Zeszyt pierwszy – Dzienniczek św. Siostry Faustyny Kowalskiej

1.

Z OTWARTEGO SERCA PANA JEZUSA PŁYNIE POCIECHA DLA DUSZ

O Miłości Wiekuista, każesz malować obraz Swój Święty
I odsłaniasz nam zdrój miłosierdzia niepojęty,
Błogosławisz kto się zbliży do Twych promieni.
A dusza czarna w śnieg się zamieni.

O słodki Jezu, tu założyłeś tron Miłosierdzia Swego
By cieszyć i wspomagać człowieka grzesznego,
Z otwartego Serca, jak ze zdroju czystego,
Płynie pociecha dla duszy i serca skruszonego.

Nich dla obrazu tego cześć i sława
Płynąć z duszy człowieka nigdy nie ustawa,
Niech z serca każdego cześć Miłosierdziu Bożemu płynie
Teraz i na wieki wieków i w każdej godzinie. (Dz 1)

2.

NALEŻY Z UFNOŚCIĄ PATRZEĆ W PRZYSZŁOŚĆ

O Boże mój

Gdy patrzę w przyszłość ogarnia mnie trwoga,
Ale po cóż zagłębiać się w przyszłości?
Dla mnie jest tylko chwila obecna droga,
Bo przyszłość może w duszy mojej nie zagości.

Czas, który przeszedł, nie jest w mojej mocy,
By cos zmienić, poprawić lub dodać,
Bo tego nie dokazał ani mędrzec, ani prorocy,
A wiec co przeszłość w sobie zawarła, na Boga zdać.

O chwilo obecna, ty do mnie należysz cała,
Ciebie wykorzystać pragnę, co tylko jest w mej mocy,
A chociaż jestem słaba i mała
Dajesz mi łaskę swej wszechmocy.

A więc z ufnością w Miłosierdzie Twoje
Idę przez życie jak dziecko małe,
I składam Ci codziennie w ofierze serce moje
Rozpalone miłością o Twoja większa chwałę. (Dz 2)

+

J.M.J.

Bóg i dusze
Królu Miłosierdzia, kieruj duszą moją.

Siostra M. Faustyna
od Najświętszego Sakramentu (Dz 3)

Wilno, 28.7.1934 rok

3.

MODLITWA ŚW. FAUSTYNY DO PANA JEZUSA UKRYTEGO W NAJWIĘTSZYM SAKRAMENCIE

O Jezu mój, z ufności ku Tobie
Wiję wieńcy tysiące i wiem,
Że rozkwitną wszystkie,
I wiem, że rozkwitną wszystkie, kiedy je oświeci Boskie Słońce.

+ O wielki, Boski Sakramencie,
Który kryjesz mego Boga,
Jezu, bądź ze mną w każdym momencie,
a serca mego nie obejmie trwoga. (Dz 4)

+

J.M.J.

Wilno, 28.7.1934 rok
+Pierwszy brulion

Bóg i dusze

4.

ŚW. FAUSTYNA UWIELBIA TRÓJCĘ PRZENAJŚWIĘTSZĄ

Bądź uwielbiona, o Przenajświętsza Trójco, teraz i czasu wszelkiego. Bądź uwielbiona

we wszystkich dziełach i tworach Swoich. Niech będzie podziwiana i wysławiana wielkość

Miłosierdzia Twego, o Boże. (Dz 5)

5.

ŚW. FAUSTYNA Z ROZKAZU PANA JEZUSA ROZPOCZYNA OPISYWANIE SWOICH DUCHOWYCH PRZEŻYĆ

Mam spisać zetknięcia się duszy mojej z Tobą O Boże, w chwilach szczególnych

nawiedzeń Twoich. Mam pisać o Tobie, o Niepojęty w Miłosierdziu ku biednej duszy mojej.

Wola Twoja święta jest życiem duszy mojej. Mam ten nakaz przez tego, który mnie Ciebie

Boże tu na ziemi zastępuje, który mi tłumaczy wolę Twoją świętą. Jezu, widzisz, jak mi jest

trudno pisać, jak nie umiem napisać co w duszy przezywam. O Boże, czyż może napisać

pióro to, w czym nieraz słów nie ma? Ale każesz pisać, o Boże, to mi wystarczy. (Dz 6)

Warszawa, dnia 1.8.1925 r.

Wstąpienie do klasztoru

6.

ŚW. FAUSTYNA CZUŁA POWOŁANIE DO ŻYCIA ZAKONNEGO JUŻ OD SIÓDMEGO ROKU ŻYCIA.

Ostatnie wezwanie Boże, łaskę powołania do życia zakonnego czułam od siedmiu lat.

W siódmym roku życia usłyszałam pierwszy raz głos Boży w duszy, czyli zaproszenie do

życia doskonalszego, ale nie zawsze byłam posłuszna głosowi łaski. Nie spotkałam się z

nikim, kto by mi te rzeczy wyjaśnił. (Dz 7)

7.

RODZICE ODMAWIAJĄ ZGODY NA WSTĄPIENIE 18-LETNIEJ CÓRKI DO KLASZTORU

Osiemnasty rok życia, usilna prośba rodziców o pozwolenie wstąpienia do klasztoru;

stanowcza odmowa rodziców. Po tej odmowie oddałam się próżności życia, nie zwracając

żadnej uwagi na glos łaski, chociaż w niczym zadowolenia nie znajdowała dusza moja.

Nieustanne wołanie łaski było dla mnie udręką wielką, jednak starałam się ją zagłuszyć

rozrywkami. Unikałam wewnętrznie Boga, a całą duszą skłaniałam się do stworzeń. Jednak

łaska Boża zwyciężyła w duszy. (Dz 8)

8.

PAN JEZUS CIERPIĄCY UKAZUJE SIĘ ŚW. FAUSTYNIE W CZASIE TAŃCA, NA BALU W ŁODZI

W pewnej chwili byłam a jedna sióstr na balu. Kiedy się wszyscy najlepiej bawili,

dusza moja doznawała wewnętrznych udręczeń. W chwili, kiedy zaczęłam tańczy, nagle

ujrzałam Jezusa obok, Jezusa umęczonego, obnażonego z szat, okrytego całego ranami, który

mi powiedział te słowa: dokąd cię będę cierpiał i dokąd mnie zwodzić będziesz? W tej

chwili umilkła wdzięczna muzyka, znikło sprzed oczu moich towarzystwo, w którym się

znajdowałam, pozostał Jezu i ja. Usiadłam obok swojej drogiej siostry, pozorując to co zaszło

w duszy mojej bólem głowy. (Dz 9)

9.

ŚW. FAUSTYNA UDAJE SIĘ DO KOSCIOŁA ŚW. STANISŁAWA KOSTKI, TAM PAN JEZUS POLECA JEJ JECHAĆ DO WARSZAWY

Po chwili opuściłam potajemnie i udałam się do katedry św. Stanisława Kostki (w

Łodzi). Godzina już zaczęła szarzeć, ludzi było mało w katedrze, nie zwracając na nic co się

wokoło mnie dzieje, padłam krzyżem przed Najświętszym Sakramentem i prosiłam Pana, aby

mi raczył dać poznać, co mam czynić dalej, wtem usłyszałam te słowa: jedź natychmiast do

Warszawy, tam wstąpisz do klasztoru. Wstałam od modlitwy i przyszłam do domu i

załatwiłam rzeczy konieczne. Jak mogłam zwierzyłam się siostrze z tego, co zaszło w duszy i

kazałam pożegnać rodziców i tak w jednej sukni, bez niczego przyjechałam do Warszawy.

(Dz 10)

10.

W WARSZAWIE MATKA BOŻA KAŻE ŚW. FAUSTYNIE UDAĆ SIĘ DO PODWARSZAWSKIEJ MIEJSCOWOŚCI NA NOCLEG

Kiedy wysiadłam z pociągu i spojrzałam, ze każdy idzie w swoja stronę, lęk mnie

ogarnął co z sobą robić? Gdzie się zwrócić, nie mając nikogo znajomego? I rzekłam do Matki

Bożej: Maryjo, prowadź mnie, kieruj mną. Natychmiast usłyszałam w duszy te słowa: abym

wyjechała poza miasto, do pewnej wioski, tam znajdę nocleg bezpieczny, co też uczyniłam i

tak zastała, jak mi Matka Boża powiedziała. (Dz 11)

11.

NASTĘPNEGO DNIA ŚW. FAUSTYNA WRACA DO WARSZAWY, WSTĘPUJE DO

KOŚCIOŁA (ŚW. JAKUIBA NA OCHOCIE) NA MSZĘ ŚW., TAM Z POLECENIA

PANA JEZUSA PODCHODZI DO KAPŁANA

Na drugi dzień raniusieńko pojechałam do miasta i weszłam do pierwszego kościoła,

jaki spotkałam i zaczęłam się modlić o dalsza wolę Bożą. Msze św. wychodziły jedna po

drugiej. Podczas jednej Mszy św. usłyszałam te słowa: Idź do tego kapłana i powiedz mu

wszystko, a on ci powie, co masz dalej czynić. Po skończonej Mszy św. poszłam do

zakrystii i opowiedziałam wszystko, co zaszło w duszy mojej i prosiłam o wskazówkę, gdzie

wstąpić, do jakiego klasztoru. (Dz 12)

12.

KAPŁAN UWIERZYŁ ŚW. FAUSTYNIE I POSYŁA DO ZAUFANEJ PARAFIANKI

Kapłan ten zdziwił się w pierwszej chwili, ale kazał mi bardzo ufać, że Bóg zarządzi

dalej. Tymczasem ja cię poślę [powiedział] do jednej pobożnej pani, u której się zatrzymasz

dopokąd nie wstąpisz do klasztoru. Kiedy się zgłosiłam do tej pani, przyjęła mnie bardzo

życzliwie. (Dz 13)

13.

ŚW. FAUSTYNA POSZUKUJE KLASZTORU, DO KTÓREGO MOGŁABY WSTAPIĆ

W tym czasie szukałam klasztoru, jednak wszędzie gdzie zapukałam do furty,

wszędzie mi odmówiono. Ból ścisnął mi serce i rzekłam do Pana Jezusa: dopomóż mi, nie

zostawiaj mnie samą. (Dz 13)

14.

PAN JEZUS PRZYJMUJE ŚW. FAUSTYNĘ DO ZGROMADZENIA SIÓSTR MATKI BOŻEJ MIŁOSIERDZIA

Aż wreszcie zapukałam do naszej furty. (lato 1924 r Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej

Miłosierdzia w Warszawie, przy ul. Żytniej). Kiedy wyszła do mnie Matka Przełożona, obecna

matka generalna Michaela, po krótkiej rozmowie każe mi iść do Pana domu i zapytać, czy

mnie przyjmie. Zrozumiałam zaraz, że mam się zapytać Pana Jezusa. Poszłam do kaplicy z

wielka radością i zapytałam Jezusa: Panie domu tego, czy mnie przyjmujesz? – Tak mi kazała

się zapytać jedna z tych Sióstr.

I zaraz usłyszałam głos taki: przyjmuję jesteś w sercu moim. Kiedy wróciłam z

kaplicy Matka Przełożona najpierw zapytała: No, czy Pan przyjął cię? – Odpowiedziałam, że

tak. – Jeżeli Pan przyjął, to i ja przyjmuję. ( Dz 14)

15.

ŚW. FAUSTYNA PRZEZ ROK PRZEBYWAŁA W ŚWIECIE W DOMU POBOŻNEJ NIEWIASTY

Takie to było moje przyjęcie. Jednak dla wielu przyczyn musiałam jeszcze przeszło

rok pozostać na świecie u tej pobożnej osoby, ale już nie wróciłam do domu. (Dz 7-15)

16.

ŚW. FAUSTYNA SKŁADA PRYWATNY ŚLUB CZYSTOŚCI

W tym czasie musiałam walczyć z wielu trudnościami, ale Bóg łaski Swej mi nie

szczędził, coraz większa zaczęła ogarniać mnie tęsknota za Bogiem. Osoba ta chociaż była

bardzo pobożna, jednak nie rozumiała szczęścia życia zakonnego i w swej poczciwości

zaczęła układać mi inne plany życia, a jednak uczulam, że mam serce tak wielkie, że nic go

napełnić nie zdoła. Wtem zwróciłam się cała stęsknioną duszą do Boga. Było to w czasie

oktawie Bożego Ciała. Bóg napełnił duszę moją światłem wewnętrznym głębszego poznania

Go, jako najwyższego dobra i piękna. Poznałam jak bardzo mnie Bóg miłuje. Przedwieczna

jest miłość Jego ku mnie. Było to w czasie nieszporów – w prostych słowach, które płynęły z

serca, złożyłam Bogu ślub wieczystej czystości. Od tej chwili czułam większą zażyłość z

Bogiem, Oblubieńcem swoim. Od tej chwili uczyniłam celkę w sercu moim, gdzie zawsze

przestawałam z Jezusem. (Dz 16)

17.

ŚW. FAUSTYNA 1.VIII. 1925 WSTĘPUJE DO KLASZTORU

Wreszcie przyszła chwila, w której się otworzyła dla mnie furta klasztorna – było to

pierwszego sierpnia (1925 r.), wieczorem, w wigilię Matki Bożej Anielskiej. Czułam się

niezmiernie szczęśliwa, zdawało się mi, że wstąpiłam w życie rajskie. Jedna się wyrywała z

serca mojego modlitwa dziękczynna. (Dz 17)

18.

ŚW. FAUSTYNA CHCE OPUŚCIĆ ZAKON, PONIEWAŻ BYŁO TAM ZA MAŁO CZASU NA MODLITWĘ

Jednak po trzech tygodniach spostrzegłam, że tutaj jest tak mało czasu na modlitwę i

wiele innych rzeczy, które mi przemawiały do duszy, żeby wstąpić do zakonu więcej

ściślejszego. Myśl ta bardzo się utrwaliła w duszy, ale jednak nie było w tym woli Bożej.

Jednak myśl, czyli pokusa, wzmagała się coraz więcej, ze postanowiłam sobie w pewnym

dniu opowiedzieć się Matce Przełożonej i stanowczo wystąpić. Ale Bóg tak kierował

okolicznościami, że nie mogłam się dostać do Matki przełożonej. Wstąpiłam do małej

kapliczki przez pójściem na spoczynek i prosiłam Jezusa o światło w tej sprawie, ale nic nie

otrzymałam w duszy, tylko jakiś dziwny niepokój mnie ogarniał, którego nie rozumiałam.

Jednak pomimo wszystkiego, postanowiła sobie, że rano po Mszy św. zaraz się zwrócę do

Matki Przełożonej i powiem o wziętym postanowieniu. (Dz 18)

19.

PAN JEZUS CIERPIĄCY OSOBIŚCIE PROSI ŚW. FAUSTYNĘ, BY POZOSTAŁA W

TYM ZAKONIE, BY UDZIELIĆ WIELU ŁASK, KTÓRE PRZYGOTOWAŁ

Przyszłam do celi. Siostry już się położyły – światło zgaszone. Ja weszłam do celi

pełna udręki i niezadowolenia. Nie wiem co z sobą robić. Rzuciłam się na ziemię i zaczęłam

się gorąco modlić o poznanie woli Bożej. Cisza wszędzie jak w tabernakulum. Wszystkie

Siostry, jak te hostie białe odpoczywają zamknięte w kielichu Jezusowym, a tylko z mojej celi

Bóg słyszy jęk duszy. Nie wiedziałam o tym, że bez pozwolenia nie wolno się w celi po

dziewiątej modlić. Po chwili jasno się zrobiło w mojej celi i ujrzałam na firance Oblicze Pana

Jezusa bolesne bardzo. Żywe rany na całym Obliczu i duże łzy spadały na kapę mojego łóżka.

Nie wiedząc, co to wszystko ma znaczyć, zapytałam Jezusa: Jezu, kto Ci wyrządził taka

boleść? – A Jezus odpowiedział, że ty mi wyrządzisz taką boleść, jeżeli wystąpisz z tego

zakonu. Tu cię wezwałem, a nie gdzie indziej i przygotowałem wiele łask dla ciebie.

Przeprosiłam Pana Jezusa i zmieniłam natychmiast powzięte postanowienie.

Na drugi dzień była nasza spowiedź. Opowiedziałam wszystko, co zaszło w duszy

mojej, a spowiednik mi odpowiedział, że jest w tym wyraźna wola Boża, że mam zostać w

tym zgromadzeniu i nie wolno mi ani nawet myśleć o innym zakonie. Od tej chwili czuję się

zawsze szczęśliwa i zadowolona. (Dz 19).

20.

ŚW. FAUSTYNA Z POWODU CHOROBY WYJEŻDŻA DO SKOLIMOWA

W krótkim czasie po tym, zapadłam na zdrowiu. Drga Matka Przełożona wysłała mnie

razem z dwoma innymi siostrami na wakacje do Skolimowa, kawałek poza Warszawę. W tym

czasie zapytałam się Pana Jezusa za kogo jeszcze mam się modlić? Odpowiedział mi Jezus, że

na przyszłą noc da mi poznać za kogo mam się modlić. (Dz 20)

20 b.

CZYŚCIEC WIDZIANY PRZEZ ŚW. FAUSTYNĘ

Ujrzałam Anioła Bożego, który mi kazał pójść za sobą. W jednej chwili znalazłam się

w miejscu mglistym, napełnionym ogniem, a nim całe mnóstwo dusz cierpiących. Te dusze

modlą się bardzo gorąco, ale bez skutku dla siebie, my tylko możemy im przyjść z pomocą.

Mój Anioł Stróż nie odstępował mnie ani na chwilę. I zapytałam się tych dusz, jakie ich jest

największe cierpienie? I odpowiedziały mi jednoznacznie, że największym dla nich

cierpieniem, to jest tęsknota za Bogiem. Widziałam Matkę Bożą odwiedzającą dusze w

czyśćcu. Dusze nazywają Maryję „Gwiazdą Morza”. Ona im przynosi ochłodę. Chciałam

więcej z nimi porozmawiać, ale mój Anioł Stróż dał mi znak do wyjścia. Wyszliśmy za drzwi

tego więzienia cierpiącego. Usłyszałam głos wewnętrzny, który powiedział: Miłosierdzie

Moje nie chce tego, ale sprawiedliwość każe. Od tej chwili ściśle obcuję z duszami

cierpiącymi. (Dz 20)

21.

ZMARŁA SIOSTRA PROSI ŚW. FAUSTYNĘ O MODLITWĘ

Kiedyśmy przyjechały do nowicjatu (23.1.1926), Siostra (Henryka Łosińska, była

szewcem) była umierająca. Za parę dni Siostra przychodzi do mnie i każe mi iść do Matki

Mistrzyni (S. Małgorzata Anna Gimbutt) i powiedzieć, żeby Matka prosiła jej spowiednika,

księdza Rosponda, żeby za nią odprawił jedną Mszę św. i trzy akty strzeliste. W pierwszej

chwili powiedziałam, że pójdę do Matki Mistrzyni, ponieważ niewiele rozumiem czy to sen,

czy jawa. I nie poszłam. Na przyszłą noc powtórzyło się to samo wyraźniej, w czym nie

miałam żadnej wątpliwości. Jednak rano postanowiłam sobie, że nie powiem o tym

Mistrzyni. Dopiero powiem, jak ją zobaczę wśród dnia. Zaraz się z nią (S.Henrykę) spotkałam

na korytarzu, robiła mi wyrzuty, że nie poszłam zaraz i napełnił dusze moją wielki niepokój,

więc natychmiast poszłam do Matki Mistrzyni i opowiedziałam wszystko co zaszło. Matka

odpowiedziała, że te sprawę załatwi. Natychmiast spokój zapanował w duszy a na trzeci dzień

owa siostra przyszła i powiedziała mi: „Bóg zapłać”. (Dz 21)

22.

PAN JEZUS POZWOLIŁ ŚW. FAUSTYNIE POZNAĆ JEJ PRZYSZŁE CIERPIENIE

W chwili obłóczyny (30.4.1926 r.) Bóg dał mi poznać, jak wiele cierpieć będę.

Widziałam jasno, do czego się zobowiązuję. Była to jedna minuta tego cierpienia. Bóg znowu

duszę moja zalał pociechami wielkimi. (Dz 22)

23.

POD KONIEC NOWICJATU DUSZA ŚW. FAUSTYNY POGRĄŻONA ZOSTAŁA W

CIEMNOŚCIACH DUCHOWYCH, POJAWIA SIĘ BOLESNA MYŚL O ODRZUCENIU PRZEZ BOGA

Pod koniec pierwszego roku nowicjatu zaczęło się ściemniać w duszy mojej. Nie czuję

żadnej pociechy w modlitwie, rozmyślanie przychodzi mi z wielkim wysiłkiem, lęk zaczyna

mnie ogarniać. Wchodzę głębiej w siebie i nic nie widzę oprócz wielkiej nędzy. Widzę także

jasno wielka świętość Boga, nie śmiem wznieść oczu do Niego, ale rzucam się w proch pod

stopy Jego i żebrzę o miłosierdzie. Upłynęło tak blisko pół roku, a stan duszy nic się nie

zmienia. Nasza kochana Matka Mistrzyni dodaje mi odwagi w tych chwilach trudnych.

Jednak cierpienie to coraz więcej się wzmaga. Zbliża się drugi rok nowicjatu. Na

wspomnienie, że mam złożyć śluby, dreszcz przenika moją duszę. Cokolwiek czytam nie

rozumiem, rozmyślać nie mogę. Zdaje mi się, że moja modlitwa jest Bogu niemiła. Kiedy

przystępuję do sakramentów św. zdaje mi się, że tym jeszcze więcej obrażam Boga. Jednak

spowiednik nie pozwolił mi opuścić ani jednej Komunii św. – Dziwnie Bóg działa w duszy

mojej. Nie rozumiem absolutnie nic z tego co do mnie mówił spowiednik. Proste prawdy

wiary stawały się niepojęte, dręczyła się dusza moja nie znajdując nigdzie zadowolenia. W

pewnej chwili przyszła mi taka silna myśl, ze jestem od Boga odrzucona. Ta straszna myśl

przebiła duszę moja na wskroś. W tym cierpieniu zaczęła konać dusza moja. Chciałam

umrzeć, a nie mogłam. Przyszła mi myśl – po cóż się starać o cnoty? Po co się umartwiać,

kiedy to wszystko jest niemile Bogu. Kiedy o tym powiedziałam Matce Mistrzyni,

otrzymałam taka odpowiedź: Niech siostra wie, ze Bóg siostrę chce mieć w niebie bardzo

blisko siebie. Niech Siostra ufa bardzo Panu Jezusowi.

Ta straszna myśl odrzucenia od Boga jest to męka, którą prawdziwie cierpią

potępieńcy. Uciekałam się do Ran Jezusowych, powtarzałam słowa ufności, jednak słowa te

stawały mi się jeszcze większą mękę. Poszłam przed Najświętszy Sakrament i zaczęłam

mówić do Jezusa: Jezus, Tyś powie ział, że pierwej zapomni matka niemowlęcia, aniżeli Bóg

stworzenia Swego, a chociażby ona zapomniała, Ja Bóg, nie zapomnę stworzenia Swego.

Jezu, czy słyszysz jak jęczy dusza moja? Chciej usłyszeć kwileń bolesnych dziecka Swego.

Ufam Tobie, o Boże, bo niebo i ziemia przeminą, ale Słowo Twoje trwa na wieki. Jednak ani

na chwile nie znajdowałam ulgi. (Dz 23)

24.

ŚW. FAUSTYNĘ OGARNIA DUCHOWA ROZPACZ

W jednym dniu zaraz po przebudzeniu, kiedy staję w obecności Bożej, a tu zaczyna

mnie ogarniać rozpacz. Ostateczna ciemność duszy. Walczyłam, jak mogłam do południa. W

godzinach popołudniowych zaczęły mnie ogarniać lęki prawdziwie śmiertelne, siły fizyczne

zaczęły mnie opuszczać. Śpiesznie weszłam do celi i rzuciłam się na kolana przed

Krucyfiksem i zaczęłam wołać o miłosierdzie.. Jednak Jezus nie słyszy wołań moich. Czuję

zupełne opuszczenie sił fizycznych. Padam na ziemie, rozpacz zawładnęła całą duszą moją,

prawdziwie przeżywam męki piekielne, które niczym się nie różnią od mąk piekielnych. W

takim stanie trwałam trzy kwadranse. Chciałam pójść do Mistrzyni – sił nie miałam.

Chciałam wołać – glos mi zamarł, jednak na szczęście weszła jedna z sióstr do celi. Kiedy

zauważyła mnie w tkam stanie zaraz dala znać o tym Mistrzyni. Matka przyszła zaraz. Jak

weszła do celi, przemówiła tymi słowami: w imię świętego posłuszeństwa proszę wstać z

ziemi. Natychmiast jakaś siła podniosła mnie z ziemi i stanęłam obok drogiej Mistrzyni. W

serdecznej rozmowie pouczała mnie, że to jest doświadczenie Boże. Niech siostra ma wielka

ufność, Bóg jesz zawsze Ojcem, chociaż doświadcza. Wróciłam do swoich obowiązków,

jakby z grobu powstała. Zmysły przesiąknięte tym, czego doświadczała dusza moja. W czasie

wieczornego nabożeństwa zaczęła dusza moja konać w strasznym mroku, czuję, że jestem

pod mocą Sprawiedliwego Boga i jestem przedmiotem Jego zapalczywości. W tych

strasznych chwilach rzekłam do Boga: Jezu, Który się przyrównywałeś w Ewangelii św. do

matki najczulszej, ufam Słowom Twoim, boś Ty jest prawda i żywot. Jezu, ufam Tobie,

wbrew wszelkiej nadziei, wbrew wszelkiemu uczuciu, które mam wewnątrz,

sprzeciwiającemu się nadziei. Czyń ze mną co chcesz, nie odstąpię od Ciebie, bo Ty jesteś

źródłem mojego życia. A jak straszne jest to udręczenie duszy, ten może zrozumieć, kto sam

przeżywał podobne chwile. (Dz 24)

25.

MATKA BOŻA Z DZIECIĄTKIEM JEZUS OBJAWIA SIĘ ŚW. FAUSTYNIE I JĄ POCIESZA

W nocy odwiedziła mnie Matka Boża z Dzieciątkiem Jezus na ręku. Radość napełniła

duszę moją i rzekłam: Maryjo, Matko moja, czy Ty wiesz jak strasznie cierpię? I

odpowiedziała mi Matka Boża: wiem ile cierpisz, ale nie lękaj się, Ja współczuję z tobą i

zawsze współczuć będę. Uśmiechnęła się serdecznie i znikła. Natychmiast powstała w duszy

mojej siła i wielka odwaga. Jednak trwało tylko jeden dzień. Piekło jakoby się sprzysięgło

przeciwko mnie. Nienawiść straszna zaczęła się wdzierać do duszy mojej, nienawiść do

wszystkiego co święte i Boże. Zdawało mi się, że te udręki mają być stałym udziałem mojego

istnienia. Zwróciłam się do Najświętszego Sakramentu i mowie do Jezusa: Jezu, Oblubieńcze

mojej duszy, czy Ty nie widzisz, ze kona dusza moja za Tobą? – Jak możesz się tak ukrywać

przed sercem tak szczerze Cię kochającym? – Przepraszam Cię Jezu, niech się stanie we mnie

wola Twoja święta. Będę cierpieć cichutko, jak gołębica, nie skarżąc się. Nie pozwolę sercu

swemu, ani na jeden jęk bolesnej skargi. (Dz 25)

26.

W WIELKI PIĄTEK PAN JEZUS PORYWA SERCE ŚW. FAUSTYNY W SAM ŻAR JEGO MIŁOŚCI
Koniec nowicjatu. Cierpienie nic się nie zmniejsza. Osłabienie fizyczne, zwolnienie ze

wszystkich ćwiczeń duchowych, czyli zamiana na modlitwę strzelistą. Wielki Piątek – Jezus

porywa serce moje w sam żar miłości. Było to w czasie wieczornej adoracji. Nagle ogarnęła

mnie obecność Boża. Zapomniałam o wszystkim. Jezus daje mi poznać, jak wiele cierpiał dla

mnie. Trwało to bardzo krótko. Tęsknota straszna. – Pragnienie kochania Boga. (Dz 26)

27.

PRZEZ KOLEJNE PÓŁ ROKU W DUSZY ŚW. FAUSTYNY PANUJE CIEMNOŚĆ, OŚWIETLONA ŁASKĄ SŁÓW PANA JEZUSA

Śluby pierwsze. Gorące pragnienie wyniszczenia się dla Boga przez miłość czynną, a

jednak niedostrzegalna nawet dla najbliższych sióstr.

Jednak i po ślubach ciemność panowała w duszy blisko pół roku. Podczas modlitwy

Jezus przeniknął całą duszę moją. Ustąpiła ciemność. Usłyszałam w duszy te słowa: Tyś

radością moją, tyś rozkoszą Serca Mojego. Od tej chwili uczułam w sercu – czyli we

wnętrzu – Trójcę Przenajświętszą. W sposób odczuwalny czułam się zalana światłem Bożym.

Od tej chwili dusza moja obcuje z Bogiem, jako dziecko ze swym ukochanym Ojcem. (Dz 27)

28.

PAN JEZUS ZAŻĄDAŁ OD ŚW. FAUSTYNY, BY PROSIŁA PRZEŁOŻONĄ O ZGODĘ NA UMARTWIENIE WŁOSIENICY

W pewnej chwili powiedział mi Jezus: Idź do Matki Przełożonej i poproś, żeby ci

pozwoliła przez siedem dni nosić włosiennicę i raz w nocy wstaniesz i przyjedziesz do

kaplicy. Odpowiedziałam, że dobrze, jednak miałam pewna trudność pójść do Przełożonej.

Wieczorem Jezus mi się zapytał: dokąd odkładać będziesz? Postanowiłam przy pierwszym

spotkaniu powiedzieć o tym Matce Przełożonej. Na drugi dzień przed południem

zauważyłam, że Matka Przełożona idzie do refektarza, a że kuchnia, refektarz i pokoik Siostry

Alojzy jest prawie razem, wiec poprosiłam Matkę Przełożoną do pokoiku Siostry Alojzy i

powiedziałam żądanie pana Jezusa. Na to odpowiedziała mi Matka, że nie pozwalam siostrze

na żadne noszenie włosiennicy. Nic absolutnie. – Jeżeli pan Jezus do siostrze siły kolosa, to ja

pozwolę na te umartwienia. Przeprosiłam Matkę, że zabieram czas i wyszłam z pokoiku.

Wtem ujrzałam Pana Jezusa, który stał w drzwiach z pokoiku i powiedziałam Panu: każesz mi

iść prosić o te umartwienia, a Makata Przełożona nie chce mi pozwolić. Wtem Jezus rzekł do

mnie: byłem tutaj podczas tej rozmowy z przełożoną i wiem wszystko i nie zadam twoich

umartwień, ale posłuszeństwa. Prze to oddajesz mi wielka chwałę, a sobie skarcisz

zasługę. (Dz 28)

29.

JEDNA Z SIÓSTR UŚWIADAMIA ŚW. FAUSTYNIE, ŻE JEJ BLISKIE KONTAKTY Z PANEM JEZUSEM SĄ ZŁUDZENIEM

Kiedy się dowiedziałam jedna z Matek, o moim stosunku tak bliskim z Panem

Jezusem odpowiedziałam mi, że jestem w złudzeniu. Mówi mi, że Pan Jezus w ten sposób

obcuje tylko ze świętymi, ale nie z takimi duszami, jak siostra, grzesznymi. Od tej chwili

jakobym niedowierzała Jezusowi. W rannej rozmowie powiedziałam Jezusowi: Jezu, czy Ty

nie jesteś złudzeniem? – Jezus mi odpowiedział: Miłość Moja nikogo nie zwodzi. (Dz 29)

30.

ŚW. FAUSTYNA UJRZAŁA JASNOŚĆ TRÓJCY PRZENAJŚWIETSZEJ

W pewnej chwili zastanawiałam się o Trójcy Świętej, o Istocie Boga. Koniecznie

chciałam zgłębić i poznać, kto jest Ten Bóg. W jednej chwili duch mój został porwany jakoby

w zaświaty, ujrzałam Jasność nieprzystępną, a w niej jakoby trzy źródła jasności, której pojąć

nie mogłam. A z tej Jasności wychodziły słowa w postaci gromu i okrążyły niebo i ziemie.

Nic nie rozumiejąc z tego zasmuciłam się bardzo. Wtem z morza jasności wyszedł nasz

ukochany Zbawiciel w piękności niepojętej, z Ranami jaśniejącymi. A z onej jasności było

słychać głos taki: Jakim jest Bóg w Istocie swojej, nikt nie zgłębi, ani umysł anielski, ani

ludzki. Jezus mi powiedział: Poznawaj Boga przez rozważanie przymiotów Jego. Po

chwili Jezus zakreślił ręka znak krzyża i znikł. (Dz 30)

31.

ŚW. FAUSTYNA OTRZYMUJE ŁASKĘ WIZJI SWEJ PRZYSZŁEJ CHWAŁY

W pewnej chwili ujrzałam całe tłumy ludzi w naszej kaplicy i przed kaplicą i na ulicy,

bo się pomieścić nie mogli. Kaplica była uroczyście przybrana. Przy ołtarzu było mnóstwo

duchownych, później nasze siostry i wiele innych zgromadzeń. Wszyscy oczekiwali osoby,

która miała zająć miejsce w ołtarzu. Naraz usłyszałam głos: że ja ma zająć to miejsce w

ołtarzu, ale jak tylko wyszłam z mieszkania, czyli z korytarza, ażeby przejść przez dziedziniec

i zaczynają we mnie rzucać czym kto może;: błotem, kamieniami, piaskiem, miotłami – tak,

że w pierwszej chwili zachwiałam się, czy iść dalej, a jednak ten głos wzywał mnie jeszcze

silniej i pomimo wszystkiego zaczęłam iść odważnie. Kiedy weszłam w próg kaplicy zaczęli

uderzać we mnie i przełożeni i siostry i wychowanki, a nawet rodzice, czym kto mógł, tak że

czy chciałam czy nie, prędziutko musiałam wstępować w miejsce przeznaczone w ołtarzu. Jak

tylko zajęłam miejsce przeznaczone, zaraz ten sam lud i wychowanki i siostry i przełożeni i

rodzice, wszyscy pójść za głosem, który mnie wzywał, a tu wszyscy ludzie zaczęli wyciągać

swe ręce i prosić o łaski, a ja nie miałam im tego za złe, że we mnie tak rzucali tymi

rozmaitościami i właśnie dziwnie czułam szczególniejszą miłość, właśnie do osób, które mnie

przymusiły do szybszego wstąpienia w miejsce przeznaczone. W tej chwili usłyszałam takie

słowa: Czyń co chcesz, rozdawaj łaski jak chcesz, komu chcesz i kiedy chcesz.

Natychmiast widzenie znikło. (Dz 31)

32.

PAN JEZUS ODSYŁA ŚW. FAUSTYNĘ DO PRZEŁOŻONEJ Z PROŚBĄ O ZGODĘ NA ODPRAWIENIE NOWENNY

W pewnej chwili usłyszałam te słowa: Idź do Przełożonej i proś żeby ci pozwoliła

odprawić codziennie godzinę adoracji przez 9 dni; w tej adoracji staraj się modlitwę

swoja połączyć z Matką Moją. Módl się z serca w złączeniu z Matka Moją. Módl się z

serca w złączeniu z Maryją, także sraj się w tym czasie odprawić Drogę Krzyżową.

Otrzymałam pozwolenie, ale nie na całą godzinę, tylko na ile mi czas pozwoli poza

obowiązkami. (Dz 32)

33.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI MATKĘ BOŻĄ BŁOGOSŁAWIĄCĄ POLSCE

Nowennę te miałam odprawić w intencji Ojczyzny. W siódmym dniu nowenny

ujrzałam Matkę Bożą pomiędzy niebem, a ziemią, w szacie jasnej, modliła się z rękami

złożonymi na piersiach, wpatrzona w niebo, a z Serca Jej wychodziły ogniste promienie i

jedne szły do nieba, a drugie okrywały naszą ziemię. (Dz 33)

34.

BRAK STAŁEGO SPOWIEDNIKA UTRUDNIAŁ ŚW. FAUSTYNIE ROZPOZNAWANIE PRAWDZIWOŚCI ŁASK

Kiedy o tych niektórych rzeczach powiedziałam spowiednikowi, odpowiedział mi, że

może to być prawdziwie od Boga, ale może być także i złudzeniem. A ponieważ miałam

częste zmiany, więc nie miałam stałego spowiednika, co więcej, to miałam niepojęta trudność

w wypowiedzeniu tych rzeczy. Modliłam się gorąco, aby mi Bóg dał tę łaskę – to jest

kierownika duszy. Jednak tę łaskę otrzymałam dopiero po ślubach wieczystych, kiedy

przyjechałam do Wilna. To jest ksiądz Sopoćko. Dal mi Big Go poznać wpierw wewnętrznie,

nim pojechałam do Wilna. (Dz 34)

35.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE BRAK STAŁEGO SPOWIENIKA BYŁ PRZYCZYNĄ ZMARNOWANIA WIELU ŁASK

O, gdybym miała od początku kierownika duszy, to nie zmarnowałabym tyle łask

Bożych. Spowiednik wiele może duszy dopomóc, ale i wiele może zepsuć. O, jak bardzo

spowiednicy powinni uważać na działanie łaski Bożej w duszach swych penitentów, to rzecz

wielkiej wagi. Po łaskach w duszy można poznać jej ścisły stosunek z Bogiem. (Dz 35)

36.

ŚW. FAUSTYNA ZOSTAŁA WEZWANA NA SĄD BOŻY. PAN JEZUS POZWOLIŁ

ŚW. FAUSTYNIE POŁOŻYĆ GŁOWĘ NA JEGO PIERSIACH.

W pewnej chwili zostałam wezwana na Sąd Boży. Stanęłam przed Panem sam na sam.

Jezus był takim, jakim jest w Męce. Po chwili znikły te Rany, a pozostało tylko pięć, w

rękach, nogach i boku. Natychmiast ujrzałam cały stan duszy swojej, tak jak Bóg na nią

patrzy. Jasno ujrzałam wszystko, o się Bogu nie podoba. Nie wiedziałam, że nawet a takich

cieni drobnych trzeba zdawać rachunek przed Panem. Co to za moment. Kto go opisze? –

Stanąć naprzeciw Trzykroć Świętemu. – Zapytał mnie Jezus: Kto ty jesteś?

Odpowiedziałam: ja jestem ulgą Twoją, Panie. – Jesteś winna jednego dnia czyśćcowego.

Natychmiast chciałam się rzucić w płomienie ognia czyśćcowego, ale Jezus powstrzymywał

mnie i rzekł: co chcesz, czy teraz cierpieć jeden dzień, czy przez krótki czas na ziemi? –

Odpowiedziałam: – Jezu, chcę cierpieć w czyśćcu i chcę cierpieć na ziemi chociażby do końca

świata największe męki. Jezus rzekł: wystarczy jedno. Zejdziesz na ziemię i cierpieć

będziesz wiele, ale niedługo i spełnisz wolę Moja i życzenia Moje, a dopomoże ci ją

spełnić jeden wierny sługa Mój.

Teraz połóż głowę na piersiach Moich, na Sercu Moim i zaczerpnij z niego siły i

mocy na wszystkie cierpienia, bo gdzie indziej nie znajdziesz ulgi, pomocy, ani pociechy.

Wiedz o tym, ze wiele, wiele cierpieć będziesz, ale niech cię to nie przeraża. (Dz 36)

37.

KOLEJNY RAZ ŚW. FAUSTYNA ZCHOROWAŁA

W krótkim czasie po tym, zapadłam na zdrowiu. Niedomagania fizyczne były szkolą

cierpliwości dla mnie. Jezus tylko wie, ile wysiłków woli musiałam zrobić, żeby spełnić

obowiązek. (Dz 37)

38.

PAN JEZUS OCZYSZCZA DUSZE RÓŻNYMI SPOSOBAMI

Jezus, chcąc oczyścić duszę, używa, jakich zechce narzędzi. Dusza moja doznaje

zupełnego opuszczenia od stworzeń. Nieraz najczystsza intencja na złą tłumaczona przez

siostry. Cierpienie to jest bardzo bolesne, ale Bóg je dopuszcza i trzeba je przyjąć, bo przez to

lepiej upodabniamy się do Jezusa. Jednego nie mogłam zrozumieć przez długi czas – to jest,

że Jezus kazał mi o wszystkim mówić przełożonym, a przełożeni nie dowierzali słowom

moim, ale okazywali mi litość, jakobym była w złudzeniu, albo pod wpływem wyobraźni.

Z tego powodu, że jestem w złudzeniu, postanowiłam unikać wewnętrznie Boga –

lękając się złudzeń. Jednak laska Boża ścigała mnie na każdym kroku. A wtenczas kiedy się

najmniej spodziewałam, Bóg przemawiał do mnie. (Dz 38)

39.

ŚW. FAUSTYNA MODLI SIĘ ZA POLSKIE MIASTO, NA KTÓRE PAN JEZUS MIAŁ ZESŁAĆ SŁUSZNĄ KARĘ

+ Pewnego dnia powiedział mi Jezus, że spuści karę na jedno miasto, które jest

najpiękniejsze w Ojczyźnie naszej (przypuszcza się, że miała to być Warszawa). Kara ta miała

być – jaka Bóg ukarał Sodomę i Gomorę. Widziałam wielkie zagniewanie Boże i dreszcz

napełnił, przeszył mi serce. Milczeniem modliłam się. Po chwili powiedział mi Jezus: Dziecię

Moje, łącz się ściśle w czasie Ofiary ze Mną i ofiaruj Ojcu Niebieskiemu Krew i rany

Moje na przebłaganie za grzechy miasta tego. Powtarzaj to bez przestanku przez całą

Mszę św. czyń to przez siedem dni. – Siódmego dnia ujrzałam Jezusa w obłoku jasnym i

zaczęłam prosić, ażeby Jezus spojrzał na miasto i na kraj nasz cały. Jezus spojrzał się

łaskawie. Kiedy spostrzegłam życzliwość Jezusa, zaczęłam Go błagać o błogosławieństw.

Wtem rzekł Jezus: Dla ciebie błogosławię krajowi całemu – i uczynił duży znak krzyża ręką

nad Ojczyzna naszą. Radość wielka napełniła duszę moją widząc dobroć Boga. (Dz 39)

40.

PAN JEZUS UDZIELA ŚW. FAUSTYNIE CAŁKOWITEJ WOLNOŚCI OD POKUS NIECZYSTYCH

+ 1929 rok. W pewnej chwili, w czasie Mszy św. czułam Miłość Boga w

szczególniejszy sposób, pomimo bronienia się i odwracania od Boga. Dlatego uciekałam

nieraz od Boga, bo nie chciałam być ofiarą złego ducha, jako mi nieraz mówiono, że nią

jestem. A ta niepewność trwała czas dłuższy. W czasie Mszy św. przed Komunia świętą było

to odnowienie ślubów. Kiedy wyszłyśmy z klęczników i zaczęłyśmy mówić formułę ślubów,

nagle stanął Jezus obok mnie w szacie białej, przepasany pasem złotym i rzekł do mnie: –

udzielam ci wieczystej miłości, aby czystość twoja była nieskalana i na dowód, że nie

będziesz nigdy doznawać pokus nieczystych – zdjął Jezus pas zloty z Siebie i przepasał nim

biodra moje. Od tej chwili nie doznaję żadnych poruszeń przeciwnych cnocie ani w sercu, ani

w umyśle. Zrozumiałam później, że to jedna z największych łask, którą mi wyprosiła

Najświętsza Maryja Panna, bo o tę łaskę prosiłam Ją przez wiele lat. Od tej pory większe

mam nabożeństwo do Matki Bożej. Ona mnie nauczyła wewnętrznie kochać Boga i jak we

wszystkim pełnić Jego świętą wole. Radością jesteś Maryjo, bo przez Ciebie Bóg zszedł na

ziemie i do serca mego. (Dz 40)

41.

ŚW. FAUSTYNA MODLI SIĘ ZA KAPŁANA BĘDĄCEGO W NIEBEZPIECZEŃSTWIE GRZECHU.

W pewnej chwili ujrzałam pewnego sługę Bożego w niebezpieczeństwie grzechu

ciężkiego, który za chwile miał się dokonać. Zaczęłam prosić Boga, żeby dopuścił za mnie

wszystkie udręki piekła, wszystkie cierpienia jakie zechce, a przez to proszę o uwolnienie i

wyrwanie z okazji popełnienia grzechu przez tego kapłana. Jezus wysłuchał prośby mojej i w

jednej chwili odczulam na głowie koronę cierniową. Kolce tej korony wdzierały mi się aż do

mózgu. Trwało to trzy godziny i uwolniony jest sługa Boży od onego grzechu i umocnił Bóg

jego duszę łaska szczególną. (Dz 41)

42.

ŚW. FAUSTYNA WYJEŻDŻA WBREW WOLI PANA JEZUSA NA „JÓZEFINEK”; PAN JEZUS ZABIERA ŚW. FAUSTYNIE JEJ SERCE.

+ W pewnej chwili, w dzień Bożego Narodzenia, czuję, że mnie ogarnia wszechmoc –

obecność Boża. I znów unikam wewnętrznie spotkania się z Panem. Prosiłam Matkę

Przełożoną o pozwolenie pojechać na „Józefinek” (dom sióstr w Warszawie na Grochowie),

aby odwiedzić siostry. Matka Przełożona udzieliła nam pozwolenia i zaraz po obiedzie

zaczęłyśmy się szykować. Siostry już na mnie czekały przy furcie. Ja pobiegłam do celi po

pelerynę, kiedy wracałam z celi i przechodząc koło małej kapliczki, ujrzałam w progu Pana

Jezusa, który i rzekł te słowa: idź, ale Ja ci zabieram serce twoje. I nagle uczułam, ze nie

mam serca w piersi swojej. Jednak siostry zwróciły mi uwagę, czemu prędzej nie idę,

ponieważ już godzina późna, więc natychmiast poszłam z nimi. Jednak niezadowolenie

wielkie zaczęło mnie męczyć. Tęsknota jakaś ogarnęła moją duszę, jednak nikt nie wiedział o

tym, jeden tylko Bóg, co zaszło w duszy mojej.

Kiedy chwilę posiedziałyśmy na „Józefinku”, rzekłam do sióstr: wracajmy do domu.

Siostry prosiły żeby chociaż chwilkę odpocząć, jednak duch mój nie mógł się uspokoić.

Tłumaczyłam się, że musimy wrócić wpierw nim się ściemni, a przecież jest spory kawałek

drogi i zaraz wróciłyśmy do domu. Kiedy nas spotkała Matka Przełożona na korytarzu,

zapytała mnie: czy siostry jeszcze nie pojechały, czy już wróciły? Odpowiedziałam, że

jużeśmy wróciły, że nie chciałam wracać wieczorem. Rozebrałam się i zaraz poszłam do

małej kapliczki. Zaledwie weszłam, rzekł do mnie Jezus: idź do Matki Przełożonej i

powiedz, że nie dlatego żeś wróciła, żeby być przed wieczorem w domu, ale dlatego żem

ci zabrał serce. Chociaż mnie to wiele kosztowało, jednak poszłam do przełożonej i

powiedziałam szczerze powód dla którego tak wcześnie wróciłam i przeprosiłam Pana za

wszystko, co Jemu się nie podoba. I w tej chwili Jezus zalał duszę moją wielka radością.

Zrozumiałam, że poza Bogiem nie ma nigdzie zadowolenia. (Dz 42)

43.

ŚW. FAUSTYNA UJRZAŁA DWIE ZAKONNICE WSTĘPUJĄCE DO PIEKŁA

W pewnej chwili ujrzałam dwie siostry wstępujące do piekła. Ból niewymowny

ścisnął mi duszę, prosiłam Boga za nimi i rzekł do mnie Jezus: idź do Matki Przełożonej i

powiedz o tym, że te dwie siostry są w okazji popełnienia grzechu ciężkiego. Na drugi

dzień powiedziałam o tym Przełożonej. Jedna z nich już jest w gorliwości, a druga w walce

wielkiej (Dz 43)

44.

PAN JEZUS NA PROŚBĘ ŚW. FAUSTYNY POZOSTAJE W KLASZTORZE, KTÓRY ZAMIERZAŁ OPUŚCIĆ

W pewnej chwili powiedział mi Jezus: opuszczę ten dom . . . ponieważ są w nim

rzeczy, które mi się nie podobają. I wyszła Hostia z Tabernakulum i spoczęła na rękach

moich, a ja z radością włożyłam ją do Tabernakulum. Powtórzyło się to drugi raz, a ja

uczyniłam z nią to samo, jednak powtórzyło się to trzeci raz, ale Hostia przemieniła się w

żywego Pana Jezusa i rzekł do mnie Jezus: Ja dłużej tu nie zostanę, a w duszy mojej nagle

obudziła się moc miłości ku Jezusowi i powiedziałam – a ja nie puszczę Cię, Jezu, z domu

tego. I znowu znikł Jezus, a Hostia spoczęła na rękach moich. Znów włożyłam ją do kielicha i

zamknęłam w Tabernakulum. I pozostał z nami Jezus. Starałam się trzy dni odprawić adoracje

wynagradzającą. (Dz 44)

45.

PAN JEZUSA POLECA ŚW. FAUSTYNIE POWIADOMIĆ PRZEŁOŻONĄ O ZŁYCH WYDARZENIACH DZIEJĄCYCH SIĘ W DOMU

W pewnej chwili rzekł do mnie Jezus: Powiedz Matce Generalnej, że w tym domu

… popełnia się rzecz taka…, która Mi się nie podoba i która Mnie bardzo obraża. Nie

powiedziałam o tym zaraz Matce, ale niepokój jaki dopuścił Pan na mnie, nie pozwolił mi ani

chwili czekać i natychmiast napisałam do Matki generalnej, a pokój wstąpił w duszę moją.

(Dz 45)

46.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE CZĘSTO ODCZUWA MEKĘ PANA JEZUSA

Często odczuwałam Mękę Pana Jezusa w ciele moim, chociaż to było

niedostrzegalnym, cieszę się z tego, bo Jezus tak chce. Jednak trwało to krótki okres.

Cierpienia te zapalały duszę moją ogniem miłości ku Bogu i duszom nieśmiertelnym. Miłość

zniesie wszystko, miłość przetrwa śmierć, miłość nie lęka się niczego…(Dz 46)

47.

PAN JEZUS POLECA ŚW. FAUSTYNIE NAMALOWAĆ OBRAZ MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

+ 1931 rok 22 lutego

Wieczorem, kiedy byłam w celi, ujrzałam Pana Jezusa ubranego w szacie białej.

Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z

uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi

blady. W milczeniu wpatrywałam się w Pana, dusza moja była przejęta bojaźnią, ale i

radością wielką. Po chwili powiedział mi Jezus: wymaluj obraz według rysunku, który

widzisz, a podpisem: Jezu ufam Tobie. Pragnę, aby obraz ten czczono najpierw w

kaplicy waszej i na całym świecie. (Dz 47)

48.

PAN JEZUS PRZEDSTAWIA OBIETNICĘ UDZIELANIA ŁASK CZCICELOM MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

Obiecuję, że dusza, która czcić będzie ten obraz, nie zginie. Obiecuję także, już tu

na ziemi zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi, a szczególnie w godzinę śmierci. Ja Sam

bronić ją będę jako Swej chwały. (Dz 48)

49.

PO SPOWIEDZI PAN JEZUS ŻĄDA USTANOWIENIA ŚWIĘTA MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

Kiedy o tym powiedziałam spowiednikowi, otrzymałam taką odpowiedź: że to się

tyczy duszy twojej. Mówi mi tak: maluj obraz Boży w duszy swojej. Kiedy odeszłam od

konfesjonału usłyszałam znowu takie słowa: Mój obraz w duszy twojej jest. Ja pragnę, aby

było Miłosierdzia święto. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem, żeby był

uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być Świętem

miłosierdzia. (Dz 49)

50.

PAN JEZUS ŻĄDA, BY KAPŁANI GŁOSILI PRAWDĘ O MIŁOSIERDZIU BOŻYM

+ Pragnę, ażeby kapłani głosili to Wielkie Miłosierdzie Moje względem dusz

grzesznych. Niech się nie lęka zbliżyć do Mnie grzesznik. Pala Mnie płomienie

Miłosierdzia, chcę je wylać na dusze ludzkie. (Dz 50)

50a.

NIEUFNOŚĆ DUSZ RANI SERCA PANA JEZUSA

Skarżył się Jezus do mnie tymi słowami: Nieufność dusz rozdziera wnętrzności

Moje. Jeszcze więcej Mnie boli nieufność duszy wybranej, pomimo nie wyczerpanej

miłości Mojej – niedowierzają Mi, nawet śmierć Moja nie wystarcza im. Biada duszy,

która ich nadużyje. (Dz 50)

51.

MATKA PRZEŁOŻONA PROSI O ZNAK POTWIERDZAJĄCY PRAWDZIWOŚĆ OBJAWIEŃ ŚW. FAUSTYNY

Kiedy o tym powiedziałam Matce Przełożonej, że Bóg tego żąda ode mnie,

odpowiedziała mi Matka Przełożona, żeby Jezus dał wyraźniej poznać przez jakiś znak.

51a.

ŁASKI, KTÓRE SPŁYNĄ NA CZCICIELI OBRAZU MIŁOSIERDZIA BOŻEGO, BĘDĄ TYM ZNAKIEM

Kiedy prosiłam Pana Jezusa o jakiś znak na świadectwo, iż prawdziwie Ty jesteś Bóg

i Pan mój i od ciebie pochodzą te żądania, na to usłyszałam taki glos wewnętrzny: dam

poznać Przełożonym przez łaski, których udzielę przez ten obraz. (Dz 51)

52.

