wypełniając w ten sposób obietnicę Pana Jezusa, który obiecał królowi, że pośle do niego swojego ucznia. Św. Juda jest czczony jako patron od spraw trudnych i beznadziejnych.