Święty Ojciec Pio
Święty Ojciec Pio urodził się w 1887 roku w Pietrelcinie, malowniczo położonej miejscowości niedaleko Neapolu. Francesco Forgione, bo takie było jego prawdziwe imię, nosił je do 1903 roku, kiedy wstąpił do franciszkańskiego Zakonu Kapucynów w prowincji Foggia. Tam przybrał imię Pio, co oznacza pobożny. Od początku życia zakonnego wyróżniał się umiłowaniem modlitwy i cierpliwością w znoszeniu cierpienia. W katedrze w Benewencie 10 sierpnia 1910 roku przyjął święcenia kapłańskie. Przez pewien czas pozostał w swojej rodzinnej Pietrelcinie, pomagając proboszczowi.
W kolejnych latach starał się żyć we wspólnotach klasztornych, co przychodziło mu z dużą trudnością ze względu na poważne problemy zdrowotne. Lekarze stwierdzili u niego źle rokującą gruźlicę. W 1916 roku został przeniesiony do klasztoru w San Giovanni Rotondo. Tam otrzymał stygmaty we wrześniu 1918 roku. Kiedy na jego ciele pojawiły się nie gojące się rany w tych samych miejscach, w których miał je ukrzyżowany Jezus, pojawiły się pierwsze liczne oskarżenia o fałszerstwo. Ojciec Pio był poddawany licznym badaniom. W 1931 roku, w związku z olbrzymim zamieszaniem wokół stygmatów oraz oskarżeniami o fałszerstwo, Stolica Apostolska zakazała Ojcu Pio wykonywania posługi kapłańskiej. Po dwóch latach zakaz został cofnięty i Ojciec Pio powrócił do służby Bożej w San Giovanni Rotondo. Jego celem stała się pomoc ludziom cierpiącym, zarówno duchowo, jak i fizycznie. Realizował to przez gorliwą modlitwę, wypraszając w ten sposób łaski dla wiernych.
Był oddanym spowiednikiem, gotowym służyć swoją posługą nawet przez całą dobę. To jednak było zbyt mało dla ambicji Ojca Pio. Kilka lat wcześniej pomagał w uruchomieniu małego szpitala w San Giovanni Rotondo. Marzył jednak o czymś znacznie większym, adekwatnym do potrzeb lokalnej ludności. Plany stworzenia większego dzieła przerwała wojna. Od 1940 roku zbierał fundusze i pozyskiwał nowych zwolenników swojej inicjatywy. Budowa szpitala ruszyła po zakończeniu wojny. Został on oddany do użytku w 1956 roku. Zarząd nad szpitalem sprawował sam Ojciec Pio, łącząc swoje nowe obowiązki z intensywną działalnością duszpasterską. W 1959 roku ponownie poważnie zachorował. Nie mógł chodzić, słuchać spowiedzi, ani odprawiać mszy. Poprawa stanu zdrowia nastąpiła po wizycie obrazu Matki Boskiej Fatimskiej w San Giovanni Rotondo.
W 1960 roku kolejne nieszczęście spotkało Ojca Pio. Po wizytacji klasztoru i szpitala Stolica Apostolska zabroniła mu pracy z wiernymi. Wydane zarządzenia zniósł dopiero nowo wybrany papież Paweł VI. Ojciec Pio wznowił swoją działalność, lecz jego zdrowie było coraz słabsze.
We wrześniu 1968 roku klasztor w San Giovanni Rotondo przygotowywał się do obchodów 50-lecia stygmatyzacji Ojca Pio. Wtedy zniknęły z jego ciała stygmaty. Zakonnik doskonale znał znaczenie tego zniknięcia. 22 września odprawił ostatnią mszę jubileuszową. Zmarł 23 września nad ranem. W jego pogrzebie wzięło udział ponad 100 tysięcy osób. Setki tysięcy pielgrzymów przybywają co roku do sanktuarium w San Giovanni Rotondo.