ŚW. FAUSTYNA CHCE ODSUNĄĆ TE WEWNĘTRZNE NATCHNIENIA

Kiedy chciałam się usunąć od tych wewnętrznych natchnień, Bóg mi powiedział, że

będzie żądał w dzień Sądu ode mnie wilki ej liczby dusz. (Dz 52)

53.

SPOWIEDNIK OJCIEC ANDRASZ ODMAWIA ŚW. FAUSTYNY ZWOLENIENIA OD WEWNĘTRZNYCH NATCHNIEŃ DOTYCZĄYCH MIŁOSIERDZIA BOŻEGO.

Kiedy raz umęczona tymi rożnymi trudnościami, jakie miałam z tego powodu, że

Jezus przemawia do mnie i żąda tego malowania obrazu, postanowiłam sobie mocno, przed

ślubami wieczystymi, prosić Ojca Adrasza, żeby mnie zwolnił z tych wewnętrznych

natchnień i obowiązku malowania tego obrazu. Po wysłuchaniu spowiedzi, Ojciec Andrasz

dał mi taką odpowiedź: nie zwalniam siostry z niczego i nie wolno się siostrze uchylać od

tych wewnętrznych natchnień, ale o wszystkim musi siostra mówić spowiednikowi,

koniecznie, absolutnie koniecznie, bo inaczej zejdzie siostra na manowce pomimo tych

wielkich łask Bożych. Chwilowo się siostra u mnie spowiada, ale niech siostra wie, że musi

mieć stałego spowiednika, czyli kierownika duszy.

Zmartwiłam się tym niezmiernie. Myślałam, że się uwolnię od wszystkiego, a tu stało

się przeciwnie – wyraźny nakaz, żeby iść za żądaniem Jezusa i znowuż udręka, bonie ma

stałego spowiednika. A jeżeli przez jakiś czas spowiadam się u którego to nie mogę co do

łask odsłonić mu mej duszy, cierpię nad tym niewymownie. Proszę Jezusa, ażeby komu

innemu udzielił tych łask, bo ja z nich korzystać nie umiem i marnuje się tylko. Jezu, miej

miłosierdzie nade mną, nie polecaj mi rzeczy tak wielkich, widzisz, żem proszek nieudolny.

53a .

PAN JEZUS OBIECUJE ŚW. FAUSTYNIE POMOC W OSOBIE STAŁEGO SPOWIEDNIKA

Jednak dobroć Jezusa jest nieskończona, obiecał mi pomoc widzialną na ziemi i

otrzymałam ją w krótkim czasie w Wilnie. Poznałam w ks. Sopoćko tę pomoc Bożą. Nim

przyjechałam do Wilna, znalazłam go przez wewnętrzne widzenie. W pewnym dniu

widziałam go w kaplicy naszej pomiędzy ołtarzem a konfesjonałem. Wtem usłyszałam głos w

duszy: oto jest pomoc widzialna dla ciebie na ziemi. On ci dopomoże spełnić wole Moją

na ziemi. (Dz 53)

54.

PAN JEZUS BŁOGOSŁAWI WĄTPIĄCEJ ŚW. FAUSTYNIE

+ Kiedy raz zmęczona tymi niepewnościami zapytałam się Jezusa, czy Ty jesteś Bóg

mój, czy widmo jakie? – Bo mówią mi przełożeni, że bywają złudzenia i widma różne. Jeżeli

jesteś Pan mój, to proszę pobłogosław mi. Wtem uczynił Jezus duży znak krzyża nade mną, a

ja przeżegnałam. Kiedy przeprosiłam Jezusa za to pytanie, Jezus mi odpowiedział że tym

pytaniem nie sprawiłam Mu żadnej przykrości i powiedział mi Pan, że bardzo Mu się podoba

ufność moja. (Dz 54)

55.

RADY UDZIELONE PRZEZ JEZUITĘ OJCA ANDRASZA

1933 + Rada duchowa udzielona mi przez Ojca Andrasza T.J.

Pierwsze: Nie wolno siostrze usuwać się od tych wewnętrznych natchnień, ale o

wszystkim zawsze mówić spowiednikowi. Jeżeli siostra pozna, że te wewnętrzne natchnienia

tyczą się, czyli są z pozytnkiem duszy siostry czy też innych dusz, za tym iść proszę i nie

wolno ich zaniedbywać, jednak zawsze z porozumieniem się we wszystkim ze swoim

spowiednikiem.

Drugie: Jeżeli te natchnienia nie zgadzają się z wiarą i z duchem Kościoła, to trzeba

natychmiast odrzucać, bo to jest od złego ducha.

Trzecie: Jeżeli te natchnienia nie odnoszą się do dusz ogólnie, ani szczególnie do ich

dobra, to niech się siostra nimi niewiele przejmuje i na nie wcale nie zwraca uwagi.

Jednak niech się siostra nie kieruje w tym sama. Czy tak, czy inaczej, bo może zejść

na manowce pomimo tych wielkich łask Bożych. Pokora, pokora i zawsze pokora, bo sami z

siebie nic nie możemy. To wszystko jest tylko łaską Bożą.

Mówisz mi, że Bóg żąda wielkiej ufności od dusz, a więc okaż tę ufność ty właśnie

pierwsza.

Jeszcze jedno słowo – przyjmij to wszystko ze spokojem.

Słowa jednego ze spowiedników: siostro, Bóg przygotowuje siostrze wiele łask

szczególnych, ale niech się siostra stara, ażeby życie siostry było czyste jak łza przed Panem,

nie zważając co kto o siostrze sądził będzie. Niech ci wystarczy Bóg, On Sam jeden.

Pod koniec nowicjatu spowiednik powiedział mi te słowa: idź prze życie czyniąc

dobrze, abym mógł na kartach twego życia napisać: przeszła przez życie czyniąc dobrze,

niech Bóg w siostrze to sprawi.

Innym razem powiedział mi spowiednik: postępuj wobec Boga, jak wdowa

ewangeliczna, która chociaż drobny pieniądz włożyła do skarbony – zaważył więcej u Boga,

niż innych wielkie ofiary.

Innym razem otrzymałam taką naukę: staraj się o to, ażeby ktokolwiek się zetknie z

tobą odchodził uszczęśliwiony. Rozsiewaj wokoło siebie woń szczęścia, boś od Boga wzięła

wiele, a więc i dawaj innym wiele. Niech odchodzą wszyscy szczęśliwi od ciebie, chociażby

się tylko dotknęli skraju szaty twojej. Zapamiętaj te słowa dobrze, które w tej chwili mówię

do ciebie.

Innym razem powiedział mi te słowa: pozwól, niech Bóg odsunie łódź twego życia na

głębię, na toń niezgłębioną życia wewnętrznego.

Parę słów z konfesjonału z Matką Mistrzynią pod koniec nowicjatu. Szczególną cechą

siostry duszy niech będzie prostota i pokora. Niech siostra idzie przez życie jak dziecko,

zawsze ufna, zawsze pełna prostoty i pokory, ze wszystkiego zadowolona, ze wszystkiego

szczęśliwa, tam gdzie inne dusze się trwożą, niech siostra przechodzi spokojnie, dzięki

prostocie i pokorze. Niech siostra sobie na całe życie to zapamięta, że jak wody spływają z

gór w doliny, tak też i łaski Boże spływają tylko na dusze pokorne. (Dz 55)

56.

PAN JEZUS ŻĄDA OD ŚW. FAUSTYNY POSTAWY DZIECIĘCTWA DUCHOWEGO

O Boże mój, rozumiem to dobrze, że żądasz ode mnie tego dziecięctwa duchowego,

bo wciąż przez zastępców Swoich żądasz tego ode mnie.(Dz 56)

56a.

PAN JEZUS ŻĄDA, BY KAPŁANI GŁOSILI PRAWDĘ O MIŁOSIERDZIU BOŻYM

+ Pragnę, ażeby kapłani głosili to Wielkie Miłosierdzie Moje względem dusz

grzesznych. Niech się nie lęka zbliżyć do Mnie grzesznik. Pala Mnie płomienie

Miłosierdzia, chcę je wylać na dusze ludzkie. (Dz 50)

57.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE PRAGNIE JEDYNIE CHWAŁY PANA JEZUSA, CIERPIENIA ZAPALAJĄ W NIEJ MIŁOŚĆ KU BOGU

O Jezu mój, Tyś życiem życia mojego. Ty wiesz dobrze, że nie pragnę niczego prócz

chwały Imienia Twego, i aby dusze poznały dobroć Twoją. Czemu stronią dusze od Ciebie

Jezu – nie rozumiem tego. O, gdybym mogła serce moje posiekać na najdrobniejsze części i

w ten sposób ofiarować Ci Jezu, każdą cząstkę jakoby serce całe, aby ci choć w cząstce

wynagrodzić za serca które Cię nie kochają. Kocham Cię Jezu każdą kroplą krwi mojej i

przelałabym chętnie za ciebie, aby Ci dać dowód szczerej swej miłości. O Boże, im więcej

Cię poznaje, tym więcej cię pojąć nie mogę, ale to niepojęcie daje mi poznać, jak wielkim

jesteś Boże. A to niepodjęcie Ciebie zapala nowym płomieniem serce moje ku Tobie, Panie.

Od chwili, w której pozwoliłeś Jezu zatopić wzrok mej duszy w Tobie, odpoczywam i nie

pragnę niczego. Znalazłam przeznaczenie swoje w chwili, w której utonęła dusza moja w

Tobie, w jedynym przedmiocie miłości mojej. Niczym jest wszystko w porównaniu z Tobą.

Cierpienia, przeciwności, upokorzenia, niepowodzenia, posądzania jakie mnie spotykają, są

drzazgami, które rozpalają miłość moja ku Tobie Jezu. (Dz 57)

57a.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE PANU JEZUSOWI SWOJE PRAGNIENIA

Szalone i nie dościgłe są pragnienia moje. Pragnę zataić przed Tobą, że cierpię. Pragnę

za swoje wysiłki i dobre uczynki nigdy nie być wynagradzana. O Jezu, Ty sam mi jesteś

nagrodą. Ty mi wystarczasz, Skarbie serca mego. Pragnę współczuć z cierpieniami bliźnich,

swoje cierpienia taić w sercu, nie tylko przed bliźnimi, ale i przed Tobą, Jezu. (Dz 57)

57b.

CIERPIENIE JEST ŁASKĄ

Cierpienie jest wielką łaską. Przez cierpienie dusza upadania się do Zbawiciela, w

cierpieniu krystalizuje się miłość. Im większe cierpienie, tym miłość staje się czystsza. (Dz 57)

58.

ZMARŁA SIOSTRA Z CHÓRU PIERWSZEGO PROSI ŚW. FAUSTYNĘ O MODLITWĘ

+ W pewnej chwili w nocy przyszła jedna z naszych sióstr do mnie, która umarła

przed dwoma miesiącami. Była to siostra pierwszego chóru. Ujrzałam ja w strasznym stanie.

Cala w płomieniach, twarz boleśnie wykrzywiona. Trwało to krótką chwile i znikła. Dreszcze

przeszył moją duszę, bo nie wiedząc gdzieżby cierpiała, czy w czyśćcu czy w piekle, jednak

podwoiłam modlitwy moje za nią. Na drugą noc przyszła znowu, ale ujrzałam ja w

straszniejszym stanie, w straszniejszych płomieniach, na twarzy malowała się rozpacz.

Zdziwiło mnie to bardzo, ze po modlitwach, które za nią ofiarowałam, ujrzałam ją w

straszniejszym stanie i zapytałam: czy ci nic nie pomogły modlitwy moje? – i odpowiedziała

mi, że nic jej nie pomogła modlitwa moja i nic nie pomoże. Zapytałam ją – a czy modlitwy,

które cale Zgromadzenie ofiarowało za ciebie, czy też ni nic nie przyniosły pomocy? –

Odpowiedziała, że nic. Modlitwy te poszły na korzyść dusz innych. I odpowiedziałam jej,

jeżeli modlitwy moje nic siostrze nie pomagają, to proszę do mnie nie przychodzić. I znikła

natychmiast. Jednak w modlitwach nie ustawałam. Po jakimś czasie przyszła znowu do mnie

w nocy, ale już w innym stanie. Już nie była w płomieniach, jak przed tym, a twarz jej była

rozpromieniona, oczy błyszczały radością i powiedziała mi, że mam prawdziwą miłość

bliźniego, że wiele dusz innych skorzystało z modli moich i zachęcała mnie, żebym nie

ustawała w modlitwach za duszami w czyśćcu cierpiącymi i powiedziała mi, że ona już

niedługo będzie w czyśćcu pozostawać. Jednak dziwne są wyroki Boże. (Dz 58)

59.

PAN JEZUS WZYWA ŚW. FAUSTYNĘ – ZA ZGODĄ SPOWIEDNIKA – DO ODPRAWIENIA NOWENNY ZA POLSKĘ

1933. W pewnej chwili usłyszałam taki głos w duszy: odpraw nowennę za Ojczyznę.

Nowenna ta będzie się składać z litanii do Wszystkich Świętych. Proś o pozwolenie

spowiednika. (Dz 59)

60.

BÓG OJCIEC BŁOGOSŁAWI ZIEMI PRZEZ RANY SWEGO SYNA

Na przyszłej spowiedzi otrzymałam pozwolenie i zaraz wieczorem zaczęłam tę

nowennę. Pod koniec litanii ujrzałam jasność wielką i w niej Boga Ojca. Przed jasnością tą a

ziemią ujrzałam Jezus przybitego do krzyża i tak, że Bóg chcąc spojrzeć na ziemie, musiał

patrzeć przez Rany Jezusa. I zrozumiałam ze dla Jezusa Bóg błogosławi ziemi. (Dz 60)

61.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJE ZA SWEGO SPOWIEDNIKA

Jezu, dziękuję Ci za tę łaskę wielką, to jest za spowiednika, któregoś mi Sam raczył

wybrać i dałeś mi go wpierw poznać przez widzenie, nim go znałam. Kiedy poszłam do

spowiedzi do Ojca Andrasza, to myślałam, ze będę zwolniona z tych wewnętrznych

natchnień. Odpowiedział mi Ojciec, że mnie nie może zwolnić z tego, ale niech się siostra

modli o kierownika.

Po krótkiej a gorącej modlitwie ujrzałam powtórnie księdza Spoćko w naszej kaplicy

pomiędzy konfesjonałem a ołtarzem. Wówczas byłam w Krakowie. To te dwa widzenia

umocniły mnie w duchu tym bardziej, że zastałam tak, jako go widziałam w widzeniu, jako w

Warszawie na trzeciej probacji, tak samo i w Krakowie. Jezu, dziękuje ci za tę wielką łaskę.

Lęk mnie teraz przejmuje, kiedy nieraz da się słyszeć, jak która dusza owi, że nie ma

spowiednika czyli kierownika. Ponieważ wiem, jak wielkie szkody sama ponosiłam kiedy nie

miałam tej pomocy. Bez kierownika łatwo można zejść na manowce. (Dz 61)

62.

ŻYCIE SZARE I MONOTONNE JEST PEŁNE SKARBÓW

O życie szare i monotonne, ile w tobie skarbów. Żadna godzina nie jest podobna do

siebie, a więc szarzyzna i monotonia znikają, kiedy patrzę na wszystko okiem wiary. Łaska,

która jest dla mnie w tej godzinie, nie powtórzy się w godzinie drugiej. Będzie mi dana w

godzinie drugiej, ale już nie ta sama. Czas przechodzi, a nigdy nie wraca. Co w sobie zawiera,

nie zmieni się nigdy, pieczętuje pieczęcią na wieki. (Dz 62)

63.

KS. SOPOĆKO SŁUGĄ UMIŁOWANYM PRZEZ PANA JEZUSA

Ksiądz Sopocko musi być przez Boga bardzo umiłowany. Mówię to dlatego, bo

doświadczyłam, jak bardzo się Bóg za nim upomina w pewnych momentach, widząc to,

cieszę się niezmiernie, ze Bóg ma takich wybrańców. (Dz 63)

64.

PAN JEZUS WSTRZYMUJE WYCIECZKĘ ŚW. FAUSTYNY NA KAWLARIĘ

1928 rok. Wycieczka na Kalwarię

Kiedy przyjechałam do Wilna na dwa miesiące, na zastępstwo jednej siostry, która

pojechała na trzecią probację, jednak zatrzymałam się trochę dłużej niż dwa miesiące. W

pewnym dniu Matka Przełożona chciała mi zrobić przyjemność i dała pozwolenie, żebym w

towarzystwie pewnej siostry pojechała do Kalwarii, na tak zwane obchodzenie dróżek.

Ucieszyłam się tym bardzo. Miałyśmy podróżować statkiem, chociaż to tak blisko, ale takie

było życzenie Matki Przełożonej. Wieczorem powiedział mi Jezus: Ja życzę sobie, żebyś

pozostała w domu. Odpowiedziałam: Jezu, przecież już wszystko przygotowane, że mamy

rano jechać, co ja teraz zrobię? I odpowiedział mi Pan: Wycieczka ta będzie ze szkodą

twojej duszy. Odpowiedziałam Jezusowi: przecież Ty możesz temu zaradzić, pokieruj tak

okolicznościami, aby się stała wola Twoja. W tej chwili był dzwonek na spoczynek. Jednym

spojrzeniem pożegnałam Jezusa i poszłam do celi.

Rano dzień piękny, moja towarzyszka cieszy się, że będziemy miały wielką

przyjemność, że będziemy mogły zwiedzić wszystko, ale ja byłam pewna, że nie pojedziemy,

chociaż żadnej przeszkody dotychczas nie było, żeby nie pojechać.

Wcześniej miałyśmy przyjąć Komunię św. i zaraz po dziękczynieniu pojechać. Wtem

w czasie Komunii św. z pięknej pogody stał się dzień zupełnie inny. Nie wiadomo skąd

chmury okryły całe niebo i zaczął padać deszcze ulewny. Wszyscy się dziwili, że z takiej

pogody kto by się spodziewał deszczu i to w tak krótkim czasie, żeby tak się zmieniło.

Matka Przełożona mówi do mnie: jak bardzo mi żal, że siostry nie mogą pojechać.

Odpowiedziałam: Mateczko, to nic żeśmy nie pojechały, wolą Bożą jest abyśmy pozostały w

domu. Jednak nikt nie wiedział o tym, że to było wyraźne życzenie Jezusa, abym pozostała w

domu. Dzień cały spędziłam w skupieniu i rozmyślaniu; dziękowałam Panu za to, że mnie

zatrzymał w domu. W tym dniu Bóg mi udzielił wiele pociech niebieskich. (Dz 64)

65.

PAN JEZUS DOPOMAGA ŚW. FAUSTYNIE W PRZENOSZENIU CIĘŻKICH GARNKÓW KUCHENNYCH – WIZJA RÓŻ

W pewnej chwili w nowicjacie, kiedy mnie Matka Mistrzyni przeznaczyła do kuchni

dziecinnej, ogromnie się tym zmartwiłam, bo nie mogłam poradzić garnków, bo były

ogromnie duże. Najtrudniej mi było odlewać kartofle, czasami mi się polowe wysypało.

Kiedy powiedziałam o tym Matce Mistrzyni, odpowiedziała, że się pomału przyzwyczaję i

nabiorę wprawy. Jednak trudność ta nie ustępowała, ponieważ siły moje zmniejszały się z

dniem każdym i wskutek braku sił odsuwałam się kiedy przychodziło odlewanie kartofli.

Jednak Siostry to zauważyły, że stronię od tej pracy i ogromnie się dziwiły, nie wiedziały o

tym, że nie mogłam pomóc mimo wytężenia całej gorliwości i nieliczenia się z sobą. W

południe przy rachunku sumienia, skarżyłam się Bogu na brak sił. Wtem usłyszałam w duszy

te słowa: od dziś będzie ci to przychodziło z wielką łatwością. Wzmocnię twoje siły.

Wieczorem, kiedy przychodzi czas odlewania kartofli – spieszę pierwsza ufna w słowa Pana.

Z całą swobodą biorę garnek i całkiem dobrze odlałam. Ale kiedy zdjęłam pokrywę, żeby

kartofle odparowały, ujrzałam w garnku zamiast kartofli całe pęki czerwonych róż, tak

pięknych, że trudno o nich zapisać. Nigdy jeszcze takich nie widziałam. Zdziwiło mnie to

bardzo, nie rozumiejąc ich znaczenia, ale w tej chwili usłyszałam głos w duszy: taką ciężką

twoją pracę zamieniam na bukiety najpiękniejszych kwiatów, a woń ich wznosi się do

tronu Mojego. Od tej chwili nie tylko starałam się w swoim tygodniu, które miałam

wyznaczony, gotowania, odlewać te kartofle, ale starałam się w tygodniu innych sióstr

wyręczać je w tej pracy. Ale nie tylko tej pracy, ale w każdej ciężkiej pracy, starałam się

pierwsza przyjść z pomocą, ponieważ doświadczyłam, jak to się bardzo Bogu podoba. (Dz 65)

66.

CZYSTA INTENCJA SKARBEM NIEWYCZERPALNYM

O skarbie niewyczerpany czystości intencji, która wszystkie czynności nasze czynisz

doskonałymi i tak bardzo miłymi Bogu. (Dz 66)

66a.

ŚW. FAUSTYNA UZNAJE PRZED PANEM JEZUSEM SWOJĄ NĘDZĘ

O Jezu, Ty wiesz jak słabą jestem, przeto bądź ze mną zawsze, kieruj ,moimi czynami,

moja cała istotą. Ty Mistrzu mój najlepszy! Naprawdę Jezu, lęk mnie ogarnia widząc nędzę

swoją, ale zarazem uspakajam się widząc niezgłębione miłosierdzie Twoje, które o całą

wieczność większe jest od nędzy mojej. I to usposobienie przyobleka mnie w moc Twoją, a

radość jaka płynie z poznania siebie, o Prawdo Niezmienna, trwałość Twa wieczna.(Dz 66)

67.

W CZASIE CHOROBY ŚW. FAUSTYNA PODEJRZEWANA JEST O UDAWANIE.

Kiedy po pierwszych ślubach wkrótce zapadłam na zdrowiu, a pomimo serdecznej i

troskliwej opieki Przełożonych i zabiegów lekarskich czułam się ani lepiej, ani gorzej,

wtenczas zaczęły mnie dochodzić zdania, że udaję. I tu zaczęło się moje cierpienie, stało się

podwójne. Trwało to dosyć długi czas. W pewnym dniu skarżyłam się Jezusowi, że jestem

ciężarem dla sióstr. Odpowiedział mi Jezus – nie żyjesz dla siebie, ale dla dusz. Z cierpień

twoich będą korzystać inne dusze. Przeciągłe cierpienie twoje da im światło i siłę do

zgadzania się z wolą Moja. (Dz 67)

68.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SWOJE PRZEŻYCIA W OKRESIE NOCY DUCHOWEJ

Najcięższym cierpieniem dla mnie było to, że zdawało mi się, ze modlitwy moje nie są

miłe Bogu, ani dobre uczynki. Nie śmiałam spojrzeć w niebo. To mi sprawiało tak wielkie

cierpienie, że kiedy byłam w kaplicy na wspólnych ćwiczeniach duchowych, Matka

Przełożona po skończonych ćwiczeniach wołała mnie do siebie i mówiła mi: niech Siostra

prosi Boga o łaskę i pociechę, bo naprawdę widzę to sama i Siostry mi o tym mówią, że sam

widok Siostry budzi litość. Naprawdę nie wiem co z Siostra zrobić. Nakazuję, niech Siostra

się niczym nie martwi. Jednak nic mi te wszystkie konferencje z Matka Przełożona nie

przynosiły ulgi, ani żadnego wyjaśnienia rzeczy. Ciemność jeszcze większa zasłaniała mi

Boga. Szukałam pomocy w konfesjonale, ale i tu jej nie znajdowałam. Świątobliwy kapłan

chciał mi dopomóc, ale ja byłam tak biedna, ze nawet nie umiałam określić swych cierpień i

to mnie jeszcze więcej męczyło. Smutek śmiertelny przejmował moją duszę w tak wielkim

stopniu, ze nie umiałam go ukryć, ale widać to było na zewnątrz. Strąciłam nadzieje. Noc

coraz czarniejsza. Kalam ten, u którego się spowiadałam mówi mi: ja widzę w Siostrze laski

szczególne i jestem zupełnie o siostrę spokojny i czemuż Siostra się tak męczy? – Jednak ja

tego wtenczas nie rozumiałem, to tez dziwiłam się niezmiernie kiedy za pokutę nakazano mi

mówić Te Deum albo Magnificat, a czasami musiałam wieczorem prędko biegać po ogrodzie,

albo dziesięć razy dziennie śmiać się głośno. Dziwiły mnie to pokuty bardzo, ale jednak ten

kapłan niewiele mi dopomógł. Widocznie Bóg chciał bym Go wielbiła cierpieniem. Kapłan

ten pocieszał mnie, że jestem w tym stanie milsza Bogu niżeli bym obfitowała w największe

pociechy. – Co to za wielka laska Boża, że Siostra w tym stanie obecnych udręczeń duszy nie

obraża Boga, ale starała się ćwiczyć w cnotach. Ja patrzę w duszę siostry, widzę w niej

wielkie zamiary Boże i łaski szczególne, a widząc to w sio trze, składam dzięki Panu. Jednak

pomimo wszystkiego dusza moja była w mękach i udręczeniach nie do wypowiedzenia.

Naśladowałam ślepego, która ufa przewodnikowi i trzyma się silnie jego ręki i nie

odstępowałam ani na chwile od posłuszeństwa, które było mi deską ratunku w próbie

ognistej. (Dz 68)

69.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA O WZMOCNIENIE SIŁ DUCHOWYCH

+ Jezu, Prawdo Wiekuista, wzmocnij me siły słabe. Ty, Panie wszystko możesz.

Wiem, że niczym są wysiłki moje bez Ciebie. O Jezu, nie kryj się przede mną, bo ja żyć nie

mogę bez Ciebie. Usłysz wołanie duszy mojej, nie wyczerpało się, Panie, miłosierdzie Twoje,

a wiec ulituj się nad nędzą moją. Miłosierdzie Twoje przechodzi umyśl Aniołów i ludzi razem

i chociaż mi się zdaje, ze mnie nie słyszysz, jednak ufność moją położyłam w morzu

Miłosierdzia Twego i wiem, że nie będzie zawiedziona nadzieja moja. (Dz 69)

70.

WENĘTRZNE UDRĘKI UTRUDNIAJĄ WYPEŁNIANIE OBOWIĄZKÓW

Jezus tylko wie jak ciężko i trudno spełniać obowiązki, kiedy dusza jest w takim stanie

udręk wewnętrznych, siły fizyczne są mniejsze, a umysł przyćmiony. W cichości serca

powtarzałam sobie: O Chryste, dla Ciebie rozkosze i cześć i chwała, a dla mnie cierpienie. –

Nie opóźnię ani jednego kroku w pochodzie za Tobą, chociaż ciernie ranią stopy moje. (Dz

70)

71.

KOMU NIESIESZ TE KWIATY? – PAN JEZUS JEST „ZAZDROSNY” O SWOJĄ OBLUBIENICĘ

Kiedy byłam wysłana na kurację do domu płockiego, miałam szczęście ubierać

kaplicę kwiatami. Było to na Białej. Siostra Tekla nie zawsze miała czas, a więc często sama

ubierałam kapliczkę. W pewnym dniu nazrywałam najpiękniejszych róż, aby ubrać pokój

pewnej osoby. Kiedy się zbliżałam do ganku, ujrzałam Pana Jezusa stojącego w tym ganku,

który mnie zapytał łaskawie: córko Moja, komu niesiesz te kwiaty? Milczenie moje było

odpowiedzią dla Pana, ponieważ w tej chwili poznałam, że miałam bardzo subtelne

przywiązanie do tej osoby, której przedtem nie dostrzegłam. Natychmiast Jezus znikł. W tej

chwili rzuciłam kwiaty na ziemię i poszłam przed Najświętszy Sakrament z sercem

przepełnionym wdzięcznością za tę łaskę poznania siebie.

O Boskie Słonce, przy Twoich promieniach dusza widzi najmniejsze pyłki, które

Tobie się nie podobają. (Dz 71)

72.

ŚW. FAUSTYNA MODLI SIĘ ZA GRZESZNIKÓW

Jezu, Prawdo Wiekuista, Żywocie nasz, błagam i żebrzę miłosierdzia Twego dla

biednych grzeszników. Najsłodsze Serce Pana mojego, pełne litości i miłosierdzia

niezgłębionego, błagam cię za biednymi grzesznikami. O serce Najświętsze, Źródło

Miłosierdzia, z którego tryskają promienie łask niepojętych na cały rodzaj ludzki, błagam Cię

o światło dla biednych grzeszników. O Jezu, pomnij na gorzką Mękę Swoją i nie dozwól, aby

ginęły dusze odkupione tak drogocenną Krwią Twoja Najświętszą. O Jezu, kiedy rozważam

wielka cenę Krwi Twojej, cieszę się z jej wielkości. Bo jedna kropla wystarczyłaby za

wszystkich grzeszników. Chociaż grzech jest przepaścią złości i niewdzięczności, jednak cena

jest położona za nas nigdy nieporównana – dlatego niech ufa dusza wszelka w Męce Pana,

niech ma w Miłosierdziu nadzieję. Bóg nikomu Miłosierdzia Swego nie odmów. Niebo i

ziemia może się odmienić, ale nie wyczerpie się Miłosierdzie Boże. O, co za radość się pali w

sercu moim, kiedy widzę tę niepojętą dobroć Twoją, o Jezu mój. pragnę przyprowadzać

wszystkich grzeszników do stóp Twoich, aby wysławiali przez nieskończone wieki

Miłosierdzie Twoje. (Dz 72)

73.

W CIEMNOŚCIACH DUSZY ŚW. FAUSTYNA UFA SŁOŃCU ŁASKI PANA JEZUSA

Jezu mój, choć noc ciemna wokoło i ciemność chmury zasłaniają mi horyzont, jednak

wiem, że nie gaśnie słońce. O Panie, Chociaż Cię pojąć nie mogę i nie rozumiem działania

Twego – jednak ufam Miłosierdziu Twemu. Jeżeli jest taka Wola Twoja Panie, bym zawsze

żyła w takiej ciemności – bądź błogosławiony. O jedno Cię proszę, Jezu mój, nie dozwól mi,

abym Cię miała czymkolwiek obrazić. O Jezu mój, Ty jeden znasz tęsknoty i bóle serca

mojego. Cieszę się, ze mogę choć trochę cierpieć dla ciebie. Kiedy czuję, ze cierpienie

przechodzi sil moje, wtenczas uciekam się do Pana w Najświętszym Sakramencie, a głębokie

milczenie jest mową moja do Pana. (Dz 73)

74.

PAN JEZUS POTWIERDZA ŚW. FAUSTYNIE PRAWDZIWOŚĆ SWYCH OBJAWIEŃ, DOPROWADZAJĄC NA JEJ PROŚBĘ PEWNĄ WYCHOWANKĘ DO NAGŁEGO NAWRÓCENIA

Spowiedź jednej z naszych wychowanek. W pewnej chwili, kiedy mnie jakąś moc

zaczęła naglić, abym się starała o to święto i żeby był namalowały ten obraz, nie mogę zaznać

spokoju. Coś mnie na wskroś przenika, jednak jakiś lęk mnie ogarnia czy nie jestem w

złudzeniu. Chociaż te niepewności zawsze pochodziły od zewnątrz, bo w głębi duszy czułam,

że Pan jest, Który przenika dusze moja. Spowiednik przed którym się wtenczas spowiadałam

mówił mi, że bywają złudzenia i czułam, że kapłan ten jakby się bal mnie spowiadać. To było

dla mnie męczarnią. Kiedy spostrzegłam, że niewiele sam pomocy od ludzi, tym więcej

uciekałam się do Pana Jezusa, do Tego Mistrza najlepszego. W pewnej chwili, kiedy mnie

ogarnęła taka niepewność, czy głos, który przemawia do mnie od Pana jest – i w tej chwili

rzekłam do Pana słowem wewnętrznym bez mówienia. W jednej chwili jakąś moc

przeniknęła duszę moją – powiedziałam: jeżeli Tyś jest prawdziwie Bogiem moim, Który

obcujesz ze mną i przemawiasz do mnie, to proszę Cię Panie, niech ta wychowanka dziś

jeszcze pójdzie do spowiedzi, a znak ten umocni mnie. W tej samej chwili dziewczyna ta

prosiła o spowiedź.

Matka Klasy zdziwiona jej nagłą zmianą, ale zaraz postarała się o kapłana i ta osoba z

wielka skrucha odbyła spowiedź. Wtem usłyszałam głos w duszy taki: czy teraz wierzysz

Mi? – I znowu dziwna moc przeniknęła dusze moją i upewniła mnie i umocniła tak, że się

sama dziwiłam, że mogłam się choć na chwilę poddać wątpliwości. Jednak wątpliwości te

zawsze pochodzą z zewnątrz i to mnie usposabiało do głębszego zamknięcia się w sobie. (Dz 74)

75.

ŚW. FAUSTYNA WYJAWIA TRUDNOŚCI W SPOWIEDZI U KAPŁANÓW POZBAWIONYCH WEWNĘTRZNEJ PEWNOŚCI I WIELKI POŻYTEK KAPŁANÓW POGŁĘBIONYCH DUCHOWO

Dusza moja, kiedy wyczuje niepewność kapłana w spowiedzi Św. wtenczas nie nie

odsłaniam duszy swojej głębiej, ale się tylko oskarżam z grzechów. Nie da duszy spokoju taki

kapłan, jeżeli sam go nie posiada.

O kapłani, wy świece jasne, które oświecacie dusze, niech jasność wasza nigdy nie

będzie przyćmiona. Zrozumiałam, że wtenczas nie było woli Bożej, żebym swą dusze

odsłoniła do głębi. Dal mi Bóg tę laskę później. (Dz 75)

76.

ŚW. FAUSTYNA ODDAJE SIĘ SERCU PANA JEZUSA

Jezu mój, kieruj umysłem moim, weź w zupełne posiadanie moja cała istotę, zamknij

mnie w głębi Serca Swego i chroń od naści wroga. W Tobie jedyna moja nadzieja. Mów

przez usta moje, kiedy będę z możnymi i uczonymi, ja nędza największa, aby poznali, iż

sprawa ta Twoją jest i od ciebie pochodzi. (Dz 76)

77-78

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN DUSZY OPUSZCZONEJ PRZEZ BOGA W OKRESIE NOCY CIEMNEJ

Ciemności i pokusy

Umysł mój dziwnie był przyćmiony, żadna prawda nie wydawała mi się jasną. Kiedy

mi mówiono o Bogu, serce moje było jak skała? Nie mogłam wydobyć z serca ani jednego

uczucia milo sieci ku Niemu. Kiedy się starałam aktem woli trwać przy Bogu, doznawałam

takich udręk i zdawało mi się, że przez to pobudzam Boga do większego gniewu. Rozmyślać

zupełnie nie mogłam tak jak rozmyślałam dawniej. Odczuwałam wielką próżnię w duszy i

niczym jej napełnić nie mogłam. Zaczęłam cierpieć głód i tęsknotę za Bogiem, jednak

widziałam całą bezsilność swoja. Próbowałam czytać powoli, zdanie za zdaniem i w ten

sposób rozmyślać, ale i to daremne. Nic nie rozumiałam com przeczytała. Była ustawicznie

przed oczyma duszy mojej cała przepaść nędzy mojej. Kiedy weszłam na jakieś wcieczenia

do kaplicy, zawsze doznawałam większych udręk i pokus. Nieraz całą Mszę św. walczyłam z

myślami bluźnierczymi, które się cisnęły na usta moje. Odczuwałam niechęć do

Sakramentów św. zdawało mi się, że nie odnośże żadnych pożytków, jakie dają Sakramenta

święte. Przystępowałam tylko z posłuszeństwa spowiednikowi i to ślepe posłuszeństwo było

dla mnie jedyną drogą po której iść miałam i deską ratunku. Kiedy mi kapłan tłumaczył, że to

są doświadczenia Boże i że – w tym stanie, w jakim jesteś, nie tylko nie obrażasz Boga, ale

jesteś Mu bardzo miła, to jest znak, że cię Bóg niezmiernie miłuje i że ci bardzo ufa, że cię

takimi doświadczeniami nawiedza. – Jednak nic mnie te słowa nie pocieszały, zdawało mi się,

że one dale się do mnie nie stosują. Jedna rzecz mnie dziwiła, że się nieraz zdarzało, kiedy

strasznie cierpiałam, to z chwilą kiedy się zbliżałam do spowiedzi św. naraz ustępowały mi te

straszne udręki, jednak jak się oddaliłam od kratki, wszystkie te udręki uderzały na mnie

jeszcze z większą zaciekłością. Wtenczas padałam twarzą na ziemię przed Najświętszym

Sakramentem i powtarzałam te słowa: chociaż byś mnie zabił, ja Ci ufać będę. Jedna

najstraszniejsza dla mnie myśl była, to ta, że jestem od Boga odrzucona. A później

następowały inne myśli. –Po cóż się starać o cnoty i dobre uczynki? –Po cóż się umartwiać i

wyniszczać? – Po cóż składać śluby? – Po cóż się modlić? –Po cóż się poświęcać i

wyniszczać? – Po cóż czynić ofiarę z siebie na kaczym kroku? – Po cóż – jeżeli jestem przez

Boga odrzucona? – Po cóż te wysiłki? – I tu jeden Bóg wie, co się działo w sercu moim.

Kiedy tak strasznie byłam ścieniona tymi cierpieniami, weszłam do kaplicy i powiedziałam z

głębi duszy te słowa: czyń ze mną, o Jezu, co ci się podoba. Ja ciebie wszędzie uwielbiać

będę. I niech się stanie wszystka wola Twoja we mnie, o Panie i Boże mój, a ja wysławiać

będę nieskończone Miłosierdzie Twoje. Przez ten akt poddania ustąpiły te straszne udręki.

Wtem ujrzałam Jezusa, który mi rzekł: Ja zawsze jestem w sercu twoim. Niepojęta radość

przeniknęła duszę moją i napełniła wielką miłością Bożą, którą zapaliło się biedne serce moje.

Wiedzę, ze Bóg nigdy nie dopuści ponad to, co możemy znieść. O, nie lękam się niczego,

jeżeli zsyła na duszę udręczenia wielkie, to deszcze większą wspiera łaska, chociaż jej wcale

nie spostrzegamy. Jeden akt ufności w takich chwilach, oddaje Bogu więcej chwały, niż wiele

godzin przepędzonych na pociechach w modlitwie. Widzę teraz, że jak Bóg chce duszę

trzymać w ciemności, to nie oświeci jej ani żadna książka, ani spowiednik. (Dz 77-78)

79.

SW. FAUSTYNA ODDAJE SIĘ W OPIEKĘ MATCE BOŻEJ

Maryjo, Matko moja i Pani moja, oddaje ci duszę i ciało moje, życie i śmierć moją i to

co po niej nastąpi. Wszystko składam w Twoje ręce o Matko moja, okryj Swym płaszczem

dziewiczym moją dusze i udziel mi łaski czystości serca, duszy i ciała i broń mnie Swą potęgą

przed nieprzyjaciółmi wszelkimi, a szczególnie przed tymi, którzy złośliwość swoją

pokrywają maska cnoty. O śliczna Lilio, Tyś dla mnie zwierciadłem, o Matko moja. (Dz 79)

80.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN SWEJ DUSZY, GDY ROZWAŻA MIŁOŚĆ PANA JEZUSA

Jezu, Boski więźniu miłości, kiedy rozważam Twoją miłość i wyniszczenie się dla

mnie, to zmysły mi ustają. Kryjesz Swój majestat niepojęty i zniżasz się do mnie nędznej, o

Królu chwały, choć taisz Swą piękność, jednak wzrok mej duszy rozdziera zasłonę. Widzę

anielskie chóry, które nieustannie oddają Ci cześć i wszystkie Moce niebieskie, które Cię

nieustannie wielbią i nieustannie mówią: Święty, Święty, Święty. (Dz 80)

81.

ŚW. FAUSTYNA PRAGNIE NIEUSTANNIE UWIELBIAĆ MIŁOSIERDZIE BOŻE JAKO OFIARA ŻYWA

O, kto pojmie Twoja miłość i Twoje niezgłębione miłosierdzie ku nam. – O Więźniu

miłości, zamykam swoje biedne serce w tym tabernakulum, aby Ci nieustannie, dzień i noc

adorowało. Nie znam przeszkody w tej adoracji i chociaż będę fizycznie oddalona, serce moje

zawsze jest z Tobą. Nic tamy miłości mojej ku Tobie położyć nie może. Nie istnieją dla mnie

przeszkody. O Jezu mój, będę Cię pocieszać za wszystkie niewdzięczności, bluźnierstwa,

oziębłość, nienawiść bezbożnych, świętokradztwa. O Jezu, pragnę płonąć jako ofiara czysta i

wyniszczona przed tronem Twojego utajenia. Nieustannie Cię błagam za konającymi

grzesznikami. O Trójco Święta, bądź błogosławiona – Nierozdzielna, jedyny Boże, za ten

wielki dar i testament miłosierdzia. Jezu mój, aby ci wynagrodzić za bluźnierców, będę

milczeć, kiedy będę niewinnie strofowana, aby Ci w ten pos. choć w cząstce wynagrodzić.

Śpiewam Ci w swej duszy nieustanny hymn i nikt się tego nie domyśli, ani zrozumie. Śpiew

mojej duszy jest znany tylko Tobie, o Stwórco mój i Panie. (Dz 81)

82.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA CHWILE WOLNE OD PRACY POŚWIĘCIĆ ADORACJI NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU

Nie pozwolę się tak pochłonąć wirom pracy, aby zapomnieć o Bogu. Wszystkie wolne

chwile spędzę u stóp Mistrza utajonego w Najświętszym sakramencie. On mnie uczy od

najmłodszych lat. (Dz 82)

83. PAN JEZUS JEST KRÓLEM MIŁOSIERDZIA

Napisz to: nim przyjdę jako Sędzia sprawiedliwy, przychodzę wpierw jako Król

miłosierdzia. Nim nadejdzie dzien. sprawiedliwy, będzie dany ludziom znak na niebie

taki.

Zgaśnie wszelkie światło na niebie i będzie wielka ciemność po całej ziemi.

Wtenczas ukaże się znak Krzyża na niebie, a z otworów gdzie były ręce i nogi przebite

Zbawiciela, będą wychodziły wielkie światła, które jakiś czas będą oświecać ziemię.

Będzie to na krotki czas przed dniem ostatecznym. (Dz 83)

84.

ŚW. FAUSTYNA UWIELBIA KREW I WODĘ PANA JEZUSA

O Krwi i Wodo, któraś wytrysnęła z Serca Jezusowego, jako zdrój miłosierdzia dla

nas, ufam Tobie. (Dz 84)

85.

ŚW. FAUSTYNA ZOSTAJE PRZENIESIONA W DUCHU PRZED TRON BOŻY

Wilno, 2.VIII.1934 r.

W piątek po Komunii św. zostałam przeniesiona w duchu przed tron Boży. Przed

tronem Bożym widziałam Moce niebieskie, które bez przestanku wielbią Boga. Poza stolicą

widzialam jasność nieprzystępną dla stworzeń, wchodzi tam tylko Słowo Wcielone, jako

Pośrednik. Kiedy Jezus wszedł do onej jasności, usłyszałam te słowa: napisz zaraz co

usłyszysz: Jestem Panem w istności Swojej i nie znam nakazów ani potrzeb. Jeżeli

powołuję stworzenia do bytu – jest to przepaść miłosierdzia Mego. W tej chwili ujrzałam

się w naszej kaplicy, jako przedtem, w swoim klęczniku, Msz św. się skończyła. Słowa te już

miałam napisane. (Dz 85)

86.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI CIERPIENIA SPOWIEDNIKA

+ Kiedy ujrzałam swego spowiednika, jak wiele ma cierpieć z powodu tego dzieła,

które Bóg przez niego przeprowadza, zatrwożyłam się na chwile i rzekłam do Pana: Jezu,

przecież ta sprawa Twoją jest i dlaczego tak z nim postępujesz, co się wydaje, jakobyś mu

utrudniał, a przecież żądasz, aby czynił.

Napisz: że dniem i nocą wzrok Mój spoczywa nad nim, a że dopuszczam te

przeciwności to dlatego, aby pomnożyć jego zasługi. Nie za pomyślny wynik nagradzam,

ale za cierpliwość i trud dla Mnie podjęty. (Dz 86)

87.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI ŻYWEGO PANA JEZUSA, A Z JEGO SERCA WYCHODZIŁY DWA PROMIENIE

Wilno, 26.X.1934.

W piątek, kiedy szłam z wychowankami z ogrodu na kolację, było to dziesięć minut

przed szóstą godziną, ujrzałam Pana Jezusa nad naszą kaplicą, w takiej postaci, jako Go

widziałam pierwszy raz. Takim, jak jest namalowany na tym obrazie. Te dwa promienie,

które wychodziły z Serca Jezusowego, okrywały nasza kaplicę i infirmerię, a potem cale

miasto i rozeszły się na świat cały. Trwało to może do czterech minut i znikło. Jedna z dzieci,

która szła razem ze mną trochę za innymi, widziała także te promienie, ale nie widziała Jezusa

i nie widziała skąd te promienie wychodzą. Przejęła się bardzo i opowiedziała innym

dziewczynkom. Dziewczynki zaczęły się z nie śmiać, że jej się cos przywidziało, a może było

światło z aeroplanu, ale ona usilnie obstawała przy swoim zdaniu i mówiła, że jeszcze nigdy

takich promieni w życiu swoim nie widziała. Kiedy jej jeszcze zarzucały dziewczynki, że to

może reflektor, ona jednak odpowiedziała, że zna światło reflektora. Takich promieni nigdy

nie widziała. Dziewczynka ta po kolacji zwróciła się do mnie i powiedziała mi, że tak ja te

promienie przejęły, ze nie może sobie miejsca znaleźć. Wciąż bym o tym mówiła, a jednak

Pana Jezusa ni widziała. I wciąż mi przypominała o tych promieniach, przez co wprowadziła

moją osobę w pewna trudność, ponieważ nie mogłam jej powiedzieć, że widziałam Pana

Jezusa. Modliłam się za tę duszyczkę, aby jej Pan udzielił łask, których tak bardzo

potrzebowała. Rozradowało mi się serce, że Jezus Sam daje się poznać w dziele Swoim.

Chociaż miałam z tego powodu wielkie przykrości, jednak wszystko dla Jezusa znieść można.

(Dz 87)

88.

PAN JEZUS ODPOWIADA PRZEZ ŚW. FAUSTYNĘ NA PYTANIE SPOWIEDNIKA

+ Kiedy poszłam na adorację, uczułam bliskość Boga. Po chwili ujrzałam Jezusa i

Maryję. Widzenie to napełniło duszę moją radością i zapytałam się Pana: – jaka jest wola

Twoja w tej sprawie, w której mi się spowiednik każe spytać? – Jezus mi odpowiedział: jest

wolą Moją, aby tu był i niech się nie zwalania. I zapytałam się Jezusa, czy może być ten

napis: „Chrystus, Król Miłosierdzia”. Jezus mi odpowiedział: – Jestem Królem Miłosierdzia,

a nie mówił –„Chrystus”. W pierwsza niedzielę po Wielkanocy, pragnę, żeby był

publicznie ten obraz wystawiony. Niedziela ta jest świętem Miłosierdzia. Przez Słowo

Wcielone daje poznać przepaść Miłosierdzia Mojego. (Dz 88)

89.

OBRAZ MIŁOSIERDZIA BOŻEGO ODBIERA CZEŚĆ PO RAZ PIERWSZY

+ Dziwnie się złożyło, jako Pan żądał, tak się stało, że pierwszą cześć, jaka obraz ten

odebrał od tłumów – było to w pierwszą Niedzielę po Wielkanocy. (26-28. IV.1935 r) Przez

trzy dni był ten obraz wystawiony na widok publiczny i odbierał cześć publicznie, ponieważ

był umieszczony w Ostrej Bramie, w szczycie okna, dlatego było go widać z bardzo daleka.

W Ostrej Bramie obchodzono uroczyście te trzy dni zakończenia jubileuszu Odkupienia

świata – 1900 od Męki Zbawiciela. Teraz widzę, że złączone jest Dzieło Odkupienia z

dziełem Miłosierdzia, które żąda Pan. (Dz 89)

90.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PRZYSZŁE CIERPIENIA SPOWIEDNIKA

W pewnym dniu ujrzałam swego spowiednika wewnętrznie, jak wiele cierpieć będzie.

– Przyjaciele opuszczą cię, a wszyscy sprzeciwiać ci się będę i siły fizyczne zmniejszą się.

Widziałam cię, jako grono winne, wybrane przez Pana i rzucone w prasę cierpień. Dusza

twoja, ojcze, będzie napełniona wątpliwościami w pewnym momencie co się tyczy tego

dzieła i mnie.

I widziałam, jakoby ci się sam Bóg sprzeciwił i zapytałam się Pana, czemu tak z nim

postępuje, że nie jakoby mu utrudniał, to co nakazuje. I powiedział Pan: tak postępuję z nim,

na świadectwo, że dzieło to Moim jest. Powiedz mu, niech się nie lęka niczego, wzrok

Mój jest zwrócony dzień i noc na niego. Tyle koron będzie w koronie jego, ile dusz się

zbawi przez dzieło to. Nie za pomyślność w pracy, ale za cierpienie wynagradzam. (Dz

90)

91.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE Z EUCHARYSTII CZERPIE MOC DO POKONYWANIA PRZECIWNOŚCI

Jezu mój, Ty Sam wiesz, ile cierpię prześladowań, a tylko dlatego, że jestem ci wierna

i ze silnie stoję przy żądaniach Twoich. Tyś siłą moją – wspieraj mnie, abym zawsze wiernie

spełniała wszystko, co żądasz ode mnie. Ja sama z siebie, nic nie mogę, ale jeżeli Ty mnie

wspierasz, niczym mi są wszystkie trudności. O Panie, widzę dobrze, że życie moje od

pierwszej chwili, kiedy dusza moja otrzymała zdolność poznania ciebie jest ustawiczna walka

i to coraz zaciętszą. Każdego poranku w czasie rozmyślania gotuję się do walki na cały dzień,

a Komunia św. jest mi zapewnieniem, że zwyciężę i tak bywa. Lękam się dnia, w którym nie

ma Komunii św. Ten Chleb Mocnych daje mi wszelką siłę do prowadzenia tego dzieła i mam

odwagę do pełnienia wszystkiego, czego zada Pan. Odwaga i moc, która jest we mnie, nie jest

moja, ale Tego, który mieszka we mnie – jest Eucharystia.

Jezu mój, jak wielkie są niezrozumienia, nieraz gdyby nie Eucharystia, nie miałabym

odwagi iść dalej po tej drodze, którąś mi wskazał. (Dz 91)

92.

W CHWILACH UPOKORZEŃ ŚW. FAUSTYNA MILCZY, BO NIEDOWIERZA SWEMU JĘZYKOWI, KTÓRY JEST ŹRÓDŁEM WIELU BŁĘDÓW

Upokorzenia to pokarm codzienny. Rozumiem, że oblubienica przybiera wszystko, co

się tyczy jej oblubieńca, a więc szata zelżywości Jego musi okryć i mnie. W chwilach, kiedy

bardzo cierpię, staram się milczeć, ponieważ nie dowierzam językowi, który w takich

chwilach jest skłonny do mówienia o sobie, a przecież on ma mi służyć do chwalenia Boga za

tyle dobrodziejstw i darów użyczonych. Kiedy przyjmuję Jezusa w Komunii św. proszę Go

gorąco, aby raczył uleczyć język mój, bym nim nie obrażała ani Boga, ani bliźnich. Pragnę,

aby język mój nieustannie wysławiał Boga. Wielkie są błędy języka. Dusza nie dojdzie do

świętości, jeżeli nie będzie uważać na język swój. (Dz 92)

93.

ŚW. FAUSTYNA PRZEDSTAWIA TEOLOGIĘ ŚLUBÓW ZAKONNYCH

+ Skrót katechizmu o ślubach zakonnych

P. Co to jest ślub?

O. Ślub jest to dobrowolne przyrzeczenie Bogu uczynione wykonywania czynu

doskonalszego.

P. Czy ślub w rzeczy nakazanej przykazaniem obowiązuje?

O. Tak jest. Wykonywanie czynu w rzeczach nakazanych przykazaniem podwójnej

jest wartości i zasługi, zaś zaniedbanie go podwójnym przestępstwem i złością, bo jeżeli ślub

się łamie, dodaje się wówczas do grzechu przeciw przykazaniu grzech ponadto

świętokradztwa.

P. Dlaczego śluby zakonne są tak wysokiej wartości?

O. Dlatego, że stanowią podstawę życia zakonnego, przez Kościół zatwierdzonego, w

którym członkowie w towarzystwo zakonne złączeni zobowiązują się dążyć nieustannie do

doskonałości przez trzy śluby zakonne – ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, według reguł

zakonnych.

P. Co znaczy dążyć do doskonałości?

O. Dążyć do doskonałości, to znaczy, że stan zakonny sam przez się nie wymaga

doskonałości już nabytej, lecz obowiązuje pod grzechem do codziennej pracy nad jej

zdobyciem. A zatem zakonnik niechcący się doskonalić, zaniedbuje główny obowiązek

swego stanu.

P. Co to są śluby zakonne/solenne/?

O. Śluby zakonne /solenne/ są tak bezwzględne, że tylko w razach nadzwyczajnych

sam Ojciec św. może z nich dyspensować.

P. Co to są śluby proste?

O. Są to śluby mniej bezwzględne – z wieczystych i rocznych dyspensuje Stolica św.

P. Jaka jest różnica miedzy ślubem a cnotą?

O. Ślub obejmuje to tylko, co jest pod grzechem nakazane, cnota zaś wznosi się wyżej

i ułatwia wykonanie ślubu, a przeciwnie – łamiąc ślub, uchybia się i rani cnotę.

P. Do czego obowiązują śluby zakonne?

O. Śluby zakonne obowiązują do starania się o cnoty i do całkowitego poddania się

Przełożonym i Regułom, mocą czego zakonnik oddaje swoja osobę na rzecz zakonu zrzekając

się wszelkich praw do niej i swych czynności, które poświęca służbie Bożej.

O ślubie ubóstwa

Ślub ubóstwa jest dobrowolnym wyrzeczeniem się prawa własności lub jej użytku, w

celu przypodobania się Bogu.

P. Jakie przymioty tyczą się ślubu ubóstwa?

O. Wszelkie dobra i przedmioty należące do Zgromadzenia. To co się oddało, rzeczy

lub pieniądze, skoro zostały przyjęte, już się do nich nie ma prawa. – Wszelkie datki lub dary,

które by się kiedy otrzymało tytułem wdzięczności lub innym z prawa należą do

Zgromadzenia. Wszelki dochód za pracę, lub nawet renty używać nie można bez pogwałcenia

ślubu.

P. Kiedy się łamie lub gwałci ślub jako siódme przykazanie?

O. Łamie się, gdy bez powodu, rzecz należącą do domu bierze się dla siebie lub kog. –

Gdy bez pozwolenia zatrzymuje się rzecz jakąś w celu przywłaszczenia. Gdy bez

upoważnienia sprzedaje się lub zamienia rzecz jakąś należącą do Zgromadzenia. – Gdy daną

rzecz do użytku na inny cel się obraca aniżeli Przełożony rozporządził. – Gdy się daje komu

lub przyjmuje w ogóle coś bez pozwolenia. – Gdy poprzez niedbalstwo cos się niszczy lub

psuje. – Gdy przenosząc się z jednego domu do drugiego, zabiera się coś bez pozwolenia. W

wypadkach łamania ślubu ubóstwa zakonnik zarówno jest zobowiązany do restytucji

względem Zgromadzenia.

O cnocie ubóstwa

Jest to cnota ewangeliczna, zniewalająca serce do oderwania się od przywiązania do

rzeczy doczesnych, do czego zakonnik na mocy profesji jest ściśle obowiązany.

P. Kiedy się grzeszy przeciw cnocie ubóstwa?

O. Gdy się pragnie rzeczy tej cnocie przeciwnych. Gdy się przywiązuje do jakiejś

rzeczy, gdy się używa rzeczy zbytecznych.

P. Ile i jakie są stopnie ubóstwa?

O. Cztery są stopnie ubóstwa w profesji w praktyce. Niczym nie rozporządzać, bez

zależności od przełożonych (ścisła materia ślubu). Unikać zbytku, przestawać na rzeczach

koniecznych (stanowi cnotę). – Chętnie skłaniać się do rzeczy najlichszych i to z

wewnętrznym zadowoleniem, – jak cela, odzienie, pożywienie itd. Cieszyć się z niedostatku/

O ślubie czystości

P. Do czego obowiązuje ten ślub?

O. Do wyrzeczenia się małżeństwa i do unikania wszystkiego, co jest zakazane

szóstym lub dziewiątym przykazaniem.

P. Czy uchybienie przeciw cnocie jest pogwałceniem ślubu?

O. Wszelkie uchybienia przeciw cnocie jest zarazem pogwałceniem ślubu, bo tu nie

ma takiej, jak w ubóstwie lub posłuszeństwie różnicy między ślubem a cnotą.

P. Czy każda myśl zła jest grzeszna?

O. nie każda myśl jest grzeszną, lecz dopiero się staje, gdy z rozwagą umysłu łączy się

upodobanie woli i zezwolenie.

P. Czy oprócz grzechów przeciwnych czystości jest coś, co przynosi uszczerbek

cnocie?

O. Uszczerbek cnocie przynosi wolność zmysłów, wolność wyobraźni i wolność

uczuć, poufałość i tkliwe przyjaźnie.

P. Jakie są sposoby zachowania cnoty?

O. Pokusy wewnętrzne zwyciężać obecnością Bożą i ponadto walka bez trwogi.

Pokusy znów zewnętrzne – unikaniem okazji. W ogóle głównych sposobów jest siedem.

Pierwszy straż zmysłów, – unikanie okazji, – unikanie próżnowania, – spieszne oddalanie

pokus, – uchylanie się od wszelkich, mianowicie partykularnych przyjaźnie, – duch

umartwienia, – wyjawianie pokus przed spowiednikiem.

A ponadto jest pięć środków dla zabezpieczenia cnoty: pokora, – duch modlitwy, –

przestrzeganie skromności, – wierność regule, szczere nabożeństwo do Najświętszej Maryi

Panny.

O ślubie posłuszeństwa

Ślub posłuszeństwa jest wyższy ponad dwa pierwsze, bo on właściwie stanowi ofiarę

całopalną, a jest najpotrzebniejszy, bo tworzy i ożywania całe ciało zakonne.

P. Do czego obowiązuje ślub posłuszeństwa?

O. Zakonnicy przez ślub posłuszeństwa przyrzeka Bogu, że prawowitym przełożonym

będzie we wszystkim, co mu na mocy reguł rozkażą posłuszny. Ślub posłuszeństwa czyni

zakonnika zależnym od przełożonego mocą reguł w całym jego życiu i we wszystkich jego

sprawach. – Zakonnik popełnia przeciw ślubowi grzech ciężki każdym razem, gdy rozkazowi

danemu na mocy posłuszeństwa lub reguł jest nieposłuszny.

O cnocie posłuszeństwa

Cnota posłuszeństwa sięga wyżej niż ślub, obejmuje reguły, ustawy, nawet rady

przełożonych.

P. Czy cnota posłuszeństwa jest konieczną zakonnikowi?

O. Cnota posłuszeństwa jest tak konieczną zakonnikowi, że chociażby czynił dobrze

przeciw posłuszeństwu, [czyny jego] stają się złymi, albo bez zasługi.

P. Czy można zgrzeszyć ciężko przeciw cnocie posłuszeństwa?

O. grzeszy się ciężko, gdy się pogardza władzą lub rozkazami przełożonego. – Gdy z

nieposłuszeństwa wynika szkoda duchowa lub doczesna dla Zgromadzenia.

P. Jakie uchybienia narażają ślub?

O. Uprzedzenia i antypatie do przełożonego, – szemranie i krytyki, opieszałość i

niedbalstwo.

Stopnie posłuszeństwa

Wykonanie prędkie i zupełne. – Posłuszeństwo woli, gdy wola skłania rozum do

poddania się zdaniu przełożonego. Św. Ignacy podaje nadto trzy środki ułatwiające. Aby w

przełożonym jakimkolwiek on by był upatrywać zawsze Boga. Aby rozkaz lub zadanie

przełożonego usprawiedliwiać. Aby każdy rozkaz przyjmować jako Boży, bez roztrząsania

lub zastanawiania się. Ogólny zaś środek – pokora.

Nic trudnego dla pokornego. (Dz 93)

94.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA O ROZPALENIE MIŁOŚCIU KU NIEMU

O Panie mój, rozpal miłość ku sobie, aby wśród burz, cierpień i doświadczeń ni ustał

duch mój. Widzisz jak słabą jestem. Miłość wszystko może. (Dz 94)

95.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN DUSZY POZNAJĄCEJ BOGA I WŁASNĄ GRZESZNOŚĆ

+ Głębsze poznanie Boga i przerażenie duszy.

W początku Bóg daje się poznać, jako świętość, sprawiedliwość, dobroć – czyli

miłosierdzie. Dusza nie raz to wszystko poznaje, ale szczególnie w błyskach, czyli

zbliżeniach się do Boga. I nie trwa to długo, bo nie zniosłaby by tego światła. W czasie

modlitwy dusza doznaje tego światła, który uniemożliwia duszy dotychczasową modlitwę.

Może się silić jak chce i zmuszać do dawniejszej modlitwy, będzie to wszystko daremne, staje

się absolutnie niemożliwością w dalszym ciągu tak się modlić, jak przed tym otrzymaniem

tego światła. Światło to, które dotknęło duszy jest w niej żywe i nic ani go zagłuszyć, ani

przyćmić nie może. Ten błysk poznania Boga pociąga jej duszę i rozpala miłością ku Niemu.

Ale ten sam błysk równocześnie daje duszy poznać czym ona jest i cale swe wnętrze widzi w

wyższym świetle i powstaje przerażona i zatrwożona. Jednak nie pozostaje w tym

zatrwożeniu, ale zaczyna się oczyszczać i upokarzać przed Panem, a światła te są silniejsze i

częstsze, im dusza więcej się krystalizuje, tym światła te są przenikliwsze. Jednak jeżeli dusza

wiernie i mężnie odpowiedziała tym pierwszym łaskom, Bóg dusze napełnia swymi

pociechami, udziela jej się w sposób odczuwalny. Dusza wchodzi chwilami jakby w zażyłość

z Bogiem i cieszy się niezmiernie; myśli, że już osiągnęła przeznaczony stopień doskonałości,

bo błędy i wady są w niej uśpione, a ona myśli, że już ich nie ma. Nic jej się trudnym nie

wydaje, na wszystko jest gotowa. Zaczyna się pogrążać w Bogu i kosztować rozkoszy

Bożych. Jest niesiona przez laskę, a nie zdaje sobie z tego wcale sprawy, z tego, że może

przyjść czas próby i doświadczenia. I rzeczywiście stan ten nie trwa długo. Przyjdą chwile

inne, ale musze wspomnieć, że dusza wierniej odpowiada łasce Bożej, jeżeli ma światłego

spowiednika i przed którym zwierza mu się ze wszystkiego. (Dz 95)

96.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SZATAŃSKIE POKUSY ATAKUJĄCE DUSZĘ PRZEZ BOGA UMIŁOWANĄ

+ Doświadczenie Boże w duszy umiłowanej szczególnie przez Boga. Pokusy i

ciemności, szatan.

Miłość duszy nie jest jeszcze taka, jak Bóg tego żąda. Dusza nagle traci obecność

Bożą. Powstają w niej rożne błędy i wady, z którymi musi toczyć zaciekły bój. Wszystkie

błędy podnoszą głowę, jednak czujność jej jest wielka. Na miejsce dawnej obecności Bożej

wstąpiła oschłość i posucha duchowa, nie czuje smaku w ćwiczeniach duchownych, nie może

się modlić, ani tak jak dawniej, ani jak teraz modliła. Rzuca się we wszystkie strony i nie

znajduje zadowolenia. Bóg się przed nią ukrył, a ona w stworzeniu pociechy nie znajduje i

żadne stworzenie nie umie jej pocieszyć. Dusza pragnie namiętnie Boga, ale widzi swą nędzę,

zaczyna odczuwać sprawiedliwość Bożą. Widzi jakoby utraciła wszystkie dary Boże, umysł

jej jest jakby przyćmiony, ciemność zapada w całej jej duszy, zaczyna się udręka co do nie

pojęcia. Dusza starała się przedstawić stan swej duszy spowiednikowi, lecz nie została

zrozumiana. Zapada jeszcze w wiesze niepokoje. Szatan zaczyna swe dzieło. (Dz 96)

97.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE POKUSĘ SZATAŃSKĄ WMAWIAJĄCĄ DUSZY, ŻE

NIKT JEJ NIE ROZUMIE, DUSZA ZAŚ TRWA PRZY BOGU TYLKO AKTEM

WOLI.

Wiara zostaje w ogniu, walka tu jest wielka, dusza robi wysiłki, trwa aktem woli przy

Bogu. Szatan posuwa się z dopuszczenia Bożego jeszcze dalej, nadzieja i miłość jest w

doświadczeniu. Straszne są te pokusy, Bóg duszę wspiera niejako potajemnie. I wie Bóg, co

może dopuścić na duszę. Dusza kuszona niewiarą, co do prawd objawionych, do

nieszczerości wobec spowiednika. Szatan jej mówi – patrz, nikt cię nie zrozumie, po co

mówić o tym wszystkim? Brzmią w jej uszach słowa, których ona się przeraża i zdaje się jej,

że je wymawia przeciw Bogu. Widzi to, czego by widzieć nie chciała. Słyszy to, czego

słyszeć nie chce, a jest to straszne w takich chwilach nie mieć doświadczonego spowiednika.

Sama dźwiga całe brzemię , jednak o ile jest to w jej mocy, powinna się starać o światłego

spowiednika, bo może złamać się pod ciężarem i to często jest nad przepaścią. Te wszystkie

doświadczenia są ciężkie i trudne. Bóg nie dopuszcza ich na duszę, która wpierw nie była

dopuszczona i nie skosztowawszy słodyczy Bożych, a także Bóg ma w tym swoje zamiary dla

nas niezbadane. Często Bóg w podobny sposób przygotowuje duszę do przyszłych zamiarów

i dziel wielkich. I chce je doświadczyć, jako czyste złoto, ale to

98.

ŚW. FAUSTYNA WYJAŚNIA ISTOTĘ OSTATECZNEJ PRÓBY, KTÓRĄ PRZEJŚĆ

MUSI DUSZA WYBRANA

+ Próba nad próbami,

Absolutne opuszczenie – Rozpacz

Kiedy dusza zwycięsko wychodzi z poprzednich prób i chociaż się może potknąć, ale

mężnie walczy i z głęboką pokorą wola do Pana: – ratuj, bo ginę. I jeszcze jest zdolna do

walki.

Teraz ogarnia dusze straszna ciemność. Dusza widzi w sobie tylko grzechy. Jej

uczucie jest straszne. Widzi się zupełnie przez Boga opuszczoną, czuje, jakoby była

przedmiotem Jego nienawiści i jest jeden krok od rozpaczy. Broni się jak może, próbuje

obudzić ufność, lecz modlitwa jest dla niej jeszcze większą męką, jej się zdaje, że pobudza

Boga do większego gniewu, jest postawiona na niebosiężnym szczycie, który jest nad

przepaścią.

Dusza rwie się do Boga, a czuje się odepchnięta. Wszystkie męki i katusze świata są

niczym w porównaniu z tym uczuciem, w którym ona jest cala pogrążona – to jest

odepchniecie od Boga. Nikt jej ulgi przynieść nie może. Widzi, że jest sama jednak, nikogo

nie ma na swa obronę. Wznosi oczy do nieba, ale wie, że to nie dla niej – wszystko dla

stracone. Z ciemności wpada w większą ciemność, zdaje jej się, że na zawsze strąciła Boga,

tego Boga, którego tak kochała. Ta myśl wprowadza ją w mękę nie do opisania. Jednak ona

nie godzi się na to, próbuje spojrzeć w niebo, lecz daremnie – to sprawia jej jeszcze większą

mękę.

Nikt takiej duszy nie oświeci, jeżeli Bóg chce ją utrzymywać w ciemności. To

odrzucenie od Boga czuje tak żywo w sposób przeraźliwy. Wyrywają się z jej serca jęki

bolesne, tak bolesne, ze nie pojmie żaden duchowny, chyba, że sam to przeszedł. W tym

dusza doznaje jeszcze cierpień od złego ducha. Szatan drwi z niej – widzisz, czy dalej

będziesz wierna? Oto masz zapłatę, jesteś w naszej mocy. – Chociaż szatan tyle ma wpływu

na tę duszę, ile Bóg pozwoli, Bóg wie, ile wytrzymać możemy. – i cóż z tego, żeś się

umartwiała? I cóż z tego, żeś wierna regule? – po cóż te wszystkie wysiłki? – Jesteś

odrzucona od Boga. – To słowo „odrzucona” staje się ogniem, który przenika każdy nerw aż

do szpiku kości. Przeszywa na wskroś cała jej istotę. Nadchodzi największy moment

doświadczenia. Dusza już nie szuka nigdzie pomocy, pogrąża się sama w sobie i traci

wszystko sprzed oczu i niejako, jakby się zgodziła na tę mękę odrzucenia. Jest to moment,

któremu nie umiem nadać wyrazu. (Dz 98)

99.

AGONIA DUSZY WYBRANEJ

Jest to agonia duszy. Kiedy ten moment zaczął się pierwszy raz zbliżać do mnie,

jednak zostałam z niego wyrwana mocą świętego posłuszeństwa. Mistrzyni, która przeraziła

się moim widokiem i posłała mnie do spowiedzi, jednak spowiednik mnie nie rozumie, nie

doznaję ani cienia ulgi. O Jezu, daj nam kapłanów doświadczonych.

Kiedy powiedziałam, że przeżywam męki piekielne w duszy, odpowiedział mi, że jest

o moja duszę spokojny, bo widzi w duszy mojej wielką łaskę Bożą. Jednak ja nic z tego nie

zrozumiałam i ani jeden promyczek światła nie przedarł się do duszy. (Dz 99)

100.

PRZEŻYCIA WEWNĘTRZNE ODBIERAJĄ SIŁY FIZYCZNE I OBJAWIAJĄ SIĘ

NA ZEWNĄTRZ

– Teraz już zaczynam odczuwać brak sił fizycznych i już nie mogę podołać

obowiązkowi. Cierpień już nie mogę ukryć chociaż nie mówię ani słowa o tym, co cierpię, to

jednak ból, jaki się odbija na mej twarzy zdradza mnie i Przełożona powiedziała, że Siostry

przychodzą do niej i mówią, że jak się spojrzą w kaplicy na Siostrę, to litość ich bierze dla

mnie, tak straszny mam wygląd. Jednak pomimo wysiłku nie jest dusza w stanie ukryć tego

cierpienia. (Dz 100)

101-103.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN SWOICH PRZEŻYĆ W ETAPIE AGONII JEJ

DUSZY

Jezu, Ty jeden wiesz, jak dusza jęczy w tych mękach, spowita ciemnością, a jednak

pragnie i łaknie Boga, jak spalone usta wody. Umiera i usycha, umiera śmiercią bez śmierci,

to jest, że umrzeć nie może. Wysiłki jej są niczym, ona jest pod ręka mocarną. Teraz jej dusza

wchodzi w moc Sprawiedliwego. Ustają wszelkie pokusy zewnętrzne, milknie wszystko, co ja

otacza, tak jak konający traci wszystko, co jest zewnętrzne – cała jej dusza jest skupiona pod

mocą Sprawiedliwego i Trzykroć Świętego Boga. – Na wieki odrzucona. – To największy

moment i tylko Bóg może duszę w ten sposób doświadczyć, bo On jeden wie, że dusza może

to wytrzymać. Kiedy dusza została jakoby przesiąknięta na wskroś tym ogniem piekielnym,

wpada jakby w rozpacz. Dusza moja doświadczyła tego momentu kiedy byłam w celi sama

jedna. Kiedy dusz zaczęła się pogrążać w rozpaczy, czułam, że zaczynam konać, jednak

chwyciłam krzyżyk i zacisnęłam kurczowo w ręku, teraz czuję, ze się odłączy ciało od duszy i

chociaż pragnęłam pójść do Przełożonych już sił fizycznych nie było, wyrzekłam ostatnie

słowa – ufam miłosierdziu Twemu, i zdawało mi się jakobym pobudziła Boga do większego

gniewu i zapadłam sama w rozpacz i już tylko od czasu do czasu wyrywa się z duszy jęk

bolesny, jęk nieutulony. Dusza w agonii – i zdawało mi się, że już pozostanę w tym stanie, bo

o własnej mocy nie wyszłabym z niego. Każde wspomnienie Boga jest morzem nieopisanym

cierpień, a jednak jest cos w duszy, co się rwie do Boga, lecz jej się zdaje, ze na to tylko, aby

więcej cierpiała. Wspomnienie dawnej miłości, jaką Bóg otaczał jest dla niej nowym

rodzajem męki. Jego wzrok przenika ja na wskroś i wszystko zostało spalone w duszy od

spojrzenia Jego. (Dz 101). Była to dłuższa chwila, kiedy weszła jedna z Sióstr do celi i zastała

mnie prawie umarłą. Zlękłam się i poszła do Mistrzyni, która mocą świętego Posłuszeństwa

rozkazała mi podnieść się z ziemi i natychmiast odczułam siły fizyczne i podniosłam się

ziemi, drżąca cala. Mistrzyni poznała zaraz mój cały stan duszy, mówiła mi o niepojętym

miłosierdziu Bożym i powiedziała, niech się Siostra nie martwi niczym, nakazuje Siostrze

mocą posłuszeństwa – i mówiła mi: teraz widzę, że Bóg powołuje Siostrę do wysokiej

świętości, blisko chce Pan mieć Siostrę przy Sobie, kiedy takie rzeczy dopuszcza i to tak

wcześnie. Niech Siostra będzie wierna Bogu, bo to jest znak, że wysoko chce mieć Siostrę w

niebie. Jednak nie rozumiałam nic ze słów tych. Kiedy weszłam do kaplicy, czuję, jakoby

wszystko odpadło od duszy mojej, jakobym dopiero wyszła z ręki Bożej, czuję nietykalność

swoje duszy, czuję, że jestem dziecię maleńkie. (Dz 102) Wtem ujrzałam wewnętrznie Pana,

Który mi rzekł: nie lękaj się, córko Moja, Ja jestem z tobą. – W tym jednym momencie

pierzchły wszystkie ciemności i udręczenia, zmysły zalane radością niepojętą, władze duszy

napełnione światłem. (Dz 101-103)

104.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN SWEGO CIAŁA PO PRZEŻYCIU NOCY

CIEMNEJ

Jeszcze chcę wspomnieć, że choć dusza moja już była pod promieniami Jego miłości,

to jednak na ciele moim jeszcze przez dwa dni pozostały ślady przeszłej męki. Twarz

śmiertelnie blada i oczy zaszłe krwią. Jezus tylko wie com cierpiała. Wobec rzeczywistości

bladym to jest, com napisała. Nie umiem tego wypowiedzieć, zdaje mi się, ze wróciłam z

zaświatów. Czuję niechęć do wszystkiego, co jest stworzone. Tulę się do Serca Boga, jak

niemowlę do piersi matki. Patrzę na wszystko innym wzrokiem. Świadoma jestem tego, co

Pan dokonał jednym słowem w mej duszy, tym żyję. Na wspomnienie przeszłej męki dreszcz

mnie przenika. Nie wierzyłam, że można tak cierpieć, gdybym sama nie przeszła tego. – Jest

cierpienie na wskroś duchowe. (Dz 104)

105-107.

ŚW. FAUSTYNA W CZASIE TYCH DOŚWIADCZEŃ NIE OPUSZCZAŁA

KOMUNII ŚW.

Jednak w tych wszystkich cierpieniach i walkach nie opuszczam Komunii św. Kiedy

zdawało mi się, że nie powinnam komunikować, wtedy szlam przed Komunia św. do

Mistrzyni i powiedziałam jej, że nie mogę iść do Komunii św., zdaje mi się, że nie powinnam

przystępować. Ona mi jednak nie pozwalała opuszczać Komunii św. i poszłam i poznałam, że

uratowało mnie tylko posłuszeństwo.

Sama Mistrzyni później powiedziała mi, że te doświadczenia przeszły u mnie prędko,

tylko dlatego, że Siostra była posłuszna. Moc posłuszeństwa tylko, że Siostra tak mężnie

przebrnęła. Prawda, że Pan sam mnie wyprowadził z tej męki, ale wierność posłuszeństwu

podobała Mu się. Chociaż są to rzeczy przerażające, jednak nie powinna się nimi żadna dusza

przerażać zbytecznie, bo nie da Bóg ponad to, co możemy. (Dz 106)A z drugiej strony, może

nigdy nie dopuści na nas podobnych mąk, a piszę dlatego, że jeżeli się Panu podoba jakąś

duszę prowadzić przez podobne męki, niech się nie lęka, ale będzie we wszystkim, o ile od

niej zależy, wierna Bogu. Bóg duszy krzywdy nie zrobi, gdyż jest sama miłością i w tej

niepojętej miłości powołał ja do bytu. Chociaż kiedy byłam w tych utrapieniach nie

rozumiałam tego. (Dz 106) O Boże mój, poznałam, że nie jestem z tej ziemi, wlał to Pan w

moją duszę w wysokim stopniu. Obcowanie moje jest więcej w niebie, aniżeli na ziemi,

chociaż w niczym nie zaniedbuję obowiązków swoich. (Dz 105-7)

108.

ŚW. FAUSTYNA POTWIERDZA, ŻE PRZEZ TE DOŚWIADCZENIA PAN JEZUS

SAM JĄ PRZEPROWADZIŁ

W tych chwilach nie miałam kierownika duszy i nie znałam żadnego kierownictwa.

Prosiłam Pana i nie dawał mi kierownika. Sam Jezus jest Mistrzem moim od dzieciństwa, aż

dotąd. Przeprowadził mnie przez wszystkie puszcze i niebezpieczeństwa, widzę jasno, że

tylko Bóg mógł mnie przeprowadzić przez tak wielkie niebezpieczeństwa bez żadnej szkody i

bez szwanku, gdzie dusza moja została nietknięta i zawsze zwyciężałam wszelki trudności,

które były do nie pojęcia. Wychodziła […]. jednak dał mi Pan kierownika, ale później. (Dz

108)

109.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN DUSZY, KTÓRA PRZEŻYŁA NOC CIEMNĄ

Po tych cierpieniach dusza jest wielkiej czystości ducha i wielkiej bliskości Boga,

chociaż musze jeszcze wspomnieć, ze w tych udręczeniach duchowych ona jest blisko Boga,

ale jest ślepa. Jej wzrok duszy spowity w ciemności, a Bóg jest bliżej takiej duszy cierpiącej,

tylko cały sekret właśnie w tym, że ona o tym nie wie. Ona twierdzi, że nie tylko ja Bóg

opuścił, ale jest przedmiotem Jego nienawiści. Co za ciężka choroba wzroku duszy, która

rażona światłem Bożym, twierdzi, ze Go nie ma, a tymczasem jest tak silne, że ją oślepią.

Jednak poznałam później, ze Bóg jest bliżej niej w tych chwilach niż kiedy indziej, bo

zwykłej pomocy łaski nie przetrwałaby prób. Wszechmoc Boga tu działa i łaska

nadzwyczajna, bo inaczej załamałaby się pod pierwszym uderzeniem. (Dz 109)

110.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE TO CO ZASZŁO W JEJ DUSZY JEST DZIEŁEM

ŁASKI BOŻEJ

O Boski Mistrzu, to tylko dzieło Twoje w duszy mojej. Ty, o Panie, nie boisz się

duszy postawić nad brzegiem strasznej przepaści, gdzie ona się trwoży i lęka i znowu

przywołuje ją do siebie. Oto są Twoje niepojęte tajemnice. (Dz 110)

111.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE W CZASIE TYCH DOŚWIADCZEŃ NIE

NATRAFIŁA W SPOWIEDZI NA KAPŁANA, KTÓRY BY TE SPRAWY

ROZUMIAŁ

Kiedy w tych udręczeniach duszy starałam się oskarżać w spowiedzi św. z jak

najdrobniejszych drobiazgów, kapłan ten dziwił się, że nie popełniam większych uchybień i

powiedział mi te słowa: jeżeli w tych udrękach Siostra jest tak wierna Bogu, to już to samo

daje świadectwo, że Bóg Siostrę wspiera szczególną łaską Swoją, a że Siostra tego nie

rozumie, to i dobrze. Jednak dziwna rzecz, że mnie w tych rzeczach spowiednicy nie mogli

ani zrozumieć, ani uspokoić, aż do spotkania z O. Andraszem a później z ks. Sopoćko. (Dz

111)

112.

ŚW. FAUSTYNA ZWRACA UWAGĘ NA PRZYMIOTY, KTÓRYMI ODZNACZAĆ

SIĘ POWINIEN SPOWIEDNIK SŁUCHAJĄCY DUSZ DOŚWIADCZANYCH NOCĄ

CIEMNĄ

Parę słów o spowiedzi i spowiednikach. Tylko to wspomnę, com doświadczyła i

przeżyła w własnej duszy. Trzy rzeczy są gdzie dusza nie odnosi pożytku w spowiedzi w tych

wyjątkowych chwilach.

Pierwsze. – Że spowiednik mało zna drogi nadzwyczajne i okazuje zdziwienie, jeżeli

dusza odsłoni mu te wielkie tajemnice, jakich Bóg dokonywał w duszy. To zdziwienie jego

już duszę subtelna zatrważa i ona spostrzega, ze spowiednik się waha wypowiedzieć swego

zdania, a dusza jeżeli to spostrzeże, nie uspokoi jej, ale jeszcze więcej ma wątpliwości po

spowiedzi, aniżeli przed spowiedzią, bo ona wyczuje, że spowiednik uspakaja ją, a sam nie

ma pewności. Albo – co mi się zdarzyło, ze spowiednik nie mogąc przeniknąć niektórych

tajemnic duszy – odmawia jej spowiedzi, okazuje jakąś bojaźń przed zbliżeniem się takiej

duszy do kratki. Jakże może dusza w takim stanie czerpać uspokojenie w konfesjonale, gdyż

ona jest subtelniejsza na każde słowo kapłana. Moim zdaniem w takich chwilach

szczególnych nawiedzin Bożych w duszy, jeżeli jej nie rozumie, powinien duszy wskazać

jakiegoś doświadczonego i światłego spowiednika, albo samemu zaczerpnąć światła, aby

duszy dąć to, co ona potrzebuje, a nie wprost odmówić jej spowiedzi, o w ten sposób naraża

ją na wielkie niebezpieczeństwa i może niejedna dusza opuścić drogę, na której ja Bóg

szczególniej chciał mieć. Jest to rzecz wielkiej wagi, bo sama tego doświadczyłam, ze już

zaczęłam się chwiać, pomimo tych szczególnych darów Bożych, chociaż mnie Bóg Sam

uspokajał, jednak zawsze pragnęłam mieć pieczęć Kościoła.

Druga rzecz. To, że spowiednik nie pozwoli się szczerze wypowiedzieć, okazuje

zniecierpliwienie. Dusza wtenczas milknie i nie mówi wszystkiego, a tym samym nie odnosi

pożytku, a tym mniej odnosi pożytku, a nie znając jej, dlatego zamiast pomóc duszy, to

szkodzi jej. A to dlatego, ze ona wie, że spowiednik nie zna jej, bo nie pozwoli całkowicie

odsłonić się jej, jak co do łask, tak i co do nędzy. A wiec próba nie jest stosowna. Miałam

niektóre próby, z których się śmiałam. Lepiej te rzecz wyrażę tymi słowami, że spowiednik to

lekarz duszy, wiec, jak lekarz nie znając choroby może dać stosowne lekarstwo? – Nigdy. –

Bo albo nie będzie wywierać żadnego skutku pożądanego, albo da za silne, gdzie powiększy

chorobę, a czasami – co nie daj boże – może nastąpić śmierć, ponieważ za silne. Mówię to z

doświadczenia, że w pewnych wypadkach wprost Sam Pan mnie powstrzymywał.

Trzecia rzecz. To, że się zdarza, że spowiednik nieraz lekceważy drobne rzeczy. Nic

nie ma w życiu duchowym drobnego. Czasami rzecz drobna na pozór odkryje rzecz wielkiej

wagi, a dla spowiednika jest snopem światła w poznaniu duszy. Wiele odcieni duchownych

kryje się w rzeczach drobnych.

Nigdy nie stanie gmach wspaniały, jeśli odrzucimy drobne cegiełki. Bóg od niektórej

duszy żąda wielkiej czystości, wiec zsyła jej głębsze poznanie nędzy. Oświecona światłem z

wysoka, lepiej poznaje, co się Bogu podoba, a co – nie. Grzech jest według poznania i światła

duszy, to samo i niedoskonałości, chociaż ona wie, że co do sakramentu ściśle należy, to jest

dążeniu do świętości i nie może spowiednik tego lekceważyć. Cierpliwość i łagodność

spowiednika otwiera dusze do najgłębszych tajni duszy. Dusza niejako bezwiednie odlania

swą przepastną głębię i czuje się silniejsza i odporniejsza, tutaj mężnie walczy, więcej się

stara, ponieważ wie, że musi z tego zdać sprawę.

Jeszcze jedno wspomnę co do spowiedników. On musi nieraz doświadczyć, musi

próbować, musi ćwiczyć, musi poznać, czy ma do czynienia ze słomą, czy z żelazem, czy z

czystym zlotem. Każda z tych trzech dusz potrzebuje odrębnego ćwiczenia. Musi – i to

koniecznie spowiednik wyrobić sobie o każdej sąd jasny, aby wiedział, co ona może

udźwignąć w pewnych chwilach, okolicznościach i wypadkach. Co do mnie, to później, po

wielu doświadczeniach, kiedy poznałem, że nie jestem zrozumiana, to nie odsłaniałam swej

duszy i nie mąciłam sobie spokoju. Ale to miało miejsce dopiero wtenczas – kiedy – czyli od

czasu, kiedy już te wszystkie laski były ponad sądem mądrego i wykształconego i

doświadczonego spowiednika. Teraz wiem, jak w niektórych wypadkach się kierować. (Dz

112)

113.

ŚW. FAUSTYNA PRZEDSTAWIA RADY DUSZOM WYBRANYM DO PRZEŻYCIA

NOCY CIEMNEJ

I znowuż pragnę powiedzieć trzy słowa o duszy, która pragnie stanowczo dążyć do

świętości i odnosić owoc, czyli pożytek ze spowiedzi.

Pierwsze, całkowita szczerość i otwartość. Najświętszy i najmądrzejszy spowiednik,

nie może gwałtem wlać w duszę tego, co pragnie, jeżeli dusza nie będzie szczera i otwarta.

Dusza nieszczera, skryta, naraża się na wielkie niebezpieczeństwa w życiu duchowym i sam

Pan Jezus nie udziela się takiej duszy w sposób wyższy, bo wie, że ona nie odniosłaby

korzyści z tych łask szczególnych.

Drugie słowo – Pokora. Dusza nie korzysta należycie z sakramentu spowiedzi, jeżeli

nie jest pokorna. Pycha duszę utrzymuje w ciemności. Ona nie wie i nie chce dokładnie

wniknąć w głąb swej nędzy, maskuje się i unika wszystkiego, co by ja uleczyć miało.

Trzecie słowo – to posłuszeństwo. Dusza nieposłuszna, nie odniesie żadnego

zwycięstwa, chociaż by ja Sam Pan Jezus bezpośrednio spowiadał. Spowiednik

niedoświadczony nic takiej duszy nie pomoże. Na wielkie nieszczęście naraża się dusza

nieposłuszna i nic nie postąpi w doskonałości i nie da rady w życiu duchowym. Bóg

najhojniej obsypuje duszę łaskami, ale duszę posłuszną. (Dz 113)

114.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN DUSZY CIERPIĄCEJ

O, jak miłe są hymny, płynące z duszy cierpiącej. Całe niebo zachwyca się taką duszą

– szczególnie, kiedy jest dotknięta przez Boga. Wywodzi za nim swe tęskne treny. Jej

piękność jest wielka, bo płynie z Boga. Idzie przez puszczę życia zraniona miłością Bożą.

Ona jedną stopą dotyka ziemi. (Dz 114)

115.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN DUSZY, KTÓRĄ ŁASKA BOŻA

PRZEPROWADZIŁA PRZEZ NOC CIEMNĄ

+ Dusza, która wyszła z tych cierpień jest głęboko pokorna. Jej czystość duszy jest

wielka. Ona bez namysłu niejako lepiej wie, co w danej chwili należy czynić, a co zaniechać.

Wyczuwa najlżejsze dotknięcie łaski i jest bardzo wierna Bogu. Ona z daleka poznaje Boga i

cieszy się nieustannie Bogiem. Ona Boga nader szybko odkrywa w duszach innych, w ogóle

w otoczeniu. Dusza jest oczyszczona przez Samego Boga. Bóg, jako czysty Duch wprowadza

dusze w życie czysto duchowe. Sam Bóg wpierw tę dusze przygotował i oczyścił, czyli

uczynił ją zdolną do ścisłego obcowania z Sobą. W sposób duchowy obcuje ona z Panem w

miłosnym odpocznieniu. Mówi do Pana bez wyrażenia zmysłów. Bóg napełnia dusze swym

światłem. Jej rozum oświecony, widzi jasno i rozróżnia stopnie w życiu duchowym. Widzi,

kiedy się łączyła w sposób niedoskonały z Bogiem, gdzie zmysły brały udział i duchowość

była złączona ze zmysłami, choć już w sposób wyższy i szczególny – jednak niedoskonały.

Jest łączenie się z Panem wyższe i doskonalsze – to jest umysłowe. Dusza tu jest

bezpieczniejsza od złudzeń, duchowość jej jest głębsza i czystsza. W życiu, gdzie są zmysły,

tam więcej jest narażenia na złudzenia. Jak jej samej, tak i spowiedników ostrożność powinna

być większa. Są chwile, w których i Bóg wprowadza duszę w stan czysto duchowy. Zmysły

gasną i są jakoby umarłe, dusza jest jak najściślej zjednoczona z Bogiem, jest zanurzona w

Bóstwie, poznanie jej jest całkowite i doskonale, nie poszczególne – jak dawniej, ale ogólne i

całkowite. Cieszy się tym, ale jeszcze chcę mówić o tych chwilach próby. W tych chwilach

trzeba, aby spowiednicy mieli cierpliwość z taka duszą. Ale największą cierpliwość powinna

mieć dusza sama z sobą. (Dz 115)

116.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJE PANU JEZUSOWU ZA PRZEŻYCIE NOCY CIEMNEJ

Mój Jezu, Ty wiesz, co doznaje dusza moja na wspomnienie tych cierpień. Nieraz

dziwiłam się, że Aniołowie i Świeci siedzą cicho na takie cierpienia duszy. Jednak oni nas

szczególnie w tych chwilach kochają. Dusza moja nieraz krzyczała za Bogiem, jak małe

dziecię, kiedy matka zasłoni swoje oblicze, a ono jej poznać nie może, krzyczy, ile sił ma. O

Jezu mój, za te doświadczenia miłosne niech Ci będzie cześć i chwała. Wielkie i niepojęte jest

miłosierdzie Twoje. Wszystko o Panie, coś zamierzył względem mej duszy, jest przeniknięte

miłosierdziem Twoim. (Dz 116)

117.

ŚW. FAUSTYNA ZWRACA UWAGĘ NA TO, JAK WIELKĄ POMOCĄ W

PRZEŻYWANIU TYCH DOŚWIADCZEŃ JEST ŻYCZLIWOŚĆ OTOCZENIA

Wspomnę tu, że otoczenie nie powinno dodawać cierpień zewnętrznych, bo naprawdę,

dusza, kiedy ma kielich po brzegi, to czasami właśnie ta kropelka, którą my dorzucamy do jej

kielicha będzie akurat za wiele i przeleje się kielich goryczy. I kto za taką dusze odpowie?

Strzeżmy się dorzucać cierpień innym, bo to się nie podoba Panu. Gdyby Siostry czy

Przełożeniu wiedzieli, lub się domyślali, że dana dusza jest w takich doświadczeniach, a

mimo to, jaszcze ze swej strony dodawaliby jej cierpienia, grzeszyłyby śmiertelnie i sam Bóg

upomniałby się za taka duszą. Nie mowie tu o wypadkach, które z natury stanowią grzech, ale

mówię o rzeczy, która w innym razie nie byłaby grzechem. Strzeżmy się mieć takie dusze na

sumieniu. Jest to wielka wada w życiu zakonnym i powszechna, że jak się widzi dusze

cierpiącą, to zawsze chce jej się dodać jeszcze więcej. Nie mowie o wszystkich, ale są.

Pozwalamy sobie na wydawanie sądów rozmaitych i mówimy tam, gdzie nie powinniśmy

tego nieraz powtarzać. ( Dz 117)

118-119.

ŚW. FAUSTYNA ZACHĘCA DO ZACHOWAWYWANIA MILCZENIA

WEWNĘTRZNEGO I ZEWNĘTRZNEGO

Mały członek jest język, ale wielkie rzeczy czyni. Zakonnica niemilcząca, nie dojdzie

nigdy do świętości, czyli nie zostanie świętą. Niech się nie ludzi – chyba, że mówi przez nią

Duch Boży, wtenczas nie wolno milczeć. Ale na to, żeby słyszeć głos Boży, trzeba mieć ciszę

w duszy i być milczącą, nie milczeniem ponurym, ale ciszą w duszy, to jest skupieniem w

Bogu. Można wiele mówić, a nie przerwać milczenia, a zarazem można niewiele mówić, a

zawsze łamać milczenie. O, jak niepowetowana szkodę przynosi niezachowanie milczenia.

Wiele się krzywdy wyrządza bliźnim, ale najwięcej – to własnej duszy.

Według mojego pojęcia i doświadczenia, to reguła o milczeniu powinna być na

pierwszym miejscu. Bóg nie udziela się duszy gadatliwej, która jak truteń w ulu wiele

brzęczy, ale za to nie wyrabia miodu. Dusza gaduła, jest pusta we własnym wnętrzu. Nie ma

w niej ani cnót gruntownych, ani poufałości z Bogiem. Nie ma mowy o życiu głębszym, o

słodkim pokoju i ciszy, w której mieszka Bóg. Dusza nie zaznawszy słodyczy ciszy

wewnętrznej, jest duchem niespokojnym i mąci innym te ciszę. Widziałam wiele dusz w

przepaściach piekielnych, za niezachowanie milczenia. Same mi to powiedziały, kiedy ich

zapytałam, co było przyczyna ich zguby. Były to dusze zakonne. Mój Boże, co za ból, ze

przecież mogłyby być nie tylko w niebie, ale i nawet święte. O Jezu, ml osierdzia, drżę kiedy

pomyślę, że mam zdawać sprawę z języka, w języku jest życie, ale i śmierć, a nieraz językiem

zabijamy, popełniamy prawdziwe zabójstwo i to mamy jeszcze uważać za rzecz małą?

Naprawdę, nie rozumiem takich sumień. Poznałam pewna osobę, która dowiedziawszy się od

innej pewnej rzeczy, ktorą o niej mówiono… rozchorowała się ciężko, a więc ubyło tam wiele

krwi i wiele wylała łez i potem nastąpiło smutne następstwo, a więc nie miecz, ale język

dokonał tego. O mój Jezu milczący, miej miłosierdzie nad nami. (Dz 118-119)

120.

DUSZA OCZYSZCZONA W NOCY CIEMNEJ ZOSTAJE UMOCNIONA W WALCE

O ZACHOWANIE ŁASK BOŻYCH

Zeszłam na temat milczenia, przecież nie o tym chcę mówić, ale o życiu duszy z

Bogiem i o jej odpowiedzeniu łasce kiedy dusza została oczyszczona i Pan poufale z nią

przestaje, teraz zaczyna się cała siła duszy w dążeniu do Boga. Jednak ona z siebie nic nie

może. Tutaj tylko Bóg urządza wszystko, dusza o tym wie i jest świadoma tego. Ona jeszcze

żyje na wygnaniu i rozumie dobrze, ze jeszcze mogą być i chmurne dni i dżdżyste, ale ona ma

się już inaczej na to wszystko patrzeć niż dotychczas. Nie ubezpiecza się w fałszywym

spokoju, ale pręży się do walki. Ona wie, że jest z pokolenia rycerskiego. Teraz lepiej sobie

zdaje sprawę ze wszystkiego. Ona wie, że jest rodzajem królestwa, wszystko się je tyczy co

wielkie i święte. (Dz 120)

121.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE PRZEŻYCIA DUSZY OCZYSZCZONEJ W NOCY

CIEMNEJ

+ Szereg łask, które Bóg zlewa na dusze po tych ognistych próbach. Cieszy się

ścisłym jednoczeniem z Bogiem. Wiele ma widzeń zmysłowych i umysłowych, wiele słyszy

słów nadprzyrodzonych i nieraz wyraźnych rozkazów, jednak pomimo tych łask, nie

wystarcza sama sobie. Tym właśnie mniej, że ja Bóg nawiedza tymi łaskami, bo jest w okazji

różnych niebezpieczeństw i łatwo może popaść w złudzenie. – Powinna prosić Boga o

przewodnika duchowego, ale nie tylko się modlić o przewodnika, ale trzeba się starać i

szukać takiego wodza, który zna się na rzeczy, jak wódz, który musi znać drogi, którymi ma

prowadzić do walki. Duszę, która jest zjednoczona z Bogiem, trzeba ją przygotować do

wielkich i zaciętych walk.

+ Po tych oczyszczeniach i próbach, Bóg obcuje w duszy w sposób szczególny jednak

dusza nie zawsze współpracuje z tymi łaskami. Nie, żeby ona sama z siebie nie chciała

pracować, ale natrafiła na tak wielkie trudności zewnętrzne i wewnętrzne, że naprawdę trzeba

cudu , aby się taka dusza utrzymała na tych wyżynach. Tu potrzebuje koniecznie kierownika.

Duszę moją często napełniali wątpliwościami, a nieraz i sama się trwożyła, bo myślałam

sobie, że przecież jestem nieukiem, nie znam się na wielu rzeczach, a tym więcej na rzeczach

duchownych. Jednak, jeżeli wątpliwości się zwiększały, szukałam światła u spowiednika,

albo u Przełożonych. Jednak nie otrzymywałam tego, czego pragnęłam. (Dz 121)

122.

ANI PRZEŁOŻONA ANI SPOWIEDNIK NIE DALI WIARY WYZNANIOM ŚW.

FAUSTYNY

Kiedy odsłoniłam się Przełożonym, jedna z Przełożonych poznała moją duszę i drogę,

jaką Bóg mnie chce prowadzić. Kiedy się stosowałam do jej wskazówek, zaczęłam szybko

postępować na drodze doskonałości. Jednak nie trwało to długo. Kiedy odsłoniłam głębiej

swą duszę, nie otrzymałam tego, czego pragnęłam, a Przełożonej zdały się te łaski

niepodobne, więc już nic zaczerpnąć od niej nie mogłam. Mówiła mi, że nie podobna, aby

Bóg tak obcował ze stworzeniem. Ja się o Siostrę boję, czy to nie jest jakie złudzenie. Niech

Siostra się poradzi jakiego kapłana. Jednak spowiednik mnie nie rozumiał i powiedział: –

lepiej, żeby Siostra pomówiła o tych rzeczach z Przełożonymi. I tak chodziłam od

Przełożonych do spowiednika, od spowiednika do Przełożonych, a uspokojenia nie

znajdowałam. Te łaski Boże zaczęły się dla mnie wielkim cierpieniem. Mówiłam nieraz

wprost do Pana: Jezu, ja się Ciebie boję, czy Ty nie jesteś jaki widmem. Jezus mnie zawsze

uspokajał, ale ja zawsze nie dowierzałam. Dziwna rzecz, nim ja więcej nie dowierzałam, to

Jezus więcej dawał dowodów, iż On jest sprawcą tych rzeczy. (Dz 122)

123.

Z POWODU BRAKU ZROZUMIENIA U PRZEŁOŻONYCH, ŚW. FAUSTYNA

PRZESTAŁA MÓWIĆ O SWYCH WEWNĘTRZNYCH PRZEŻYCIACH

+ Kiedy poznałam, że nic nie otrzymuję uspokojenia od Przełożonych, postanowiłam

nic nie mówić o tych rzeczach czysto wewnętrznych. Na zewnątrz starałam się, tak, jako

dobra zakonnica, o wszystkim mówić z Przełożonymi, ale o potrzebie duszy, już będę mówić

w konfesjonale. Dla wielu i to bardzo słusznych przyczyn, poznałam, że niewiasta nie jest

powołana do rozróżniania takich tajemnic. Naraziłam się na wiele cierpień niepotrzebnych.

Przez dłuższy czas byłam uważana jakoby opętana przez złego ducha i patrzono na mnie z

politowaniem, a Przełożona poczyniła pewne ostrożności co do mnie. Dolatywało do uszu

moich, iż Siostry patrzą na mnie, jako na taką. I zaciemnił się horyzont wokoło. Zaczęłam

unikać łask tych Bożych, ale cóż, przecież to nie było w mej mocy. Nagle ogarniało mnie tak

wielkie skupienie, że w brew woli pogrążałam się w Bogu i Pan utrzymywał mnie przy Sobie.

(Dz 123)

124.

POCZĄTKOWY LĘK DUSZY ZAMIENIA SIĘ W SPOKÓJ

W pierwszych chwilach dusza moja zawsze jest strwożona, ale później, dziwny spokój

i moc napełnia duszę. (Dz 124)

125-126.

OSOBY TRZECIE NIE MOGŁY POJĄĆ ŻĄDANIA PANA JEZUSA ODNOSZĄCE

SIĘ DO NAMALOWANIA OBRAZU BOZEGO MIŁSIERDZIA

+ Wszystko było jeszcze do zniesienia. Ale kiedy Pan zażądał, abym malowała ten

obraz, już teraz naprawdę zaczynają mówić i patrzeć na mnie, jako na jakąś histeryczkę i

fantastyczkę i już to jest trochę głośniejsze. Jedna z Sióstr przyszła, aby ze mną pomówić w

poufałości. I zaczęła się nade mną litować. Mówi mi: słyszę, że mówią o Siostrze, że jest

fantastyczka, że ma jakieś widzenia. Biedna Siostra, niech się Siostra broni przed tym.

Szczera była ta dusza i co słyszała – powiedziała mi szczerze. Ale podobne rzeczy codziennie

wysłuchiwać musiałam. A jak to mnie męczyło, jeden Bóg tylko wie. Jednak postanowiłam

sobie wszystko znosić w cichości, ani się nie tłumaczyć na zadawane mi pytanie. Jednych

drażniło to moje milczenie, a zwłaszcza więcej ciekawych. Drugie – głębiej myślące – mówił,

że jednak Siostra Faustyna musi być bardzo blisko Boga, że ma siłę znieść tyle cierpień. I

widziałam przed sobą jakby dwie grupy sędziów. Starałam się o ciszę wewnętrzną i

zewnętrzną. Nie mówiłam nic, co się tyczyło mojej osoby, chociaż byłam przez niektóre

Siostry wprost pytana. Zamilkły usta moje. Cierpiałam, jak gołębica, nie skarżąc się. Jednak

niektóre Siostry miła jakoby przyjemność, aby mi w jakikolwiek sposób dokuczyć. Drażniła

je moja cierpliwość, jednak Bóg dawał mi wewnętrznie tyle siły, że znosiłam to ze spokojem.

(Dz 125-126)

127.

ŚW. FAUSTYNA ZACZYNA MODLITWĘ O STAŁEGO SPOWIEDNIKA

+ Poznałam, że od nikogo w tych chwilach pomocy mieć nie będę i zaczęłam się

modlić i prosić Pana o spowiednika. Pragnęłam, aby jakiś kapłan powiedział mi to jedno

słowo: bądź spokojna, na dobrej jesteś drodze, albo – odrzuć to wszystko, bo to nie od Boga

pochodzi. Jednak tak stanowczego kapłana nie znajdowałam, który by mi te jasne słowa

wypowiedział w imieniu Pana. A wiec w dalszym ciągu niepewność. O Jezu, jeżeli jest wola

Twoja, abym żyła w takiej niepewności, niech Imię Twoje będzie błogosławione. Proszę Cię,

Panie, kieruj Sam duszą moja i bądź ze mną, bo ja sama z siebie jestem niczym. (Dz 127)

128.

ŚW. FAUSTYNA ZNALAZŁA SIĘ POD USTAWICZNĄ KONTROLĄ SIÓSTR

Otóż już jestem osądzana na wszystkie strony, już nic nie ma, co by we mnie było, a

uszło sądów Sióstr, ale już się niejako wszystko wyczerpało i zaczęli mnie zostawiać w

spokoju. Umęczona dusza moja trochę odpoczęła, ale poznałam, że najbliżej był Pan ze mną

w tych prześladowaniach. Trwało to króciutko. Wybuchła znów silna burza. Teraz dawniejsze

podejrzenia stały się jakoby rzecz pewna i znowu te same pieśni trzeba słuchać. Tak się Panu

podoba to. Ale dziwna rzecz, że nawet na zewnątrz zaczęły mi się różne niepowodzenia. To

ściągało wiele różnych cierpień, Bogu tylko wiadomych. Jednak starałam się jak mogłam, –

aby wszystko czynić w jak najczystszej intencji. Widzę teraz, że jestem jak złodziej strzeżona

wszędzie: w kaplicy, przy obowiązku, w celi. Już teraz wiem, że oprócz obecności Bożej

mam zawsze obecność ludzką, napraw, nieraz bardzo ta obecność ludzka mnie męczyła. Były

chwile, że się zastanawiałam, czy się rozebrać do myci, czy nie. Naprawdę, biedne moje

łóżko, ono także było wiele razy kontrolowane. Śmiech mnie nieraz ogarnął, jak się

dowiedziałam, że nawet łóżka nie zostawia w spokoju. Sama mi jedna z Sióstr powiedziała,

że co dzień wieczorem patrzyła się do mnie do celi, jak się w niej zachowuję.

Jednak Przełożeni zawsze są przełożonymi. I chociaż mnie osobiście upokarzali i

nieraz napełniali różnymi wątpliwościami, to jednak zawsze pozwalali mi na to, co żądał Pan,

chociaż nie tak, jak prosiłam, ale w inny sposób czynili zadość żądaniom Pana i pozwalali mi

na te pokuty i ostrości. (Dz 128)

129.

ŚW. FAUSTYNA WSPOMINA UPOKORZENIE, KTÓRE ZNIOSŁA OD PEWNEJ

SIOSTRY

W pewnym dniu, jedna z Matek tak się na mnie nagniewała i tak mnie upokarzała, że

już myślałam, że nie zniosę tego. Mówi mi: dziwaczko, histeryczko, wizjonerko, wynoś mi

się z pokoju, niech nie znam Siostry. – Sypało się na głowę moją wszystko, co się dało. Kiedy

przyszłam do celi, padłam na twarz przed krzyżem i spojrzałam na Jezusa, a nie mogłam już

ani jednego słowa wymówić. A jednak taiłam się przed innymi i udawałam, jakoby nic nie

zaszło pomiędzy nami. Szatan zawsze korzysta z takich chwil, zaczęła mi przychodzić myśli

zniechęcenia – za wierność i szczerość – masz nagrodę. Jak można być szczerą, kiedy się jest

tak niezrozumianą. Jezu, Jezu, już nie mogę. Upadałam znowuż na ziemie pod tym ciężarem i

pot wystąpił na mnie i lęk jakiś zaczął mnie ogarniać. Nie mam się na kim wewnętrznie

oprzeć. W tym usłyszałam głos w duszy: Nie lękaj się, Ja jestem z tobą – i jakieś dziwne

światło oświeciło mój umysł i poznałam, że nie powinnam się poddawać takim smutkom, i

jakaś siła napełniła mnie i wyszłam z celi z nowa odwagą do cierpień. (Dz 128-129)

130-131.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SWOJE DUCHOWE PRZEŻYCIA, KTÓRYCH

DOŚWIADCZYŁA PRZED PIERWSZĄ PROFESJĄ ZAKONNĄ

Jednak zaczęłam się trochę opuszczać. Nie zwracałam uwagi na te wewnętrzne

natchnienia. Starałam się być rozproszona. Jednak pomimo gwaru i rozproszenia, widziałam,

co się w duszy mojej działo. Mowa Boża wymowna jest i nic jej zagłuszyć nie może.

Zaczęłam unikać spotkania się z Panem we własnej duszy, bo nie chciałam być ofiarą

złudzenia. Jednak Pan mnie niejako ściga swymi darami i naprawdę, na przemian

doznawałam męki i radości. O różnych widzeniach i łaskach tutaj nie wspominam, które w

tym czasie Bóg mi udzielił, bo mam to na innym miejscu zanotowane, ale wspomnę to, że już

doszły te różne cierpienia do szczytu i postanowiłam sobie, przed ślubami wieczystymi już

skończyć z tymi wątpliwościami. Przez czas cały próbacji modliłam się o światło dla kapłana,

przed którym miałam się odsłonić – całą dusze na wskroś. I prosiłam Boga, aby mi On Sam w

tym dopomógł i dał mi łaskę, abym mogła wypowiedzieć najtajniejsze rzeczy, jakie są

pomiędzy mną, a Panem, i był tak usposobiona, że jakkolwiek ten kapłan zadecyduje, to będę

uważać, jakoby Samego Jezusa. Mniejsza o to, co za sąd na mnie wyda, ja tylko pragnę

prawdy i stanowczej odpowiedzi na pewne pytania. Zdana jestem zupełnie na Boga i dusza

moja pragnie prawdy. Już dłużej nie mogę żyć w wątpliwościach, chociaż w duszy miałam

tak wielka pewność, że rzeczy te od Boga pochodzą, że oddałabym za nie życie, ale jednak

ponadto wszystko, przełożyłam zdanie spowiednika i postanowiłam sobie tak postępować, jak

on uzna i udzieli mi wskazówek. Te chwilę widzę, która zadecyduje jak mam postępować

przez całe życie. Wiem, że od niej będzie zależeć wszystko. Mniejsza o to, czy mi powie

zgodnie z moimi natchnieniami, czy też całkiem przeciwnie, już to mnie nie obchodzi. Ja

pragnę poznać prawdę i za nią iść.

Jezu, Ty możesz mnie wspomóc. I już od tej chwili zaczęłam. – Taję wszystkie łaski w

duszy i czekam na tego, którego mi Pan przyśle. Nie wątpiąc nic w sercu swoim, jakaś

odwaga weszła w duszę moją. (Dz 130-131)

132.

WEDŁUG ŚW. FAUSTYNY DUCH ŚWIĘTY POSŁUGUJE SIĘ SPOWIEDNIKAMI

NAWET BEZ ICH PEŁNEJ ZNAJOMOŚCI DUSZY PENITENTA

Muszę jeszcze wspomnieć, że są niektórzy spowiednicy, że dopomagają duszy i są,

którzy się zdawać mogło ojcami duchownymi, ale dotąd, jak wszystko idzie dobrze, a jak

dusza znajdzie się w większych potrzebach, wtenczas są jakby bezradni i nie mogą, czy też

nie chcą duszy zrozumieć. Starają się jak najprędzej ją pozbyć, ale jeżeli dusza jest pokorna,

to choć trochę zawsze korzysta. Bóg Sam nieraz rzuci snop światła w głąb duszy, za jej

pokorę i wiarę. Powie nieraz spowiednik to, co wcale powiedzieć nie zamierzał i sam nie

zdaje sobie z tego sprawy. O, niechaj dusza wierzy, że są to słowa Samego Pana, chociaż

musimy wierzyć, że każde słowom w konfesjonale jest Boże, ale to, co wspomniałam wyżej,

jest coś wprost od Boga. I dusza to czuje, że kapłan nie jest od siebie zależny – mówi to, co

nie chciał wypowiedzieć. Otóż tak Bóg nagradza wiarę. Odczulam to po wiele razy na sobie.

Pewien kapłan bardzo uczony i wielce podważany – czasami wypadło mi iść do niego do

spowiedzi – zawsze był surowy i sprzeciwiał mi się w tych rzeczach, ale raz odpowiedział mi:

wiedz Siostro, że jeżeli Bóg żąda, abyś tego dokonała, więc nie trzeba się sprzeciwiać. Bóg

chce czasami właśnie w ten sposób być chwalonym. Bądź spokojna, jak Bóg zaczął – to Bóg

dokończy, ale mówię ci, wierność Boga i poora, jeszcze raz pokora. Zapamiętaj to sobie, co ci

dziś powiedziałem. Ucieszyłam się i pomyślałam, że może mnie ten kapłan zrozumiał. Jednak

okoliczności tak się złożyły, że już więcej się u niego nie spowiadałam. (Dz 132)

133.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE UPOKORZENIE DOZNANE ZE STRONY PEWNEJ

SIOSTRY

+ W pewnej chwili przywołała mnie jedna ze starszych Matek i jakby z jasnego nieba

zaczęły się gromy ogniste, tak, że nawet nie wiedziałam, o co się rozchodzi. Jednak pokrótce

zrozumiałam, że to jest za to, co wcale ode mnie nie zależy. Mówi mi, że niech Siostra sobie

wybije z głowy, żeby Pan Jezus miał z Siostrą tak poufale przestawać, z taką nędzą, a taką

niedoskonałą. Pan Jezus tylko ze świętymi duszami obcuje, zapamiętaj to sobie. Przyznałam,

że ma wielka racje, bo ja jestem nędzna, ale jednak ufam miłosierdziu Bożemu. Kiedy się

spotkałam z Panem, upokarzałam się i mówiłam: Jezu, Ty z takimi nędznymi podobno nie

obcujesz? – Bądź spokojna, córko Moja – właśnie przez taką nędzę chce okazać moc

miłosierdzia Swego. Poznałam, że Matka ta raczej chciała mnie tylko upokorzyć. (Dz 133)

134.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE DOŚWIADCZYŁA WIELE ŁASK W KRÓTKIM

CZASIE

+ O mój Jezu, wiele mi dałeś w tym krótkim życiu doświadczeń, wiele rzeczy

zrozumiałam, nawet takich, że teraz się dziwię. O, jak dobrze zdać się we wszystkim na Boga

i pozwolić Bogu w całej pełni działać w duszy. (Dz 134)

135-136.

PAN JEZUS PRZYGOTOWUJE ŚW. FAUSTYNĘ NA PRZYJĘCIE JEGO WOLI

W czasie trzeciej próbacji Pan dał mi poznać, żebym Mu się ofiarowała, aby mógł

czynić ze mną to, co Mu się podoba. Mam zawsze stawać przed Nim, jako ofiara. Zlękłam się

w pierwszej chwili czując się nędza bezdenną i znając dobrze siebie. Odpowiedziałam Pan

jeszcze raz: – jestem nędzą samą, jak mogę być zakładniczką? Dziś tego nie rozumiesz.

Jutro dam ci poznać w czasie adoracji. Serce mi drżało i dusza. Słowa mi tak głęboko

utkwiły w duszy. Mowa Boża żywa jest. Kiedy przyszłam na adorację, odczuwałam w duszy,

że weszłam do świątnicy Boga Żywego, którego Majestat wielki i niepojęty. I dal mi Pan

poznać, czym są nawet najczystsze duchy wobec Niego. Chociaż na zewnątrz nic nie

widziałam, obecność Boża przenikała mnie na wskroś. W tej chwili dziwnie mój umysł został

oświecony. Przesunęła się przed oczyma mej duszy wizja, jak u Pana Jezusa w Ogrójcu.

Najpierw cierpienia fizyczne i wszystkie okoliczności, które je powiększą: cierpienia

duchowe w całej rozciągłości i te, o których nikt wiedzieć nie będzie. W tę wizję wchodzi

wszystko: posądzanie niewinne, odebranie dobrej sławy. Napisałam to w streszczeniu, ale to

poznanie było tak jasne, ze to, co później przeżywałam, nic się nie różniło od chwili kiedy

poznałam. Imię moje ma być „ofiara”. Kiedy skończyła się wizja, zimny pot spłynął mi po

czole. Jezus dal mi poznać, że chociaż się nie zgodzę na to, to jednak mogę się zbawić i łask,

których mi udziela, nie zmniejszy i nadal będzie w takiej samej poufałości ze mną, tak, że

chociaż się nie zgodzę na tę ofiarę, to nie zmniejszy przez to hojność Boża. I dal mi Pan

poznać, że cała tajemnica ode mnie zleży, od mojego dobrowolnego zgodzenia się na tę ofiarę

z całą świadomością umysłu. W tym akcie dobrowolnym i świadomym, jest cala moc i

wartość przed Jego Majestatem. Chociażby mnie nic z tego na com się ofiarowała nie

dosięgło, jednak przed Panem jest jakby już wszystko dokonane. W tym momencie poznałam,

że wchodzę w łączność z Majestatem Niepojętym. Czuje, ze Bóg czeka na moje słowo, na

moja zgodę. Wtem, duch mój pogrążył się w Panu i rzekłam: czyń ze mną, co ci się podoba,

poddaje się woli Twojej. Wola Twoja św. od dziś jest mi pokarmem. Wierna będę żądaniom

Twoim, przy pomocy Twojej łaski. Czyń ze mną co Ci się podoba. Błagam Cię, o Panie, bądź

ze mną w każdym momencie życia mojego. (Dz 135-136)

137-138.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN DUSZY PO WYRAŻENIU ZGODY NA

SPEŁNIENIE SIĘ BOŻEJ WOLI W JEJ ŻYCIU

Wtem – kiedy się zgodziłam wola i sercem, na tę ofiarę – obecność Boża przeniknęła

mnie na wskroś. Dusza moja została pogrążona w Bogu i zalana tak wielkim szczęściem, że

ani w części tego napisać nie mogę. Czułam, że Majestat Jego otacza mnie. Dziwnie zostałam

zlana z Bogiem. Widziałam wielkie upodobanie Boże w sobie i nawzajem utonął duch mój w

Nim. Świadoma tego zjednoczenia się z Bogiem, czuję, że jestem szczególnie miłowana i

nawzajem – kocham całą siłą swej duszy. – Tajemnica wielka zaszła na tej adoracji.

Tajemnica między mną, a Panem i zdawało mi się, że skonam z miłości w Jego spojrzeniu.

Choć mówiłam wiele z Panem, jednak bez słowa. I powiedział Pan: jesteś rozkoszą dla

Serca Mojego, od dziś każdy uczynek najdrobniejszy ma w oczach Moich upodobanie,

cokolwiek czynić będziesz. – W tym momencie czułam się przekonsekrowaną. Powłoka

ciała jest ta sama, ale dusza inna, w niej mieszka Bóg z całym Swoim upodobaniem. Nie

uczucie, ale świadoma rzeczywistość, której nic mi przyćmić nie może. Wielka tajemnica

zadzierzgnęła się miedzy mną a Bogiem. Odwaga i moc pozostała w duszy mojej. Kiedy

wyszłam z adoracji, ze spokojem spojrzałam w oczy temu wszystkiemu, czego się przedtem

tak bardzo lękałam. Kiedy wyszłam na korytarz, zaraz mnie spotkało wielkie cierpienie i

upokorzenie przez jedną osobę. Przyjęłam z poddaniem się woli wyższej i głęboko

przytuliłam się do Najśw. Serca Jezusowego Pana, dając poznać, że jestem gotowa do tego,

na co się ofiarowałam. Cierpienie wyrastało jakby spod ziemi, sama Matka Małgorzata

dziwiła się temu. Innym wiele rzeczy ujdzie, bo naprawdę nie warto na to zwracać uwagi, ale

mnie nic nie uchodzi, każde słowo analizowane, każdy krok uważany. Jedna Siostra

powiedziała mi: nich się Siostra przygotuje na przyjęcie krzyżyka, jaki Siostrę czeka od Matki

Przełożonej, tak mi Siostry żal. A ja w duszy cieszę się na to i już od dawna jestem na to

gotowa. Kiedy zauważyła moją odwagę, zdziwiła się temu. Teraz widzę, że dusza z siebie

niewiele może, ale z Bogiem, wszystko może. Oto, co może łaska Boża. Mało jest dusz, które

by zawsze były czujne na natchnienie Boże, a jeszcze mniej jest dusz takich, które by wiernie

szły za natchnieniem Bożym. (Dz 137-138)

139.

ŚW. FAUSTYNA ZALECA, ABY DUSZE NIE DOWIERZAŁY NATCHNIENIOM,

AŻ DO CZASU UTWIERDZENIA PRZEZ ŚWIATŁEGO SPOWIEDNIKA

Jednak dusza wierna Bogu nie może sama rozstrzygać swych natchnień, musi je

poddawać pod kontrolę bardzo wykształconego i mądrego kapłana i dopokąd się nie upewni,

niech się trzyma nie dowierzająco. Tym natchnieniom i wszelkim łaskom wyższym, niech nie

dowierza sama, bo się narazić może na wielkie straty.

Chociaż dusza odróżnia zaraz fałszywe natchnienia od Bożego, jednak niech będzie

ostrożna, bo wiele jest rzeczy niepewnych. Bóg lubi i cieszy się, kiedy dusza nie dowierza

Jemu Samemu, dla Niego Samego, dlatego, że Go kocha, to jest ostrożna i pyta się i sama

szuka pomocy, aby stwierdzić, czy to naprawdę Bóg jest, co w niej działa. A utwierdziwszy

się przez światłego spowiednika, niech będzie spokojna i odda się Bogu według Jego

wskazówek, to jest wskazówek spowiednika. (Dz 139)

140.

CZYSTA MIŁOŚĆ ZDOLNA JEST PRZEZWYCIĘŻYĆ WSZELKIE TRUDNOŚCI

Miłość czysta zdolna jest do czynów wielkich i nie łamią jej trudności ani

przeciwności, jak miłość mocna – wielkich trudności – tak też jest wytrwała w szarym,

codziennym, żmudnym życiu. Ona wie, że by się Bogu przypodobać, jednego potrzeba, to

jest, aby najdrobniejsze rzeczy czynić z wielkiej miłości, – miłość i zawsze miłość.

Miłość czysta nie błądzi, ona ma dziwnie dużo światła i nic nie zrobi, co by się Bogu

miało nie podobać. Przemyślna jest w czynieniu tego, co milsze Bogu i nikt jej nie dorówna;

szczęśliwa gdy może się wyniszczać i płonąć, jak czysta ofiara. Im więcej czyni z siebie, tym

jest szczęśliwsza, ale też nikt nie umie wyczuć niebezpieczeństw tak z daleka, jak ona; umie

zdzierać maskę i wie z kim ma do czynienia. (Dz 140)

141.

PAN JEZUS PRZYGOTOWAŁ POMOC ŚW. FAUSTYNIE W OSOBACH DWÓCH

KAPŁANÓW

+ Ale udręki moje już dobiegają końca. Pan daje mi obiecaną pomoc, widzę ją w

dwóch kapłanach – to jest w Ojcu Andraszu i ks. Sopoćko. W rekolekcjach przed ślubami

wieczystymi pierwszy raz zostałam gruntownie uspokojenia, a później przez ks. Sopoćko w

tym samym kierunku byłam prowadzona – tu się spełniła obietnica Pana. (Dz 141)

142.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN DUSZY PO UZYSKANIU POMOCY

SPWIEDNIKA

Kiedy zostałam uspokojona i pouczona jak postępować po tych drogach Bożych, duch

mój rozradował się w Panu i zdawało mi się, że nie idę, ale biegnę, zostały mi rozwiązane

skrzydła do lotu i zaczęłam szybować w sam żar słońca i nie obniżę się, aż spocznę w Tym, w

Którym utonęła dusza moja na wieki. I poddałam się całkowicie wpływowi łaski; wielkie są

zniżenia Boże do duszy mojej. Nie usuwam się ani wymawiam, ale tonę w Nim, jako

Jedynym Skarbie swoim. Jedno jestem z Panem, niejako niknie przepaść między nami.

Stwórca i stworzenie. Przez parę dni dusza moja była jakoby w ustawicznej ekstazie.

Obecność Boża ani na chwilę nie opuszczała mnie. I dusza moja trwała w ustawicznym

miłosnym złączeniu z Panem. Jednak nie przeszkadzało mi to w spełnianiu obowiązków.

Czułam, ze jestem przemieniona w miłość, płonęłam cała, ale bez szkody. Ustawicznie

tonęłam w Bogu, Bóg mnie tak silnie i potężnie pociągał ku Sobie, ze chwilami nie zdałam

sobie sprawy, ze jestem na ziemi. Przez tyle czasu krepowałam łaskę Bożą i lękałam się jej,

teraz Bóg Sam przez tego ojca Andrasza usunął wszelkie trudności. Duch mój został

zwrócony ku słońcu i rozkwitł w Jego promieniach dla Niego Samego, już nie rozu – [urywa i

od nowego wiersza zaczyna inną myśl] (Dz 142)

143.

ŚW. FAUSTYNA WSPOMINA CHWILE, W KTÓRYCH PAN JEZUS USPOKAJAŁ

JEJ WĄTPLIWOŚCI

+ Wiele marnowałam łaski Bożej, gdyż zawsze się bałam złudzenia. I chociaż Bóg

mnie tak potężnie pociągał ku Sobie, że często nie było w mej mocy opierać się łasce Jego,

gdy nagle zostałam pogrążona w Nim, a w tych chwilach Jezus mnie tak napełniał Swym

pokojem, że później chociaż chciałam się niepokoić, to nie mogłam. I wtem usłyszałam w

duszy, że te słowa: – abyś była spokojna, iż Ja jestem sprawcą tych wszystkich żądań od

ciebie, udzielę ci tak głębokiego spokoju, iż chociażbyś chciała się niepokoić i trwożyć,

dziś nie będzie to w twej mocy, ale miłość zalewać będzie twa duszę, aż do zapomnienia o

sobie. Dz 143)

144.

ŚW. FAUSTYNA WSPOMINA DRUGIEGO KAPŁANA, KTÓRY Z WOLI BOŻEJ

POMÓGŁ JEJ WZRASTAĆ DUCHOWO

Później Jezus dał mi drugiego kapłana, przed którym kazał mi odsłonić swoją duszę.

Chociaż w pierwszej chwili czyniłam to trochę z ociąganiem się, ale surowe upomnienie

Jezusa dokonało w duszy mojej głębokiej pokory. Pod jego kierownictwem szybko dusza

moja postępowała w miłości Bożej i wiele życzeń Pańskich zostało na zewnątrz spełnione.

Nieraz zastanawiałam się nad odwagą i głębią pokory jego. (Dz 144)

145.

POSTĘP W ŻYCIU WEWNĘTRZNYM ZALEŻY OD POMOCY STAŁEGO

SPWIEDNIKA

O, jak nędzną moja dusza, która tyle łask zmarnowała. Uciekałam przed Bogiem, a On

ścigał Swymi łaskami. Najczęściej doznawałam łask Bożych, kiedy się najmniej tego

spodziewałam. Od chwili, kiedy mi Pan dał kierownika duszy, jestem wierniejsza łasce.

Dzięki kierownikowi, jego czujności nad duszą, ale poznałam, co to jest kierownictwo i jak

Jezus się na to patrzy. Za najmniejsze uchybienie Jezus mnie upominał i zaznaczał mi, że

sprawy, które przedstawiam spowiednikowi, On Sam rozsądza, – a wszelkie uchybienie

przeciw niemu, Mnie Samego dosięga. (Dz 145)

145a.

POD OPIEKĄ SPOWIEDNIKA ŚW. FAUSTYNA DOŚWIADCZYŁA DUCHOWEGO

POKOJU

Kiedy dusza moja pod jego kierownictwem zaczęła zażywać głębokiego skupienia i

pokoju, często słyszałam w duszy te słowa: umacniaj się do walki parokrotnie nieraz

powtórzone. (Dz 145)

145b.

DO CZASU POZNANIA SPOWIEDNIKÓW, PAN JEZUS OSOBIŚCIE PROWADZIŁ

ŚW. FAUSTYNĘ PO DROGACH DOSKONAŁOŚCI

+ Jezus daje mi poznać często, co Mu się w duszy mojej nie podoba i nieraz strofował

mnie za takie na pozór drobiazgi, a jednak w rzeczy samej miały wielkie znaczenie,

przestrzegał mnie i ćwiczył jak Mistrz. Przez wiele lat wychowywał mnie Sam, aż do chwili,

kiedy daŁ mi kierownika duszy. Dawniej Sam mi dawał poznać, czego nie rozumiałam, a

teraz każe mi się pytać wszystkiego spowiednika i często mówi mi tak: a Ja ci odpowiem

przez usta jego, bądź spokojna. Jeszcze mi się nie zdarzyło, abym kiedy otrzymała

sprzeczna odpowiedź z tym, co żądał Pan ode mnie i przedstawiłam kierownikowi. Nieraz

zdarza się, że Jezus mi wpierw niektóre rzeczy poleca i nikt przecież o tym nie wie, a kiedy

się zbliżałam do kratki – to samo mi polecił spowiednik – jednak często nie. (Dz 145)

145c.

PO UMOCNIENI RADĄ SPOWIEDNIKA DUSZA WEZWANA JEST DO CZYNU

+ Kiedy przez długi czas dusza otrzymywała wiele światła i natchnień i kiedy

spowiednicy zatwierdzili jej spokój i pochodzenie ich, jeżeli miłość jej jest wielka, teraz Jezus

daje jej poznać, że czas, aby to, co otrzymywała wprowadziła w czyn. Dusza poznaje, że Pan

liczy na nią, a ta wiadomość dodaje jej siły, ona wie, że aby być wierna będzie musiała nieraz

się narazić na różne trudności, ale ona ufa Bogu i dzięki tej ufności dochodzi tam, gdzie ja

Bóg wzywa. Trudności jej nie przerażają, są dla niej jakby chlebem powszednim – wcale jej

nie przerażają, ani zastraszają, jak rycerza, który jest ustawicznie w boju, nie przeraża go huk

armat. Daleka od przerażania się, ale nadsłuchuje, z której strony nieprzyjaciel atakuje, by

odnieść zwycięstwo. Nic na ślepo nie robi, ale bada, zastanawia się głęboko, a nie licząc na

siebie, modli się gorąco i zasięga rady rycerzy doświadczonych i mądrych, a tak postępując,

prawie zawsze zwycięża. (Dz 145)

145d.

W OKRESIE NAGŁYCH ATAKÓW ZŁEGO DUCHA, NALEŻY UCIEC SIĘ DO

RANY SERCA JEZUSOWEGO

Bywają zaatakowania, gdzie dusza nie ma czasu ani na zastanowienie, ani zasięgnięcie

rady, ani na nic, wtenczas trzeba walczyć na śmierć i życie, czasami jest dobrze uciec się do

Rany Serca Jezusowego, nie odpowiadając ani jednego słowa – tym samym nieprzyjaciel już

jest zwyciężony. (Dz 145)

145e.

W CZASIE DUCHOWEGO SPOKOJU NALEŻY ĆWICZYC WOLĘ NA CZAS

KOLEJNEJ WALKI

W czasie spokoju dusza tak samo robi wysiłki jak i w czasie walki. Musi się ćwiczyć i

to bardzo, bo inaczej nie ma mowy o zwycięstwie. Czas pokoju uważam za czas

przygotowania do zwycięstwa. Musi ustawicznie czuwać – czujność, jeszcze raz czujność.

Dusza, która się zastanawia, otrzymuje wiele światła. Dusza rozproszona, sama siebie naraża

na upadki i niech się nie dziwi, że upada. O Duchu Boży, kierowniku duszy, mądry jest ten,

kogo Ty wyćwiczysz. Ale, aby mógł Duch Boży działać w duszy – trzeba ciszy i skupienia.

(Dz 145)

146.

KAŻDY POWINIEŃ SIĘ MODLIĆ

Modlitwa. Dusza zbroi się przez modlitwę do walki wszelakiej. W jakimkolwiek

dusza jest stanie powinna się modlić. – Musi się modlić dusza czysta i piękna, bo inaczej

utraciłaby swa piękność; modlić się musi dusza dążąca do tej czystości, bo inaczej nie

doszłaby do niej; modlić się musi dusza dopiero co nawrócona, bo inaczej upadłaby z

powrotem; modlić się musi dusza grzeszna, pogrążona w grzechach, aby mogła powstać. I nie

ma duszy, która by nie była obowiązana do modlitwy, bo wszelka łaska spływa przez

modlitwę. (Dz 146)

147.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE NAJWIĘCEJ ŚWIATŁA OTRZYMYWAŁA W

CZASIE ADORACJI

Przypominam sobie, że najwięcej światła otrzymałam w adoracji, które odprawiałam

codziennie przez pół godziny przez cały post przed Najświętszym Sakramentem leżąc

krzyżem. W tym czasie poznałam głębiej siebie i Boga. Pomimo, że miałam wiele przeszkód

do odprawienia takiej modlitwy, pomimo, że miałam pozwolenie Przełożonych. Niech dusza

wie, że aby się modlić i wytrwać w modlitwie, musie się uzbroić w cierpliwość i mężnie

pokonywać trudności zewnętrzne i wewnętrzne. Trudności wewnętrzne – zniechęcenie,

oschłość, ociężałość, pokusy; zewnętrzne – wzgląd ludzki i uszanować chwile, które są

przeznaczone na modlitwę. Sama tego doświadczyłam, że jeżeli nie odprawiłam modlitwy w

czasie dla nie przeznaczonym, później już jej nie odprawiłam, bo mi obowiązki nie

pozwoliły, a jeżeli ją odprawiłam, to z wielkim trudem, myśl ucieka do obowiązku. Zdarzała

mi się ta trudność, że jeżeli dusza dobrze odprawiła modlitw i wyszła z niej z wewnętrznym,

głębokim skupieniem, inni sprzeciwiają jej się w tym skupieniu, a więc musi być

cierpliwość, aby wytrwać w modlitwie. Zdarzała mi się rzecz taka niejednokrotnie, że kiedy

dusza moja była głębiej pogrążona w Bogu i większy owoc odniosła z modlitwy i obecność

Boga towarzyszyła w ciągu dnia, a przy pracy było większe skupienie i większa dokładność i

wysiłek w obowiązku, – to jednak zdarzało mi się, że właśnie wtenczas najwięcej miałam

upomnień, że jestem nieobowiązkowa, że jestem obojętna na wszystko, bo dusze mniej

skupiona chcą, aby i inni byli im podobnie, ponieważ są dla nich ustawicznym wyrzutem. (Dz

147)

148.

DUSZA SZLACHETNA WE WSZYSTKIM SZUKA BOGA

Dusza szlachetna i delikatna może być nawet najprostsza, ale o uczuciach delikatnych;

taka dusza we wszystkim upatruje Boga, wszędzie Go znajduje, umie Boga znaleźć nawet

pod najtajniejszymi rzeczami. Wszystko dla niej ma znaczenie, wszystko sobie wysoce ceni,

za wszystko Bogu dziękuje, ze wszystkiego wyciąga korzyści dla duszy, a wszystką chwałę

odnosi do Boga, Jemu ufa i nie miesza się, gdy przyjdzie czas doświadczeń. Ona wie, że Bóg

zawsze jest Ojcem najlepszym, a na wzgląd ludzki niewiele zważa. Za najmniejszym

podmuchem Ducha Świętego idzie wiernie, cieszy się tym Gościem, duchowym i trzyma się

Go jak dziecię matki. Tam, gdzie inne dusze zatrzymują się i trwożą – ona przechodzi bez

lęku i trudności. (Dz 148)

149.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SAMOTNOŚĆ W SWEJ CHOROBIE

Kiedy Pan Sam chce być przy duszy i prowadzić ja, usunie wszystko, co zewnętrzne.

Kiedy zachorowałam i zostałam przeniesiona do infmirmerii, wiele miałam z tego powodu

przykrości. Dwie chore leżałyśmy w infirmerii. Do Siostry N…. chodziły Siostry, aby ją

odwiedzić, do mnie, nikt nie zajrzał. Prawda, że to jedna infmirmeria, ale każda ma swoją

celę. Długie były zimowe wieczory, światła miała Siostra N…., słuchawki radiowe, a ja nawet

medytacji nie mogłam przygotować a braku światła.

Kiedy tak upłynęło blisko dwa tygodnie, jednego wieczoru żaliłam się Panu, że wiele

mam cierpień, a nawet medytacji nie mogę przygotować, bo nie mam światła – i powiedział

mi Pan, że codziennie wieczorem będzie przychodził i podawał mi punkty do jutrzejszej

medytacji. Punkty były zawsze z Jego bolesnej Męki. Mówił mi: rozważ Moją Mękę przed

Piłatem. – I tak poszczególnie, przez cały tydzień rozważałam Jego Bolesną Mękę. Od tej

chwili wstąpiła w duszę moją radość wielka i już nie pragnęłam ani odwiedzin, ani światłą.

Jezus mi wystarczał za wszystko. Przecież troskliwość Przełożonych była wielka dla chorych,

a jednak Pan tak zrządził, że czułam się opuszczona. Ale Ten Mistrz najlepszy, aby mógł Sam

działać, usunie wszystko, co jest stworzone. Nieraz doznawałam tak różnych prześladowań i

cierpień, że sama Matka M. powiedziała, że na Siostry drodze cierpienia wprost spod ziemi

61

wyrastają. – Powiedziała mi: ja patrzę na Siostrę jak na ukrzyżowaną, jednak zauważyłam, że

Pan Jezus coś w tym ma. Niech Siostra będzie wierna Panu. (Dz 149)

150.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SEN ZE ŚW. TERESKĄ OD DZIECIĄTKA JEZUS,

KTÓRA POTWIERDZIŁA PRZYSZŁĄ CHWAŁĘ FAUSTYNY

+ Pragnę zapisać jeden sen, który miałam o św. Teresce od Dzieciątka Jezus. Jeszcze

byłam nowicjuszką i miałam pewne trudności, w których nie mogłam sobie poradzić.

Trudności te były wewnętrzne i połączone z trudnościami zewnętrznymi. Wiele nowenn

odprawiłam do różnych świętych, jednak sytuacja stawała się coraz cięższa. Cierpienia moje z

tego powodu były tak wielkie, że już nie wiedziałam, jak dalej żyć, ale nagle przyszła mi

myśl, żebym się modliła do św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Zaczęłam nowennę do tej

świętej, ponieważ przed wstąpieniem miałam do niej wielkie nabożeństwo. Teraz trochę się w

nim opuściłam, ale w tej potrzebie znowu z całą gorliwością zaczęłam się modlić. W piątym

dniu nowenny śni mi się św. Teresa, ale jakoby była jeszcze na ziemi. Ukryła przede mną

świadomość, że jest święta i zaczęła mnie pocieszać, żebym się tak nie smuciła z powodu tej

sprawy, ale więcej ufała Bogu. Mówi mi, że i ja cierpiałam bardzo wiele, a ja nie

dowierzałam jej, że ona dużo cierpiała i mówiłam jej, że mnie się zdaje, że ty nic nie cierpisz.

Jednak Teresa św. odpowiedziała mi przekonywująco, że wiele cierpiał i powiedziała mi:

Siostro, niech Siostra wie, że na trzeci dzień Siostra tę sprawę załatwi jak najpomyślniej.

Kiedy ja nie bardzo chciałam jej wierzyć, wtem ona daje mi się poznać, że jest święta. W tej

chwili duszę moja napełniła radość i mówię do niej. – Tyś jest święta, a ona mi powiada, że

tak, jestem święta i ufaj, że sprawę tę załatwisz na trzeci dzień. I powiedziałam do niej,

Tereniu święta, powiedz mi, czy będę w niebie? – Odpowiedziała mi, ze będzie Siostra w

niebie. – A czy będę święta? – Odpowiedziała mi, że będzie Siostra święta. Ale, Tereniu, czy

ja będę tak święta, jak Ty, na ołtarzach? A ona mi odpowiedziała – tak, będziesz święta jak i

ja, ale musisz ufać Panu Jezusowi. – Zapytałam się jej, czy ojciec i matka będą w niebie, czy

[niedokończone] – odpowiedziała mi – będą. I zapytałam dalej – a czy siostry i bracia moi

będą w niebie? – Odpowiedziała mi, żebym się modliła za nich bardzo, a nie dała mi pewnej

odpowiedzi. Zrozumiałam, że potrzebują dużo modlitwy.

To jest sen i jak to mówi przysłowie: – sen mara, a Bóg wiara, ale jednak na trzeci

dzień załatwiłam tę trudna sprawę jako mi powiedziała, z tak wielka łatwością. Jak mi

powiedziała dosłownie się spełniło wszystko co do tej sprawy. To jest sen, ale on miał swoje

znaczenie. (Dz 150)

151.

PEWNA SIOSTRA UPOKARZA ŚW. FAUSTYNE KARZĄC JEJ SIEDZIEĆ NA

STOLE

+ W pewnej chwili, kiedy byłam z Siostrą N. W kuchni i trochę się na mnie

pogniewała i za pokutę kazał mi usiąść na stole, a sam pracowała bardzo, sprzątała i

szorowała, a ja siedziałam na stole. Siostry przychodziły i dziwiły się, że siedzę na stole,

każda co chciała, to powiedziała. Jedna, że jestem próżniak, inna – że co to za dziwak. Byłam

wtedy postulantką. Inne mówiły – co to będzie za Siostra? Jednak zejść nie mogłam, bo ta

Siostra nakazała mi pod posłuszeństwem, żeby siedzieć, aż mi powie kiedy mam zejść.

Naprawdę, ile ja wtedy zrobiłam aktów zaparcia, to jeden tylko Bóg wie. Myślałam, że spłonę

ze wstydu. Bóg nieraz Sam tak dopuszczał dla mojego wewnętrznego wyrobienia, ale

nagrodził mi Pan wielka pociechą za to upokorzenie. W czasie benedykcji ujrzałam Go w

wielkiej piękności, Jezus spojrzał się łaskawie na mnie i rzekł: córko Moja, nie lękaj się

cierpień, Ja jestem z tobą. (Dz 151)

152.

PAN JEZUS UKRYTY W TABERNAKULUM USPOKAJA ŚW. FAUSTYNĘ

Kiedy miałam raz dyżur w nocy, a byłam tak cierpiąca w duszy z powodu tego

malowania tego obrazu, że już nie wiedziałam czego się trzymać, ustawiczne wmawianie, że

to jest złudzenie, to znowuż jeden kapłan powiedział, że może Bóg właśnie chce przez ten

obraz cześć odbierać, więc trzeba się starać o to malowanie. Jednak zmęczona była dusza

moja bardzo. Kiedy weszłam do kapliczki, zbliżyłam głowę swoja do tabernakulum i

zapukałam i rzekłam: Jezus, patrz, jak wielkie trudności mam z powodu tego malowania tego

obrazu i usłyszałam głos z tabernakulum: córko Moja, już niedługo trwać będzie cierpienie

twoje. (Dz 152)

153.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE WIZJE DRÓG WIODĄCYCH DO PIEKŁA I DO NIEBA

W pewnym dniu ujrzałam dwie drogi: jedna szeroka, wysypana piaskiem i kwiatami,

pełna radości i muzyki i różnych przyjemności. Ludzie idąc tą drogą tańcząc i bawiąc się –

dochodzili do końca, nie spostrzegają się, że już koniec. A na końcu tej drogi była straszna

przepaść, czyli otchłań piekielna. Dusze te na oślep wpadały w tę przepaść, jak szły, tak i

wpadały. A była ich wielka liczba, że nie można było ich zliczyć. I widziałam drugą drogę, a

raczej ścieżkę, bo była wąska i zasłana cierniami i kamieniami, a ludzie, którzy nią szli ze

łzami w oczach i różne boleści były ich udziałem. Jedni padali na te kamienie, ale zaraz

powstawali i szli dalej. A w końcu drogi był wspaniały ogród przepełniony wszelkim

rodzajem szczęścia i wchodziły tam te wszystkie dusze. Zaraz w pierwszym momencie

zapominały o swych cierpieniach. (Dz 153)

154.

PAN JEZUS PRZYPOMNIAŁ ŚW. FAUSTYNIE OBOWIĄZEK DOPROWADZENIA

DO KOŃCA SPRAWY NAMALOWANIA OBRAZU MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

Kiedy była adoracja u Sióstr Rodziniarek, wieczorem poszłam z jedną z naszych

Sióstr na tę adorację. Zaraz kiedy weszłam do kapliczki, obecność Boża ogarnęła moja duszę.

Modliłam się tak, jak w pewnych momentach, bez słowa mówienia. Nagle ujrzałam Pana,

Który mi powiedział: wiedz o tym, że jeżeli zaniedbasz sprawę malowania tego obrazu i

całego dzieła miłosierdzia, odpowiesz za wielka liczbę dusz w dzień sądu. Po tych słowach

Pana jakaś bojaźń wstąpiła w duszę moja i lęk. Nie mogłam się uspokoić sama w sobie.

Brzmiały mi te słowa: tak, to mam nie tylko za siebie odpowiadać w dzień sądów Bożych, ale

i za inne dusze. Te słowa głęboko wyryły mi się w serce moje. Kiedy wróciłam do domu,

weszłam do małego Jezusa, upadłam na twarz przed Najświętszym Sakramentem i

powiedziałam Panu: wszystko uczynię, co będzie w mej mocy, ale Cię proszę, Ty zawsze

bądź ze mną i daj mi moc do spełnienia woli Twojej świetlej, bo Ty wszystko możesz, a ja nic

sama z siebie. (Dz 154)

155.

ŚW. FAUSTYNA OTRZYMAŁA DAR MODLITWY ZA INNYCH

+ Zdarza się od jakiegoś czasu, że ja czuje w duszy jak się kto za mnie modli,

odczuwam to natychmiast w duszy i znowuż, jak jakaś dusza prosi mnie o modlitwę, chociaż

mi tego nie mówi, ja także odczuwam w duszy. Czuję to w ten sposób, że doznam

zaniepokojenia, jakoby mnie ktoś wzywał, kiedy się modle, otrzymuję spokój. (Dz 155)

156.

PAN JEZUS POLECA ŚW. FAUSTYNIE, BY NIE OPUSZCZAŁA BEZ POWODU

KOMUNII ŚW.

W pewnej chwili pragnęłam przystąpić do Komunii św., ale miałam pewna

wątpliwość i nie przystąpiłam. Cierpiałam z tego powodu strasznie. Zdawało mi się, że mi

serce pęknie z bólu. Kiedy zajęłam się pracą, pełna gorzkości w sercu, nagle stanął Jezus przy

mnie i rzekł mi: córko Moja, nie opuszczaj Komunii św., chyba wtenczas, kiedy wiesz

dobrze, że upadłaś ciężko, poza tym niech cię nie powstrzymują żadne wątpliwości w

łączeniu się ze Mną w Mojej tajemnicy miłości. Drobne twoje usterki znikają w Mojej

miłości, jak źdźbło słomy rzucone na wielki żar. Wiedz o tym, że zasmucasz Mnie

bardzo kiedy Mnie opuszczasz w Komunii św. (Dz 156)

157.

ŚW. FAUSTYNA POZNAJE ZNACZENIE DŁUGIEJ MODLITWY W OKRESIE

TRUDNOŚCI

+ Wieczorem, kiedy weszłam do małej kapliczki, usłyszałam w duszy te słowa: córko

Moja, rozważ te słowa: a będąc w ciężkości – dłużej się modlił. Kiedy się zaczęłam

zastanawiać głębiej, wiele światła spłynęło na duszę moją. Poznałam, jak bardzo potrzeba

nam wytrwałości w modlitwie i od takiej ciężkiej modlitwy zależy nieraz nasze zbawienie.

(Dz 157)

158.

ŚW. FAUSTYNA ODPOCZYWA NAD JEZIOREM W KIEKRZU K. POZNANIA

+ Kiedy byłam w Kiekrzu (k. Poznania), aby zastąpić jedna z Sióstr na krótki czas, w

jednym dniu po południu poszłam przez ogród i stanęłam nad brzegiem jeziora i długą chwilę

zamyśliłam się nad tym żywiołem. Nagle ujrzałam przy sobie Pana Jezusa, Który mi rzekł

łaskawie: to wszystko dla Ciebie stworzyłem, oblubienico Moja, a wiedz o tym, że

wszystkie piękności niczym są w porównaniu z tym, co ci przygotowałem w wieczności.

Dusza moja została zalana tak wielką pociechą, że pozostałam tam do wieczora, a zdało mi

się, że jestem krótką chwilę. Dzień ten miałam wolny i przeznaczony na jednodniowe

rekolekcje, więc miałam zupełną swobodę odda się modlitwie. O, jak Bóg jest nieskończenie

dobry, ściga nas swoja dobrocią. Najczęściej zdarza się, że udziela mi Pan największych łask

wtenczas, kiedy ja się wcale ich nie spodziewam. (Dz 159)

159.

PIEŚŃ DO HOSTII ŚWIĘTEJ

O Hostio święta, Tyś dla mnie w złotym kielichu zamknięta,
bym wśród wielkiej puszczy wygnania –
przeszła czysta, niepokalana, nietknięta,
a niech to sprawi moc Twego kochania.

O Hostio święta, zamieszkaj w mej duszy,
najczystsza Miłości serca mojego,
a jasność Twoja niech ciemności rozproszy –
Ty nie odmówisz łaski dla serca pokornego

O Hostio święta – zachwycie nieba,
choć taisz piękność swą
i przedstawiasz mi się w okruszynie chleba,
lecz wiara silna rozdziera zasłonę tą. (Dz 159)

160 .

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE OKOLICZNOŚCI, W KTÓRYCH HOSTIA UPADŁA NA

JEJ RĘCE

+ W dniu krucjaty, który jest dzień piąty miesiąca – przypadło to w pierwszy piątek –

dziś jest mój dzień, abym trzymała straż przed Panem Jezusem. W dniu tym moim należy do

mnie wynagradzać Panu Jezusowi za wszystkie zniewagi i nieuszanowania, modlić się, aby

w dniu tym nie popełniło się żadnego świętokradztwo. Duch mój, w dniu tym, był rozpalony

szczególną miłością ku Eucharystii. Zdawało mi się, ze jestem przemieniona w żar. Kiedy się

zbliżałam do Komunii św., kapłan, który mi podawał Pana Jezusa, druga Hostia uczepiła się

rękawa i nie wiedziałam którą przyjąć. Kiedy się tak chwilę namyślałam, kapłan ten

zniecierpliwiony dał ruch ręką, abym przyjęła. Kiedy przyjęłam tę Hostię, która mi podał –

druga upadła mi na ręce. Ksiądz poszedł od końca balustrady komunikować, a ja trzymałam

Pana Jezusa na rękach przez cały ten czas. Kiedy się kapłan zbliżył powtórnie, podałam mu

Hostię, aby zabrał do kielicha, bo w pierwszej chwili kiedy przyjęłam Pana Jezusa, to

przecież nie mogłam mówić, że drugi upadł, dopiero aż spożyłam. Jednak kiedy miałam

Hostię w ręku, odczuwałam taka moc miłości, że przez dzień cały nie mogłam nic ani jeść,

ani wrócić do przytomności. Z Hostii usłyszałam te słowa: pragnąłem spocząć na rękach

twoich, nie tylko w sercu twoim i nagle w tym momencie ujrzałam małego Jezusa. Ale

kiedy zbliżył się kapłan – widziałam z powrotem Hostię. (Dz 160)

161.

PIEŚŃ DO MATKI BOŻEJ

O Maryjo, Niepokalana Dziewico,
Czysty krysztale dla serca mojego,
Tyś mocy moja, o silna kotwico,
Tyś tarczą i obrona dla serca słabego.

O Maryjo, Tyś czysta i niezrównana,
Dziewico i Matko zarazem,
Tyś piękna jak słońce, niczym nie zmazana,
Nic nie pójdzie w porównanie z Twej duszy obrazem.

Twa piękność zachwyciła oko Trzykroć Świętego,
Że zstąpił z Nieba, opuszczając tron wieczystej stolicy,
I przybrał Ciało i Krew z Serca Twego,
I przez dziwić miesięcy tając się w sercu Dziewicy.

O Matko, Dziewicy, nikt ni pojmie tego,
Że Bóg niezmierzony staje się człowiekiem,
To tylko motyw miłości niezgłębionego miłosierdzia Swego,
Przez Ciebie, Matko – dane nam życie z Nim na wieki.

O Maryjo, Matko Dziewico i Bramo niebieska,
Przez ciebie przyszło nam zbawienie,
Wszelka laska przez Twoje ręce dla nas tryska,
A wierne naśladowanie Ciebie, uświęci mniej jedynie.

O Maryjo, Dziewico – Lilio najśliczniejsza,
Serce Twe dla Jezusa było pierwszym tabernakulum na ziemi,
A to dlatego, że poora Twoja była najgłębsza,
I dlatego wyniesiona nad chóry Anielskie i nad Świętymi.

O Maryjo, słodka Matko moja,
Oddaje Ci duszę, ciało i biedne me serce,
Bądź strażniczka życia mego,
A szczególnie w śmierci godzinie, w ostatniej walce. (Dz 160)

162.

ŚW. FAUSTYNA PRZEDSTAWIA SWOJĄ PRACĘ WEWNĘTRZNĄ

J.M.J.
Jezu, ufam Tobie
Rok 1937 mies. I dzień 1

Karta wewnętrznej kontroli duszy. Rachunek szczegółowy – łączyć się z Chrystusem miłosiernym. Praktyka – cisza wewnętrzna, ścisłe zachowanie milczenia.

Dzienniczek św. Faustyny Kowalskiej

(Dz 162)

163.

ŚW. FAUSTYNA MODLI SIĘ O PRZEMIANĘ JEJ OSOBY W MIŁOSIERDZIE

JMJ Rok 1937

+ Ile razy pierś ma odetchnie, ile razy serce moje uderzy, ile razy krew moja zapulsuje

w organizmie moim, tyle tysięcy razy pragnę uwielbić miłosierdzie Twoje, o Trójco

Przenajświętsza.

+ Pragnę się cała przemienić w miłosierdzie Twoje i być żywym odbiciem Ciebie, o

Panie, niech ten największy przymiot Boga, to jest niezgłębione miłosierdzie Jego, przejdzie

przez serce i duszę moja do bliźnich.

Dopomóż mi do tego, o Panie, aby oczy moje były miłosierne, bym nigdy nie

podejrzewała i nie sądziła według zewnętrznych pozorów, ale upatrywała to, co piękne w

duszach bliźnich i przychodziła im z pomocą.

Dopomóż mi, aby słuch mój był miłosierny, bym skłaniała się do potrzeb bliźnich, by

uszy moje nie były obojętne na bóle i jęki bliźnich.

Dopomóż mi, Panie, aby język mój był miłosierny, bym nigdy nie mówiła ujemnie o

bliźnich, ale dla każdego miała słowo pociechy i przebaczenia.

Dopomóż mi, Panie, aby ręce moje były miłosierne i pełne dobrych uczynków, bym

tylko umiała czynić dobrze bliźniemu, na siebie przyjmować cięższe, mozolniejsze prace.

Dopomóż mi – aby nogi moje były miłosierne, bym zawsze śpieszyła z pomocą

bliźnim, opanowując swoje własne znużenie i zmęczenie. Prawdziwe moje odpoczniecie jest

w usłużności bliźnim.

Dopomóż mi, Panie, aby serce moje było miłosierne, bym czuła ze wszystkimi

cierpieniami bliźnich. Nikomu nie odmówiła serca swego. Obcować będę szczerze nawet z

tymi, o których wiem, że nadużywać będą dobroci mojej, a sama zamknę się w

Najmiłosierniejszym Sercu Jezusa. O własnych cierpieniach będę milczeć. Niech odpocznie

miłosierdzie Twoje we mnie, o Panie mój. (Dz 163)

163a.

PAN JEZUS DOMAGA SIĘ OD ŚW. FAUSTYNY, ABY PEŁNIŁA MIŁOSIERDZIE W TRZECH STOPNIACH

+ Sam mi każesz się ćwiczyć w trzech stopniach miłosierdzia; pierwsze: uczynek

miłosierny – jakiegokolwiek on będzie rodzaju; drugie: słowo miłosierne – jeżeli nie będę

mogła czynem, to słowem; trzecim -,jest modlitwa. Jeżeli nie będę mogła okazać czynem, ani

słowem miłosierdzia, to zawsze mogę modlitwa. Modlitwę rozciągam nawet tam, gdzie nie

mogę dotrzeć fizycznie. O Jezu mój, przemień mnie w Siebie, bo Ty wszystko możesz. (Dz 163)

164.

ŚW. FAUSTYNA DOWIADUJE SIĘ, ŻE POJEDZIE NA PRÓBACJĘ ZAKONNĄ

Kiedy się dowiedziałam, że mam jechać na próbację, radość mi zabiła na widok

niepojętej łaski, jaka jest ślub wieczny. Poszłam przed Najświętszy Sakrament, a kiedy

zatonęłam w modlitwie dziękczynnej, usłyszałam w duszy te słowa: dziecię Moje, tyś

rozkoszą Moja, tyś ochłodą dla Mojego Serca. Udzielam ci tyle łask, ile udźwignąć

zdołasz. Ile razy chcesz Mi sprawić radość – to mów światu o Moim wielkim i

niezgłębionym miłosierdziu. (Dz 164)

165.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE ZŁOŻY WIECZNE ŚLUBY

Parę tygodni przed tym nim miałam ogłoszone, że będę miała próbację, kiedy

weszłam na chwilę do kaplicy, Jezus mi powiedział: w tej chwili Przełożeni ogłaszają, które

Siostry maja mieć śluby wieczyste. Nie wszystkie dostąpią tej łaski, ale same temu winne.

Kto nie korzysta z małych łask – nie otrzymuje wielkich. Ale tobie, dziecię Moje, dana

jest ta łaska. Radosne zdziwienie ogarnęło moja duszę, a to dlatego, że przed paru dniami

jedna z Sióstr powiedziała mi, ze Siostra nie będzie miała trzeciej próbacji. Sama się o to będę

starać, aby Siostrze nie dali ślubów. Nic na to nie odpowiedziałam owej Siostrze, ale bardzo

mi było to przykre, ale starałam się jak mogłam ukryć swój ból.

O Jezu, jak dziwne są sprawy Twoje. Teraz widzę, że ludzie sami z siebie niewiele

mogą – bo miałam próbację tak, jak mi powiedział Jezus. (Dz 165)

166.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE W MODLITWIE ODNAJDUJE POMOC W CHWILACH TRUDNYCH

W modlitwie zawsze znajduję światło i moc ducha, chociaż są nieraz chwile ciężkie i

bardzo przykre, tak, że nieraz nie można pojąć, że to w klasztorze dziać się może. Dziwnie

Bóg dopuszcza, ale to się dzieje zawsze w tym celu, by się okazała w duszy cnota, albo, aby

się wyrobiła. Na to są przykrości. (Dz 166)

167-168.

ŚW. FAUSTYNA PRZJEŻDŻA DO WARSZAWY, PRZED ŚLUBAMI ODPRAWIA REKOLEKCJE W WALENDOWIE

Dziś [listopad 1932 r.] przyjechałam do Warszawy na trzecią próbację. Po serdecznym

przywitaniu się z drogimi Matkami, weszłam na chwilę do malej kapliczki. Nagle obecność

Boża zalała duszę moja i usłyszałam te słowa: córko Moja, pragnę, aby serce twoje było

ukształtowane na wzór miłosiernego Serca Mojego. Miłosierdziem Moim musisz być

przesiąknięta cała.

Kochana Matka Mistrzyni

zaraz mnie zapytała, czy odprawiłam rekolekcje w tym roku, – odpowiedziałam, że nie. A

wiec Siostra musi najpierw odprawić przynajmniej trzy dni rekolekcji.

Dzięki Bogu w Walendowie były ośmiodniowe rekolekcje, a wiec mogłam skorzystać.

Jednak zaczęły się trudności co do wyjazdu na te rekolekcje. Bardzo się sprzeciwiała temu

pewna osoba i już miałam nie jechać. Po obiedzie weszłam na pięciominutową adorację.

Wtem ujrzałam Pana Jezusa, Który mi powiedział: córko Moja, wiele ci przygotowuję łask,

które otrzymasz w tych rekolekcjach, które jutro zaczniesz. Odpowiedziałam: – Jezu,

przecież rekolekcje już się rozpoczęły, a ja mam nie jechać. I powiedział mi – ty się

przygotuj na to, że jutro zaczniesz rekolekcje, a wyjazd twój Ja załatwię z przełożonymi.

I nagle Jezus znikł. Zaczęłam się zastanawiać, jak to będzie. Jednak w jednej chwili

odrzuciłam wszelkie zastanawianie jak to się stanie, a tę chwilę czasu poświeciłam modlitwie

o światło Ducha Świętego, aby mi dał poznać całą nędzę jaka jestem. I po chwili wyszłam z

kapliczki do swego zajęcia. Za niedługą chwilę Matka Generalna wola mnie do siebie ii mówi

mi: Siostro, Siostra dziś jeszcze jedzie z Matką Walerią do Walendowa, żeby jutro od razu już

Siostra mogła rozpocząć rekolekcje, a jakoś się tak dobrze złożyło, że jest Matka Waleria,

więc razem pojedziecie. Za niecałe dwie godziny już byłam w Walendowie. Chwilę weszłam

w siebie i poznałam, że tak sprawy, to tylko Jezus może załatwić.

Kiedy mnie zobaczyła ta osoba, która się tak usilnie sprzeciwiała żebym tych

rekolekcji nie odprawiła – okazała swoje zdziwienie i niezadowolenie. Ja jednak nie zważając

na nie, skłoniłam się jej serdecznie i poszłam do Pana po wskazówki, jak mam postępować w

czasie rekolekcji. (Dz 167-168)

169.

PAN JEZUS OBIECUJE ŚW. FAUSTYNIE, ŻE UTWIERDZI JEJ DUSZĘ W POKOJU

Rozmowa moja z Panem Jezusem przed zaczęciem rekolekcji. Jezus mi powiedział, że

te rekolekcje będą trochę odmienne od innych. Będzie się starać o głęboki spokój w

obcowaniu ze Mną. Usunę wszelkie niepewności pod tym względem. Ja wiem, że teraz

jesteś spokojna, kiedy do ciebie mówię, a z chwilą, kiedy przestanę mówić, zaczniesz

wyszukiwać wątpliwości, ale wiedz o tym, że tak utwierdzę duszę twoją, że chociażbyś

chciała się niepokoić, nie będzie to w mocy twojej, a jako dowód, że Ja mówię do ciebie,

pójdziesz w drugim dniu rekolekcji do spowiedzi do tego, kapłana, który ma rekolekcje

– zaraz pójdziesz do niego, kiedy skończysz konsiderację i przedstaw mu swoje obawy

jakie masz w stosunku do Mnie, a Ja ci odpowiem przez usta jego, a wtenczas ustaną

obawy twoje. W tych rekolekcjach zachowaj tak ścisłe milczenie, jakoby nic wokoło

ciebie nie istniało. Mówić będziesz tylko ze Mną i ze spowiednikiem, przełożonych

będziesz prosić tylko o pokuty. Ucieszyłam się niezmiernie, że Pan Jezus okazał m tyle

Swej życzliwości i tak się zniża do mnie. (Dz 169)

170.

ŚW. FAUSTYNA ROZPOCZYNA REKOLEKCJE MODLITWĄ DO DUCHA ŚWIĘTEGO I MATKI NAJŚWIĘTSZEJ

Pierwszy dzień rekolekcji. Rano starałam się być pierwsza w kaplicy, przed medytacją

miałam jeszcze chwile czasu na modlitwę do Ducha Świętego i Matki Najświętszej. Gorąco

prosiłam Matkę Bożą, aby mi uprosiła laskę wierności w tych natchnieniach wewnętrznych i

abym wiernie spełniła wszelka wolę Bożą. Z dziwną odwagą zaczęłam te rekolekcje. (Dz 170)

171.

ŚW. FAUSTYNA OD POCZĄTKU REKOLEKCJI POSTANAWIA ZACHOWAĆ MILCZENIE

Walka o zachowanie milczenia. Jak zwykle bywa, ze na rekolekcje zjeżdżają się

Siostry z różnych domów. Jedna z Sióstr, z którą się dawno nie widziałam, przyszła do celi i

mówi mi, że ma mi cos powiedzieć. Nic jej nie odpowiedziałam, a ona spostrzegła, że nie

chcę przerwać milczenia. Odpowiedziała mi – nie wiedziałam, że Siostra jest takie dziwadło –

i poszła. Zrozumiałam, że osoba ta nie miała do mnie innego interesu, prócz zaspokojenia

ciekawej miłości własnej. O Boże, utrzymuj mnie w wierności. (Dz 171).

172.

ŚW. FAUSTYNA PRZYBLIŻA POSTAĆ REKOLEKCJONISTY

Ojciec ten, który dawał rekolekcje był z Ameryki. Na krótki czas przyjechał do Polski

i tak się złożyło, że dawał u nas rekolekcje. Odbijało się w tym człowieku wielkie życie

wewnętrzne. Postać jego mówiłam o wielkości ducha, umartwieniu i skupienie cechowały

tego kapłana. Jednak pomimo tych wielkich cnót jakie ten kapłan posiadał, doznałam tam

wielkich trudności, aby odsłonić swoja duszę co do łask – bo co do grzechów, to jest zawsze

łatwo, ale co do łask, to naprawdę muszę sobie wielki wysiłek zadać i to nie wszystko

powiem. (Dz 172)

173-174

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE POKUSY SZATAŃSKIE, KTÓRE WYWOŁUJĄ W JEJ SERCU LĘK, ORAZ PRZEBIEG SPOWIEDZI ŚW.

Pokusy szatana w czasie medytacji. Dziwnie mnie opanował lęk, że kapłan nie

zrozumie, to znów, że nie będzie miał czasu, żebym mogła się ze wszystkiego wypowiedzieć.

Jak ja mu o tym wszystkim powiem? Żeby to jeszcze do Ojca Bukowskiego, to bym to łatwiej

uczyniła, ale tego Jezuitę pierwsze widzę. Tu mi się przypomina rada Ojca Bukowskiego,

którą mi powiedział, że jak odprawiam rekolekcje, to powinnam światła, które mi Bóg zsyła,

chociaż pokrótce zanotować. Mój Boże, półtora dnia przeszło mi tak łatwo – teraz zaczyna się

walka na śmierć i życie. Za pół godziny ma być konferencja, a później mam iść do spowiedzi.

Szatan wmawia we mnie, że jeżeli Przełożeniu powiedzieli, że to życie moje wewnętrzne jest

złudzeniem – po co się jeszcze pytać i męczyć spowiednika? Przecież ci powiedziała M.X., że

z takimi duszami nędznymi to Pan Jezus w ten sposób nie obcuje, to samo ci odpowie i ten

spowiednik. Po co masz o tym mówić, przecież to nie grzechy, a Matka X przecież ci

wyraźnie powiedziała, że to całe obcowanie z Panem Jezusem jest marzycielstwem, czystą

histerią i po cóż masz mówić o tym spowiednikowi temu? Lepiej zrobisz, jeżeli to wszystko

odrzucisz jako złudzenie. Patrz, tyle cię upokorzeń już spotkało i wiele cię jeszcze czeka, a

Siostry wiedza o tym, że jesteś histeryczka. Jezus, zawołałam całą siłą swej duszy. (Dz 174)

W tym Ojciec wyszedł z konferencją. Krótko mówił, jakby się spieszył. Po skończonej

konferencji zasiadł do konfesjonału. Patrzę, żadna z Sióstr ni idzie. Zerwałam się ze swego

klęcznika i już jestem przy kratce. Nie było czasu na żadne namyślanie się. Zamiast

powiedzieć Ojcu o swoich wątpliwościach, których mi narobiono w stosunku do Pana Jezusa,

to ja zaczęłam mówić te wszystkie pokusy, które są wyżej opisane. Jednak spowiednik od

razu spostrzegł całe moje położenie i powiedział: Siostra nie dowierza Panu Jezusowi dlatego,

że tak łaskawie z Siostra postępuje. Cóż, Siostro, niech Siostra będzie najzupełniej spokojna.

Jezus jest Mistrzem Siostry, a obcowanie Siostry z Jezusem ani nie jest histerią, ani

marzycielstwem, ani złudzeniem. Niech Siostra wie, że na dobrej jest drodze. Proszę się

starać o wierność tym łaskom i nie wolno Siostrze się usuwać od nich. Do Przełożonych

Siostra nie potrzebuje mówić o tych łaskach wewnętrznych wcale, tylko na wyraźny rozkaz

Pana Jezusa, i to proszę wpierw porozumieć się ze spowiednikiem. Ale jeżeli Pan Jezus żąda

czegoś co jest na zewnątrz, to po porozumieniu się ze spowiednikiem powinna siostrę to

spełnić co żąda Pan, choćby siostrze nie wiedzieć co kosztować miało. A z drugiej strony

siostra musi o wszystkim mówić spowiednikowi. Absolutnie innej drogi nie ma dla siostry.

Niech się siostra modli o kierownika duchowego, bo inaczej zmarnuje siostra te wielkie dary

Boże. Jeszcze raz powtarzam, że proszę być spokojną – na dobrej drodze siostra jest. Nie

zważać na nic, ale zawsze być wierna Panu Jezusowi, mniejsza o to, co kto o siostrze powie.

Właśnie z takimi nędznymi duszami tak Pan Jezus obcuje, i im się siostra więcej będzie

uniżać, tym Pan Jezus więcej jeszcze będzie się łączył z siostrą. (Dz 173-174)

175.

PO SPOWIEDZI ŚW. FAUSTYNE OGARNĘŁA RADOŚĆ

Kiedy odeszłam od kratki, radość niepojęta zalała duszę moja, tak, ze usunęłam się na

osobne miejsce w ogród, aby się ukryć przed siostrami, a pozwolić sercu na całe wylanie się

ku Bogu. Obecność Boża przeniknęła mnie na wskroś i w jednym momencie cała nicość moja

zatonęła w Bogu i w tym momencie odczuwałam, czyli odróżniałam, mieszkające we mnie

Trzy Boskie Osoby, a spokój miałam w duszy tak wielki, że sama bardzo sobie się dziwiłam –

jak można było się niepokoić. (Dz 175)

176.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA DOCHOWYWAĆ WIERNOŚCI NATCHNIENIOM

+ Postanowienie: Wierność natchnieniom wewnętrznym, chociażby mnie nie wiedzieć

co kosztować miało. Nic nie czynić sama, bez porozumienia się wpierw ze spowiednikiem. (Dz 176)

177.

PAN JEZUS PROSI ŚW. FAUSTYNĘ, BY ZACHĘCAŁA KAPŁANÓW DO GŁOSZENIA TAJEMNICY MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

+ Odnowienie ślubów. Od samego rana kiedy się przebudziłam, zaraz duch mój cały

zatonął w Bogu. W tym oceanie miłości. Czułam, że jestem cała pogrążona w Nim. W czasie

Mszy św. miłość moja ku Niemu doszła do potęgi. Po odnowieniu ślubów i Komunii św.

nagle ujrzałam Pana Jezusa, Który rzekł mi łaskawie: córko Moja, patrz w miłosierne Serce

Moje. Kiedy się wpatrzyłam w to Serce Najświętsze wyszły te same promienie, jakie są w

tym obrazie – jako Krew i Woda i zrozumiałam, jak wielkie jest Miłosierdzie Pańskie. I znów

rzekł Jezus łaskawie: córko Moja, mów kapłanom o tym niepojętym miłosierdziu Moim.

Pala Mnie płomienie miłosierdzia, chcę je wylewać na dusze, nie chcą dusze Wierzyc w

Moja dobroć. Nagle Jezus znikł. Jednak dzień cały duch mój był zanurzony w odczuwalnej

obecności Bożej, pomimo gwaru i rozmowy jak zwykle bywa po rekolekcjach. Nic mnie to

nie przeszkadzało. Duch mój był w Bogu, pomimo, ze na zewnątrz brałam udział w

rozmowach, a nawet byłam zwiedzić Derdy. (Dz 177)

178.

ŚW. FAUSTYNY UCZESTNICZY W ROZMOWIE Z MISTRZYNIĄ

Dziś zaczynam trzecia próbację. Zebrałyśmy się całą trojką u M. Małgorzaty, bo inne

Siostry miały w nowicjacie trzecia próbację. Matka Małgorzata rozpoczęła modlitwą i

objaśnieniem, na czym polega trzecia próbacja i wspomniała, jak wielką jest łaska ślubów

wieczystych. Nagle rozpłakałam się w cały głos. W jednej chwili stanęły mi wszystkie łaski

Boże przed oczyma duszy mojej, widząc się tak nędzną i niewdzięczną wobec Boga. Siostry

zaczęły mnie strofować, czego się tak rozpłakała, jednak Matka Mistrzyni obroniła mnie i

powiedziała, że się nie dziwi.

178a.

PAN JEZUS OCZYSZCZA ŚW. FAUSTYNĘ Z WSZELKIEJ NĘDZY

Po skończonej godzinie poszłam przed Najświętszy Sakrament i jako największa

nędza nędza i nicość prosiłam Go o miłosierdzie, aby raczył uleczyć i oczyścił moją biedną

duszę. Wtem usłyszałam te słowa: córko Moja, wszystkie nędze twoje spłonęły w ogniu

Mojej miłości, jakoby jedno źdźbło wrzucone w niepojęty żar. A tym uniżeniem ściągasz

na siebie i inne dusze morze miłosierdzia Mojego. I odpowiedziałam – Jezu, kształtuj moje

biedne serce według Twojego Boskiego upodobania. (Dz 178)

179.

ŚW. FAUSTYNA ROZNOSI WYPRANE UBRANIE WSPÓŁSIOSTROM CIERPLIWIE ZNOSZĄC UPOKORZENIA

Przez cały czas próbacji, moim obowiązkiem było pomagać Siostrze w westiarni.

Obowiązek ten dał mi dużo sposobności do ćwiczenia się w cnotach. Nieraz poszłam ze trzy

razy z bielizną do niektórych Sióstr i to człowiek nie mógł dogodzić. Ale poznałam i wielkie

cnoty niektórych Sióstr, które zawsze prosiły, żeby im dawać co jest najlichsze w całej

westiarni. Podziwiałam tego ducha pokory i umartwienia. (Dz 179)

180.

W ADWENCIE PAN JEZUS POZWALA ŚW. FAUSTYNIE POZNAĆ SWOJE PRZYMIOTY: ŚWIĘTOŚCI, SPRAWIEDLIWOŚCI, MIŁOŚCI I MIŁOSIERDZIA

W czasie Adwentu obudziła się w duszy mojej tak wielka tęsknota za Bogiem. Duch

mój rwał się do Boga całą swą mocą, jaką mam w swoim jestestwie. W tym czasie Pan

udzielił mi wiele światła poznania Jego przymiotów.

Pierwszym przymiotem, jakim Pan dał poznać – to Jego świętość. Świętość ta jest tak

wielka, że drżą przed Nim wszystkie potęgi i moce. Duchy czyste zasłaniają swoje oblicze i

pogrążają się w nieustannej adoracji, a jeden ich tylko wyraz największej czci, to jest –

Święty… Świętość Boga rozlana jest na Kościół Boży i na każdą w nim żyjącą duszę – jednak

nie w równym stopniu. Są dusze na wskroś przebóstwione, a są dusze też zaledwie żyjące.

Drugie poznanie udzielił mi Pan – to jest Jego sprawiedliwość. Sprawiedliwość Jego

jest tak wielka i przenikliwa, że sięga w głąb istotnej rzeczy i wszystko wobec Niego staje w

obnażonej prawdzie i nic się ostać by nie mogło.

Trzecim przymiotem jest Miłość i Miłosierdzie. I zrozumiałam, że największym

przymiotem jest miłość i Miłosierdzie. Ono łączy stworzenie ze Stwórcą. Największą miłość i

przepaść miłosierdzia poznaję we Wcieleniu Słowa w Jego odkupieniu i tu poznałam, że to

przymiot jest największy w Bogu. (Dz 180)

181.

PEWNA SIOSTRA UPOKARZA ŚW. FAUSTYNĘ, KTÓRA SPRZĄTAŁA W JEJ POKOJU

Dziś sprzątałam pokój jednej z Sióstr. Pomimo, że się starałam go sprzątać z

największym staraniem, jednak osoba ta prze cały czas sprzątania chodziła za mną i mówiła –

tu proszek, tam plamka na podłodze. Na każde jej skinienie poprawiałam choć dziesięć razy

to samo, byle ja zadowolić. Nie praca meczy, ale te nieumiarkowane gadania i wymagania.

Nie wystarczyło jej moje całodzienne męczeństwo, ale poszła do Mistrzyni na skargę. –

Proszę Matki, co to za Siostra niedokładna, nie umie się pospieszać. Na drugi dzień poszłam

tę sama robotę robić bez słowa tłumaczenia. Kiedy mnie wzięła w swoje obroty, to

pomyślałam sobie: Jezu, można być cicha męczennicą – nie od pracy sil ubywa, ale tego

męczeństwa. (Dz 181)

182.

ŚW. FAUSTYNA POZNAŁA, ŻE NIEKTÓRE OSOBY MAJĄ ŁATWOŚĆ DOKUCZANIA INNYM

Poznałam, że niektóre dusze mają szczególny dar dokuczania innym. Ćwiczą, jak

mogą. Biedna taka dusza, jak się dostanie pod ich rękę, nic nie pomoże, rzeczy najlepsze są

przenicowane. (Dz 182)

182a.

W CZASIE PASTERKI ŚW. FAUSTYNA WIDZI ŻYWE DZIECIĄTKO JEZUS

+ Wigilia Bożego Narodzenia.

Dziś łączyłam się ściśle z Matka Boża, przeżywałam Jej chwile wewnętrznie.

Wieczorem przed łamaniem opłatkiem, weszłam do kaplicy, aby się w duchu podzielić z

osobami drogimi i prosiłam Matkę Boża o łaski dla nich. Duch mój był cały pogrążony w

Bogu. W czasie pasterki ujrzałam małe Dzieciątko Jezus w Hostii, duch mój pogrążył się w

Nim. Choć mała Dziecina, jednak Majestat Jego przenikał moja duszę. Głęboko przeniknęła

mnie ta tajemnica, to wielkie uniżenie się Boga, to niepojęte wyniszczenie Jego. Całe święte

żywo mi to było w duszy. O, my nigdy nie pojmiemy tego wielkiego uniżenia się Boga – nim

więcej to rozważam [myśl urwana]. (Dz 182)

183.

PAN JEZUS SPRAWIA, ŻE ŚW. FAUSTYNA ODWIEDZA CHORYCH RAZEM Z KAPŁANEM NIOSĄCYM KOMUNIĘ ŚW.

W pewnym dniu rano, po Komunii św. usłyszałam taki głos – pragnę abyś Mi

towarzyszyła, jak idę do chorych. – Odpowiedziałam, że dobrze, jednak po chwili, kiedy

rozważyłam, że jak ja to zrobię, przecież Siostry drugiego chóru nie chodzą towarzyszyć

Najświętszemu Sakramentowi, zawsze idą Siostry dyrektorki. Pomyślałam sobie, że Jezus

temu zaradzi. Za niedługą chwilę, przyszła Matka Rafaela po mnie i mówi mi: Siostro, Siostra

będzie chodzić z Panem Jezusem, jak ksiądz idzie do chorych. I przez cały czas, jak byłam na

próbacji, zawsze chodziłam ze światłem, towarzysząc Panu, a jako rycerz Jezusa, starałam się

zawsze osznurować żelaznym paskiem, bo przecież tak zwyczajnie nie pasowałoby iść przy

Kołu. I to umartwienie ofiarowałam za chorych. (Dz 183)

184.

PAN JEZUS UKAZUJE SIĘ ŚW. FAUSTYNIE W CZASIE ADORACJI JAKO MAŁE DZIECIĘ

+ Godzina święta. W czasie tej godziny starałam się rozmyślać Mękę Pańską. Jednak

duszę moja zalała radość i nagle ujrzałam małe Dziecię Jezus. Jednak Majestat Jego tak mnie

przeniknął i powiedziałam: – Jezu, Ty jesteś takim malutkim, a ja wiem, że Ty jesteś mój

Stwórca i Pan. – a Jezus mi odpowiedział: – jestem, a dlatego obcuję z tobą jako Dziecię,

aby cię nauczyć pokory i prostoty.

Wszystkie cierpienia i trudności składam jako wiązankę dla Jezusa na dzień naszych

zaślubin wieczystych. Nie było nic mi trudnym, kiedy sobie wspomniałam, że do dla

Oblubieńca mojego, jako dowód mojej miłości ku Niemu. (Dz 184)

185.

ŚW. FAUSTYNA TROSZCZY SIĘ O CISZĘ WEWNĘTRZNĄ

Moja cisza dla Jezusa. – Starałam się o wielką ciszę dla Jezusa. Pośród największego

gwaru, Jezus miał zawsze ciszę w moim sercu, chociaż mnie to nieraz wiele kosztowało. Ale

dla Jezusa cóż może być wielkie, dla Tego, Którego kocham całą siłą mojej duszy? (Dz 185)

186-187.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE POZNA JEGO MIŁOŚĆ DO GRZESZNIKÓW, GDY BĘDZIE ROZWAŻAŁA JEGO MĘKĘ

+ Powiedział mi dziś Jezus: – pragnę, abyś głębiej poznała Moja miłość, jaka pała

Moje Serce ku duszom, a zrozumiesz to, kiedy będziesz rozważać Moją Mękę. Wzywaj

Mojego miłosierdzia dla grzeszników, pragnę ich zbawienia. Kiedy odmówisz tę

modlitwę za jakiego grzesznika z sercem skruszonym i wiarą, dam mu łaskę nawrócenia.

Modlitewka ta jest następująca: (Dz 186)

– O Krwi i Wodo, któraś wytrysnęła z Serca Jezusowego, jako zdrój Miłosierdzia

dla nas – ufam Tobie. (Dz 187)

188.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PANA JEZUSA BICZOWANEGO PRZEZ UCZESTNIKÓW ZABAW KARNAWAŁOWYCH

W ostatnie dni karnawału, kiedy odprawiałam godzinę świętą, ujrzałam Pana Jezusa,

jak cierpiał biczowanie. O, niepojęta to katusza. – Jak strasznie Jezus ucierpiał przy

biczowaniu. O biedni grzesznicy, jak wy się spotkacie w dzień sądu z tym Jezusem, którego

teraz tak katujecie? Krew Jego płynęła na ziemię, a w niektórych miejscach ciało zaczęło

odpadać. I widziałam na plecach parę kości Jego obnażonych z ciała… Jezus cichy wydawał

jęki i westchnienie. (Dz 188)

189.

DUSZA ZACHOWUJĄCA REGUŁĘ JEST MIŁA PANU JEZUSOWI

W pewnej chwili, Jezus dał mi poznać, jak bardzo Mu jest miła dusza, która wiernie

zachowuje regułę. Większą nagrodę otrzyma dusza za zachowanie reguły, aniżeli za pokuty i

wielkie umartwienia. Ale jeżeli one są poza obrębem reguły podejmowane, chociaż i te

ostatnie swoja nagrodę otrzymają – ale nie przewyższą reguły. (Dz 189)

190.

PAN JEZUS ZAŻĄDAŁ OD ŚW. FAUSTYNY, ABY ODDAŁA SIĘ JAKO OFIARA NA PEWNE CIERPIENIE

Podczas jednej adoracji zażądał Pan ode mnie, abym Mu się oddała jako ofiara na

pewne cierpienie, które sprawie Bożej będzie czynić zadość i to nie tylko w ogólności za

grzechy świata, ale w szczególności za uchybienia w tym domu popełnione. W jednej chwili

powiedziałam, ze dobrze, jestem gotowa. Jednak Jezus dal poznać to, co będę cierpieć i w

jednej chwili stanęła mi przed oczyma duszy cala męka i przesuwała się kolejno. – Pierwsze –

intencje moje będę nie uznawane, różne posądzenia i niedowierzania, różnego rodzaju

upokorzenia i przeciwności – nie wszystko tu wymieniam. Wszystko stanęło przed oczyma

mojej duszy, jako ciemna burza, z której maja za chwilę zacząć się sypać pioruny, czekając

tylko na moja zgodę. Chwile zatrwożyła się natura moja. Wtem uderzył dzwonek na obiad.

Wyszłam z kaplicy drżąca i niezdecydowana. Jednak ofiara ta ustawicznie trwa przede mną,

bo ani się nie zdecydowałam na przyjęcie jej, ani też nie odmówiłam Panu. Chciałam się zdać

na Jego wolę. Jeżeli mi ją Jezus Sam nałoży, to już jestem gotowa. Ale Jezus dał mi poznać,

ze ja muszę się sama, dobrowolnie zgodzić i przyjąć z cała świadomością, bo w tym wypadku

inaczej nie miałaby żadnego znaczenia. Całą moc jego zawiera się w dobrowolnym moim

akcie wobec Niego, ale zarazem dał mi pan poznać, że to jest w mojej mocy. Mogę to

uczynić, ale mogę i nie uczynić. I w tej chwili odpowiedziałam – Jezu, przyjmuję wszystko,

cokolwiek chcesz na mnie zesłać, ufam Twojej dobroci. W jednej chwili wyczułam, że przez

ten akt oddalam Bogu wielka chwałę. Jednak uzbroiłam się w cierpliwość. Kiedy wyszłam z

kaplicy, zaraz się spotkałam z rzeczywistością. Nie chcę tego w szczegółach opisywać, ale

było tyle, ile udźwignąć mogłam, więcej ani kropli bym nie poradziła. (Dz 190)

191.

PAN JEZUS POLECA ŚW. FAUSTYNIE POWIADOMIĆ O PEWNEJ SPRAWIE MATKĘ GENERALNĄ

+ W pewnej chwili rano, usłyszałam w duszy te słowa – idź do Matki Generalnej i

powiedz, że ta rzecz mi się w tym a tym domu nie podoba. Której rzeczy wymienić nie

mogę, ani domu, ale Matce Generalnej powiedziałam, chociaż mnie to bardzo kosztowało. (Dz 191)

192.

ŚW. FAUSTYNA PRZJĘŁA NA SIEBIE POKUSĘ WYCHOWANKI

W pewnej chwili przyjęłam na siebie straszna pokusę, którą cierpiała jedna z naszych

wychowanek w domu warszawskim. Pokusa ta była samobójstwa. Przez siedem dni

cierpiałam, po siedmiu dniach Jezus udzielił jej łaski, a wtenczas i ja cierpieć przestałam. Jest

to wielkie cierpienie. Często biorę udręki naszych wychowanek na siebie. Jezus mi na to

pozwala – i spowiednicy. (Dz 192)

193.

SERCE ŚW. FAUSTYNY JEST MIESZKANIEM PANA JEZUSA

Serce moje jest mieszkaniem dla Jezusa ustawicznym. Poza Jezusem nikt do niego

wstępu nie ma. Z Jezusem czerpię siłę do walki ze wszystkimi trudnościami i sprzeciwami.

Pragnę przejść w Jezusa, abym mogła się doskonale oddawać duszom. Bez Jezusa nie

zbliżyłabym się do dusz, bo wiem, czym jestem sama z siebie. Wchłaniam Boga w siebie, aby

Go oddać duszom. (Dz 193)

194.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA POŚWIĘCIĆ SWE ŻYCIE DZIEŁU RATOWANIA DUSZ

+ 27.3. Pragnę się wysilać, pracować, wyniszczać za dzieło nasze ratowania dusz

nieśmiertelnych. Mniejsza o to, jeżeli te wysiłki skrócą moje życie, przecież ono już do mnie

nie należy, ale jest własnością Zgromadzenia. Pragnę być pożyteczna całemu Kościołowi

przez wierność Zgromadzeniu. (Dz 194)

195.

DUCHOWE WYZNANIA ŚW. FAUSTYNY

O Jezu, dziś dusza moja jest jakby zamroczona cierpieniem. Ani jednego promienia

światła. Burza szleje, a Jezus śpi. O Mistrzu mój, nie będę Cię budzić, nie przerwę Ci

słodkiego snu. Ja wierzę, że Ty bez wiedzy mojej umacniasz mnie.

Całe godziny są, kiedy adoruję Ciebie – o Chlebie żywy – pośród wielkich posuch

duszy. O Jezu, ilości czysta, nie potrzebuje pociech, karmie się wolą Twoja – o Mocarzu,

Wola Twoja jest celem mojego istnienia. Zdaje mi się, że świat cały mi służył i jest ode mnie

zależny. Ty, Panie, rozumiesz duszę moja we wszystkich jej dążeniach.

Jezu, gdy sama nie mogę śpiewać Ci hymnu miłości, to podziwiam śpiew Serafinów –

tych bardzo umiłowanych przez Ciebie. Pragnę na sposób ich tonąć w Tobie. Takiej miłości

nic nie położy tamy, bo nad nią nie ma siły żadna moc. Ona jest podobna do błyskawicy,

która oświeca ciemności, ale nie pozostaje w niej. O Mistrzu mój, kształtuj Sam duszę moją

według woli Swojej i odwiecznych zamiarów Swoich. (Dz 195)

196.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE ZACHOWANIE PEWNEJ OSOBY, KTÓRA

POSTANOWIŁA JĄ „ĆWICZYĆ” – MUSIAŁA STAĆ 30 MIN. NA KORYTARZU

Pewna osoba wzięła sobie jakoby za zadanie, aby mnie ćwiczyć w cnocie na różne

sposoby. W jednym dniu chwyciła mnie na korytarzu i zaczęła od tego, że nie ma podstaw do

robienia mi uwagi, ale rozkazała, abym przez całe pół godziny stała na korytarzu naprzeciw

małej kapliczki i czekała na M. Przełożoną i jak będzie szła po skończonej rekreacji, to mam

się oskarżać z różnych rzeczy, które mi rozkazała, aby się z nich oskarżyć. Chociaż ja w

duszy o nich pojęcia żadnego nie miałam, jednak byłam posłuszna i czekałam całe pół

godziny na Przełożoną. Każda Siostra przechodząc obok mnie, patrzyła się z uśmiechem.

Kiedy się oskarżyłam Matce Przełożonej, ta mnie odesłała do spowiednika, kiedy

przystąpiłam do spowiedzi, kapłan ten zaraz się spostrzegł, że to jest coś, co nie płynie z

własnej duszy i ja o takich rzeczach zielonego pojęcia nie mam i zdziwił się, że ta osoba

mogła się na takie rozkazy zdobyć. (Dz 196)

197.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA SWOJE UCZUCIA WOBEC KOŚCIOŁA ŚWIĘTEGO

O Kościele Boży, tyś najlepszą Matka, ty jeden umiesz wychowywać i dawać wzrost

duszy. O, jak wielka nam miłość i cześć dla Kościoła – tej Matki najlepszej. (Dz 197)

198.

DUSZA UFAJĄCA PANU MA WIELKĄ SIŁĘ

W pewnej chwili powiedział mi Pan: – córko Moja, ufność i miłość twoja krępują

sprawiedliwość Moja i nie mogę karać, bo mi przeszkadzasz. o, jak wielka ma siłę dusza

pełna ufności. (Dz 198)

199.

MYŚL O ŚLUBACH WIECZYSTYCH POCHŁANIA ŚW. FAUSTYNĘ DOGŁĘBNIE

Kiedy myślę o ślubach wieczystych i o tym, kto jest Ten, Który się ze mną pragnie

połączyć, to myśl pochłania mi całe godziny myśleniem o Nim; – jak to się stanie, przecież

Tyś Bóg, a ja stworzenie Twoje, Tyś ról nieśmiertelny, a ja żebraczka i nędza sama. Ale już

mi jest teraz wszystko jasne – przecież tę przepaść wyrówna łaska Twoja, Panie, i miłość. Ta

miłość wyrówna przepaść, jaka jest pomiędzy Tobą, Jezu a mną. (Dz 199)

200.

ZARZUT OBŁUDY BARDZO RANI DUSZE SZCZERE

O Jezu, jak to głęboko rani duszę, jeżeli ona stara się zawsze być szczera, a tu jej

zarzucają obłudę i odnoszą się z nieufnością. O Jezu i Tyś był w takim cierpieniu, aby zadość

czynić Ojcu Swemu. (Dz 200)

201.

ŚW. FAUSTYNA PRAGNIE UKRYĆ SIĘ PRZED CAŁYM ŚWIATEM

Pragnę się ukryć tak, aby żadne stworzenie nie znało mojego serca. Jezu, Ty jeden

znasz moje serce i posiadasz je całe. Nikt nie wie naszej tajemnicy; jednym spojrzeniem

rozumiemy się wzajemnie. Od chwili poznania naszego jestem szczęśliwa. Wielkość Twoja

jest pełnią moją. O Jezu, jeżeli jestem na ostatnim miejscu i niżej od postulantek nawet

najmłodszych, wtenczas czuje się na swoim miejscu. Nie wiedziałam, że w tych szarych

kącikach umieścił Pan tyle szczęścia. Teraz rozumiem, że nawet w więzieniu może buchać z

piersi czystej pełnia miłości ku Tobie, Panie. Zewnętrzne rzeczy nie maja znaczenia dla

miłości czystej, ona przenika wszystko. Ona dochodzi do samego Boga i niż jej umorzyć nie

zdoła. Zapory dla niej nie istnieją, jest swobodna jak królowa i wolne ma przejście wszędzie.

Sama śmierć musi skłonić przed nią głowę… (Dz 201)

202.

ŚW. FAUSTYNĘ ODWIEDZIŁA JEJ RODZONA SIOSTRA

Dziś przyjechała do mnie moja rodzona siostra. Kiedy mi opowiedziała zamiary –

struchlałam, czy to możliwe. Duszyczka ta piękna wobec Boga, a jednak przyszły na nią

wielkie ciemności i nie umiała sobie radzić. Na wszystko patrzyła czarno. Dobry Bóg dał mi

ja pod opiekę przez dwa tygodnie mogłam nad nią pracować. Jednak, ile mnie ta dusza

kosztowała ofiar, to jeden Bóg tylko wie. Za żadną duszę nie zaniosłam przed tron Boży tyle

ofiar i cierpień i modłów, jako za nią. Czułam, że zmusiłam Boga do udzielenia jej łaski.

Kiedy to wszystko rozważam, widzę prawdziwy cud. Teraz widzę, jak wielką ma moc

modlitwa wstawiennicza przed Bogiem.

203.

ŚW. FAUSTYNA ODCZUWA MĘKĘ PANA JEZUSA

Teraz , w tym poście często odczuwam Mękę Pana Jezusa w moim ciele; wszystko co

cierpiał Jezus głęboko przeżywa w sercu moim, chociaż na zewnątrz niczym się nie zdradzają

moje cierpienia – wie tylko o nich spowiednik. (Dz 203)

204.

MATKA MISTRZYNI UDZIELA DUCHOWYCH RAD ŚW. FAUSTYNIE

Krótka rozmowa z Matka Mistrzynię. Kiedy ją zapytałam o niektóre szczegóły, jak

postąpić w życiu wewnętrznym, ta św. Matka odpowiedziała mi na wszystko z wielką

jasnością rzeczy. Powiedziała mi – jeżeli Siostra dalej tak pracować z łaską Bożą będzie, to

jest tylko o jeden krok od ścisłego zjednoczenia z Bogiem. Siostra rozumie w jakim to

znaczeniu mówię. Niech cecha Siostry będzie wierność łasce Pana. Nie wszystkie dusze Bóg

taką drogą prowadzi. (Dz 204)

205.

W CZASIE REZUREKCJI ŚW. FAUSTYNA WIDZIAŁA PANA JEZUSA ZMARTWYCHWSTAŁEGO

+ Rezurekcja. Dziś w czasie rezurekcji ujrzałam Pana Jezusa w wielkim blasku, Który

zbliżył się do mnie i rzekł: – pokój wam dzieci moje i wzniósł rękę i błogosławił. Rany rąk i

nóg i boku były niezatarte, ale jaśniejące. Kiedy się spojrzał na mnie z taka łaskawością i

miłością, że dusza moja zatonęła cała w Nim – i rzekł do mnie – wzięłaś wielki udział w

Męce Mojej, dlatego daje ci ten wielki udział w chwale i radości Mojej. Cała rezurekcja

wydala mi się jedna minutą. Dziwne skupienie ogarnęło moja duszę i trwało przez całe

święta. Łaskawość Jezusa jest tak wielka, że to nie da się wypowiedzieć. (Dz 205)

206.

PAN JEZUS OBIECUJE ULECZYĆ DUSZE OSŁABŁE

Na drugi dzień po Komunii św. usłyszałam głos: – córko Moja – patrz w przepaść

miłosierdzia Mojego i oddaj temu miłosierdziu Mojemu cześć i chwałę, a uczyń to w ten

sposób – zbierz wszystkich grzeszników z całego świata i zanurz ich w przepaść

miłosierdzia Mojego. Pragnę się udzielać duszom, dusz pragnę – córko Moja. W święto

Moje – w święto Miłosierdzia, będziesz przebiegać świat cały i sprowadzać będziesz

dusze zemdlone do źródła miłosierdzia Mojego. Ja je uleczę i wzmocnię. (Dz 206)

207.

ŚW. FAUSTYNA MODLI SIĘ ZA DUSZĘ KONAJĄCĄ

Dziś modliłam się za pewną duszę konającą, która umierała bez Sakramentów św.,

chociaż ich gorąco pragnęła. Jednak już było za późno. Jest to jedna krewna – stryjenka. Miła

ta duszyczka była Bogu. W tej chwili przestrzeń dla nas nie istniała. (Dz 207)

208.

ŚW. FAUSTYNA PRZYPOMINA ZNACZENIE DROBNYCH OFIAR

O wy, drobne codzienne ofiarki, jesteście mi jako kwiaty polne, którymi zasypuje

stopy umiłowanego Jezusa. Ja te drobiazgi równam nieraz z cnotami heroicznymi, a to dla

ustawicznej ich trwałości – wymagają heroizmu. (Dz 208)

209.

ŚW. FAUSTYNA CHCE SZYBOWAĆ W SAM ŻAR SŁOŃCA

W cierpieniach nie szukam pomocy w stworzeniach, ale Bóg mi jest wszystkim,

chociaż mi nieraz się zdaje, że Pan mnie nie słyszy, uzbrajam się w cierpliwość i milczenie,

jako gołąb nie skarży się ani ma żal, kiedy mu dziecię biorą. Chcę szybować w sam żar słońca

i nie chcę się zatrzymywać na oparach. Nie ustanę, bo na Tobie oparłam się – Mocy moja.

(Dz 209)

210.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA O WZMOCNIENIE WIARY

Gorąco proszę Pana, aby raczył wzmocnić wiarę moja, bym w życiu codziennym i

szarym nie kierowała się usposobieniem ludzkim, ale duchem. O, jak wszystko ciągnie

człowieka do ziemi, ale wiara żywa utrzymuje duszę w wyższych sferach, a miłości własnej

przeznacza miejsce dla niej właściwe – to jest ostatnie. (Dz 210)

211.

ŚW. FAUSTYNA ZOSTAJE PONOWNIE DOTKNIĘTA NOCĄ CIEMNĄ

+ Znowu zapada straszna ciemność w dusze moją. Zdaje mi się, że jestem pod

wpływem złudzeń. Kiedy poszłam do spowiedzi, aby zaczerpnąć światłą i spokoju – nie

znalazłam. Spowiednik narobił mi jeszcze więcej wątpliwości nim miałam przedtem.

Powiedział mi: nie mogę poznać, jaka moc na Siostrę działa – może Bóg, a może i zły duch.

Kiedy odeszłam od konfesjonału zaczęłam rozważać słowa jego. – im więcej rozważałam,

tym się więcej dusza moja pogrążała w ciemności. – Co robić – Jezu? Kiedy Jezus się zbliżał

do mnie z łaskawością – bałam się. – czyś Ty naprawdę Jezus? Z jednej strony pociąga mnie

miłość, a z drugiej strony lek. Co to za męka – nie umiem tego opisać. (Dz 211)

212.

SPOWIEDNIK NIE ROZUMIE PRZEŻYĆ DUCHOWYCH ŚW. FAUSTYNY

Kiedy się znowu udałam do spowiedzi otrzymałam odpowiedź: ja Siostry nie

rozumiem, lepiej, żeby się Siostra u mnie nie spowiadała. Mój Boże, ja muszę sobie tyle

gwałtu zadać, nim cośkolwiek powiem o moim życiu wewnętrznym, a tu na to otrzymuje się

odpowiedź – ja nie rozumiem Siostry. (Dz 212)

213.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE PRZED ŚLUBAMI PRZYŚLE JEJ KIEROWNIKA DUCHOWEGO

Kiedy odeszłam od konfesjonału, cała moc udręk weszła na mnie. Poszłam przed

Najświętszy Sakrament i rzekłam: Jezu, ratuj mnie, przecież widzisz, że słaba jestem. Wtem

usłyszałam te słowa: W rekolekcjach przed ślubami dam ci pomoc. Pokrzepiona tymi

słowami zaczęłam iść naprzód nie pytając się nikogo o radę, jednak taka czułam nieufność

sama do siebie, że postanowiłam raz na zawsze z tymi wątpliwościami skończyć. To tez

czekałam dziwnie tych rekolekcji, które miały poprzedzić śluby wieczyste; już przed tym parę

dni prosiłam Boga ustawicznie dla kapłana, który miał mnie spowiadać o światło, aby raz

stanowczo zadecydował, czy tak – czy nie, i już myślę sobie: będę raz na zawsze spokojna.

Ale martwiłam się, czy zechce mnie kto wysłuchać w tych wszystkich rzeczach. Jednak

postanowiłam sobie wcale o tym nie myśleć, a ufność mieć cała w Panu. – Brzmiały mi te

słowa: „w rekolekcjach”. (Dz 213)

214.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJĘ ZA ŁASKI OTRZYMANE W WILNIE

Już wszystko przygotowane. Jutru rano mamy wyjeżdżać do Krakowa na rekolekcje.

Dziś weszłam do kaplicy, aby podziękować Bogu za niezliczone łaski, jakich mi udzielił w

czasie tych pięciu miesięcy. Serce moje było bardzo rozrzewnione na widok tylu łask i opieki

przełożonych. (Dz 214)

215.

PAN JEZUS USPOKAJA ŚW. FAUSTYNĘ

– Córko Moja, bądź spokojna, wszystkie sprawy biorę na Siebie. Ja Sam będę

załatwiał z przełożonymi i ze spowiednikiem. Z tą sama prostotą i zaufaniem mów do

Ojca Andrasza, jako mówisz do Mnie. (Dz 215)

216.

ŚW. FAUSTYNA PRZYJEŻDŻA DO KRAKOWA

Dziś przejechałam do Krakowa [18.IV.1933]. Co za radość, że znowu się znalazłam

tu, gdzie człowiek uczył się pierwsze stawiać kroki w życiu duchowym. Kochana Matka

Mistrzyni zawsze ta sama – wesoła i pełna miłości bliźniego. Weszłam na chwile do kaplicy,

radość mi zalała duszę. Przypomniałam sobie w jednej chwili całe morze łask, które tutaj

otrzymałam jako nowicjuszka. (Dz 216)

217.

SPOTKANIE ŚW. FAUSTYNY W NOWICJACIE Z MATKĄ MISTRZYNIĄ

A dziś, zaczęłyśmy się wszystkie zbierać, aby pójść na godzinę do nowicjatu. Matka

Mistrzyni – M. Józefa, przemówiła słów parę i przygotowała przebieg rekolekcji. Kiedy

mówiła parę słów do nas, stanęło mi przed oczyma wszystko, co ta Droga Matka dobrego dla

nas zrobiła. Czułam w duszy tak wielka wdzięczność dla niej. Jakiś ból ścisnął mi serce, że

już po raz ostatni jestem w nowicjacie. Już mam walczyć z Jezusem, pracować z Jezusem,

cierpieć z Jezusem; jednym słowem – żyć i umierać z Jezusem. Już Mistrzyni nie będzie

chodzić krok w krok za mną, żeby mnie tu pouczyć, tu przestrzec, tam upomnieć, zachęcić,

czy zganić. Tak dziwnie się boję sama. Jezus, obmyślij coś na to. Chociaż przecież będę miała

przełożoną, tak, to prawda, ale już jest człowiek więcej sam. (Dz 217)

218.

ŚW. FAUSTYNA ROZPOCZYNA REKOLEKCJE PRZED ŚLUBAMI WIECZYSTYMI

Kraków 21.IV.1933

+ Na większą chwałę Bożą.

Rekolekcje ośmiodniowe przed ślubami wieczystymi.

Dziś rozpoczynam rekolekcje. Jezu, Mistrzu mój, kieruj mną, rządź mną według woli

Swojej, oczyść moja miłość, aby była godna Ciebie, zrób ze mną to, co pragnie Twoje

Najmiłosierniejsze serce. Jezu, pozostaniem sam na sam w tych dniach, aż do chwili złączenia

naszego – utrzymuj mnie, Jezu, w skupieniu ducha. (Dz 218)

219.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE O. ANDRASZ W JEGO IMIENIU WYJAŚNI WSZYSTKIE JEJ WĄTPLIWOŚCI

Wieczorem powiedział mi Pan: córko Moja, niech cię nic nie przeraża, ani miesza,

zachowuj głęboki spokój, wszystko jest w ręku Moim, dam ci zrozumienie wszystkiego

przez usta Ojca Andrasza. Bądź jako dziecko wobec niego. (Dz 219)

220.

MODLITWA ŚW. FAUSTYNY PRZED NAJŚWIĘTSZYM SAKRAMENTEM

Chwila przed Najświętszym Sakramentem.

O Panie i Stwórco mój Wiekuisty, jakie Ci dzięki złożę za tę wielka łaskę, żeś mnie

nędzną wybrać raczył na oblubienicę Swoja i łączysz mnie z sobą węzłem wieczystym.

Najukochańszy Skarbie mojego serca, składam Ci wszystkie uwielbienia i dziękczynienia

dusz świętych, wszystkich chórów anielskich, a szczególnie łączę się z Matka Twoją. – O

Maryjo, Matko moja, proszę Cię pokornie, okryj mą duszę Swym płaszczem dziewiczym, w

tym tak ważnym momencie życia mojego, abym się przez to stała milszą Synowi Twojemu,

abym mogła godzien wysławiać Miłosierdzie Syna Twego przed całym światem i przez

wieczność całą. (Dz 220)

221.

ŚW. FAUSTYNA PRZEŻYWA GŁĘBOKIE ZJEDNOCZENIE Z PANEM JEZUSA W CZASIE MEDYTACJI

Dziś nie mogłam zrozumieć medytacji. Dziwnie duch mój był zatopiony w Bogu. Nie

mogłam się zmusić do myślenia o tym, co ojciec w rekolekcjach mówił. Często nie jest w mej

mocy myśleć według punktów, duch mój jest z Panem i to jest moja medytacja. (Dz 221)

222.

MATKA MISTRZYNI ROZJAŚNIA ŚW. FAUSTYNIE WIELE WĄTPLIWOŚCI

Parę słów z konferencji z Matka Mistrzynią – Marią Józefą. Rozjaśniła mi wiele

rzeczy i uspokoiła co życia wewnętrznego, że na dobrej drodze jestem. Podziękowałam za tę

łaskę Panu Jezusowi, bo ona pierwsza z przełożonych, która nie robiła mi wątpliwości pod

tym względem. O, jak nieskończenie jest dobry Bóg. (Dz 222)

223.

ŚW. FAUSTYNA UWIELBIA TAJEMNICĘ USTANOWIENIA EUCHARYSTII

Hostio żywa, Siło jedyna moja, Zdroju miłości i miłosierdzia, ogarnij świat cały,

zasilaj dusze mdlejące. O błogosławiona chwili i momencie, w którym Jezus swoje

najmiłosierniejsze Swe Serce zostawił. (Dz 223)

224.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA CIERPIEĆ BEZ SKARGI

Cierpieć nie skarżąc się, pocieszać innych, a swoje własne cierpienia topić w

Najświętszym Sercu Jezusa. (Dz 224)

224a.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA WSZYSTKIE WOLNE CHWILE POŚWIĘCIĆ ADORACJI NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU

Wszystkie wolne chwile od obowiązków spędzę u stóp Najświętszego Sakramentu. U

stóp Pana szukać będę światła, pociech i siły. Nieustannie będę Bogu okazywać wdzięczność

za wielkie miłosierdzie względem mnie, nie zapominając nigdy o dobrodziejstwach, jakie mi

uczynił Pan, a zwłaszcza za laskę powołania. (Dz 224a)

224b.

ŚW. FAUSTYNA PRAGNIE ŻYĆ W UKRYCIU POŚRÓD SIÓSTR

Ukryję się pomiędzy Siostrami, jako maleńki fiołek pomiędzy liliami. Chcę kwitnąć

dla Odtwórcy i Pana Swego, zapomnieć o sobie, wyniszczać się zupełnie, na korzyść dusz

nieśmiertelnych – to rozkosz dla mnie. (Dz 224b)

225.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA ZABIEGAĆ O POKORĘ I SKRUCHĘ SERCA

+ Niektóre moje zadania.

Co się tyczy spowiedzi świętej – wybierać będę to, co mnie najwięcej upokarza i

kosztuje. Nieraz drobiazg więcej kosztuje aniżeli coś większego. Przy każdej spowiedzi

wspomnieć na Mękę Pana Jezusa i w tym obudzę skruchę serca. O ile to możliwe za łaska

Bożą – zawsze się ćwiczyć w żalu doskonałym. Na tę skruchę poświęcę większą chwilę

czasu. Nim przystąpię do kratki wejdę wpierw w otwarte i najmiłosierniejsze Serce

Zbawiciela. Kiedy odejdę od kratki, obudzę w duszy mojej wielka wdzięczność ku Trójcy

Świętej za ten cudowny i niepojęty cud miłosierdzia, który się dokonywuje w duszy, a im

nędzniejsza dusza moja, to czuję, że morze miłosierdzia Bożego pochłania mnie i daje mi siłę

i moc wielką. (Dz 225)

226.

ŚW. FAUSTYNA WYLICZA SWE NIEDOSKONAŁOŚCI

Reguły, w których częściej upadam są: czasami przerwę milczenie, nieposłuszeństwo

na głos dzwonka, wtrącam się czasami do cudzych obowiązków – użyję największych

wysiłków, aby się poprawić. (Dz 225a)

226b.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA UNIKAĆ OSÓB SZEMRZĄCYCH

Unikać szemrzących Sióstr, a jeżeli uniknąć nie można, to przynajmniej milczeć

wobec takiej, dając do poznania, jak bardzo jest nam przykro słuchając takich rzeczy. (Dz 225b)

226c.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA NIE ZWAŻAĆ NA LUDZKIE WZGLĘDY

Nie zważać na względy ludzkie, ale uważać na własne sumienie, jakie nam daje

świadectwo, Boga mieć świadkiem wszystkich uczynków. Tak postępować teraz i załatwiać

wszystkie sprawy, jakobym chciała załatwić i postępować w chwili śmierci. Dlatego w każdej

sprawie Boga mieć na oku. (Dz 226c)

226d.

INNE POSTANOWIENIA ŚW. FAUSTYNY

Unikać pozwoleń domyślnych. Opowiadać się przełożonym w drobnych rzeczach, o

ile możliwe szczegółowo; wierność w ćwiczeniach; nie z łatwością biegać po zwolnienie z

ćwiczeń; milczeć poza rekreacją; unikać żartów i słów dowcipnych, które prowadzą do

rozśmieszenia innych i przerywania milczenia, cenić niezmiernie najdrobniejsze przepisy; nie

dać pochłonąć wirowi pracy; przerwać na chwilę, aby spojrzeć w niebo; mówić mało z ludźmi

– ale wiele z Bogiem; unikać poufałości; mało zważać na to, kto za mną, a kto przeciw; nie

zwierzać się ze swoich przeżyć; unikać głośnego porozumiewania się przy obowiązkach; w

cierpieniach zachowywać spokój i równowagę; w chwilach ciężkich uciekać się do Ran

Jezusa – w Ranach Jezusa szukać pociechy, ulgi, światła, umocnienia. (Dz 226)

227.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA PRZYJMOWAĆ CIERPIENIA ZESŁANE PRZEZ PANA JEZUSA

+ Wśród doświadczeń będę się starała upatrywać miłującą rękę Boża. Nic tak

trwałego, jak cierpienie – ono zawsze wiernie dotrzymuje swego towarzystwa duszy. O Jezu,

w miłowaniu Ciebie nie dam się prześcignąć nikomu. (Dz 227)

228.

ŚW. FAUSTYNA ODDAJE SIĘ PANU JEZUSOWI, SWEMU JEDYNEMU MISTRZEM

+ Jezu utajony w Najświętszym Sakramencie.

Widzisz, że dziś wychodzę z nowicjatu, składając śluby wieczyste. Jezu, Ty znasz

słabości i maleńkość moja, a wiec od dziś, w szczególniejszy sposób przechodzę do nowicjatu

Twojego. Jestem nowicjuszką w dalszym ciągu, ale nowicjuszką Twoją, Jezus, a Ty będziesz

mi Mistrzem, aż do dnia ostatecznego. Będę codziennie przychodzić do stóp Twoich na

wykłady. Najdrobniejsze rzeczy nie będę czynić sama, nie poradziwszy się wpierw Ciebie,

jako Mistrza swego, Jezu, jak się bardzo cieszę, żeś mnie Sam pociągnął i przyjął do Swego

nowicjatu, to jest do tabernakulum. Składając śluby wieczyste wcale nie jestem doskonałą

zakonnicą – nie, nie. – Ja jestem w dalszym ciągu maleńką i słabą nowicjuszką Jezusową i

starać się będę o doskonałość, jako w pierwszych dniach nowicjatu, i starać się będę o takie

usposobienie w duszy, jakie miałam w pierwszy dzień, w którym to się dla mnie otwarła furta

klasztorna.

Z ufnością i prostotą małego dziecka oddaje się dziś, Panie Jezu – Mistrzu mój,

zostawiam Ci zupełną swobodę w kierowaniu moja duszą. Prowadź mnie drogami, jakimi

zechcesz, ja nie będę ich dociekać. Pójdę ufna za Tobą. Twoje miłosierne Serce wszystko

może.

Mała nowicjuszka Jezusowa – S. Faustyna (Dz 228)

229.

PAN JEZUS JAKO KRÓL UDZIELA PMOCY ŚW. FAUSTYNIE

+ Z początkiem rekolekcji powiedział mi Jezus: w tych rekolekcjach Ja Sam będę

kierował duszą twoją; chcę cię utwierdzić w spokoju i miłości. – I tak przechodziły mi

pierwsze dni. Dnia czwartego zaczęły mnie męczyć takie niepewności, czy też nie jestem w

jakimś fałszywym spokoju? – Wtem usłyszałam takie słowa: córko Moja, wyobraź sobie, że

jesteś monarchinią ziemi całej i masz możność rozporządzania wszystkim, jak ci się

podoba, masz wszelką możność czynienia dobrze, jak ci się podoba i wtem puka do

drzwi twoich jakaś mała dziecina, cala drżąca, ze łzami w oczach, ale z wielka ufnością

w twoja dobroć o prosi o kawałek chleba, aby nie umrzeć z głodu, – jakbyś z tym

dzieckiem postąpiła? Odpowiedz mi – córko Moja. – I rzekłam: Jezu, dałabym mu

wszystko to, o co mnie prosi, ale i tysiąc razy więcej. I powiedział mi Pan: – Tak Ja

postępuję względem twojej duszy. W tych rekolekcjach nie tylko udzielam ci spokoju,

ale i takiego usposobienia duszy, że chociażbyś chciała się niepokoić, to nie będziesz

mogła. Miłość Moja zawładnęła duszą twoją i chcę, abyś się w niej utwierdziła. Zbliż

swój słuch do serca Mojego i zapomnij o wszystkim i rozważaj niepojęte miłosierdzie

Moje. Miłość Moja da Ci moc i odwagę, jak ci jest potrzebna w tych sprawach. (Dz 229)

230.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE PAN JEZUS JEST JEJ NAJWIĘKSZYM SKARBEM

Jezu – Hostio żywa, Tyś Matką moją, Tyś mi wszystkim. – Z prostotą i miłością, z

wiarą i ufnością przychodzić będę do Ciebie, Jezu. Dzielić się będę z Tobą wszystkim, jak

dziecię z kochającą matką – radościami i cierpieniem – jednym słowem – wszystkim. (Dz

230)

231.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SWOJE PRZEŻYCIA POPRZEDZAJĄCE DZIEŃ ZŁOŻENIA ŚLUBÓW WIECZYSTYCH

Kiedy myślę o tym, że Bóg łączy się ze mną przez śluby, czyli ja z Nim – pojąć tego

nikt nie zdoła – czego doznaje serce moje. Już teraz daje mi Bóg poznanie całego ogromu

Swej miłości, jaką mnie kochał jeszcze przed wiekami, a ja Go zaczęłam kochać w czasie

dopiero. Jego miłość była wielka, czysta i bezinteresowna, a moja miłość ku Niemu jest z

Poznania Go. Im Go więcej poznaję, tym goręcej i mocniej kocham i czyn mój doskonalszy

jest. Jednak kiedy wspomnę sobie, że za parę dni mam się stać jedno z Panem przez ślub

wieczysty, radość zalewa moja duszę tak niepojęta, że nie umiem tego wcale opisać. Przy

pierwszym poznaniu Pana utonął wzrok mej duszy w Nim na wieki. Z każdym zbliżeniem się

do mnie Pana – a przez to jest z mojej strony głębsze poznanie –rośnie w duszy miłość

doskonalsza. (Dz 231)

232.

PAN JEZUS POLECA ŚW. FAUSTYNIE, ABY ODSŁONIŁA SWOJE WNĘTRZE PRZED SPOWIEDNIKIEM

Przed spowiednikiem usłyszałam w duszy te słowa: córko Moja, powiedz mu

wszystko i odsłoń swoją duszę przed nim, jako przede Mną czynisz. Nie lękaj się niczego,

dla twojego uspokojenia, kapłana tego stawiam miedzy Mną a duszą twoją, a słowa,

które ci odpowie – Moimi są. Odsłoń przed nim najtajniejsze rzeczy, jakie masz w

duszy. Ja mu udzielę światła do poznania duszy twojej. (Dz 232)

233.

SPOWIEDNIK POTWIEDZIŁ ŚW. FAUSTYNIE PRAWDZIWOŚĆ DUCHOWYCH OŚWIECEŃ

Kiedy się zbliżałam do kratki, uczułam w duszy tak wielką łatwość mówienia o

wszystkim, że sama się później dziwiłam. Odpowiedzi jego tak głęboki spokój wprowadziły

w duszę moją. Słowa jego były i są i pozostaną na zawsze słupami ognistymi, które

rozświetliły i oświecać będą dusze moją w dążeniu do najwyższej świętości.

Te wskazówki Ojca Andrasza, które otrzymałam, mam zapisane na innej karcie tego

zeszytu. (Dz 233)

234.

PO SPOWIEDZI ŚW. ŚW. FAUSTYNA TRZY GODZINY TRWAŁA NA MODLITWIE

Po skończonej spowiedzi, dusz mój zatonął w Bogu i trwałam na modlitwie trzy

godziny i zdało mi się, jakoby minut parę. I od tej pory nie stawiam zapory łasce, która działa

w duszy mojej. Jezus wiedział dlaczego się lękałam obcować z Nim i wcale Go to nie

obrażało. Z chwilą, kiedy mnie Ojciec upewnił, że nie jest to żadnym złudzeniem, ale łaska

Bożą, staram się być wierną Bogu we wszystkim. Teraz widzę, ze mało jest takich kapłanów,

którzy rozumieją cała głębię działania Bożego w duszy. Od tej pory mam rozwiązane

skrzydła do lotu i pragnę szybować w sam żar słońca. Nie zatrzyma się lot mój, aż spocznie w

Nim na wieki. Jeżeli szybujemy bardzo wysoko, to wszystkie opary i mgły i chmury mamy

pod stopami, a cała istota zmysłowa musi podlegać duchowi. (Dz 234)

235.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA PRAGNIENIE ZBAWIENIA DUSZ

O Jezu, pragnę zbawienia dusz, dusz nieśmiertelnych. W ofierze dam upust sercu

mojemu, – w ofierze, której się nikt ani domyśli, będę się wyniszczać i spalać niepostrzeżenie,

świętym żarem miłości Boga. Obecność Boża jest pomocą, aby ofiara moja była doskonała i

czysta. (Dz 235)

236.

WIELKIEJ OFIARY WYMAGA OD DUSZ CICHYCH PRZEBYWANIE WŚRÓD OSÓB UCIĄŻLIWYCH

O, jak mylne są pozory, a sądzenia niesprawiedliwe. O, jak często cierpi cnota

uciśnienie przez to tylko, że jest cicha. Obcować szczerze z tymi co stale kłują – wymaga

wielkiego zaparcia. Człowiek czuje, ze mu krwi ubywa, a rany nie widać. O, Jezu, jak wiele

nam odsłoni dopiero dzień ostateczny. Co za radość – nic nie ginie z naszych wysiłków. (Dz 236)

237.

ŚW. FAUSTYNA POZNAJE SWĄ NĘDZĘ

Godzina św. W tej godzinie adoracji poznałam całą przepaść swej nędzy, wszystko

cokolwiek mam w sobie dobrego, Twoim jest Panie, ale dlatego, żem tak nędzna i mała, mam

prawo liczyć na nieskończone miłosierdzie Twoje. (Dz 237)

238.

RADOŚĆ ZE ŚLUBÓW WIECZYSTYCH ODEBRAŁA ŚW. FAUSTYNIE SEN

Wieczór. Jezu, jutro mam składać śluby wieczne. Prosiłam całe niebo i ziemie i

wszystko co istnieje wzywałam do dziękczynienia Bogu za tę wielka i niepojętą łaskę – wtem

usłyszałam słowa: córko Moja, twoje serce jest mi niebem. Chwila jeszcze modlitwy i

trzeba uciekać, bo wszędzie człowieka wypędzają, bo na jutrzejszy dzień wszystko

przyrządzają i kaplicę, i refektarz, i sale, i kuchnie, a my mamy się położyć i spać. Jednak o

zaśnięciu nie ma mowy. Radość odjęła sen. Myślałam – cóż to będzie w niebie, jeżeli już tu,

na tym wygnaniu Bóg tak napełnia duszę moją. (Dz 238)

239.

ŚW. FAUSTYNA SKŁADA SIEBIE W OFIERZE NA PATENIE W CZASIE ŚLUBÓW WIECZYSTYCH

Modlitwa w czasie Mszy św. w dzień ślubów wieczystych. Składam dziś serce moje

na patenę, na której jest złożone Serce Twoje, Jezu, – i ofiaruję się dziś razem z Tobą, Bogu

Ojcu Twojemu i mojemu, jako ofiara miłości i uwielbienia. Ojcze miłosierdzia, spójrz się na

ofiarę serca mojego, ale przez Ranę Serca Jezusowego.

1933 rok V. 1 dzień.

Złączenie się z Jezusem w dzień ślubów wieczystych. Jezus, Serce Twoje jest od dziś

moją własnością, a moje serce jest Twoją wyłączną własnością. Samo wspomnienie, Jezu,

Twego Imienia jest rozkoszą mojego serca. Naprawdę, ani chwili nie umiałabym żyć bez

Ciebie, Jezu. Dziś utonęła dusza moja w Tobie, jako w jedynym skarbie swoim. Miłość moja

nie zna przeszkód w dawaniu dowodów Umiłowanemu swemu.

Słowa Pana Jezusa w czasie ślubów wieczystych. Oblubienico Moja, na wieki są

złączone serca nasze. Pamiętaj, komuś ślubowała . . . . . . nie wszystko da się

[wy]powiedzieć.

Prośba moja w czasie kiedy położyłam się krzyżem pod kirem. Prosiłam Pana, aby mi

udzielił laski nie obrażania Go nigdy żadnym , nawet najdrobniejszym grzeszkiem, ani nawet

niedoskonałością, dobrowolnie i świadomie.

Jezu, ufam Tobie, Jezu, kocham Cię z całego serca. W chwilach najcięższych Tys

matka moją.)

Z miłości ku Tobie, Jezu, umieram dziś zupełnie dla siebie, a zaczynam żyć dla

większej chwały św. Imienia Twojego.

+ Miłość, z miłości, o Trójco Przenajświętsza, ofiaruję się Tobie jako ofiara

uwielbienia, jako ofiara całopalna zupełnego wyniszczenia siebie, a przez to wyniszczenie

siebie – pragnę wywyższenia Imienia Twego, Panie. Rzucam się jako maleńki paczek róży

pod stopy Twoje, Panie, woń kwiatu tego Tobie niech tylko będzie znana. (Dz 239)

240.

ŚW. FAUSTYNA W CZASIE ŚLUBÓW WIECZYSTYCH PRZEDSTAWIŁA PANU JEZUSOWI TRZY PROŚBY

Trzy prośby w dzień ślubów wieczystych. Jezu, wiem o tym, że w dniu dzisiejszym ni

mi nie odmówisz.

Pierwsza prośba. Jezu, Oblubieńcze mój najukochańszy, proszę Cię o triumf Kościoła,

szczególnie w Rosji i Hiszpanii, o błogosławieństwo dla Ojca św. Piusa XI i całego

duchowieństwa, o laskę nawrócenia grzeszników zatwardziałych, o szczególne

błogosławieństwo i światło proszę Cię, Jezu, – dla kapłanów, u których będę się spowiada w

życiu.

Druga prośba. O błogosławieństwo dla naszego Zgromadzenia. O wielka gorliwość w

Zgromadzeniu. Błogosław, Jezu, Matce Generalnej i Matce Mistrz ni i całemu nowicjatowi i

wszystkim przełożonym, rodzicom najdroższym moim, udziel , Jezu, swej łaski naszym

wychowankom, umocnij je tak potężnie swą łaską, aby te, które opuszczają domy nasze, już

Ciebie nie obraziły żadnym grzechem. Jezu, proszę Cię za Ojczyzną moją, broń ja przed

napaścią wrogów.

Trzecia prośba. Jezu, proszę Cię za duszami, które najwięcej potrzebują modlitwy.

Proszę cię za konającymi, bądź dla nich miłosierny. Także proszę Cię, Jezu, o uwolnienie z

czyśćca wszystkich dusz.

Jezu, polecam ci osoby poszczególne, swoich spowiedników, osoby polecone

modlitwie mojej, pewną osobę…, Ojca Andrasza, księdza Czaputę i tego kapłana, którego

poznałam w Wilnie, który ma być moim spowiednikiem, pewna duszę… i pewnego kapłana,

pewnego zakonnika, któremu – Ty wiesz, jak wiele mu zawdzięczam i za wszystkie osoby

polecone modlitwie mojej, Jezu, Ty w tym dniu wszystko uczynić możesz dla tych, za

którymi Cię proszę. Dla siebie proszę Cię, Panie – przeistocz mnie zupełnie w Siebie,

utrzymuj mnie ustawicznie w świętej gorliwości o chwałę Twoja, daj mi laskę i moc ducha do

spełnienia we wszystkim woli Twojej świętej.

Dziękuję Ci, Oblubieńcze mój najukochańszy za godność, którą mi darowałeś, a

szczególnie za herby królewskie, które mnie od dziś zdobią, a których nawet Aniołowie nie

mają, to jest: krzyż, miecz i cierniowa korona. Ale, Jezu mój, ponad wszystko dziękuje Ci za

Serce Twoje. – Ono mi wystarcza za wszystko.

Matko Boga, Maryjo Najświętsza, Matko moja, Ty w szczególniejszy sposób teraz

jesteś Matka moja, to dlatego, że Syn Twój ukochany jest Oblubieńcem moim, a wiec

jesteśmy oboje dziećmi Twymi. Ze względu na syna, musisz mnie kochać, Maryjo. Matko

moja najdroższa, kieruj moim życiem wewnętrznym, aby ono było mile Synowi Twojemu.

+ Święty, Wszechmogący Boże – w tym momencie wielkiej łaski, którą mnie

wieczyście łączysz z Sobą, ja, maleńka nicość, z największą wdzięcznością rzucam się pod

stopy Twoje, jak maleńki i nieznany kwiatek, a woń tego kwiatu miłości, codziennie wznosić

się będzie do tronu Twego.

W chwilach walki i cierpień, ciemności i burzy, tęsknoty i smutku, w chwilach

doświadczeń ciężkich, w chwilach, w których przez żadne stworzenie nie będę zrozumiana, a

nawet przez wszystkich potępiona i wzgardzona, pamiętać będę na dzień ślubów wieczystych,

na ten dzień niepojętej łaski Bożej. (Dz 240)

241.

POSTANOWIENIA ŚW. FAUSTYNA PODJĘTE W CZASIE REKOLEKCJI

+J.M.J. Postanowienia z rekolekcji 1933.V.I

Miłość bliźniego – pierwsze: usłużność dla Sióstr; drugie: nie mówić o nieobecnych i

bronić sławy bliźniego; trzecie: cieszyć się z powiedzeń bliźniego. (Dz 241)

242.

ŚW. FAUSTYNA PRAGNIE BYĆ DZIECKIEM DUCHOWYM

+ O Boże, jak bardzo pragnę być małą dzieciną. Tyś Ojcem moim, Ty wiesz jak

jestem maleńką i słabą, przeto Cię błagam, utrzymuj mnie przy sobie we wszystkich chwilach

życia mojego, a szczególnie w śmierci godzinę. Jezu, ja wiem, że dobroć Twoja przechodzi

dobroć najczulszej matki. (Dz 242)

243.

ŚW. FAUSTYNA PRAGNIE PRZYJMOWAĆ WSZELKIE UPOKORZENIA

Za każde upokorzenie podziękuję Panu Jezusowi, szczególnie pomodlę się za osobę,

która dała mi sposobność upokorzenia, wyniszczać się będę na korzyść dusz. Nie liczyć się z

żadna ofiarą, ścieląc się pod stopy Sióstr, jako dywanik, po którym nie tylko mogą chodzić,

ale i swoje stopy mogą obcierać. Pod stopami Sióstr jest dla mnie miejsce. Będę starać się o

nie w praktyce w sposób niedostrzegalny dla oka ludzkiego. Wystarcza, ze Bóg widzi. (Dz 243)

244.

PO ŚLUBACH W DUSZY ŚW. FAUSTYNY POZOSTAŁY WIELKIE ŁASKI

Już zaczął się dzień szary, codzienny. Przeszły te chwile uroczyste ślubów wiecznych,

ale w duszy pozostała wielka łaska Boża. Czuję, ze cała jestem Boża, czuję, że jestem Jego

dzieckiem – czuje, że jestem cala własnością Boga. Doświadczam tego nawet w sposób

fizyczny i odczuwalny. Jestem zupełnie o wszystko spokojna, bo wiem, że rzeczą Oblubieńca

– jest myśleć o mnie. Zapomniała zupełnie o sobie. Ufność moja jest bez granic w jego

najmiłosierniejszym Sercu. Ustawicznie jestem z Nim złączona. Widzę, jakoby Jezus nie

mógł być szczęśliwy beze mnie, a ja bez Niego. Chociaż rozumiem dobrze, ze jako Bóg jest

Sam w sobie szczęśliwy i do swego szczęścia niepotrzebnej absolutnie żadnego stwarzania, a

jednak Jego dobroć zniewala Go do udzielania się stworzeniu – i to taka niepojęta hojnością.

(Dz 244)

245.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA WOLĘ SZERZENIA CHWAŁY BOŻEJ

Jezu mój, oto teraz będę się starała o cześć i chwałę Imienia Twojego, walcząc aż do

dnia, w którym mi powiesz Sam – dosyć. Każdą duszę, którąś mi powierzył Jezu – będę się

starała wspomagać modlitwą i ofiarą, aby łaska Twoja mogła w nich działać. O wielki

miłośniku dusz, Jezu mój, dziękuję Ci za to wielkie zaufanie, żeś raczył pod naszą opiekę

oddać te dusze. Dni pracy i szarzyzny, wcale nie jesteście mi tak szare, bo każdy moment

przynosi mi nowe laski i możność czynienia dobrze. (Dz 245)

246.

ŚW. FAUSTUNA PRZEDSTAWIA POZWOLENIA MIESIĘCZNE

+ 25.[IV.] 1933.

Pozwolenia miesięczne

Przechodząc wstąpić do kaplicy.
W chwilach wolnych od zajęć pomodlić się.
Cos drobnego dąć , pożyczyć.
Na drugie śniadania i podwieczorki.
Czasami nie będę mogła być na rekreacji.
Także nie będę mogła czasami być na wspólnych ćwiczeniach.
Czasami nie będę mogła być na pacierza wieczornych porannych.
Czasami chwile zostać po dziewiątej przy swoich zajęciach i czasami po dziewiątej odprawić
ćwiczenia.
Jak będę miała chwile czasu, co ś napisać, zanotować.
Mówienie przez telefon.
Na wyjście z domu.
Kiedy jestem w mieście, wstąpić do kościoła.
Odwiedzić chore Siostry.
Wstąpić do celi innych Sióstr w razie potrzeby.
Czasami napić się wody poza czasem.

Drobne umartwienia

Koronkę z rozkrzyżowanymi rękoma do Miłosierdzia Bożego.
W sobotę cząstkę różańca z rozkrzyżowanymi rękami.
Czasami jakaś modlitwa święta.
W piątki jakieś większe umartwienie za konających grzeszników. (Dz 246)

247.

PAN JEZUS JEST JEDYNYM PRZYJACIELEM DUSZ SAMOTNYCH

Jezu, przyjacielu serca samotnego, Tyś przystanią moją, Tyś pokojem moim, Tyś

jedynym ratunkiem moim. Tyś uspokojeniem w chwilach walk i zwątpień morza. Tyś jasnym

promieniem, który oświeca życia mojego drogę. Tyś wszystkim dla duszy samotnej. Ty

rozumiesz duszę, chociaż ona milczy. Ty znasz słabości nasze i jako dobry lekarz –pocieszasz

i leczysz, oszczędzając cierpień – jako dobry znawca. (Dz 247)

248.

ŚW. FAUSTYNA PRZYPOMINA SŁOWA WYPOWIADANE PRZEZ BISKUPA W

CZASIE ŚLUBÓW WIECZYSTYCH

Słowa księdza Biskupa, które są ceremoniach do Sióstr wieczystych: „Przyjmij te

świecę do ręki na znak niebieskiego oświecenia i rozpalonej miłości”.

Podając obrączkę: „Zaślubiam cię Jezusowi Chrystusowi, Synowi Ojca Najwyższego,

który niech cię nieskażoną zachowa. Przyjmij ten pierścień na znak wiecznego przymierza,

jakie z Chrystusem, Oblubieńcem dziewic, zawierasz. Niech ci będzie pierścieniem wiary,

znakiem Ducha Świętego, abyś się nazywała oblubienicą Chrystusa, a jeżeli będziesz Mi

wiernie służyć, abyś była na wieki koronowana”. (Dz 248)

249.

AKT UFNOŚCI ŚW. FAUSTYNY

+ Jezu, ufam Tobie, ufam w morze miłosierdzia Twego, Tyś mi matką. (Dz 249)

250.

ŚW. FAUSTYNA ZŁOŻYŁA ŚLUBY WIECZYSTE W ROKU JUBILEUSZOWYM

+ Ten rok 1933 jest dla mnie w szczególniejszy sposób uroczysty, ponieważ w tym

roku Jubileuszu Męki Pańskiej złożyłam śluby wieczyste. Ofiarę swoją w szczególny sposób

złączyłam z Ofiara Jezusa Ukrzyżowanego, aby przez to stać się milsza Bogu. Wszystkie

swoje sprawy wykonuję z Jezusem, przez Jezusa – w Jezusie. (Dz 250)

251.

ŚW. FAUSTYNA ZOSTAŁA SKIEROWANA DO DOMU ZAKONNEGO W WILNIE

Po ślubach wieczystych jeszcze przez cały maj została w Krakowie, ponieważ mój

wyjazd ważył się pomiędzy Rabką a Wilnem. Kiedy mnie raz zapytała Matka Generalna –

cóż to Siostra tak cicho siedzi i nigdzie się nie wybiera – odpowiedziałam – ja chcę mieć

czysta wolę Bożą, gdzie Mateczka każe, tam będę wiedziała, ze jest dla mnie czysta wola

Boża, bez mojej przymieszki.

Matka Generalna odpowiedziała mi na to: bardzo dobrze. Na drugi dzień Matka

Generalna wola mnie do siebie i mówi mi – ponieważ Siostra pragnęła mieć czystą wole

Bożą, otóż Siostra jedzie do Wilna. Podziękowałam i czekam, w który mi dzień każą jechać.

Jednak jakaś radość i lek zarazem przeszył mi duszę. Czułam, że mi Bóg tam przygotowuje

wielkie łaski, ale i wielkie cierpienia. Jednak do 27 maja pozostałam w Krakowie. Ponieważ

ni miałam stałego obowiązku, tylko chodziłam do pomocy do ogrodu, a że się tak składało, że

pracowałam sama, więc miałam możność przez cały miesiąc odprawić rekolekcje jezuickie.

Chociaż bywałam na wspólnych rekreacjach, jednak odprawiałam jezuickie rekolekcje. Wiele

w nich otrzymałam światła Bożego. (Dz 251)

252.

PAN JEZUS UKAZUJE SIĘ ŚW. FAUSTYNIE TAKIM, JAKIM BYŁ PO BICZOWANIU

+ Upłynęło cztery dni po ślubach wieczystych. Starałam się odprawić godzinę świętą.

Był to pierwszy czwartek miesiąca. Jak tylko weszłam do kaplicy, ogarnęła mnie na wskroś

obecność Boża. Czułam wyraźnie, że Pan jest przy mnie. Po chwili ujrzałam Pana, całego

ranami pokrytego – rzekł do mnie: patrz, kogoś poślubiła. Ja zrozumiałam znaczenie tych

słów i odpowiedziałam Panu: Jezu, więcej Cię kocham widząc Cię zranionego i

wyniszczonego, niżeli bym Cię ujrzała w Majestacie. Jezus pyta – dlaczego?

Odpowiedziałam, wielki Majestat przeraża mnie maleńka, nicość jaka jestem, a Rany Twoje

pociągają mnie do serca Twego i mówią mi o wielkiej miłości Twojej ku mnie. Po tej

rozmowie nastąpiło milczenie. Wpatrywałam się w Rany Jego święte i czułam się szczęśliwa

poznając głębie Jego miłości, a godzina upłynęła mi jako jedna minuta. (Dz 252)

253.

POSTANOWIENIA SZCZEGÓŁOWE ŚW. FAUSTYNY

+ Nie sądzić nigdy nikogo, dla innych mieć oko pobłażliwe, a dla siebie surowe. Do

Boga odnosić wszystko, a w oczach własnych czuć się tym, czym jestem – to jest największą

nędzą i nicością. W cierpieniach zachowywać się cierpliwie i spokojnie, wiedząc, że wszystko

z czasem przeminie. (Dz 253)

254.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SWOJE PRZEŻYCIA Z DNIA ZAŚLUBIN WIECZYSTYCH

+ Chwile, które przeżywałam w czasie ślubów wieczystych to nie należy mówić.

Jestem w Nim, a On we mnie. W chwili, kiedy mi wkładał ksiądz Biskup obrączkę,

Bóg przeniknął cała istotę moja, a nie umiejąc tego wyrazić, pozostawiam te chwile

milczeniu. Obcowanie moje z Bogiem jest tak ścisłe od tych ślubów wieczystych, jakiego

nigdy przedtem nie miałam. Czuję, ze kocham Boga i czuję, że On mnie kocha. Milsza mi

jedna godzina u stóp ołtarza spędzona w największych oschłościach ducha, aniżeli sto lat

rozkoszy w świecie. Wolę być w klasztorze popychłem nic nie znaczącym, niż na świecie

królowa. (Dz 254)

255.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA ŻYĆ W UKRYCIU, JAK FIOŁEK

+ Ukrywać się będę przed wzrokiem ludzkim cokolwiek czynić będę dobrego, aby

przez to Bóg sam był zapłatą moją, a jako mały fiołek ukryty w trawie nie rani stopy ludzkiej,

która go depcze, ale wydaje woń zapominając zupełnie o sobie, stara się uprzyjemnić osobie

przez którą jest zdeptany. Chociaż dla natury jest to bardzo ciężkie, ale łaska Boża przychodzi

z pomocą. (Dz 255)

256.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJE PANU JEZUSOWI ZA ŁASKĘ POZNANIA SWEJ NĘDZY

+ Dziękują Ci, Jezu, za tę wielka łaskę, żeś mi dał poznać przepaść nędzy mojej,

wiem, że jestem otchłanią nicości, i gdyby mnie nie podtrzymywała łaska Twoja święta, to w

jednym momencie obróciłabym się w nicość. A więc każdym uderzeniem serca dziękuję ci

Boże za wielkie miłosierdzie względem mnie. (Dz 256)

257.

ŚW. FAUSTYNA ODPRAWIA SPOWIEDŹ PRZED WYJAZDEM DO WILNA

Jutro mam wyjechać do Wilna. Dziś byłam u spowiedzi u Ojca Andrasza, u tego

kapłana, która ma wielkiego ducha Bożego, który mi rozwiązał skrzydła do lotu – do

największych wyżyn. Uspokoił mnie we wszystkim i każe mi wierzyć w Opatrzność Bożą. –

Ufaj i idź śmiało. Po tej spowiedzi udzieliła mi się dziwna moc Boża. Ojciec kładł nacisk,

abym była wierna łasce Bożej i powiedział – jeżeli nadal zachowasz tę prostotę i

posłuszeństwo, to nic ci się złego nie stanie. Ufaj Bogu, na dobrej drodze jesteś i w dobrych

rękach jesteś – w Bożych rękach. (Dz 257)

258.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE UDZIELI JEJ SWEJ POMOCY, GDY ZAMIESZKA W WILNIE

+ Wieczorem pozostałam trochę dłużej w kaplicy. Rozmawiałam z Panem o pewnej

duszy. Ośmielona dobrocią Jego – rzekłam: Jezu, dałeś mi tego Ojca, który mnie zrozumiał w

tych natchnieniach i znowuż mi go zabierasz. Co ja tam pocznę w tym Wilnie. Nikogo nie

znam, nawet i mowa tamtejszych ludzi jest mi obca. I rzekł mi Pan – nie lękaj się, nie

pozostawię cię samą. Zatonęła dusza moja w modlitwie dziękczynnej za wszystkie łaski –

jakich mi udzielił Pan za pośrednictwem Ojca Andrasza.

Nagle sobie przypomniałam owe widzenie, w którym widziałam tego kapłana

pomiędzy konfesjonałem a ołtarzem, ufając, że go kiedyś poznam i żywo mi stanęły te słowa,

które usłyszałam: on ci dopomoże spełnić wolę Moja na ziemi. (Dz 258)

259-260.

ŚW. FAUSTYNA OPUSZCZA KRAKÓW I W DRODZE DO WILNA NAWIEDZA JASNĄ GÓRĘ

Dnia 27 [maja 1933] wyjeżdżam do Wilna. Kiedy wyszłam przed dom, spojrzałam na

cały ogród i dom, kiedy spojrzałam na nowicjat, nagle łzy mi popłynęły z oczu.

Wspomniałam na wszystkie dobrodziejstwa i łaski, których mi udzielił Pan. Wtem

niespodziewanie ujrzałam Pana przy klombie, który mi powiedział: nie płacz, Ja jestem z

tobą zawsze. Obecność Boża, która mnie ogarnęła wówczas, kiedy mówił Pan Jezus, trwała

przez cały czas podróży. MIAŁAM POZWOLENIE WSTĄPIĆ DO CZĘSTOCHOWY.

Po raz pierwszy ujrzałam Matkę Bożą kiedy poszłam rano o godzinie piątej na odsłonięcie

obrazu. Modliłam się bez przerwy do godziny jedenastej i zdawało mi się, że dopiero co

przyszłam. Matka tamtejsza Przełożona przysłała po mnie Siostrę, żebym przyszła na

śniadanie, i martwi się, ze się spóźnię na pociąg. Wiele mi powiedziała Matka Boża. Oddalam

Jej swoje śluby wieczyste, czułam, ze jestem Jej dzieckiem, a Ona mi Matką. Nic mi nie

odmówiła, o co Ja prosiłam. (Dz 259-260)

261. ŚW. FAUSTYNA OPISUJE PIERWSZE WRAŻENIA PO PRZYBYCIU DO WILNA

+ Dziś już jestem w Wilnie. Maleńkie chałupki porozrzucane – stanowią klasztor.

Trochę mi się wydaje dziwne po józefowskich gmachach. Sióstr tylko osiemnaście. Mały

domek, ale jak wielkie zżycie wspólne. Wszystkie Siostry przyjęły mnie bardzo serdecznie,

co mi było wielka zachętą do znoszenia trudów, jakie na mnie czekały. Siostra Justyna nawet

wyszorowała podłogę na przyjazd mój. (Dz 261)

262.

PAN JEZUS POUCZYŁ ŚW. FAUSTYNĘ, JAK MA SIĘ ODNOSIĆ DO PEWNYCH OSÓB

+ Kiedy weszłam na benedykcję, Jezus udzielił mi światła, jak obcować mam z

pewnymi osobami. Przytuliłam się całą mocą do Najsłodszego Serca Jezusa, widząc, jak

zewnętrznie będę narażona na rozproszenie, z powodu obowiązku jaki ma tu mieć w

ogrodzie, a z tego powodu musze utrzymywać stosunki ze świeckimi. (Dz 262)

263.

ŚW. FAUSTYNA SPOTYKA SWEGO WILEŃSKIEGO KIEROWNIKA DUCHOWEGO

+ Nadszedł tydzień spowiedzi i ku mojej radości ujrzałam tego kapłana, którego już

znałam wpierw, nim przyjechałam do Wilna. Znałam go w widzeniu. Wtem usłyszałam w

duszy te słowa: oto wierny sługa Mój, on ci dopomoże spełnić wolę Moją tu na ziemi.

Jednak nie dałam się mu poznać tak, jako życzył sobie Pan. I przez jakiś czas walczyłam z

łaską. W każdej spowiedzi dziwnie mnie przenikała łaska Boża, jednak nie odsłaniałam duszy

przed nim i zamierzałam się nie spowiadać przed tym kapłanem. Po tym postanowieniu

straszny niepokój wstąpił w dusze moją. Silnie mnie Bóg strofował. Kiedy odsłoniłam całą

swą duszę przed tym kapłanem, Jezus zlał na dusze moja całe morze łask. Teraz rozumiem,

co to jest wierność jednej pojedynczej łasce, a ona sprowadza cały szereg innych. (Dz 263)

264.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUS O STAŁĄ POMOC

+ 0 Jezu mój, utrzymuj mnie przy Sobie, patrz, jak słaba jestem, sama ani kroku nie

zrobię naprzód, więc Ty Jezu musisz być ustawicznie ze mną, jak matka przy słabym dziecku

– więcej nawet. (Dz 264)

265.

CZŁOWIEK UCZY SIĘ PRZEZ CAŁE ŻYCIE

Zaczęły się dni pracy, walki i cierpień. Wszystko idzie swoim trybem zakonnym.

Człowiek jest zawsze nowicjuszem, musi się wiele rzeczy uczyć i poznawać, bo chociaż

reguła ta sama, to jednak każdy dom ma swoje zwyczaje, a więc każda zmiana to malutki

nowicjat. (Dz 265)

266.

PAN JEZUS UDZIELIŁ ŚW. FAUSTYNIE PEWNEJ ŁASKI

5/VIII.1933 r. Święto Matki Bożej Miłosierdzia

Dziś otrzymałam wielka i niepojętą laskę, czysto wewnętrzną, za którą Bogu jestem

wdzięczną w tym życiu i w wieczności… (Dz 266)

267.

PAN JEZUS POLECA ŚW. FAUSTYNIE ROZWAŻANIE JEGO MĘKI

Jezus mi powiedział, ze najwięcej Mu się przypodobam przez rozważanie Jego

Bolesnej Męki i przez to rozważanie wiele światła spływa na duszę moją. Kto chce się

nauczyć prawdziwej pokory, niech rozważa Mękę Jezusa. Kiedy rozważam Mękę Jezusa, to

mi przychodzi jasne pojecie wielu rzeczy, których przed tym zrozumieć nie mogłam. Ja chcę

być podobna do Ciebie, Jezus, do Ciebie ukrzyżowanego, umęczonego, upokorzonego. Jezu,

odbij w mej duszy i sercu moim Swoja pokorę. Kocham Cię Jezu do szaleństwa. Ciebie

wyniszczonego, takiego, jak Cię wskazuje prorok, jakby ni mógł w Tobie dostrzec postaci

ludzkiej dla wielkich boleści. W takim stanie kocham Cię Jezu do szaleństwa. Boże wiekuisty

i niezmierzony, co uczyniła z Ciebie miłość?… (Dz 267)

268.

ŚW. FAUSTYNA TRZY GODZINY SPĘDZA NA ADORACJI

11/X.1933 r. – Czwartek. – Starałam się odprawić Godzinę św., ale zaczęłam ja z

wielkim trudem. Jakaś tęsknota zaczęła szarpać moim sercem. Umysł mój został przyćmiony

tak, że nie mogłam pojąć prostych form modlitwy. I tak przeszła mi jedna godzina modlitwy,

a raczej walki. Postanowiłam druga godzinę się modlić, ale cierpienia wewnętrzne się

zwiększyły. – Wielka oschłość i zniechęcenie. Postanowiłam trzecia godzinę się modlić. W

tej trzeciej godzinie modlitwy, która postanowiłam odprawić klęcząc bez żadnego oparcia,

ciało moje zaczęło się dopominać wytchnienia. Jednak w niczym nie sfolgowałam.

Rozkrzyżowałam ręce i chociaż słów nie mówiłam, jednak aktem woli trwałam. Po chwili

zdjęłam pierścionek z palca i prosiłam, ażeby Jezus spojrzał na ten pierścionek, który jest

znakiem naszego wiecznego złączenia i ofiarowałam Panu Jezusowi te uczucia, jakie miałam

w dzień ślubów wieczystych. Po chwili czuję, że serce moje zaczyna ogarniać fala miłości.

Nagłe skupienie ducha, zmysły cichną, obecność Boża przenika dusze. Wiem tylko to, że jest

Jezus i ja. Ujrzałam Go w takiej postaci, jakiego widziałam w pierwszej chwili po ślubach

wieczystych, kiedy odprawiłam także godzinę św. Stanął nagle Jezus przede mną obnażony z

szat, okryty ranami na całym ciele, oczy tonęły we krwi i łzach, twarz cala zeszpecona,

pokryta plwocinami. Wtem mi powiedział Pan: oblubienica musi być podobna do

Oblubieńca Swego. Zrozumiałam te słowa do głębi. Tu nie ma miejsca na jakieś

wątpliwości. Podobieństwo moje do Jezusa ma być przez cierpienie i pokorę. – Patrz, co

zrobiła ze Mną miłość dusz ludzkich. Córko Moja, w twoim sercu znajduję wszystko,

czego mi odmawia tak wielka liczba dusz. Serce twoje jest mi odpocznieniem, często

zachowuje wielkie łaski pod koniec modlitwy. (Dz 268)

269.

PAN JEZUS POLECA ŚW. FAUSTYNIE ZACHOWYWAĆ POSTAWĘ CAŁKOWITEJ SZCZEROŚCI WOBEC SPOWIEDNIKA

W pewnej chwili, kiedy odprawiałam nowennę do Ducha Świętego, co do

spowiednika – odpowiedział mi Pan: dałem ci go wpierw poznać nim cię tutaj przełożeni

przysłali, jak będziesz postępować ze spowiednikiem, tak Ja będę postępował z tobą.

Jeżeli będziesz się ukrywać przed nim, chociażby to była najmniejsza łaska Moja, to i Ja

ukryję się przed tobą i pozostaniesz sama. I postępowałam według życzenia Bożego, a

głęboki spokój zapanował w duszy. Teraz rozumiem, jak Bóg broni spowiedników i jak się za

nami ujmuje. (Dz 269)

270.

ŚW. FAUSTYNA PRZEDSTAWIA RADY UDZIELONE PRZEZ SPOWIEDNIKA

Rada ks. dr Sopocko.

Bez pokory nie możemy się podobać Bogu. Ćwicz się trzecim stopniu pokory, to jest

nie tylko się nie tłumaczyć i uniewinniać, jak nam cos zarzucają, ale cieszyć się z

upokorzenie.

Jeżeli te rzeczy, które mi mówisz, prawdziwie od Boga pochodzą, to przygotuj dusze

swoja na wielkie cierpienia. Spotkasz się z nieuznaniem, z prześladowaniem – będą na ciebie

patrzeć jak na histeryczkę, dziwaczkę, ale Bóg laski Swojej ni poskąpi. Prawdziwe dzieła

Boże zawsze napotykają na trudności i nacechowane są cierpieniem. Jeżeli Bóg będzie chciał

coś przeprowadzić, czy wcześniej, czy później przeprowadzi, pomimo trudności

przeprowadzi, a ty tymczasem uzbrój się w wielka cierpliwość. (Dz 270)

271.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SPOWIEDŹ U INNEGO KAPŁANA

Kiedy wyjechał ks. dr Sopoćko do Ziemi Świętej, w tym czasie spowiadał

Zgromadzenie Ojciec Dąbrowski TJ. na jednej spowiedzi zapytał się mnie, czy jestem

świadoma życia wyższego, jakie jest w mojej duszy, a które jest niezmiernie w wielkim

stopniu. Odpowiedziałam, że jestem tego świadoma i wiem co się we wnętrzu moim dzieje. A

na to odpowiedział mi Ojciec: nie wolno Siostrze niszczyć tego w duszy, ani samej nie

zmieniać. Nie każdej duszy uwydatnia się to wielkie szczęście życia wyższego, u Siostry jest

to widoczne, bo jest w ogromnym stopniu. Niech Siostra uważa, żeby nie zmarnować tych

wielkich łask Bożych, wielka im [myśl urwana] (Dz 271)

272.

SPOWIEDNIK WYSTAWIA ŚW. FAUSTYNĘ NA DZIWNE PRÓBY

Jednak Ojciec ten przedtem wystawiał mnie na wiele prób. I kiedy mu mówiłam, że

Pan żąda ode mnie tych rzeczy, to wyśmiał się ze mnie, a do spowiedzi kazał mi przychodzić

o godzinie ósmej wieczór. A kiedy poszłam o ósmej, to już kościół braciszek zamykał. A

kiedy mu powiedziałam, żeby dal Ojcu znać, że ja przyszłam i ze Ojciec mi kazał przyjść o tej

porze, poczciwy braciszek poszedł i dal Ojcu znać. Ojciec kazał mu, żeby mi powiedział, że

Ojcowie o tej porze nie słuchają spowiedzi. I wróciłam z niczym do domu i już więcej się u

niego nie spowiadałam, ale odprawiłam za niego całą godzinę adoracji i pewne umartwienia,

żeby mu uprosić światło Boże do poznawania dusz. Toteż jak wyjechał ks. dr Sopocko, a on

zastępował go, zmuszona byłam iść do niego do spowiedzi. Jednak, co przedtem uznać nie

chciał, to teraz mnie zobowiązuje do wielkie wierności tym natchnieniom wewnętrznym. –

Tak nieraz Bóg dopuszcza, ale we wszystkim niech będzie uwielbiony. Ale jednak wielkiej

łaski trzeba, aby się nie zachwiać. (Dz 272)

273.

ŚW. FAUSTYNA CIESZY SIĘ ZBLIŻAJĄCYMI REKOLEKCJAMI

Rekolekcje roczne 10/1.1934.

Jezu mój i znowuż się zbliża chwila, w której pozostanę sam na sam z Tobą. Jezu,

proszę Cię z całego serca, daj mi poznać, co Ci we mnie nie podoba, a zarazem daj mi

poznać, co robić, aby Ci się stać milszą. Nie odmów mi tej łaski i bądź ze mną. Ja wiem, że

bez Ciebie Panie niewiele się przyda usiłowanie moje. O, jak się cieszę z wielkości Twojej,

Panie. Nim więcej Cię poznaję, tym Cię goręcej pragnę i pożądam. (Dz 273)

274.

PAN JEZUS UŚWIADAMIA ŚW. FAUSTYNIE WADY GŁÓWNE

Jezus udzielił mi poznania samej siebie. W tym świetle Bożym widzę swoją wadę

główną – to jest pycha, jej odcień – zamknięcie się samej w sobie, brak prostoty w stosunku z

Matką Przełożoną.

Drugie światło co do mówienia. – Czasami mowie za dużo. Można by było w dwóch,

trzech słowach załatwić, a ja na takie załatwianie używam za dużo czasu. Jednak Jezus sobie

życzy, abym ten czas obróciła na modlitewki odpustowe za dusze w czyśćcu cierpiące. I

mówi mi Pan, jak każde słowo będzie ważne w dzień sądu.

Trzecie światło – co do reguł naszych. Mało unikam okazji, które prowadza do

łamania reguł, a szczególnie milczenia. Tak będę postępować, jakoby reguła była tylko dla

mnie napisana, a co mnie obchodzi, jak kto postępuje, byle bym ja tak postępowała, jak Bóg

sobie tego życzy.

Postanowienie. – Czegokolwiek Jezus zażąda ode mnie, a dotyczy to rzeczy

zewnętrznych, pójść zaraz o tym powiedzieć Przełożonym; w obcowaniu z przełożona starać

się będę o otwartość i szczerość dziecięcą. (Dz 274)

275.

PAN JEZUS KOCHA DUSZE UKRYTE

Jezus kocha dusze ukryte. Kwiat ukryty najwięcej zawiera w sobie woni. Starać się o

zacisze dla serca Jezusowego we własnym wnętrzu. W chwilach ciężkich i bolesnych nucę Ci,

o Stwórco, hymn ufności, bo bezdenna jest przepaść ufności mojej ku Tobie, ku Twemu

Miłosierdziu. (Dz 275)

276.

CIERPIENIE JEST STAŁYM POKARMEM DUSZY ŚW. FAUSTYNY

Od chwili w której ukochałam cierpienie, przestało mi być cierpieniem. Cierpienie jest

stałym pokarmem mojej duszy. (Dz 276)

277.

ŚW. FAUSTYNA WYJAŚNIA DLACZEGO NIE ROZMAWIA Z PEWNĄ OSOBĄ

Nie będę rozmawiać z pewną osobą, bo wiem, że Jezusowi się to nie podoba, a ona nie

odnosi z tego żadnej korzyści. (Dz 277)

278.

MODLITWA ŚW. FAUSTYNY SKIEROWANA DO BOSKIEGO SZALEŃCA

MIŁOŚCI

U stóp Pan. Jezus utajony, Miłości wiekuista, Żywocie nasz, Boski Szaleńcze, żeś

zapomniał o Sobie, a widzisz tylko nas. Nim stworzyłeś niebo i ziemię, wpierw nosiłeś w

Sercu Swoim nas. O Miłości, o głębio poniżenia Twego, o tajemnico szczęścia – czemuż tak

mała liczba Ciebie zna? – Czemuż nie znajdujesz wzajemności? – O Boska Miłości, czemuż

taisz piękność Swą? – O niepojęty i Niezmierzony, nim lepiej Cię poznaję – tym Cię mniej

pojmuję, ale dlatego, że Cię pojąć nie mogę – więc pojmuje wielkość Twoją. Nie zazdroszczę

Serafinom ognia, bo większy w sercu złożony mam da. Oni w zachwycie podziwiają ciebie,

lecz Twoja krew łączy się z moją. Miłość – to niebo już tu na ziemi dane nam. O, czemuż się

taisz w wiarę? – Miłość rozdziera zasłonę. Nie masz zasłony pod wzrokiem mojej duszy, boś

Sam mnie pociągnął w łono tajemniczej miłości na wieki. Niech Ci będzie cześć i chwała,

Nierozdzielna Trójco – Jedyny Boże, po wszystkie wieki. (Dz 278)

279.

PAN JEZUS PROSI ŚW. FAUSTYNĘ, ABY W CIERPIENIU SZUKAŁA POMOCY U ZBAWICIELA

Dał mi Bóg poznać, na czym polega prawdziwa miłość i udzielił mi światła, jak ją

okazać Bogu w praktyce. Prawdziwa miłość Boga zależy na wypełnieniu woli Bożej. Ażeby

okazać miłość Bogu w czynie, trzeba, ażeby wszystkie uczynki nasze chociażby były

najmniejsze – musza płynąć z miłości dla Boga. I powiedział mi Pan: dziecię Moje,

najwięcej Mi się podobasz przez cierpienie. W cierpieniach swoich fizycznych czy też

moralnych – córko Moja, nie szukaj współczucia u stworzeń. Chcę, aby woń cierpień

twoich była czysta, bez żadnych przymieszek. Żądam, żebyś się nie tylko oderwała od

stworzeń, ale i sama od siebie. Córko Moja, chcę się napawać miłością serca twego –

miłością czystą, dziewiczą, – nieskalaną, bez żadnego przyćmienia. Córko Moja, im

więcej ukochasz cierpienie, tym miłość twoja ku Mnie będzie czystsza (Dz 279)

280.

PAN JEZUS POLECA OBCHODZIĆ ŚWIĘTO BOŻEGO MIŁOSIERDZIA

Jezus każe mi obchodzić to święto miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po

Wielkanocy. Przez wewnętrzne skupienie i umartwienie zewnętrzne, przez trzy godziny

nosiłam pasek modląc się nieustannie za grzeszników i o miłosierdzie dla świata całego i

rzekł mi Jezus: wzrok Mój z upodobaniem dziś spoczywa na domu tym. (Dz 280)

281.

ŚW. FAUSTYNA ROZUMIE, ŻE JEJ POSŁANNICTWO ROZPOCZNIE SIĘ PO JEJ ŚMIERCI

Czuję dobrze, że nie kończy się posłannictwo moje ze śmiercią, ale się zacznie. O

dusze wątpiące, uchylę wam zasłony nieba, aby was przekonać o dobroci Boga, abyście już

więcej nie raniły niedowierzaniem Najsłodszego Serca Jezusa. Bóg jest Miłość i

Miłosierdziem. (Dz 281)

282.

PAN JEZUS WYPOWIADA SWOJE WZRUSZENIE NAD POSTAWĄ ŚW. FAUSTYNY

W pewnej chwili powiedział mi Pan: wzruszyło się Serce Moje miłosierdziem

wielkim ku tobie – dziecię Moje najdroższe – kiedy cię ujrzałem w strzępy poszarpana

od wielkiej boleści, którą cierpiałaś, żałując za grzechy swoje. Oto widzę twoją miłość

tak czystą i szczerą, że daję ci pierwszeństwo między dziewicami, tyś zaszczytem i

chwałą Męki Mojej. Każde uniżenie duszy twojej widzę i nic nie uchodzi uwagi Mojej –

pokornych wywyższam, aż do tronu Swego, bo tak chcę. (Dz 282)

283.

ŚW. FAUSTYNA UWIELBIA TRÓJCĘ PRZENAJŚWIĘTSZĄ

Boże w Trójcy Świętej Jedyny. –

Pragnę Cię tak kochać, jak jeszcze żadna dusza ludzka nie kochała, a chociaż jestem

dziwnie nędzna i maleńka, to jednak kotwice ufności swojej zapuściłam tak głęboko w

przepaść miłosierdzia Twojego – Boże i Stwórco mój. – pomimo wielkiej nędzy mojej nie

lękam się niczego, ale mam nadzieje śpiewać pieśń chwały wiecznie. Niech żadna dusza nie

wątpi, chociażby była najnędzniejsza, póki żyje – każda może się stać wielka święta, bo

wielka jest moc łaski Bożej. Od nas zależy tylko nie stawiać oporu działaniu Bożemu. (Dz 283)

284.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA PRAGNIENIE BYCIA MGŁĄ ZASŁANIAJĄCĄ WYSTĘPKI ZIEMI

O Jezu, gdybym mogła się stać mgłą przed Tobą, aby zakryć ziemię, by wzrok Twój

święty nie widział strasznych występków. Jezu, kiedy patrzę na świat i jego obojętność

względem Ciebie, to mi wyciska nieustannie łzy z oczu – ale kiedy patrzę na dusze oziębłą

zakonną – to mi się serce krwawi. (Dz 284)

285.

ŚW. FAUSTYNA ZANOSI PEWNEJ SIOSTRZE GORĄCEJ WODY

W pewnej chwili, kiedy przyszłam do celi, a byłam tak bardzo zmęczona, ze musiałam

chwile wpierw odpocząć, nim się zaczęłam rozbierać, a kiedy byłam już rozebrana, jedna z

Sióstr prosi mnie, żebym przyniosła jej gorącej wody. Pomimo zmęczenia ubrałam się

prędziutko i przyniosłam wody, jakiej sobie życzyła, chociaż od kuchni do celi było spory

kawałek, a błoto pod kostki. Kiedy weszłam do swojej celi, ujrzałam puszkę z Najświętszym

Sakramentem i usłyszałam taki glos: weźmij tę puszkę i przenieś do tabernakulum. W

pierwszej chwili zawahałam się, ale się zbliżyłam i kiedy się dotknęłam puszki, usłyszałam te

słowa: z jaką miłością zbliżasz się do Mnie, z taką miłością zbliżaj się do każdej z Sióstr,

a cokolwiek czynisz im- Mnie czynisz. Po chwili ujrzałam jako jestem sama. (Dz 285)

286.

ŁZY DZIECI UTRZYMUJĄ ŚWIAT W ISTNIENIU

+ W pewnej chwili kiedy się odprawiała adorację za naszą Ojczyznę, ból ścisnął duszę

i zaczęłam się modlić w następujący sposób: Jezu najmiłosierniejszy, proszę cię przez

przyczynę Twoich, a szczególnie przez przyczynę Matki Twojej najmilszej, która Cię

wychowała z Dziecięctwa, błagam Cię, błogosław Ojczyźnie mojej. Jezu, nie patrz na

grzechy nasze, ale spójrz się na łzy dzieci małych, na głód i zimno jakie cierpią. Jezu, dla tych

niewiniątek, udziel mi łaski, o którą Cię proszę dla Ojczyzny mojej. W tej chwili ujrzałam

Pana Jezusa, Który miał oczy zaszłe łzami i rzekł do mnie: – widzisz córko Moja, jak

bardzo Mi ich żal, wiedz o tym, że one utrzymują świat. (Dz 286)

287.

ŚW. FAUSTYNA ZAPEWNIA PANA JEZUSA O SWEJ WIERNOŚCI

+ Jezu mój, kiedy patrzę na to życie dusz, spostrzegam, że wiele służy Ci z pewnym

niedowierzaniem. I w pewnych chwilach, zwłaszcza, kiedy jest sposobność do okazywania

miłości Bogu, to właśnie widzę, jak wtenczas uciekają te dusze z pola walki. I rzekł do mnie

Jezus w pewnej chwili: czy i ty – dziecię Moje – tak chcesz postępować? Odpowiedziałam

Panu: o nie, mój Jezu, nie cofnę się z pola walki, chociaż mi pot śmiertelny zrosi czoło, nie

wypuszczę miecza z ręki, aż spocznę u stóp Trójcy Świętej. Cokolwiek czynię, nie liczę na

własne siły, ale na łaskę Bożą. Z łaska Bożą dusza może przejść przez największe trudności

zwycięsko. (Dz 287)

288.

ŚW. FAUSTYNA ROZMAWIA Z PANEM JEZUSEM O WYCHOWANKACH, ORAZ PODZIWIA JEGO DOBROĆ

+ Kiedy raz rozmawiałam bardzo długo z Jezusem o naszych wychowankach,

ośmielona dobrocią Jego zapytałam Go: czy też ma z naszych wychowanek takie dusze, które

by były pociecha dla Jego Serca? – I odpowiedział mi Pan: że ma, ale miłość ich jest słaba,

dlatego oddaję ci je pod szczególniejsza opieką – módl się za nie.

O Boże wielki, podziwiam dobroć Twoja. Tyś Pan Zastępów Nieba, a tak się zniżasz

do nędznego stworzenia. O, jak gorąco pragnę Cię kochać każdym uderzeniem stworzenia.

Nie wystarcza mi obszar ziemi, za małe jest niebo, a niczym przestworza, Ty jeden mi tylko

wystarczasz – Wiekuisty Boże. – Ty tylko Jeden głębię mej duszy napełnić możesz. (Dz 288)

289.

PRZEBYWANIE Z PANEM JEZUSEM JEST NAJWIĘKSZYM SZCZĘŚCIEM ŚW. FAUSTYNY

Najszczęśliwsze chwile dla mnie, to kiedy pozostaję sam na sam z Panem moim. W

tych chwilach poznaję wielkość Biga i nędzę własną.

W pewnej chwili powiedział mi Jezus: nie dziw się temu, że jesteś nieraz niewinnie

posądzana, Ja z miłości ku tobie wpierw wypiłem ten kielich cierpień niewinnych. (Dz 289)

290.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNE, ŻE W NIEBIE JEST MIESZKAŃ WIELE

W pewnej chwili kiedy się przejęłam wiecznością i jej tajemnicami, zaczęły mnie

męczyć różne niepewności. W tym rzekł do mnie Jezus: dziecię Moje, nie lękaj się domu

Ojca swego. Próżne dociekania zostaw mędrcom tego świata. Ja cię zawsze chce wiedzieć

małym dzieckiem. Pytaj z prostotą o wszystko spowiednika, a Ja ci odpowiem przez usta

jego. (Dz 290)

291.

ŚW. FAUSTYNA PRZYJMUJE BÓL CIERNIEM UKORONOWANIA, BY URATOWAĆ PEWNE OSOBĘ PRZED GRZECHEM

W pewnym momencie poznałam osobę, która zamierzała popełnić grzech ciężki.

Prosiłam Pana, aby na mnie dopuścił udręki największe, ażeby owa dusza została uratowana.

Wtem nagle uczułam straszny ból korony cierniowej na głowie. Trwało to dość długo, jednak

osoba ta została w łasce Bożej. O Jezu mój, jak łatwo można się uświęcić – potrzeba tylko

odrobinę dobrej woli. Jeżeli Jezus spostrzeże w duszy tę odrobinę, tej dobrej woli, to spieszy

się ze Swoim oddaniem duszy i nic Go powstrzymać nie może, ani błędy, ani upadki – nic

zgoła. Jezusowi jest pilno tej duszy dopomóc, a jeżeli dusza jest wierna tej łasce Bożej, to w

bardzo krótkim czasie dusza może dojść do najwyższej świętości, do jakiej stworzenie tu na

ziemi dojść może. Bóg jest bardzo hojny i nikomu łaski Swojej nie odmawia – więcej daje,

aniżeli my Go o to prośmy. Wierność w wypełnianiu natchnień Ducha Świętego – to

najkrótsza droga. (Dz 291)

292.

DUSZA KOCHAJĄCA BOGA JEST WOLNA OD LĘKU

+ Kiedy dusza szczerze kocha Boga, to nie powinna się niczego lękać w swym życiu

duchownym. Niech się podda wpływowi laski i niech się nie ogranicza w łączeniu z Panem.

(Dz 292)

293.

ŚW. FAUSTYNA W ŚWIETLE ŁASKI POZNAŁA SWOJE BRAKI

+ Kiedy mnie Jezus zachwycił Swą pięknością i pociągnął ku Sobie, wtenczas

ujrzałam co Mu się w duszy mojej nie podoba i postanowiłam za wszelką cenę to usunąć i z

pomocą łaski zaraz to usunęłam. Ta wielkoduszność podobała się Panu i od tej chwili Bóg

zaczął udzielać mi łask wyższych. Nic nie rozumuje w życiu wewnętrznym, nic nie rozbieram

– jakimi drogami mnie duch Boży prowadzi, wystarcza mi to, ze wiem, że jestem kochana i ja

kocham. Miłość czysta daje mi poznać Boga i zrozumieć wiele tajemnic. Spowiednik jest dla

mnie wyrocznią, słowa jego jest święte dla – mówię to o kierowniku. (Dz 293)

294.

PAN JEZUS PROSI ŚW. FAUSTYNĘ, BY Z WDZIĘCZNOŚCIĄ PRZYJMOWAŁA WSZYSTKIE ŁASKI

+ W pewnej chwili powiedział mi Pan: postępuj, jak żebrak, który nie wymawia się

jak dostanie większą jałmużnę, ale raczej dziękuje serdeczniej; i ty, jeśli ci udzielam

większych łaski, to nie wymawiaj się żeś niegodna ich. Ja wiem o tym, ale raczej ciesz się

i raduj i bierz tyle z Serca Mojego, ile udźwignąć możesz, bo wtenczas lepiej mi się

podobasz. I jeszcze co cos powiem – nie tylko bierz te łaski dla siebie, ale i dla bliźnich,

to jest zachęcaj dusze, z którymi się stykasz do ufności w nieskończone miłosierdzie

Moje. O, jak bardzo kocham dusze, które Mi zupełnie zaufały – wszystko im uczynię.

(Dz 294)

295.

PAN JEZUS ZAPYTUJE ŚW. FAUSTYNĘ, JAK PRZEBIEGAJĄ JEJ REKOLEKCJE

+ W tej chwili zapytał mnie Jezus: dziecię Moje, jak ci idą rekolekcje? –

Odpowiedziałam: Jezu, przecież Ty wiesz jak mi idą. Tak, wiem, ale Ja chcę usłyszeć z ust i

serca twego. O mój Mistrzu, kiedy Ty mnie prowadzisz, to wszystko mi idzie łatwo, i proszę

Cię, Panie, nie odstępuj nigdy ode mnie. I powiedział Jezus: tak, zawsze będę przy tobie,

jeżeli zawsze będziesz dzieckiem małym i nie lękaj się niczego, jak byłam tu twoim

początkiem, tak też będę twoim końcem. Nie polegaj na stworzeniach, chociażby w

rzeczy najmniejszej, bo to mi się nie podoba. Ja sam chce być w duszy twojej. Dam ci

umocnienie w duszy i światło i dowiesz się z ust zastępcy Mojego, ze Ja jestem w tobie, a

niepokój rozwieje się jak mgła przed promieniem słońca. (Dz 295)

296.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA PRAGNIENIE MIŁOWANIA PANA JEZUSA, JAK NIKT DOTĄD GO NIE MIŁOWAŁ

+ Dobro Najwyższe, pragnę Cię kochać, tak jak nikt na ziemi jeszcze Cię nie kochał.

Pragnę Cię uwielbiać każdym mementem życia mojego i wolę swoją ściśle jednoczyć ze

święta Wolą Twoją. Życie moje nie jest monotonne i szare, ale jest urozmaicone jako ogród

wonnymi kwiatami, że nie wiem wreszcie, kiedy wpierw kwiat zerwać: czy lilie cierpień, czy

różę miłości bliźniego, czy fiołek pokory. Nie będę wyliczać tych skarbów, których mam na

każdy dzień pod dostatkiem. To wielka rzecz umieć wykorzystać chwile obecną. (Dz 296)

297.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA, BY JĄ OŚWIECIŁ SWYM ŚWIATŁEM

+ Jezu Światłości Najwyższa, daj mi poznać siebie i przeniknij twym światłem moją

ciemną duszę i wypełnij sobą otchłań mej duszy. Bo tylko Ty sam […] (Dz 297)

290.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA, BY JAK MATKA TULIŁ JĄ DO SERCA

O Jezu mój, Żywocie, Drogo i Prawdo, proszę Cię utrzymuj mnie przy sobie, jak

matka małe dziecię utrzymuje przy piersi swojej, bo ja jestem nie tylko niedołężnym

dzieckiem, ale nagromadzeniem nędzy i nicości. (Dz 298)

299.

PAN JEZUS, SPEŁNIAJĄC PROŚBĘ SPOWIEDNIKA, WYJAŚNIA SYMBOLIKĘ PROMIENI MIŁOSIERDZIA

Kiedy raz spowiednik kazał się zapytać Pana Jezusa, co oznaczają te dwa promienie,

które są w tym obrazie – powiedziałam, że dobrze, zapytam się Pana.

W czasie modlitwy usłyszałam te słowa wewnętrznie: te dwa promienie oznaczają

Krew i Wodę, – blady promień oznacza wodę, która usprawiedliwia dusze; – czerwony

promień oznacza Krew, która jest życiem duszy.

Te dwa promienie wyszły z wnętrzności Miłosierdzia Mojego wówczas, kiedy

konające Serce Moje zostało włócznią otwarte na krzyżu.

Te promienie osłaniają dusze przed zagniewaniem Ojca Mojego. Szczęśliwy, kto

w ich cieniu żyć będzie, bo nie dosięgnie go sprawiedliwa ręka Boga. Pragnę, ażeby

pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia. (Dz 299)

300.

PAN JEZUS PRZYPOMINA O SWYM NIESKOŃCZONYM MIŁOSIERDZIU

+ Proś wiernego sługę Mojego, żeby w dniu tym powiedział światu całemu o tym

wielkim miłosierdziu Moim, że kto w dniu tym przystąpi do Źródła Życia, ten dostąpi

zupełnego odpuszczenia win i kar.

+ Nie znajdzie ludzkość uspokojenia, dopokąd się nie zwróci z ufnością do

Miłosierdzia Mojego.

+ O, jak bardzo Mnie rani niedowierzanie duszy. Taka dusza wyznaje, że jestem

Święty i Sprawiedliwy, a nie wierzy, ze Jestem Miłosierdziem, nie dowierza Dobroci

Mojej. I szatani wielbią sprawiedliwość Moją, ale nie wierzą w dobroć Moją.

301.

MIŁOSIERDZIE JEST NAJWIĘKSZYM PRZYMIOTEM BOGA

Powiedz, że Miłosierdzie jest największym przymiotem Boga. Wszystkie dzieła

rąk Moich są ukoronowane miłosierdziem. (Dz 301)

302.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA PRAGNIENIE, BY WSZYSCU LUDZIE POZNALI PANA JEZUSA

+ O Miłości Wiekuista, pragnę, aby Cię poznały wszystkie dusze, które stworzyłeś.

Pragnęłabym się stać kapłanem, mówiłabym o miłosierdziu Twoim duszom grzesznym,

pogrążonym w rozpaczy. Pragnęłabym być misjonarzem i nieść światło wiary w dzikie kraje,

by duszom dać poznać Ciebie, by dla nich wyniszczona umrzeć śmiercią męczeńską, jakąś Ty

umarł dla mnie i dla nich. O Jezu, wiem nadto dobrze, ze mogę być kapłanem, misjonarzem,

kaznodzieją, mogę umrzeć śmiercią męczeńska przez zupełne wyniszczenie i zaparcie się

siebie z miłości dla Ciebie, Jezu, i dusz nieśmiertelnych. Wielka miłość rzeczy małe umie

zmieniać na rzeczy wielkie i tylko miłość nadaje czynom naszym wartość, a im miłość nasza

stanie się czystsza, tym ogień cierpień mniej będzie miał w nas do trawienia, i cierpienie

przestanie być dla nas cierpieniem. – Stanie się nam rozkoszą. Za łaską Bożą teraz

otrzymałam to usposobienie serca, że nigdy nie jestem tak szczęśliwa, jak wtenczas kiedy

cierpię dla Jezusa, Którego kocham każdym drgnieniem serca. (Dz 302)

303.

PAN JEZUS WSPOMÓGŁ ŚW. FAUSTYNĘ W WIELKIM CIERPIENIU

Kiedy raz miałam jedno cierpienie wielkie, uciekałam od obowiązku do Pana Jezusa i

prosiłam, aby mi udzielił Swej mocy. Po króciutkiej modlitwie wróciłam do obowiązku pełna

zapału i radości. W tym mi mówi jedna z Sióstr, że pewno Siostra dziś ma wiele pociech, bo

taka Siostra jest rozpromieniona. Bóg pewno Siostrze nie daje żadnego cierpienia – tylko

same pociechy. – Odpowiedziałam – myli się Siostra bardzo, bo właśnie wtenczas, kiedy

wiele cierpię, to i radość moja większa, a kiedy mniej cierpię to i radość moja mniejsza.

Jednak ta dusza dawał mi poznać, że mnie w ty mnie rozumie. Starałam się jej to

wytłumaczyć: kiedy cierpimy wiele, a mamy sposobność wielka okazać Bogu, ze Go

kochamy, a kiedy cierpimy mało, to mamy mało sposobności, by okazać Bogu swą miłość, a

kiedy nie cierpimy nic – to miłość nasza nie jest wielka, ani czysta. Możemy dojść za łaska

Bożą do tego, że cierpienie dla nas zamieni się w rozkosz, bo miłość umie takie rzeczy

działać w duszach czystych. (Dz 303)

304.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJE PANU JEZUSOWI ZA KSIĘGĘ JEGO BOLESNEJ MĘKI

+ Jezu mój, nadziejo moja jedyna, dziękuje Ci za tę księgę, którą otworzyłeś przed

oczyma duszy mojej. Ta księgą jest Męka Twoja dla mnie z miłości podjęta. Z tej Księgi

nauczyłam się jak kochać Boga i dusze. W tej księdze są zawarte dla nas skarby nieprzebrane.

O Jezu, jak mało dusz Ciebie rozumie w Twoim męczeństwie miłości. O, jak wielki jest ogień

najczystszej miłości, który płonie w Twym Najświętszym Sercu. Szczęśliwa dusza, która

zrozumiała miłość Serca Jezusowego. (Dz 304)

305.

ŚW. FAUSTYNA PONOWNIE WYRAŻA PRAGNIENIE, BY DUSZE POZNAŁY MIŁOSIERDZIE PANA JEZUSA

Jest moim największym pragnieniem, by dusze Ciebie poznały żeś Ty jest ich

szczęściem wiekuistym, aby uwierzyły dobroci Twojej i wysławiały nieskończone

miłosierdzie Twoje. (Dz 305)

306.

ŚW. FAUSTYNA PRAGNIE Z POMOCĄ ŁASKI WYPEŁNIAĆ PRZEPISY REGUŁY, PONADTO PRAGNIE UKRYĆ SIĘ PRZED ŚWIATEM

Prosiłam Boga, żeby mi udzielił łaski, żeby natura moja była odporną i silną na

wpływy, które mnie nieraz chcą odwieść od ducha reguły i drobnych ustaw – bo to są drobne

mole, które chcą w nas zniszczyć życie wewnętrzne i na pewno zniszczą, jeżeli dusza jest

świadoma tych drobnych wykroczeń, a mimo to lekceważy sobie, że to rzeczy małe. Ja nic

nie widzę w zakonie małego. Mniejsza o to, że nieraz się narażę na przykrości i przycinki,

byle tylko duch mój był w zgodnej harmonii z duchem reguł, ślubów i ustaw zakonnych. O

Jezu mój, rozkoszy serca mojego, Ty znasz pragnienia moje. Chciałabym się ukryć przed

wzrokiem ludzkim, tak, że żyjąc jakobym nie żyła. Chcę żyć czysta, jak kwiat polny, chcę,

aby miłość moja ku Tobie zawsze była zwrócona, jako kwiat, który zawsze zwraca się ku

słońcu. Pragnę, aby zapach i świeżość kwiatu serca mojego była zawsze wyłącznie dla Ciebie

zachowana. Chcę żyć pod Boskim Twoim spojrzeniem, bo Ty mi Sam wystarczasz. Kiedy

jestem z Tobą, o Jezu, nie lękam się niczego, bo nic mi zaszkodzić nie może. (Dz 306)

307.

ŚW. FAUSTYNA WIDZIAŁA NAD KLASZTOREM WALKĘ DOBRA ZE ZŁEM

+ 1934 rok. W pewnej chwili w czasie Wielkiego Postu, ujrzałam nad naszą kaplicą i

domem wielka jasność i wielką ciemność. Widziałam walkę tych dwóch potęg… (Dz 307)

308.

PAN JEZUS ZAŻĄDAŁ OD ŚW. FAUSTYNY OFIARY ZA GRZESZNIKÓW

1934 Wielki Czwartek. Rzekł do mnie Jezus: pragnę, żebyś złożyła ofiarę z siebie za

grzeszników, a szczególnie za te dusze, które straciły nadzieje w miłosierdzie Boże. (Dz 308)

309.

ŚW. FAUSTYNA WYPOWIADA AKT OFIAROWANIA SIEBIE ZA GRZESZNIKÓW

Bóg i dusze. – Akt ofiarowania.

Wobec nieba i ziemi, wobec wszystkich Chórów Anielskich, wobec Najświętszej

Maryi Panny, wobec wszystkich Mocy niebieskich, oświadczam Bogu w Trójcy

Jedynemu, że dziś w zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem, Odkupicielem dusz, składam

dobrowolnie z siebie ofiarę za nawrócenie grzeszników, a szczególnie za te dusze, które

straciły nadzieje w miłosierdzie Boże. Ofiara ta polega na tym, że przyjmuję z zupełnym

poddaniem się woli Bożej wszystkie cierpienia i lęki i trwogi, jakimi są napełnieni

grzesznicy, a w zamian oddaję im wszystkie moje pociechy w duszy, które płyną z

obcowania z Bogiem. Jednym słowem ofiaruje z nich wszystko: Msze św., Komunie św.,

pokuty i umartwienia, modlitwy. Nie lękam się ciosów – ciosów sprawiedliwości Boże, bo

jestem złączona z Jezusem. O Boże mój, pragnę tym sposobem wynagrodzić Ci z

Jezusem te dusze, które niedowierzają dobroci Twojej. Ufam wbrew wszelkiej nadziei w

morze miłosierdzia Twego. Panie i Boże mój, cząstko mija na wieki, nie ma własnych

siłach opieram ten akt ofiarowania, ale na mocy, która płynie z zasług Jezusa Chrystusa.

Powtarzać będę codziennie ten akt ofiarowania następującą modlitwą, której mnie sam

nauczyłeś Jezu.

O Krwi i Wodo, któraś wytrysnęła naówczas jak zdrój Miłosierdzia dla nas z

Serca Jezusowego, ufam Tobie.

S.M. Faustyna od Najświętszego Sakramentu. Wielki Czwartek, w czasie Mszy

świętej, 29,dz.3.m 1934 rok. (Dz 309)

310.

PAN JEZUS POZWOLIŁ ŚW. FAUSTYNIE WSPÓŁUCZESTNICZYĆ W DZIELE ZBAWIENIA

– Daję ci cząstkę w Odkupieniu rodzaju ludzkiego. Tyś ochłodą w chwili konania

Mego. (Dz 310)

311.

ŚW. FAUSTYNA DOŚWIADCZA SKUTKÓW ZŁOŻONEJ OFIARY ZA GRZESZNIKÓW

Kiedy otrzymałam pozwolenie od swego spowiednika na uczynienie tego aktu

ofiarowania, poznałam w krótkim czasie, że miłym był Bogu ten akt, bo zaraz zaczęłam

doświadczać jego skutków. W jednej chwili dusza moja została jako skała: oschła, pełna

udręki i niepokoju. Różne bluźnierstwa i przekleństwa cisną się do uszu moich. Nieufność i

rozpacz zagościła w sercu moim. Oto jest stan biednych, który przyjęłam na siebie. W

pierwszej chwili zlękłam się bardzo tych okropności, ale przy pierwszej spowiedzi zostałam

uspokojona. (Dz 311)

312.

ŚW. FAUSTYNA W CZASIE MSZY ŚW. WIDZIAŁA DZIECIĄTKO JEZUS

+ Kiedy raz poszłam na świat do spowiedzi, trafiłam, że mój spowiednik odprawiał

Mszę św. Po chwili ujrzałam Dziecię Jezus na ołtarzu, które pieszczotliwie i z radością

wyciągało rączęta do niego, jednak ów kapłan po chwili wziął to piękne Dziecię w ręce i

połamał i żywcem je zjadł. W pierwszej chwili uczulam niechęć do tego kapłana z powodu

takiego postępowania z Jezusem, ale zaraz zostałam oświecona w tej sprawie i poznałam, że

bardzo jest miły Bogu ów kapłan. (Dz 312)

313.

ŚW. FAUSTYNA ZASMUCIŁA SIĘ, GDY PO RAZ PIERWSZY ZOBACZYŁA MALOWANY OBRAZ MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

+ W pewnej chwili kiedy byłam u tego malarza, który maluje ten obraz i zobaczyłam,

że nie jest tak piękny, jakim jest Jezus – zasmuciłam się tym bardzo, jednak ukryłam to w

sercu głęboko. Kiedyśmy wyszły od tego malarza, Matka Przełożona została w mieście dla

załatwienia różnych spraw, ja sama powróciłam do domu. Zaraz udałam się do kaplicy i

napłakałam się bardzo. Rzekłam do Pana: kto Cię wymaluje tak pięknym, jakim jesteś? –

Wtem usłyszałam takie słowa: nie piękności farby, ani pędzla jest wielkość tego obrazu,

ale w łasce Mojej. (Dz 313)

314.

ANIOŁ STRÓŻ POLECA ŚW. FAUSTYNIE MODLITWĘ ZA KONAJĄCYCH

+ W pewnej chwili, kiedy po południu przyszłam do ogrodu, powiedział mi Anioł

Stróż: módl się za konających i zaraz zaczęłam różaniec za konających z ogrodniczkami. Po

skończonym różańcu zaczęłyśmy różne modlitewki za konających. Po skończonych

modlitwach, wychowanki zaczęły sobie wesoło rozmawiać. Pomimo ich gwaru usłyszałam w

duszy te słowa: módl się za mnie. Kiedy nie mogłam dobrze zrozumieć tych słów, odsunęłam

się o parę kroków od wychowanek, zastanawiając się kto by to by co mi każe się modlić.

Wtem usłyszałam te słowa: jestem Siostra… Ta Siostra była w Warszawie, a je obecnie

Wilnie. Módl się za mnie, aż ci powiem, kiedy masz przestać. Jestem w konaniu. Natychmiast

zaczęłam się gorąco modlić do konającego Serca Jezusowego, która nie dając mi wytchnienia,

modliłam się tak od godziny trzeciej do godziny piątej. O godzinie piątej usłyszałam te słowa:

dziękuje. – Zrozumiałam, że już skonała. Jednak na drugi dzień w czasie Mszy św. modliłam

się gorąco za jej duszę. Po południu przyszła kartka, że Siostra … o tej, a o tej godzinie

umarła. Zrozumiałam, że była to ta godzina, w której mówiła do mnie – módl się za mnie.

(Dz 314)

315.

ŚW. FAUSTYNA ODDAJE SIĘ POD OPIEKĘ MATCE BOŻEJ BOLESNEJ

+Matko Boża, dusza Twa była zanurzona w goryczy morzu, spójrz się na dziecię

Twoje i naucz cierpieć i kochać w cierpieniu. Wzmocnij ma duszę, niech jej ból nie łamie.

Matko łaski – naucz mnie żyć z Bogiem. (Dz 315)

316.

MATKA BOŻA ZAPOWIADA ŚW. FAUSTYNIE NADCHODZĄCE CIERPIENIA

W pewnej chwili odwiedziła mnie Matka Boża. Była smutna, oczy miała spuszczone

na ziemie, dala mi poznać, jakoby nie chciała mi o tym mówić. Kiedy to zrozumiałam

zaczęłam prosić Matkę Boża, żeby mi powiedziała i żeby się spojrzała na mnie. W jednej

chwili spojrzała się na mnie Maryja z serdecznym uśmiechem i powiedziała, – będziesz miała

pewne cierpienia z powodu choroby i lekarzy, także spotka cię wiele cierpień z powodu tego

obrazu, ale nie lękaj się niczego. Na drugi dzień zachorowałam i wiele cierpiałam, tak jako mi

powiedziała matka Boża, ale dusza moja jest przygotowana na cierpienia. Cierpienie, jest

stała towarzyszka mojego życia. (Dz 316)

317.

ŚW. FAUSTYNA UFA, ŻE W BOGU JEST ŹRÓDŁO JEJ NADZIEI

O Boże mój, nadziejo moja jedyna, w Tobie położyłam ufność cała i wiem, że nie

będę zawstydzona. (Dz 317)

318.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN SWEJ DUSZY PO PRZYJĘCIU KOMUNII SW.

Czuję nieraz po Komunii św. obecność Bożą w szczególny sposób, odczuwalny.

Czuję, że jest Bóg w sercu moim. I to, że czuję Tego Boga w duszy, nie przeszkadza mi nic

do spełnienia obowiązków, nawet wtenczas kiedy załatwiam najważniejsze sprawy,

wymagające uwagi, nie tracę obecności Boga w duszy i jestem z Nim ściśle złączona. Z Nim

idę do pracy, z Nim idę na rekreację, z Nim cierpię, z Nim się cieszę, żyję w nim a On we

mnie. Nigdy nie jestem sama, bo On mi jest stałym Towarzyszem. On mi jest przytomnym w

każdym momencie. Zażyłość nasza jest ścisła przez połączenie krwi i życia. (Dz 318)

319.

ŚW. FAUSTYNA ODPRAWIŁA ADORACJĘ ZA GRZESZNIKÓW

9.VIII.1934. adoracja nocna w czwartki. Odprawiałam adoracje od godziny jedenastej

do godziny dwunastej. Tę adoracje odprawiłam za nawrócenie zatwardziałych grzeszników, a

szczególnie za tych, którzy stracili nadzieje w miłosierdzie Boże. Rozważałam, jak wiele Bóg

wycierpiał, i jak wielką nam okazał miłość, a my nie wierzymy, że Bóg nas tak miłuje. O

Jezu, kto to zrozumie? Co za boleść dla naszego Zbawcy i czym nas przekona o Swej miłości,

jeżeli śmierć sama nas przekonać nie może? Zaprosiłam niebo całe, aby razem ze mną

wynagradzało Panu za tę niewdzięczność niektórych dusz. (Dz 319)

320.

ZŁE DUCHY ATAKUJĄ ŚW. FAUSTYNĘ

Jezus dał mi poznać, jak Mu jest mila modlitwa wynagradzająca, mówi mi: modlitwa

duszy pokornej i miłującej rozbraja zagniewanie Ojca Mojego i ściąga błogosławieństw

morze. Po skończonej adoracji w połowie drogi do celi, obstąpiło mnie mnóstwo psów

czarnych, wielkich skacząc i wyjąc, chcąc mnie poszarpać w kawałki. Spostrzegłam, że nie są

to psy, ale szatani. Jeden z nich przemówił ze złością: za to, żeś nam odebrała tej nocy tyle

dusz, to my cię poszarpiemy w kawałki. Odpowiedziałam, że jeżeli taka jest wola Boga

najmiłosierniejszego, to szarpcie mnie w kawałki, bo na to słusznie zasłużyłam, bo jestem

najnędzniejsza z grzeszników, a Bóg jest zawsze święty, sprawiedliwy i nieskończenie

miłosierny. Na te słowa odpowiedzieli wszyscy razem szatani: uciekajmy, bo nie jest sama,

ale jest z nią Wszechmocny. – I znikły jako pył, jako szum z drogi, a ja spokojnie, kończąc Te

Deum, szlam do celi rozważając nieskończone i niezgłębione Miłosierdzie Boże. (Dz 320)

321.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SWOJE PRZEDŚMIERTNE CIERPIENIA

12.8.1934 rok.

Nagłe osłabnięcie – cierpienie przedśmiertne. Nie była to śmierć, czyli przejście do

życia prawdziwego, ale skosztowanie jej cierpień. Straszna jest śmierć, chociaż nam daje

życie wieczne. Nagle zrobiło mi się niedobrze, brak tchu, ciemno w oczach, czuję zamieranie

w członkach – to duszenie jest straszne. Chwilka takiego duszenia jest niezmiernie długa…

także przychodzi lek dziwny pomimo ufności. Pragnęłam przyjąć ostatnie Sakramenty św.

jednak spowiedź święta przychodzi bardzo trudno, pomimo pragnienia spowiadania się.

Człowiek nie wie co mówi, jedno zacznie drugiego nie kończy. – O, niech Bóg zachowa

każdą duszę od tego odkładania spowiedzi na ostatnia godzinę. Poznałam wielka moc słów

kapłana, jaka spływa na dusze chorego. Kiedy się zapytałam Ojca duchownego – czy jestem

gotowa stanąć przed Bogiem i czy mogę być spokojna, otrzymałam odpowiedź: możesz być

zupełnie spokojna, nie tylko teraz, ale po każdej spowiedzi tygodniowej. – Łaska Boża, jaka

towarzyszy tym słowom kapłańskim, jest wielka. Dusza odczuwa moc i odwagę do walki.

(Dz 321)

322.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE DOBRZE JEST UMIERAĆ W ZAKONIE

O Zakonie, matko moja – jak słodko jest w tobie żyć, ale jeszcze lepiej umierać. (Dz 322)

323.

SAKRAMENT CHORYCH PRZYNIÓSŁ ŚW. FAUSTYNIE POPRAWĘ ZDROWIA

Po przyjęciu ostatnich Sakramentów św. nastąpiła zupełna poprawa. Pozostałam sama,

trwało to z pół godziny i znowuż się powtórzył atak, ale nie tak silny, ponieważ zabiegi

lekarskie przeszkadzały mu. (Dz 323)

323a.

NAPAŚĆ ZŁYCH DUCHÓW NA CHORĄ ŚW. FAUSTYNĘ

Cierpienia moje łączyłam z cierpieniami Jezusa i ofiarowałam za siebie i za

nawrócenie dusz, które nie dowierzają dobroci Bożej. Nagle cela moja została napełniona

czarnymi postaciami, pełnymi złości i nienawiści ku mnie. Jedna z nich powiedziała:

przeklęta ty i Ten, który w tobie jest, bo już w piekle męczyć nas zaczynasz. Jak tylko

wymówiłam: A Słowo stało się Ciałem i mieszkało miedzy nami – natychmiast postacie te

znikły z szumem. (Dz 323)

324.

PAN JEZUS ZAPOWIADA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE JUŻ WKRÓTCE OPUŚCI ZIEMIĘ

Na drugi dzień czułam się bardzo osłabiona, ale już nie doznawałam żadnych cierpień.

Po Komunii św. ujrzałam Pana Jezusa w postaci, jakiego widziałam w jednej adoracji. Wzrok

Pański przeniknął duszę moją na wskroś, a najmniejszy pyłek nie uchodzi uwagi Jego. I

rzekłam do Jezusa: Jezu, myślałam, że mnie zabierzesz. A Jezus mi odpowiedział: jeszcze się

nie spełniła wola Moja w tobie całkowicie, jeszcze pozostaniesz na ziemi, ale nie długi

czas. Podoba mi się bardzo ufność twoja, ale miłość niech będzie gorętsza. Miłość czysta

daje duszy moc w samym konaniu. Kiedy konałem na krzyżu, nie myślałem o Sobie, ale

o biednych grzesznikach i modliłem się do Ojca za nimi. Chcę, ażeby i ostatnie chwile

twoje były zupełnie podobne do Mnie na krzyżu. Jedna jest cena, za którą się kupuje

dusze – a tą jest cierpienie złączone z cierpieniem Moim na krzyżu. Miłość czysta

rozumie te słowa, miłość cielesna, nie pojmie ich nigdy. (Dz 324)

325.

MATKA BOŻA NAKAZUJE ŚW. FAUSTYNIE MODLITWĘ ZA OJCZYZNĘ

1934 rok. W dzień Wniebowzięcia Matki Bożej nie byłam na Mszy św., pani doktór

nie pozwoliła, ale modliłam się gorąco w celi. Po chwili ujrzałam Matkę Bożą w

niewypowiedzianej piękności i rzekła do mnie: córko moja, żądam od ciebie modlitwy,

modlitwy i jeszcze raz modlitwy za świat a szczególnie za Ojczyznę swoją. Przez dziewięć

dni przyjmij Komunie św. wynagradzającą, łącz się ściśle z Ofiarą mszy św. Przez te

dziewięć dni staniesz przed Bogiem jako ofiara, wszędzie, zawsze, w każdym miejscu i czasie

– czy w dzień, czy w nocy, ilekroć się przebudzisz, módl się duchem. Duchem zawsze trwać

na modlitwie można. (Dz 325)

326.

PAN JEZUS ŻĄDA, ABY WEJRZENIE JEGO Z OBRAZU BYŁO TAKIE, JAK Z KRZYŻA

W pewnej chwili powiedział mi Jezus: spojrzenie Moje z tego obrazu jest takie,

jako spojrzenie z krzyża. (Dz 326)

327.

NA PROŚBĘ SPOWIEDNIKA, PAN JEZUS ŻĄDA, BY NA OBRAZIE BYŁ PODPIS: JEZU UFAM TOBIE

W pewnej chwili zapytał mnie spowiednik jak ma być umieszczony ten napis,

ponieważ to wszystko się nie mieści na tym obrazie. Odpowiedziałam, że się pomodlę i

odpowiem na przyszły tydzień. Kiedy odeszłam od konfesjonału i przechodziłam koło

Najświętszego Sakramentu, otrzymałam wewnętrzne zrozumienie, jak ma być ten napis.

Jezus mi przypomniał, jako mi mówił pierwszy raz, to jest, że te trzy słowa muszą być

uwidocznione. Słowa te są takie: Jezus ufam Tobie. Zrozumiałam, że Jezus chce, ażeby była

umieszczona cała formułka, ale nie kładzie wyraźnego nakazu, jako na te trzy słowa.

327a.

OBRAZ NACZYNIEM, Z KTÓRYM WIERNI MOGĄ PRZYCHODZIĆ DO ŹRÓDŁA MIŁOSIERDZIA

Podaję ludziom naczynie, z którym mają przychodzić po łaski do źródła

miłosierdzia. Tym naczyniem jest ten obraz z podpisem: Jezu, ufam Tobie. (Dz 327)

328.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA, BY ZAKRÓLOWAŁ W JEJ SERCU

O Miłości najczystsza, zakróluj w całej pełni w sercu moim i dopomóż mi spełniać

wolę Twoją św. jak najwierniej. (Dz 328)

329.

PAN JEZUS PRZYPOMINA ŚW. FAUSTYNIE O POSŁUSZEŃSTWIE WOBEC MATKI PRZEŁOŻONEJ

Pod koniec trzydniowych rekolekcji ujrzałam, że idę po nierównej drodze i co chwila

się potykam i widzę, że idzie za mną jakaś postać, która mnie wciąż podtrzymuje, a ja jestem

z tego niezadowolona i proszę, ażeby się ode mnie ta postać odsunęła, bo ja chcę iść sama.

Jednak ta postać, której nie mogłam poznać ani na chwilę mnie nie opuściła. Zniecierpliwiło

mnie to i odwróciłam się do niej i odepchnęłam ją od siebie. I w tej chwili poznaje, że tą

postacią jest Matka Przełożona, i w tej chwili widzę, ze nie jest to Matka P., ale Pan Jezus,

który głęboko się spojrzał na mnie i dał mi poznać, jak Go to boli, jeżeli w najdrobniejszej

rzeczy, nie staram się pełnić woli przełożonej, która jest wolą Moją. Przeprosiłam Pana

bardzo i te przestrogę głęboko wzięłam sobie do serca. (Dz 329)

330.

MATKA BOŻA BŁOGOSŁAWI SPOWIEDNIKOWI ŚW. FAUSTYNY

+ W pewnej chwili powiedział mi spowiednik, żebym się pomodliła na jego intencję i

zaczęłam nowennę do Matki Bożej. Nowenna ta składała się z odmówienia dziewięć razy:

Witaj Królowo. Pod koniec nowenny ujrzałam Matkę Bożą z Dzieciątkiem Jezus na ręku i

ujrzałam także swego Spowiednika, który klęczał u Jej stóp i rozmawiał z Nią. Nie

zrozumiałam co rozmawiał z Matka Bożą, ponieważ byłam zajęta rozmową z Dzieciątkiem

Jezus, które zeszło z ręki Matki Bożej i zbliżyło się do mnie. Nie mogłam się nadziwić Jego

piękności. Usłyszałam parę słów, słowa te są następujące: – Jestem nie tylko Królowa Nieba,

ale i Matka Miłosierdzia i Matką twoją. I w tej chwili wyciągnęła prawą rękę, w której

trzymała płaszcz i osłoniła nim tego kapłana. W tej chwili znikło widzenie. (Dz 330)

331.

PAN JEZUS POSŁUGUJE SIĘ SPOWIEDNIKIEM ŚW. FAUSTYNY W PRZEPROWADZANIU SWOICH PLANÓW

O, jak wielka łaska jest mieć kierownika duszy. Szybciej postępuje się w cnocie,

jaśniej poznaje wole Bożą, wierniej ja wypełnia, idzie droga pewną i bezpieczna. Kierownik

umie ominąć skały, o które rozbić by się mogła. Bóg dal mi tę łaskę dość późno, ale cieszę się

nią bardzo, widząc, jak Bóg się skłania do życzeń kierownika. Przytaczam jeden fakt z

tysiąca, jakie mnie się przydarzają. Jak zwykle wieczorem prosiłam Pana Jezusa o padanie mi

punktów do jutrzejszego rozmyślania. Otrzymałam odpowiedź: rozmyślaj o Proroku

Jonaszu i o jego posłannictwie. Podziękowałam Panu, ale w duszy zaczęłam się

zastanawiać: co za odmienne rozmyślanie od innych. Jednak cała siłą duszy starałam się

rozważać i znalazłam w tym Proroku siebie, w tym znaczeniu, ze i ja się często wymawiam

przed Bogiem, że kto inny lepiej by spełnił wolę Jego św. – nie rozumiejąc, ze Bóg może

wszystko, że tym lepiej się uwydatnia Jego wszechmoc – im narzędzie lichsze. Bóg mi to

wyjaśnił. Po południu była spowiedź Zgromadzenia. Kiedy przedstawiłam kierownikowi swej

duszy lęk, jaki mnie ogarnia z powodu posłannictwa, do którego Bóg mnie używa, jako

narzędzia nieudolnego, odpowiedział mi ojciec duchowny, że czy chcemy, czy nie, to jednak

wole Bożą spełnić musimy i dał mi przykład Proroka Jonasza. Po skończonej spowiedzi

rozmyślałam sobie, skąd wie spowiednik o tym, ze Bóg mi każe rozmyślać o tym Jonaszu,

przecież mu o tym nie mówiłam. Wtem usłyszałam te słowa: kapłan, kiedy Mnie zastępuje,

to ni on działa, ale przez niego, życzenia jego są życzeniami Moimi. Widzę, jak Jezus

broni Swych zastępców. Sam wchodzi w ich działanie. (Dz 331)

332.

PAN JEZUS ŻĄDA OD ŚW. FAUSTYNY DZIECIĘCTWA DUCHOWEGO

+ Czwartek. – Kiedy zaczęłam godzinę świętą chciałam się zatopić w konaniu Jezusa

w Ogrójcu. Wtem słyszę w duszy głos: rozmyślaj tajemnice Wcielenia. I nagle zjawiło się

przede mną Dziecię Jezus promieniujące pięknością. – Mówi mi jak bardzo się podoba Bogu

prostota duszy. Chociaż niepojęta jest wielkość Moja, lecz obcuje tylko z maluczkimi –

żądam od ciebie dzięcięctwa ducha. (Dz 332)

333-334.

SPOWIENIK TAKŻE ŻĄDA OD ŚW. FAUSTYNY DZIECIĘCTWA DUCHOWEGO

Widzę teraz jasno, jak Bóg działa przez spowiednika i jak wierny jest w obietnicach

Swoich. Przed dwoma tygodniami spowiednik każe mi się zastanawiać nad tym dziecięctwem

duchowym początku przychodziło mi to trochę trudno, jednak spowiednik nie zważając na

moja trudność, każe mi w dalszym ciągu zastanawiać się nad tym dzięcięctwem ducha. W

praktyce niech się to dzięcięctwo tak objawia: dziecko nie zajmuje się przeszłością ani

przyszłością, ale korzysta z chwili obecnej. U Siostry chcę podkreślić to dziecięctwo ducha i

kładę na to wielki nacisk. Widzę, jak się skłania do życzeń spowiednika, że w tym czasie nie

ukazuje mi się, jako nauczyciel w pełni sił i człowieczeństwa dorosłym, ale ukazuje mi się

jako małe dziecię. Ten Bóg, nieogarniony, zniża się do mnie w postaci malej Dzieciny.

Jednak wzrok mojej duszy nie zatrzymuje się na tej powierzchni. – Chociaż przyj ujesz postać

malej Dzieciny, ja w Tobie widzę Nieśmiertelnego, nieograniczonego Pana nad pany, którego

wielbią dniem i nocą duchy czyste, dla którego płoną serca Sera fonów ogniem najczystszej

miłości. O Chryste, o Jezu, pragnę przewyższać ich w miłości ku Tobie. Przepraszam Was,

Duchy czyste za śmiałość porównania z Wami. Ja –przepaść nędzy, otchłań nędzy, ale Ty, o

Boże, który jesteś niepojętą przepaścią miłosierdzia, pochłoń mnie jako pochłania żar

słoneczny jedną krople rosy. Miłosne spojrzenie Twoje wyrównywa wszelka przepaść. Czuję

się niezmiernie szczęśliwa z wielkości Boga. Widząc wielkość Boga – to mi zupełnie

wystarcza, żebym była szczęśliwa przez cała wieczność. (DZ 333-4)

335.

PAN JEZUS WYJŚNIA ŚW. FAUSTYNIE, DLACZEGO UKAZUJE SIĘ JEJ JAKO DZIECKO

W pewnej chwili, kiedy ujrzałam Jezusa w postaci małej Dzieciny, zapytałam się:

Jezu, czemu teraz obcujesz ze mną przybierając postać malej dzieciny? – Przecież ja w Tobie

i tak widzę Boga nieogarnionego, Stwórcę i Pana swego. Jezus mi odpowiedział, że dopokąd

się nie nauczę prostoty i pokory, to będzie ze mną obcował jako małe dziecię. (Dz 335)

336.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PROMIENIE WYCHODZĄCE Z NAJŚWIĘTSZEJ HOSTII

1934. Podczas Mszy św., w której był Pan Jezu wystawiony w Najświętszym

Sakramencie, przed Komunia św. ujrzałam dwa promienie wychodzące z Przenajświętszej

Hostii, takie, jakie są namalowane na tym obrazie: jeden czerwony, drugi blady. – Odbijały

się na każdej z sióstr i wychowankach, jednak nie na wszystkich jednakowo. Na niektórych

zaledwie się zarysowały. Było to w dzień zakończenia rekolekcji dzieci. (Dz 336)

337-338.

ŚW. FAUSTYNA POZNAJE, ŻE BÓG JEST ZAZDOROSNY O NASZĄ MIŁOŚĆ

22.XI.1934 r. + W pewnej chwili ojciec duchowny każe mi się zastanowić dobrze nad

sobą i zbadać się, czy nie mam jakiego przywiązania do jakiejś rzeczy, czy stworzenia, czy do

samej siebie i czy nie ma we mnie gadulstwa niepotrzebnego, bo to wszystko przeszkadza

Panu Jezusowi swobodnie gospodarzyć w duszy twojej. Bóg jest zazdrosny o serce nasze i

chce, abyśmy Jego tylko kochali.

Kiedy się zaczęłam głęboko zastanawiać nad sobą, nie zauważyłam, żebym była

przywiązana do czegokolwiek, jednak ja we wszystkich rzeczach swoich, tak i tu lękam się

siebie i nie dowierzam sobie. Zmęczona tym drobiazgowym badaniem, poszłam przed

Najświętszy Sakrament i prosiłam Jezusa z całą mocą duszy swojej: Jezu, Oblubieńcze mój,

Skarbie serca mojego. Ty wiesz, ze Ciebie tylko mam i nie znam innej miłości prócz Ciebie,

ale Jezu, jeżelibym miała się przywiązać do czegokolwiek co nie jest Tobą, to proszę i błagam

Ci e Jezu, przez moc Miłosierdzia Twego, spuść śmierć dla mnie natychmiast, bo wolę tysiąc

razy umrzeć, niżeli raz w rzeczy najmniejszej sprzeniewierzyć się Tobie. (Dz 337-338)

339.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE W JEJ SERCU ZNAJDUJE SWOJE ODPOCZNIENIE

W tej chwili stanął Jezus nagle, nie wiem skąd przede mną, jaśniejący pięknością

niestworzoną, w szacie białej, z rękami wzniesionymi i rzekł do mnie te słowa: córko Moja,

serce twoje jest odpocznieniem Moim, jest upodobaniem Moim. W nim znajduje

wszystko, czego mi odmawia tak wielka liczba dusz. Powiedz o tym zastępcy Mojemu. I

w tej chwili nic nie widziałam – tylko całe morze pociech wstąpiło w dusze moją. (Dz 339)

340.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE NIC NIE MOŻE ZAGRODZIĆ JEJ DROGI DO UMIŁOWANIA PANA JEZUSA

Rozumiem teraz, że nic mi tamy nie może położyć w miłości ku Tobie, Jezu – ani

cierpienie, ani przeciwności, ani ogień, ani miecz, ani śmierć sama. Czuję się silniejsza ponad

to wszystko. Nic nie pójdzie w porównanie z miłością. Widzę, że rzeczy najdrobniejsze,

spełnione przez duszę szczerze kochającą Boga, maja niesłychaną wartość w oczach Jego

Świętych. (Dz 340)

341.

PAN JEZUS WYJAŚNIA ŚW. FAUSTYNIE, DLACZEGO DOMAGA SIĘ, BY OGŁOSZONO W KOŚCIELE ŚWIĘTO MIŁOSIERDZIA

1934. 11.5. w pewnym dniu rano, kiedy otwierałam furtę, żeby wypuścić ludzi

naszych, którzy rozwożą pieczywo, wstąpiłam na chwilę do kapliczki, żeby złożyć Jezusowi

minutową wizytację i odnowić intencje dnia. Oto Jezus, dziś wszystkie cierpienia,

umartwienia, modlitwy – ofiaruje w intencji Ojca św., ażeby zatwierdził to święto

Miłosierdzia. Ale Jezu, jedno jeszcze słowo mam Ci powiedzieć, że dziwi mnie bardzo, że

każesz mi mówić o tym świecie Miłosierdzia, a przecież takie święto – mówią mi – że jest

już, więc po cóż mam o tym mówić?

I odpowiedział mi Jezus: – że kto o nim wie z ludzi? – Nikt. A nawet ci, co głosić

maja i pouczać ludzi o tym Miłosierdziu, często sami nie wiedza – dlatego pragnę, ażeby

obraz ten był w pierwszą niedziele po Wielkanocy uroczyście poświęcony i żeby odbierał

cześć publiczną, aby każda dusza o tym wiedzieć mogła.

Odpraw nowennę w intencji Ojca św., która ma się składać z 33 aktów, czyli

powtórzenie tyle razy tej modlitewki, której cię nauczyłem do Miłosierdzia. (Dz 341)

342-343.

CIERPIENIE JEST SKARBEM NAJWIĘKSZYM

Cierpienie jest skarbem największym na ziemi – oczyszcza duszę. W cierpieniu

poznajemy, kto jest dla nas prawdziwym przyjacielem. Prawdziwą miłość mierzy się

termometrem cierpień. Jezu, dziękuje ci za codzienne drobne krzyżyki, za przeciwności w

moich zamiarach, za trud życia wspólnego, za złe tłumaczenie intencji, za poniżanie przez

innych, za cierpkie się obchodzenie z nami, za posadzenia niewinne, za słabe zdrowie i

wyczerpanie sił, za zaparcie się własnej woli, za wyniszczenie swego ja, za nieznanie w

niczym, za pokrzyżowanie wszystkich planów. (Dz 342-3)

Dziękuję Ci, Jezu, za cierpienia wewnętrzne, za oschłości ducha, za trwogi, leki i

niepewności, za ciemności i gesty mrok wewnętrzny, za pokusy i różne doświadczenia, za

udręki, które wypowiedzieć trudno, a zwłaszcza za tę, w który nas nikt nie zrozumie, za

godzinę śmierci, za ciężkość walki w niej, za całą jej gorycz.

Dziękuje ci, Jezu, – Któryś wpierw wypił ten kielich goryczy, nim mnie złagodzony

podałeś. Oto przyłożyłam usta do tego kielicha woli Twojej świętej, niech mi się stanie

według upodobań Twoich, niechaj się stanie ze mną to, co zakreśliła mądrość Twoja przed

wiekami. Pragnę wysączyć kielich przeznaczeń aż do ostatniej kropelki, nie chcę badać ich

przeznaczenia, w goryczy radość moja, w beznadziejności ufność moja. W Tobie Panie,

wszystko dobre jest, co daje ojcowskie Twe Serce; nie przenoszę pociech nad gorycze, ani

goryczy nad pociechy, ale za wszystko dzięki ci Jezu. Rozkoszą moja jest wpatrywać się w

Ciebie, Boże niepojęty. W tych tajemniczych istnieniach przebywa duch mój, tam czuję, ze

jestem u siebie. Znane mi dobrze mieszkanie oblubieńca mego. Czuje, ze nie mam ani jednej

kropli krwi we mnie, któryby nie płonęła miłością ku Tobie. –

O Piękności niestworzona, kto Ciebie raz pozna, ten nic innego kochać nie może.

Czuje otchłań swej duszy bezdenną i nic jej nie wyrówna – jeno Bóg sam. Czuje, ze tonę w

Nim jako jedno ziarenko piasku w bezdennym oceanie. (Dz 342-343)

344.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PROMIENIE MIŁOSIERDZIA PRZECHODZĄCE DO LUDZI PRZEZ RĘCE KAPŁANÓW

1934 r. XII.20. w pewnej chwili wieczorem, kiedy weszłam do celi, ujrzałam Pana

Jezusa wystawionego w monstrancji, jakoby pod gołym niebem. U stóp Pana Jezusa

widziałam swego spowiednika, a za nim wielka liczba duchownych najwyższych, których

stroje nigdy nie widziałam, tylko w widzeniu. A za nimi różne stany duchowne; dalej

widziałam z Hostii wschodzące te dwa promienie, jakie są w tym obrazie, które się ściśle

złączyły ze sobą, ale nie pomieszały i przeszły do rąk mego spowiednika, a później do rąk

tych duchownych i z ich rąk przeszły do ludzi i wróciły do Hostii… i w tej chwili ujrzałam się

w celi jako weszłam. (Dz 244)

345.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI DZIECIĘ JEZUS Z FIOŁKOWĄ ZAPASKĄ

22.XII.1934. kiedy mi wypadło w tygodniu pójść do spowiedzi, trafiłam, jak mój

spowiednik odprawiał Mszę św. W trzeciej części Mszy św. ujrzałam Dziecię Jezus, trochę

mniejsze jak zwykle i z tą różnicą, że miało zapaseczkę fiołkową, a zwykle ma białą… (Dz 345)

346.

PAN JEZUS WYZNAJE ŚW. FAUSTYNIE, ŻE W JEJ SERCU ZNAJDUJE SWOJE ODPOCZNIENIE, POZWALA JEJ W TEN WIECZÓR WIGILIJNY ODCZUWAĆ SWOJĄ W NIEJ OBECNOŚĆ

24.XII.1934.Dzień wigilijny. Rano podczas Mszy św. czułam bliskość Boga, duch mój

bezwiednie zatonął w Bogu. Wtem usłyszałam te słowa: tyś mieszkaniem miłym dla mnie,

w tobie odpoczywa Duch Mój. – Po tych słowach czułam spojrzenie Pana w głąb serca

mego, a widząc swą nędzę upokarzałam się w duchu i podziwiałam wielkie miłosierdzie

Boże, że się do takiej nędzy zbliża ten Pan najwyższy.

W czasie Komunii św. radość zalała duszę moja, czułam, ze jestem złączona ściśle z

Bóstwem; wszechmoc Jego pochłonęła cała istotę moją, przez cały dzień czułam w

szczególny sposób bliskość Boga, a chociaż obowiązki mi nie pozwoliły pójść ani na chwile

przez cały dzień do kaplicy, to jednak nie było chwili, w której bym nie była złączona z

Bogiem, czułam go w sobie w sposób więcej odczuwalny, aniżeli kiedy indziej.

Pozdrawiałam nieustannie Matkę Bożą, wczuwając się w Jej ducha, prosiłam Ją, aby nie

nauczyła prawdziwej miłości Boga. Wtem usłyszałam te słowa: – Podzielę się z tobą

tajemnica szczęścia swego w nocy, w czasie Mszy św. –

Kolacja była przed szósta godziną; pomimo radości i zewnętrznego hałasu, jaki jest

przy dzieleniu się opłatkiem, przy wzajemnym składaniu sobie życzeń, ani na chwile nie

utraciłam obecności Bożej. Po kolacji pośpieszyłyśmy się z roratą i o godzinie dziewiątej

mogłam przyjść do kaplicy na adorację. Otrzymałam pozwolenie nie pójść spać, ale czekać na

Pasterkę. Ucieszyłam się niezmiernie; od godziny dziewiątej do godziny dwunastej miałam

czas wolny. Od godziny dziewiątej do godz. dziesiątej odprawiałam adoracje w intencji

rodziców i całej rodziny; od godziny dziesiątej do jedenastej odprawiłam adorację w intencji

swego kierownika duszy, najprzód dziękuję Bogu. Ze mi raczył dać te wielka pomoc na ziemi

widzialną, jako mi przyobiecał, a z drugiej strony, prosiłam Boga o światło, żeby mógł

poznać moją duszę i prowadził mnie według upodobań Bożych; od godziny jedenastej do

dwunastej modliłam się za Kościół św. i duchowieństwo, za grzeszników, za misje, za domy

nasze; odpusty ofiarowałam za dusze w czyśćcu. (Dz 346)

347.

ŚW. FAUSTYNA W CZASIE PASTERKI WIDZI DZIECIĘ JEZUS Z BIAŁĄ ZAPASKĄ

Godzina dwunasta, 25.XII.1934.

Pasterka. Kiedy wyszła Msza św. zaraz mnie zaczęło ogarniać wewnętrzne skupienie,

radość zalała mi duszę. W czasie ofiarowania ujrzałam Jezusa na ołtarzu, piękności

nieporównanej. Dziecię to przez cały czas patrzyło się wszystkich, wyciągając swoje rączęta.

Kiedy nastąpiło podniesienie – Dziecię nie patrzyło się na kaplicę, ale w niebo, po

podniesieniu znowuż się patrzyło na nas, ale króciutko, bo jak zwykle zostało przez kapłana

połamane i zjedzone. Ale zapaseczkę miało już białą. Na drugi dzień widziałam tak samo i na

trzeci dzień tak samo. Radość jaka miałam w duszy, trudno wypowiedzieć. Powtórzyło się to

widzenie w trzech Mszach św. tak samo jako w pierwszych. (Dz 347)

348-349-350.

PAN JEZUS NA PROŚBĘ ŚW. FAUSTYNY UWALNIA PEWNĄ OSOBĘ OD POKUS NIECZYSTYCH

Czwartek pierwszy po Bożym Narodzeniu, zupełnie zapomniałam, że to dziś

czwartek, wiec nie odprawiłam adoracji. Poszłam razem z Siostrami do sypialni o dziewiątej

godzinie. Dziwnie nie mogłam zasnąć. Zdawało mi się, ze cos jeszcze nie spełniłam.

Przechodzę w myśli swoje obowiązki, nie mogę sobie nic takiego przypomnieć, trwało to do

godziny dziesiątej. O godzinie dziesiątej ujrzałam Oblicze Pana Jezusa umęczonego. Wtem

mi Jezus powiedział te słowa – Czekałem na ciebie, aby się podzielić cierpieniem, bo któż

lepiej zrozumie cierpienie Moje, jak nie oblubienica Moja? – Przeprosiłam Jezusa za

swoja oziębłość, zawstydzona, nie śmiejąc spojrzeć na Pana Jezusa, ale sercem skruszonym,

prosiłam, aby mi Jezus raczył dać jeden cierń z korony Swojej. Jezus odpowiedział mi, ze da

tę łaskę, ale jutro i natychmiast widzenie znikło. Rano, podczas rozmyślania uczulam bolesny

cierń w głowie z lewej strony: cierpienie trwało przez cały dzień, rozmyślałam nieustannie,

jak Jezus mógł wytrzymać ból tylu kolców, które są w koronie cierniowej. Łączyłam swoje

cierpienia z cierpieniem Jezusa i ofiarowałam za grzeszników. O godzinie czwartej, kiedy

przyszłam na adorację, ujrzałam jedna z naszych wychowanek, która strasznie obrażała Boga

grzechami nieczystymi w myślach. Widziałam także pewną osobę przez która grzeszyła. Lęk

przeszedł przez moja duszę i prosiłam Boga przez boleść Jezusa, aby raczył ja wyrwać z tej

nędzy strasznej. Jezus mi odpowiedział, że udzieli jej łaski nie dla niej, ale dla prośby mojej,

teraz zrozumiałam, jak bardzo powinniśmy się modlić za grzeszników, a szczególnie za nasze

wychowanki. (Dz 348-349-350)

351.

CIERPIENIA I TERAŹNIEJSZOŚĆ SĄ ŁASKĄ PANA JEZUSA

O Boże mój, jak słodko jest cierpieć dla ciebie, cierpieć w najtajniejszych tajniach

serca, w największym ukryciu, płonąć jako ofiara przez nikogo nie spostrzeżona, czysta jak

kryształ – bez żadnych pociech, ani współczucia. Pali się duch mój w miłości czynnej, nie

tracę na czasu na żadne marzenia, biorę każdą chwile pojedynczo. Bo ta jest w mocy mojej,

przeszłość nie do mnie należy, przyszłość nie moja, czas obecny wykorzystać staram się całą

duszą. (Dz 351)

352-353.

PAN JEZUS ŻĄDA OD SIÓSTR ŻYCIA Z WIARY I WIERNOŚCI W DROBNYCH RZECZACH

4/I.135. Kapituła pierwsza Matki Borgii.

Na tej kapitule Matka podkreśliła życie z wiary i wierność w drobnych rzeczach. W

połowie kapituły usłyszałam te słowa: – Pragnę, ażeby było w was więcej wiary w

obecnych chwilach. Jak wielką mi radość sprawia wierność Mojej oblubienicy w

rzeczach najmniejszych. – Wtem spojrzałam na kryz i ujrzałam, jak Jezus miał głowę

zwrócona na refektarz i poruszały się usta Jego.

Kiedy o tym powiedziałam Matce Przełożonej, odpowiedziała mi: widzi Siostra, jak

Jezus żąda, ażeby życie nasze było z wiary. – Kiedy odeszła Matka do kaplicy, a ja

pozostałam, żeby posprzątać pokój, wtem usłyszałam te słowa: Powiedz o tym wszystkim

Siostrom, że żądam, ażeby żyły duchem wiary w stosunku do Przełożonych w chwili

obecnej. Prosiłam spowiednika, żeby mnie zwolnił z tego obowiązku. (Dz 352-353)

354.

PAN JEZUS PRZYPOMINA ŚW. FAUSTYNIE O WARTOŚCI POSŁUSZEŃSTWA W ŻYCIU ZAKONNYM

Kiedy rozmawiałam z pewna osobą, która miała malować ten obraz, ale dla pewnych

przyczyn nie malowała go, usłyszałam podczas rozmowy z nią taki glos w duszy: – Pragnę,

żeby była posłuszniejsza. – Zrozumiałam, że wysiłki chociażby były największe, jeżeli nie

maja pieczęci posłuszeństwa, nie są mile Bogu, mowie o duszy zakonnej. O Boże, jak łatwo

poznać Twa wolę w zakonie. My, dusze zakonne od rana do nocy mamy jasno wytkniętą

wole Bożą, a w chwilach niepewnych mamy Przełożonych, przez których mówi Bóg. (Dz 354)

355.

INTENCJE ŚW. FAUSTYNY PODJĘTE W CZASIE ADORACJI SYLWESTROWEJ

1934 – 1935 Wigilia Nowego Roku. Otrzymałam pozwolenie żeby nie pójść spać, ale

modlić się w kaplicy. Jedna z Sióstr prosiła mnie, żebym za nią ofiarowała jedna godzinę

adoracji, odpowiedziałam, że dobrze i całą godzinę modliłam się za nią. W czasie modlitwy

Bóg mi dał poznać, jak bardzo miła Mu jest ta duszyczka.

Druga godzinę adoracji ofiarowałam za nawrócenie grzeszników, a szczególnie

wynagradzałam Bogu za zniewagi w chwili obecnej; jak bardzo jest Bóg obrażany.

Trzecia godzinę ofiarowałam w intencji swego ojca duchownego, modliłam się gorąco

o światło dla niego w szczególnej sprawie.

W końcu uderza godzina dwunasta, godzina ostatnia roku – zakończyłam ją w Imię

Trójcy Świętej i także zaczęłam pierwsza godzinę Nowego Roku w Imię Trójcy Świętej.

Prosiłam każdą z Osób o błogosławieństwo i z wielka ufnością spojrzałam w Rok Nowy,

który będzie na pewno nie skąpy w cierpienie. (Dz 355)

356.

ŚW. FAUSTYNA WYŚPIEWUJE UWIELBIENIE HOSTII ŚWIĘTEJ

Hostio św., w której zawarty jest testament miłosierdzia Bożego dla nas, a szczególnie dla

biednych grzeszników.

Hostio św., w której zawarte jest Ciało i Krew Pana Jezusa, jako dowód nieskończonego

miłosierdzia ku nam, a szczególnie ku biednym grzesznikom.

Hostio św., w której jest życie wiekuiste i nieskończonego miłosierdzia, nam obficie

udzielane, a szczególnie biednym grzesznikom.

Hostio św., w której zawarte jest miłosierdzie Ojca, Syna i ducha Świętego ku nam, a

szczególnie ku biednym grzesznikom.

Hostio św., w której zawarta jest nieskończona cena miłosierdzia, która wypłaci wszystkie

długi nasze, a szczególnie biednych grzeszników.

Hostio św., w której zawarte jest źródło wody żywej, tryskającej z nieskończonego

miłosierdzia dla nas, a szczególnie dla biednych grzeszników.

Hostio św., w której zawarty jest ogień najczystszej miłości, który płonie z łona Ojca

Przedwiecznego, jako z przepaści nieskończonego miłosierdzia dla nas, a szczególnie dla

biednych grzeszników.

Hostio św., w której zawarte jest lekarstwo na wszystkie niemoce nasze, płynące z

nieskończonego miłosierdzia, jako z krynicy, dla nas, a szczególnie dla biednych

grzeszników.

Hostio św., w której zawarta jest łączność pomiędzy Bogiem a nami, przez nieskończone

miłosierdzie dla nas, a szczególnie dla biednych grzeszników.

Hostio św., w której zawarte są wszystkie uczucia najsłodszego Serca Jezusowego ku nam, a

szczególnie ku biednym grzesznikom.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród ciemności i burz wewnętrznych i zewnętrznych.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna w życiu i śmierci godzinie.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród niepowodzeń i zwątpienia toni.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród fałszu i zdrad.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród ciemności i bezbożności, która zalewa ziemię.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród tęsknoty i bólu, w którym nas nikt nie zrozumie.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród znoju i szarzyzny życia codziennego.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród zniszczenia naszych nadziei i usiłowań.

Hostio św., nadziejo nasza jedyna wśród pocisków nieprzyjacielskich i wysiłków piekła.

Hostio św., ufam Tobie, gdy ciężkości przechodzić będą siły moje, gdy ujrzę wysiłki swoje

bezskuteczne.

Hostio św., ufam Tobie, gdy burze miotają mym sercem, a duch strwożony chylić się będzie

ku zwątpieniu.

Hostio św., ufam Tobie, gdy serce moje drżeć będzie – i śmiertelny pot zrosi nam czoło.

Hostio św., ufam Tobie, gdy wszystko sprzysięże się przeciw mnie i rozpacz czarna wciskać

się będzie do duszy.

Hostio św., ufam Tobie, gdy wzrok mój gasnąć będzie na wszystko, co doczesne, a duch mój

po raz pierwszy ujrzy światy nieznane.

Hostio św., ufam Tobie, gdy prace moje będą przechodzić siły moje, a niepowodzenie będzie

stałym udziałem moim.

Hostio św., ufam Tobie, gdy spełnienie cnoty trudnym mi się wyda i natura buntować się

będzie.

Hostio św., ufam Tobie, gdy ciosy nieprzyjacielskie wymierzone przeciw mnie będą.

Hostio św., ufam Tobie, gdy trudy i wysiłki potępione przez ludzi będą.

Hostio św., ufam Tobie, gdy zabrzmią sady Twoje nade mną, wtenczas ufam morzu

miłosierdzia Twego. (Dz 356)

357.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA UFNOŚĆ W OPATRZNOŚĆ BOŻĄ

Trójco Przenajświętsza, ufam w nieskończone miłosierdzie Twoje. Bóg jest Ojcem

moim, a wiec ja, dziecię Jego mam wszelkie prawo do Jego Boskiego Serca, a im ciemność

większa, tym ufność nasza powinna być zupełniejsza. (Dz 357)

358.

PAN JEZUS DOCHOWUJE WIERNOŚCI

Nie rozumiem, jak można nie ufać Temu, Który wszystko może; z Nim wszystko, a

bez Niego – nic. On Pan, nie pozwoli i nie dopuści zawstydzenia dla tych, którzy cała ufność

swoją w Nim położyli. (Dz 358)

359-260.

PAN JEZUS UTWIERDZA ŚW. FAUSTYNĘ W PRAWDZIWOŚCI ORĘDZIA, KTÓRE JEJ PRZEKAZUJE

10/I.1935. + Czwartek, w czasie benedykcji, zaczęły mnie męczyć takie myśli: czy to

wszystko, co mówię o tym wielkim miłosierdziu Boga nie jest czasami kłamstwem, albo

złudzeniem… i chwile chciałam się nad tym zastanowić; wtem usłyszałam silny i wyraźny

głos wewnętrzny: – wszystko co mówisz o dobroci Mojej prawdą jest i nie ma

dostatecznych wyrażeń na wysławienie Mojej dobroci. – Słowa te były tak pełne mocy i

tak jasne, że oddałabym życie za nie, że od Boga są. Poznaje je po głębokim pokoju, jaki mi

wówczas towarzyszy i pozostaje nadal. Ten pokój daje mi moc i siłę tak wielką, że niczym są

wszystkie trudności i przeciwności i cierpienia i śmierć sama. Światło to odsłoniło mi rąbek

ten, ze usiłowania wszystkie moje, które podejmuję, aby dusze poznały miłosierdzie Pańskie

miłe są bardzo Bogu, a stąd w mej duszy jest tak wielka radość, ze nie wiem, czy w niebie

może być większa. O, gdyby dusze chciały choć trochę słuchać głosu sumienia i głosu – czyli

natchnienia Ducha Świętego, mówię – choć trochę – bo skoro raz się oddamy wpływowi

Ducha Bożego, to On sam dopełni tego, czego nam nie dostawać będzie. (Dz 359-260)

361.

PATRONEM ŚW. FAUSTYNY NA ROK 1935 ZOSTAŁ PAN JEZUS EUCHARYSTYCZNY

+ Nowy Rok 1935.

Jezus lubi wchodzić w najdrobniejsze szczegóły życia naszego i spełnia nieraz tajne

pragnienia moje, które nieraz ukrywam przed Nim samym, chociaż wiem, że przed Nim nic

skrytego być nie może. (Dz 360)

U nas jest zwyczaj w Nowy Rok wyciągać sobie Patronów szczególnych na cały rok,

w czasie medytacji obudziło mi się jedno z takich tajnych pragnień, żeby Jezus

Eucharystyczny był mi szczególnym Patronem i na ten rok – jaka dawniej. Jednak tając się

przed swym Umiłowanym z tym pragnieniem, mówiłam z Nim o wszystkim z wyjątkiem o

tym, że Go chcę mieć za Patrona. Kiedy przyszłyśmy do refektarza na śniadanie, po

przeżegnaniu zaczęło się cięgnienie Patronów. Kiedy się zbliżyłam do obrazeczków, na

których są napisane Patrony, wzięłam bez namysłu, jednak nie czytają zaraz, chciałam się

przez parę minut umartwić. Wtem słyszę głos w duszy: – Jestem twoim Patronem. W tej

chwili spojrzałam na napis i przeczytałam: „Patron na rok 1935 – Najświętsza Eucharystia”.

Serce mi zadr galo z radości i wysunęłam się potajemnie z grona Sióstr i poszłam przed

Najświętszy Sakrament chociaż na krótką chwilę i tam dałam uczuciom serca mego folgę.

Jezus mi jednak słodka zrobił uwagę, aby być w tej chwili wspólnie z Siostrami; poszłam

natychmiast, stosują się do reguły. (Dz 361)

361a.

ŚW. FAUSTYNA UWIELBIA MIŁOŚĆ TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ

Trójco Święta Jedyny Boże,

Niepojęty w wielkości miłosierdzia ku stworzeniom, a szczególnie ku biednym

grzesznikom. Okazałeś Swoją przepaść miłosierdzia niepojętą i i nigdy niezgłębioną przez

żaden rozum, ani ludzki, ani anielski. Nicość i nędza nasza toną w wielkości Twojej; o

Dobroci nieskończona, kto Cię godnie uwielbi – czy znajdzie się dusza, która Ciebie rozumie

w miłości? – o Jezu, są dusze takie, ale ich niewiele. (Dz 361)

362.

PAN JEZUS DOMAGA SIĘ, ABY ŚW. FAUSTYNA BYŁA POSŁUSZNA SPOWIENIKOWI

+ W pewnym dniu w czasie rannego rozmyślania usłyszałam taki głos: – Ja Sam

jestem kierownikiem twoim, byłem, jestem i będę, a iżeś prosiła mnie o pomoc widzialną

i dałem ci i wybrałem wpierw Sam, aniżeli mnie o to prosiła, bo tego wymaga sprawa

Moja. Wiedz o tym, że błędy jakie popełniasz przeciw niemu, ranią Serce Moje;

szczególnie strzeż się samowoli, niech na najdrobniejsze rzeczy będzie pieczęć

błogosławieństwa.

Przeprosiłem Pana Jezusa za te błędy a sercem upokorzonym i wyniszczonym, także

przeprosiłam ojca duchownego i postanowiłam raczej nie czynić nic, aniżeli robić wiele, a

źle. (Dz 362)

363.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJE PANU JEZUSOWI ZA ŁASKĘ ODKRYCIA SWEJ NĘDZY

O dobry Jezu, dziękuję Ci za tę wielka łaskę, to jest, że dajesz mi poznać czym jestem

sama z siebie – nędzą i grzechem, niczym więcej; jedno tylko mogę sama z siebie, to jest

obrażać Ciebie, o Boże mój, bo nędza nic więcej uczynić sama a z siebie nie może, prócz

obrażania Ciebie, o Dobroci nieskończona. (Dz 363)

364-365.

ŚW. FAUSTYNYA BEZ UZGODNIENIA Z KIEROWNIKIEM DUCHOWYM PODJEMUJE DODATKOWE UMARTWIENIA, PAN JEZUS ZA POSLUSZEŃSTWO UDZIELIŁ ŁASKI

+ W pewnej chwili proszono mnie o modlitwę za pewna duszę. Postanowiłam zaraz

odprawić nowennę do Miłosierdzia Pańskiego i do tej nowenny dołączyłam jedno

umartwienie, to jest przez czas Msz św. nosić na obu nogach łańcuszek. Trzy dni już się

ćwiczyłam w tym umartwieniu: kiedy poszłam do spowiedzi i powiedziałam ojcu

duchownemu, że na domyślne pozwolenie podjęłam takie umartwienie, myślałam, że ojciec

duchowny nic nie będzie miał przeciw temu, a jednak usłyszałam rzecz przeciwną, to jest,

żebym bez pozwolenia nic sama nie czyniła. O mój Jezu, i znowu samowola, ale nie

zniechęcam się swymi upadkami, wiem o tym dobrze, ze jestem nędzą. Ze względu na

zdrowie nie otrzymałam pozwolenia i zdziwił się ojciec duchowny, jak mogłam bez jego

pozwolenia ćwiczyć się w większych umartwieniach. Przeprosiłam za swoja samowole, a

raczej za kierowanie się pozwoleniami domyślnymi i prosiłam o zamianę na inne. Ojciec

duchowny zamienił mi na umartwienie wewnętrzne, to jest takie, że przez czas Mszy św.,

mam rozważać – dlaczego Jezus przyjął chrzest. To rozmyślanie nie było dla umartwieniem,

bo przecież myśleć o Bogu to jest rozkosz, a nie umartwienie, ale było w tym umartwienie

woli, ze czynie nie to, co mnie się podoba, ale to, co mi wskazano i na tym polega

umartwienie wewnętrzne. Kiedy odeszłam od konfesjonału i zaczęłam odprawiać pokutę,

usłyszałam te słowa: – udzieliłem łaski tej duszy, o którą Mnie prosiłaś dla niej, ale nie dla

umartwienia twego, jakieś sama sobie wybrała, ale tylko dla aktu posłuszeństwa

zupełnego wobec zastępcy Mojego dałem łaskę tej duszy, z a którą się wstawiałaś do

Mnie i dla której żebrałaś miłosierdzia. Wiedz o tym, że kiedy wyniszczasz w sobie tę

własną wolę, wtenczas Moja króluje w tobie. – (Dz 364-5)

366.

ŚW. FAUSTYNA POSTANAWIA PAMIĘTAĆ O TYM WYDARZENIU PRZYSZŁOŚCI

O Jezu mój, miej cierpliwość ze mną, już będę uważniejsza na przyszłość, nie na sobie

to opieram, ale na łasce i dobroci Twojej, która jest tak wielka dla mnie nędznej. (Dz 366)

367.

NIEWIERNOŚĆ DUSZ WYBRANYCH BARDZO RANI SERCE PANA JEZUSA

+ W pewnej chwili dał mi Jezus poznać, że kiedy Go proszę w intencji jaka mi nieraz

polecają, jest zawsze gotów udzielić Swych łask, tylko dusze nie zawsze chcą je przyjąć. –

Serce Moje jest przepełnione miłosierdziem wielkim dla dusz, a szczególnie dla biednych

grzeszników. Oby mogły zrozumieć, że Ja jestem dla nich Ojcem najlepszym, ze dla nich

wypłynęła z Serca Mojego Krew i Woda, jako z krynicy przepełnionej miłosierdziem,

dla nich mieszkam w tabernakulum, jako Król miłosierdzia, pragnę obdarzać dusze

łaskami, ale nie chcą ich przyjąć. Przynajmniej ty przychodź do Mnie jak najczęściej i

bierz te łaski, których oni przyjąć nie chcą, a tym pocieszysz serce Moje. O, jak wielka

jest obojętność dusz za tyle dobroci, z a tyle dowodów miłości. Serce Moje napawa się

sama niewdzięcznością, zapomnieniem od dusz żyjących w świecie; na wszystko maja

czas, tylko nie maja czasu na to, aby przyjść do Mnie po łaski.

A więc zwracam się do was, wy – dusze wybrane, czy i wy nie zrozumiecie miłości

Serca Mojego? – I tu zawiodło się serce Moje, nie znajduję całkowitego oddania się

Mojej miłości. Tyle zastrzeżeń, tyle niedowierzeń, tyle ostrożności. Na pociechę twoją

powiem ci, że są dusze w świecie żyjące, które Mnie szczerze kochają, w ich sercach

przebywam z rozkoszą, ale jest ich niewiele; są i w klasztorach dusze takie, które

radością napełniają Serce Moje, w nich są wyciśnięte rysy Moje i dlatego Ojciec

Niebieski spogląda na nich ze szczególniejszym upodobaniem, oni będą dziwowiskiem

Aniołów i ludzi, liczba ich jest bardzo mała, one są na obronę przed sprawiedliwością

Ojca Niebieskiego, i na wypraszanie miłosierdzia dla świata. Miłość tych dusz i ofiara

podtrzymują istnienie świata. Najboleśniej rani Moje serce niewierność duszy

szczególnie przeze Mnie wybranej, te niewierności są ostrzami, które przebijają serce

Moje. – (Dz 367)

368.

ŚW. FAUSTYNA W DUCHU WIDZI OJCA ŚWIĘTEGO

29.1.1935. W ten wtorek rano w czasie medytacji ujrzałam wewnętrznie Ojca św.

odprawiającego Mszę św. Po Pater noster rozmawiał z Panem Jezusem o sprawie tej, którą

Jezus nakazał mi Jemu powiedzieć. Chociaż ja o tym nie mówiłam Ojcu św. osobiście, ale

sprawy te były załatwione przez kogoś innego, jednak w tym momencie przez wewnętrzne

poznanie wiem, że Ojciec św. zastanawia się nad tą sprawą, która w krótkim czasie stanie się

według życzeń Jezusa. (Dz 368)

369.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, JAK WIELKA JEST WARTOŚĆ GODZINNEJ MEDYTACJI O JEGO BOLESNEJ MĘCE

Kiedy przed rekolekcjami ośmiodniowymi udałam się do swego kierownika duszy i

prosiłam go o pewne umartwienie na czas rekolekcji, jednak nie otrzymałam pozwolenia na

wszystko, o co prosiłam, ale tylko na niektóre. Otrzymałam pozwolenie na jedna godzinę

rozmyślania Męki Jezusa i na pewne upokorzenie. Jednak byłam trochę niezadowolona, że

nie otrzymałam pozwolenia na wszystko o co prosiłam. Kiedy wróciłam do domu, weszłam

na chwilę do kaplicy, wtem usłyszałam głos w duszy: Jednak godzina rozważania Mojej

bolesnej Męki, większą zasługę ma, aniżeli cały rok biczowania się aż di krwi;

rozważanie Moich bolesnych Ran jest dla ciebie z wielkim pożytkiem, a Mnie sprawia

wielka radość. Dziwi Mnie to, że jeszcze niezupełnie żeś się wyrzekła woli własnej, ale

cieszę się niezmiernie, że dokona się ta zmiana w rekolekcjach. (Dz 369)

370.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PROMIENIE WYCHODZĄCE Z MONSTRANCJI

W tym samym dniu kiedy byłam w kościele, czekając na spowiedź, ujrzałam te same

promienie wychodzące z monstrancji i rozchodziły się po całym kościele. Trwało to przez

czas całego nabożeństwa. Po błogosławieństwie na obie strony i z powrotem do monstrancji.

Widok ich jasny i przeźroczysty jak kryształ. Prosiłam Jezusa, aby raczył zapalić ogień

Swojej miłości we wszystkich dyszach oziębłych. Pod tymi promieniami rozgrzeje się serce,

chociażby było zimne jak bryła lodu, chociażby było twarde jak skała, skruszy się na proch.

(Dz 370)

371.

NA POCZĄTKU REKOLEKCJI ŚW. FAUSTYNA PROSI O OGIEŃ CZYSTEJ MIŁOŚCI

+ J.M.J. Wilno 4/II.1935

Rekolekcje ośmiodniowe

Jezu, Królu Miłosierdzia, i znowu jest chwila w której pozostaje sam na sam z Tobą,

przeto Cię błagam przez wszystką miłość Twoja, którą pała Boskie serce Twoje, zniszcz we

mnie zupełnie miłość własną, a natomiast zapal moje serce ogniem Twojej najczystszej

miłości. (Dz 371)

372.

PAN JEZUS PRZYGOTOWUJE ŚW. FAUSTYNĘ TO ODDANIA JEJ WOLI – WOLI PAŃSKIEJ

Wieczorem, po skończonej nauce, usłyszałam te słowa: – Ja jestem z tobą. W tych

rekolekcjach utwierdzę cię w spokoju i męstwie, by nie ustały siły twoje do spełnienia

zamiarów Moich. Dlatego w tych rekolekcjach absolutnie przekreślisz wolę własną, a

natomiast spełni się w tobie wszystka wola Moja. Wiedz o tym, że to wiele kosztować cię

będzie, dlatego napisz na czystej kartce te słowa: Od dziś we mnie nie istnieje wola

własna, i przekreśl ją; a na drugiej stronie napisz te słowa: Od dziś pełnię wolę Bożą

wszędzie, zawsze, we wszystkim, nie przerażaj się niczym, miłość ci da moc i ułatwi

wykonanie. (372)

273.

ŚW. FAUSTYNA MIŁUJE WSZYSTKICH LUDZI, PONIEWAŻ SĄ OBRAZEM BOGA

W medytacji fundamentalnej o celu, czyli o wyborze miłości, dusza musi kochać, ma

potrzebę kochania; dusza musi przelewać swą miłość, ale nie w błoto, a nie próżnię ale w

Boga. Jak się cieszę, kiedy się zastanawiam nad tym, bo czuję wyraźnie, że On Sam jest w

sercu moim. Sam Jeden Jezus, a stworzenia kocham o tyle, o ile mi pomagają do zjednoczenia

się z Bogiem, wszystkich ludzi kocham dlatego, bo widzę w nich obraz Boży. (Dz 273)

374.

ŚW. FAUSTYNA PRZEKREŚLA SWOJĄ WOLĘ

+ J.M.J.
Wilno 4.II.1935.

Dzienniczek św. Faustyny Kowalskiej

W chwili kiedy uklękłam, aby przekreślić wole własną, jako mi Pan kazał, usłyszałam głos w duszy taki: od dziś nie lękaj się sądów Bożych, albowiem sądzona nie będziesz.

J.M.J.
Wilno 4/II 1935.

Od dziś, pełnię Wolę Bożą, wszędzie, zawsze, we wszystkim. (Dz 374)

375.

ŚW. FAUSTYNA PODAJE SWOJE POSTANOWIENIA

+J.M.J. Wilno 8/II 1935.

Wewnętrzna praca szczegółowa, czyli rachunek sumienia. O zaparciu siebie, woli

własnej.

I. Zaparcie rozumu, to jest przez poddanie go pod rozum tych, którzy mi na

ziemi miejsce Boga zastępują.

II. Zaparcie woli, to jest pełnić wole Bożą, która mi się objawia w woli tych,

którzy mi miejsce Boga zastępują i która zawarta jest w regułach naszego

zakonu.

III. Zaparcie sadu, to jest wszelki rozkaz dany mi przez tych, którzy mi miejsce

Boga zastępują, przyjmować natychmiast, bez zastanawiania się,

rozbierania, rozumowania.

IV. Zaparcie języka. Nie dam mu najmniejszej wolności, w jednym wypadku

dam mu zupełną – to jest w głoszeniu chwały Bożej. Ile razy przyjmuję

Komunie św. tyle razy proszę, aby Jezus raczył umocnić i oczyścić język

mój, abym nim nie raniła bliźnich. To też regułę, która mi mówi o

milczeniu, mam w największym szacunku. (Dz 375)

376.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA O POMOC W WYPEŁNIANIU POSTANOWIEŃ

Jezu mój, ufam, ze łaska Twoja dopomoże mi do wykonania tych postanowień.

Chociaż powyższe punkty zawarte są w ślubie posłuszeństwa, to jednak pragnę w

szczególniejszy sposób się w tym ćwiczyć, ponieważ jest to treść życia zakonnego.

Miłosierny Jezu, proszę Cię gorąco, daj światło rozumowi mojemu, abym mogła lepiej

poznać Ciebie, Który jesteś Bogiem Nieskończonym, i abym mogła lepiej poznać siebie,

która jestem nicością sama. (Dz 376)

377.

ŚW. FAUSTYNA WYLICZA KORZYŚCI PŁYNĄCE ZE SPOWIEDZI

O spowiedzi św. Ze spowiedzi świętej powinniśmy odnosić dwie korzyści:

1. do spowiedzi przychodzimy po uleczenie;

2. po wychowanie – dusza nasza potrzebuje ciągłego wychowania, jak małe dziecko.

O Jezu mój, rozumiem głęboko te słowa i wiem, z doświadczenia, Że dusza o

własnych siłach daleko nie zajdzie, wiele się natrudzi, nic dla chwały Bożej nie zrobi, błądzi

ustawicznie, ponieważ umyśl nasz jest ciemny i nie umie rozeznać własnej sprawy. Na dwie

rzeczy będę zwracać uwagę szczególną: pierwsze – wybierać będę do spowiedzi to, co mnie

najwięcej upokarza, chociażby to był drobiazg, ale mnie to kosztuje i dlatego mowie; drugie –

ćwiczyć się będę w skrusze, nie tylko przy spowiedzi, ale przy każdym rachunku sumienia

wzbudzić w sobie żal doskonały, a szczególnie, kiedy się położę na spoczynek. Jeszcze jedno

słowo: dusza, która szczerze pragnie postępować w doskonałości, powinna się ściśle trzymać

rad udzielanych przez kierownika duszy. Tyle świętości – ile zależności. (Dz 377)

378.

ŚW. FAUSTYNA WIE, ŻE DZIEŁO JEJ POWIERZONE STANIE SIĘ W PRZYSZŁOŚCI NOWYM BLASKIEM KOŚCIOŁA

W pewnej chwili, kiedy rozmawiałam z kierownikiem mojej duszy, ujrzałam

wewnętrznie, szybciej niż lotem błyskawicy, duszę jego w wielkim cierpieniu, w takiej męce,

że niewiele dusz Bóg dotyka tym ogniem. Cierpienie to wypływa z tego dzieła. Będzie

chwila, w której dzieło to, które tak Bóg zaleca – jakoby w zupełnym zniszczeniu i wtem

nastąpi działanie Boże z wielką siłą, która dać świadectwo prawdziwości. Ono będzie nowym

blaskiem dla Kościoła, chociaż od dawna w nim spoczywającym. Że Bóg jest nieskończenie

miłosierny, nikt temu zaprzeczyć nie może, pragnie On, żeby wiedzieli wszyscy o tym, nim

przyjdzie powtórnie jako Sędzia; chce, aby wpierw dusze poznały Go, jako Króla

Miłosierdzia. Kiedy ten triumf nadejdzie, to my już będziemy w nowym życiu, w którym nie

ma cierpień, ale wpierw dusza Twoja będzie nasycona goryczą na widok zniszczenia twoich

usiłowań. Jednak zniszczenie to jest tylko pozorne, ponieważ bóg, co raz postanowił, nie

zmienia, ale chociaż zniszczenie będzie pozorne, jednak cierpienie będzie rzeczywiste. Kiedy

to nastąpi – nie wiem; jak długo trwać będzie – nie wiem. – Ale przyobiecał Bóg wielka łaskę

szczególnie Tobie i wszystkim, którzy głosić będą o wielkim miłosierdziu Moim. Ja Sam

bronić ich będę w godzinę śmierci, jak Swej chwały i chociażby grzechy dusz czarne

były jak noc, kiedy grzesznik zwraca się do Miłosierdzia Mojego, oddaje Mi największą

chwałę i jest zaszczytem Męki Mojej. Kiedy dusza wysławia Moją dobroć, wtenczas

szatan drży przed nią i ucieka na samo dno piekła. (Dz 378)

379.

PAN JEZUS OBIECUJE DUSZOM MIŁOSIERNYM ŁASKĘ W GODZINIE ŚMIERCI

W jednej adoracji przyrzekł mi Jezus, że: – duszom, które uciekać się będą do

Mojego Miłosierdzia i duszom, które wysławiać i głosić będą innym o Moim wielkim

Miłosierdziu, w godzinę śmierci postąpię z nimi według nieskończonego Miłosierdzia

Mojego.

Boleje Serce Moje – mówi Jezus – nad tym, że nawet dusze wybrane nie

rozumieją, jak wielkim jest Moje Miłosierdzie, obcowanie ich jest w pewien sposób

niedowierzaniem. O, jak to bardzo rani Serce Moje. Wspomnijcie na Mękę Moją i jeżeli

nie wierzycie słowom Moim, wierzcie przynajmniej Ranom Moim. (Dz 379)

380.

ŚW. FAUSTYNA WSZYSTKO CZYNI WESPÓŁ Z PANEM JEZUSEM

Żadnego ruchu, żadnego gestu nie czynię według własnego upodobania, bo jestem

związana łaską: stale uważam na to, co jest milsze Jezusowi. (Dz 380)

381.

PAN JEZUS USTAMI KAPŁANA WYJAŚNIA ŚW. FAUSTYNIE SENS POSŁUSZEŃSTWA

Kiedy w jednej medytacji o posłuszeństwie usłyszałam te słowa: – W tej medytacji

mówi kapłan wyjątkowo dla ciebie, wiedz o tym, że Ja zapożyczam ust jego. – Starałam

się wsłuchiwać z największą uwaga i wszystko stosowałam do serca swego, jak w każdej

medytacji,. Kiedy kapłan mówił te słowa, ze dusza posłuszna napełnia się mocą Bożą – tak,

kiedy jesteś posłuszna, odbieram ci słabość twoja, a natomiast daje ci moc Moją. Dziwi

Mnie to bardzo, ze dusze nie chcą uczynić tej zamiany ze Mną. Rzekłam do Pana: – Jezu,

Ty oświeć duszę moją, bo inaczej to i ja niewiele z tych słów zrozumiem. (Dz 381)

382.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE ŻYJE DLA ZBAWIENIA DUSZ

Wiem, ze nie żyje dla siebie, ale dla wielkiej liczby dusz. Wiem, że łaski udzielone dla

mnie, nie SA tylko dla mnie – ale dla dusz. O Jezu, otchłań Twojego miłosierdzia przelała się

w dusze moją, która jest otchłanią nędzy samej. Dziękuje Ci, Jezu, za łaski i cząstki krzyża,

które mi dajesz na każdy moment życia. (Dz 382)

383.

PAN JEZUS KARCI SROGIM SPOJRZENIEM TRZY SIOSTRY

W początkach rekolekcji ujrzałam Pana Jezusa przybitego do krzyża na suficie w

kaplicy, Który z wielka miłością patrzył na Siostry, ale nie na wszystkie. Trzy Siostry są, na

które Jezus patrzył okiem surowym. Nie wiem, nie wiem, dla jakich przyczyn, wiem tylko to,

co to za straszna rzecz spotkać się z takim spojrzeniem, które jest spojrzeniem surowego

Sędziego. Nie tyczyło się to spojrzenie mnie, a jednak struchlałam z przerażenia, pisząc to,

drżę cała. Nie ośmieliłam się przemówić do Jezusa ani jednego słowa, siły mnie opadły

fizyczne i myślałam, że nie przetrwam czasu nauki. Na drugi dzień znowuż ujrzałam tak

samo, jako pierwszy raz i ośmieliłam się powiedzieć te słowa: Jezusa, jak wielkie jest

miłosierdzie Twoje. Na trzeci dzień powtórzyło się znowuż to samo spojrzenie na wszystkie

Siostry z wielka łaskawością, z wyjątkiem tych trzech. Tu zdobyłam się na odwagę, która

wypłynęła z pobudki miłości bliźniego i rzekłam do Pana: Ty, Który jesteś miłosierdziem

samym, jakoś mi Sam powiedział, przeto Cię błagam, przez moc miłosierdzia Twojego,

zwróć Swe łaskawe spojrzenie i na te trzy Siostry, a jeżeli się to nie zgadza z mądrością

Twoją, to proszę Cię o zamianę, niech Twoje łagodne spojrzenie w duszę moja będzie dla

nich, a surowe spojrzenie Twoje w ich dusze, niech będzie dla mnie. Wtem rzekł do mnie

Jezus te słowa: córko Moja, dla twej szczerej i wspaniałomyślnej miłości udzielam im

łask wiele, chociaż Mnie o to nie proszą, ale dla obietnicy danej tobie. – I w tej chwili

miłosiernym spojrzeniem objął i te trzy Siostry. Radością wielka zabiło mi serce na widok

dobroci Bożej. (Dz 283)

284.

ŚW. FAUSTYNA BOLEJE NAD NIEWDZIĘCZNOŚCIĄ DUSZ

Kiedy stałam na adoracji od godziny 0-10, także jeszcze zostały cztery Siostry. Kiedy

się zbliżałam do ołtarza i zaczęłam rozważać Mękę Pana Jezusa, w tej chwili ból straszny

zalał mi duszę, z powodu niewdzięczności tak wielkie liczby dusz, które w świecie żyją, ale

szczególnie bolała mnie niewdzięczność dusz szczególnie przez Boga wybrany. – Nie ma

wyobrażenia, ani porównania. Na widok tej niewdzięczności najczarniejszej, czułam jakoby

mi się rozdarło serce moje, opadły mi zupełnie siły fizyczne i upadlam na twarz, nie tając

głośnego płaczu. Ile razy wspomniałam na wielkie miłosierdzie Boże i na niewdzięczność

dusz, tyle razy ból przebijał serce moje i zrozumiałam, jak to rani Najsłodsze Serce Jezusa. Z

gorącym sercem odnowiłam akt mój ofiarowania się za grzeszników. (Dz 384)

385.

ŚW. FAUSTYNA W KAŻDEJ MSZY Z WDZIĘCZNOŚCIĄ PRZYJMUJE KOMUNIĘ

Z radością i ochotą przyłożyłam usta do goryczy kielicha, który biorę ze Msz św.

codziennie. Cząstkę, którą mi przeznaczył Jezus na każdy czas i tej nie oddam nikomu.

Pocieszać będę nieustannie Najsłodsze Serce Eucharystyczne, grać będę pieśni wdzięczne na

strunach serca swego, cierpienie jest najwdzięczniejszym tonem. Pilnie wyczuwać będę, czym

dziś Serce Twoje rozradować mogę. (Dz 385)

385a.

W CHWILACH TRUDNYCH ŚW. FAUSTYNA UNOSI WYSOKO SWE SERCE

Dni w życiu nie są jednostajne; kiedy czarne chmury zasłonią mi słonce, starać się

będę jak orzeł przedzierać przez fale i dać poznać innym, że nie gaśnie słonce. (Dz 385)

386.

ŚW. FAUSTYNA OSIĄGNĘŁA HEROICZNY STOPIEŃ NADZIEI

Czuję, że mi Bóg pozwoli uchylić zasłony, aby nie wątpiła ziemia o Jego dobroci. Bóg

nie podlega zaćmieniu, ani zmianie, jest na wieki Jeden i Ten Sam, którego woli nic się

sprzeciwić nie może. Czuję w sobie siłę większą niż ludzką, czuje odwagę i siłę przez łaskę,

która we mnie mieszka. Rozumiem dusze, które cierpią przeciw nadziei, ponieważ

doświadczyłam na sobie tego ognia. Jednak Bóg, nie da ponad siły. Często żyłam nadzieja

przeciw nadziei i posunęłam swoja nadzieję, do zupełnego zaufania Bogu. Niech się stanie ze

mną to, co postanowił od wieków. (Dz 386)

Ogólna zasada.

387.

ZAKONNICA NIE POWINNA SZUKAĆ ULGI W CIERPIENIU

Bardzo brzydko by było, gdyby Siostra zakonna szukała ulgi w cierpieniu.(Dz 387)

388.

ŁASKA ODMIENIA DUSZE

Co z największego zbrodniarza zrobiła łaska i rozmyślanie. Ten, który umiera ma

wiele miłości. – Pamiętaj na mnie, gdy będziesz w raju. Skrucha serdeczna natychmiast dusze

przemienia. cie duchowe należy prowadzić na serio i szczerze.

389-390.

PAN JEZUS OCZEKUJE WZAJEMNOŚCI

Miłość musi być wzajemna. Jeżeli Pan Jezus za mnie wykosztował całą gorycz, to ja,

oblubienica Jego, na dowód swojej miłości ku Niemu, przyjmę wszystkie gorycze. Kto umie

przebaczać, ten gotuje sobie wiele łask od Boga. Ile razy spojrzę na krzyż, tyle razy szczerze

przebaczę. (Dz 389-390)

391.

ŁĄCZNOŚĆ DUCHOWA POMIĘDZY LUDŹMI JEST ŁASKĄ

Łączność z duszami otrzymałyśmy na Chrzcie św. Śmierć zacieśnia miłość.

Powinnam być zawsze pomocą dla innych. Jeżeli będę dobrą zakonnicą, to będę pożyteczną

nie tylko Zakonowi, ale i całej Ojczyźnie. (Dz 391)

392.

PRAWDZIWA MIŁOŚĆ JEST DAREM

Pan Bóg daje łaski dwoma sposobami: przez natchnienia i oświecenia. Jeżeli prosimy

o łaskę, Bóg ja da, ale chciejmy ja przyjąć, ale, aby ja przyjąć trzeba zaparcia. Miłość nie

polega na słowach, ani na uczuciach, ale na czynie. Jest to akt woli, jest to dar, czyli

darowanie; rozum, wole, serce – te trzy władze musimy ćwiczyć w czasie modlitwy.

Zmartwychwstanę w Jezusie, ale muszę wpierw w Nim żyć. Jeżeli nie rozłączę się z krzyżem,

wtenczas okażę się we mnie Ewangelia. Wszystkie moje niedostatki uzupełnia Jezus we mnie.

Jego łaska, która działa nieustannie. Trójca Święta udziela mi swego życia w obfitości, przez

dar Ducha Świętego. Trzy Boskie Osoby we mnie mieszkają. Bóg jeżeli kocha, to całym

Sobą, całą mocą swej Istoty. Jeżeli mnie tak Bóg ukochał, cóż ja na to – ja oblubienica Jego?

(Dz 392)

393.

PAN JEZUS DOMAGA SIĘ OD ŚW. FAUSTYNY APOSTOLSTWA

W czasie jednej nauki rzekł do mnie Jezus: w gronku wybranym jesteś słodką

jagodą; pragnę, aby sok, który krąży w tobie, udzielił się innym duszom. (Dz 393)

394.

ŚLUBY ZŁOŻONE PRZEZ SIOSTRY PRZEWAŻYŁY CIĘŻAR MIECZA SPRAWIEDLIWOŚCI BOŻEJ

W czasie renowacji ujrzałam Pana Jezusa po stronie Epistoły, w szacie białe,

przepasanego pasem, a w ręku trzymał straszny miecz. Trwało to do chwili, kiedy Siostry

zaczęły odmawiać śluby. Wtem ujrzałam jasność niepojętą, przed ona jasnością ujrzałam

szalęz białego obłoku w kształcie wagi. Wtem zbliżył się Jezus i położył miecz na jednej

szali, a ta całym ciężarem opadła na ziemie, o mało nie dotknęła jej zupełnie. Wtem Siostry

skończyły odnowienie ślubów. Wtem ujrzałam Aniołów, którzy wzięli od każdej Siostry coś

w złote naczynie, jakoby było to naczynie w kształcie kadzielnicy. Kiedy zebrali to od

wszystkich Sióstr i postawili naczynie na drugiej szali, która natychmiast przeważyła

pierwszą, na której położony był miecz. W tej chwili wyszedł płomień z onej kadzielnicy, aż

do jasności. Wtem usłyszałam głos z onej jasności: Schowajcie miecz na miejsce swoje,

ofiara większą jest. W tej chwili Jezus udzielił nam błogosławieństwa i znikło wszystkom

com widziała. Siostry już zaczęły przyjmować Komunię św. kiedy przyjęłam Komunie św.

zalała dusze moją radość tak wielka, której i opisać nie umiem. (Dz 394)

395.

WYJAZD ŚW. FAUSTYNY DO UMIERAJĄCEJ MATKI.

Kiedy się dowiedziałam, że matka jest ciężko chora i już bliska śmierci i prosi, żebym

przyjechała, bo pragnie się jeszcze raz przed śmiercią ze mną zobaczyć. W tej chwili obudziły

mi się wszystkie uczucia serca. Jako szczerze kochające dziecko swoja matkę, pragnęłam

gorąco spełnić jej życzenie, ale pozostawiłam Bogu swobodę i zdałam się w zupełności na

wolę Jego, nie zważając na ból serca, szłam za wola Bożą. W dzień imienin 15 lutego rano,

Matka Przełożona dała mi drugi list od rodziny i udzieliła mi pozwolenia na wyjazd do domu

rodzinnego, aby spełnić życzenie i prośbę umierającej matki. Zaraz zaczęłam się

przygotowywać do podróży i wieczorem już wyjechałam z Wilna. Noc całą ofiarowałam za

ciężko chorą matkę, by jej Bóg udzielił łaski, by cierpienia, w których pozostaje, nie strąciły

nic ze swej zasługi. (Dz 395)

396.

ŚW. FAUSTYNA MODLIŁA SIĘ ZA PEWNĄ NAUCZYCIELKĘ

Towarzystwo w podróży miałam bardzo miłe, bo w tym przedziale jechało parę pań

sodalisek; wyczułam, że jedna z nich ma wielkie cierpienie i toczy się w jej duszy walka

zacięta. Zaczęłam się w duchu modlić za tę duszę. O godzinie jedenastej panie te poszły do

innego przedziału na pogawędkę, a tymczasem pozostałyśmy w wagonie tylko we dwie.

Czułam, że moja modlitwa sprawia w tej duszy jeszcze większa walkę. Nie pocieszałam jej,

ale się jeszcze goręcej modliłam. Nareszcie zwraca się do mnie ta dusza i prosi mnie, żebym

jej odpowiedziała, czy ona jest zobowiązana spełnić pewną obietnicę uczynioną Bogu. W tej

chwili poznałam wewnętrznie, jaka to jest owa obietnica i odpowiedziałam je, że absolutnie

jest pani obowiązana spełnić to przyrzeczenie, bo inaczej będzie pani nieszczęśliwa przez cale

swoje życie. Myśl ta nie da pani spokoju. Zdziwiona tą odpowiedzią odsłoniła przede mną

całą swoja duszę.

Była to pewna nauczycielka, która, kiedy miała przystąpić do składania egzaminów,

złożyła Bogu obietnicę, że jeżeli dobrze zda, to się poświeci Bogu na służbę, czyli wstąpi do

klasztoru. Jednak, kiedy złożyła egzaminy bardzo dobrze – teraz poszłam w wir świata i nie

chcę wstąpić do zakonu, a sumienie nie daje mi spokoju i pomimo rozrywek czuje się zawsze

niezadowolona.

Po dłuższej rozmowie osoba ta została całkiem zmieniona i powiedziała, że zaraz

będzie się starać o przyjęcie do zakonu. Prosiła mnie o modlitwę, czułam, że je Bóg łaski nie

poskąpi. (Dz 396)

397.

ŚW. FAUSTYNA PO PRZYBYCIU DO DOMU, MODLI SIĘ Z CAŁĄ RODZINĄ

Rano przyjechałam do Warszawy, a wieczorem o godz. 8-ej już byłam w domu. Co za

radość była dla rodziców i całej rodziny, trudno o tym pisać. Matce się trochę polepszyło

zdrowie, jednak lekarz nie robił nadziei zupełnego wyzdrowienia. Po przywitaniu zaraz

upadliśmy wszyscy na kolana, by złożyć Bogu dziękczynienie za łaskę, ze mogliśmy się

jeszcze raz w życiu wszyscy zobaczyć. ((Dz 397)

398.

ŚW. FAUSTYNA PODZIWIA MODLITWĘ OJCA I POBOŻNOŚĆ RODZICÓW

Kiedy widziałam, jak ojciec się modli, zawstydziłam się tak bardzo, ze ja po tylu

latach w zakonie nie umiałabym się tak szczerze i gorąco modlić, to też nieustannie składałam

Bogu dzięki za takich rodziców. (Dz 398)

399.

ŚW. FAUSTYNA DZIELI SIĘ ODCZUCIAMI PO PRZYBYCIU DO DOMU PO 10 LATACH

O, jak się wszystko zmieniło przez te 10 lat, jak nie do poznania: ogród był taki mały,

a teraz nie do poznania, bracia i siostry byli jeszcze mali, a teraz nie mogę ich poznać,

wszyscy dorośli i zdziwiłam się, że nie zastałam ich takich, jak żeśmy się rozstali. Staś

codziennie towarzyszył mi do kościoła. Czułam, że ta duszyczka jest bardzo mila Bogu. (Dz

399)

400.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJE PANU JEZUSOWI ZA ŁASKI, KTÓRE JEJ UDZIELIŁ W KOŚCIELE PARAFIALNYM, GDY BYŁA DZIECKIEM

W ostatnim dniu, kiedy już nikogo nie było w kościele, poszłam z nim przed

Najświętszy Sakrament i wspólnie zmówiliśmy Te Deum. Po chwili milczenia ofiarowałam tę

duszyczkę Najsłodszemu Sercu Jezusa. Jak bardzo się mogłam modlić w tym kościółku.

Przypomniałam sobie wszystkie łaski, które w tym miejscu otrzymałam, a których wówczas

nie rozumiałam i tak często nadużywałam i dziwiłam się sama sobie, jak mogłam być tak

zaślepiona. Kiedy tak rozważałam i ubolewałam nad swoja ślepota, nagle ujrzałam Pana

Jezusa jaśniejącego pięknością niewymowną i rzekł do mnie łaskawie: – Wybranko moja,

udzielę ci jeszcze większych łask, abyś była świadkiem przez całą wieczność

nieskończonego miłosierdzia Mojego. (Dz 400)

401.

CODZIENNIE DO DOMU KOWALSKICH PRZYCHODZILI GOŚCIE, BY ZOBACZYĆ SIĘ I POZROZMAWIAĆ ZE ŚW. FAUSTYNĄ; ŚW. FAUSTYNA BŁOGOSŁAWI DZIECI

Dni te przechodziły mi w domu wśród wielkiego towarzystwa, bo każdy chciał się ze

mną zobaczyć i parę słów porozmawiać. Często naliczyłam do 25 osób. Zaciekawieni byli

moim opowiadaniem i o żywotach świętych. Wyobrażałam sobie, ze dom nasz, jest domem

prawdziwie Bożym, bo co wieczora się tylko mówi o Bogu. Kiedy zmęczona opowiadaniem i

stęskniona za samotnością i ciszą wysunęłam się wieczorem do ogrodu, żebym mogła sam na

sam porozmawiać z Bogiem, jednak i to mi się nie udało, zaraz przyszli bracia i siostry i

zabrali mnie do mieszkania i znowuż trzeba mówi, a tu tyle oczu utkwionych we mnie, ale

zdobyłam się na jeden sposób wytchnienia, prosiłam braci, żeby mi zaśpiewali, ponieważ

mieli śliczne glosy, a przy tym jeszcze jeden grał na skrzypcach, a drugi na mandolinie, wiec

w tym czasie mogłam się oddać modlitwie wewnętrznej, nie unikając ich towarzystwa. Wiele

mnie jeszcze kosztowało to, że musiałam całować dzieci, znajome przychodziły z dziećmi i

prosiły, żebym je brała chociaż na jedna chwilę na rękę i pocałowała. Mieli to za wielką łaskę,

a dla mnie była sposobność do ćwiczenia się w cnocie, bo niejedno było dosyć brudne, ale

żeby się przełamać i nie okazać wstrętu, to takie brudne dziecko pocałowałam dwa razy.

Jedna znajoma przyniosła swoje dziecko chore na oczy, które miało zaszłe ropą i mówi:

Siostro, weź je na chwilę na ręce. Natura czuła wstręt, ale nie zważając na nic, wzięłam na

ręce i dwa razy ucałowałam w samo zaropienie ok. dziecięcia i prosiłam Boga o polepszenie.

Miałam wiele sposobności do ćwiczenia się w cnocie. Słuchałam wszystkich

wypowiadających swoje żale i zauważyłam, że nie ma serca radosnego, bo nie ma serca

szczerze kochającego Boga i wcale się nie dziwiłam im. Zmartwiło mnie niezmiernie, ze nie

mogłam się widzieć z dwoma siostrami. Wyczuwałam wewnętrznie, w jak wielkim

niebezpieczeństwie są ich dusze. Ból ścisnął me serce na sama myśl o nich. Kiedy raz czułam

się bardzo blisko Boga, prosiłam gorąco Pana o laskę dla nich i odpowiedział mi Pan:

udzielam im nie tylko łask potrzebnych, ale i łask szczególnych. Zrozumiałam, ze Pan

powoła ich do bliższej łączności ze Sobą. Cieszę się niezmiernie, ze tak wielka miłość panuje

w rodzinie naszej. (Dz 401)

402.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE POŻEGNANIE Z RODZICAMI

Kiedy się żegnałam z rodzicami i poprosiłam ich o błogosławieństwo, uczulam moc

laski Bożej, która spłynęła na moja duszę. Ojciec, matka i matka chrzestna wśród łez

błogosławili mi i życzyli jak największej wierności lasce Bożej i prosili, żebym nigdy nie

zapomniała, jak wiele mi Bóg łask udzielił, powołując mnie do życia zakonnego. Prosili o

modlitwę. Pomimo, że wszyscy płakali, ja ani jednej łezki nie uroniłam, starałam się być

mężną i pocieszałam ich wszystkich, jak mogłam, przypominając im niebo, ze tam już nie

będzie rozłąki. Stasio odprowadził mnie do auta, mówiłam mu, jak bardzo Bóg kocha dusze

czyste, upewniłam go, że Bóg jest z niego zadowolony. Kiedy mu mówiłam o dobroci Bożej,

i jak o nas myśli, rozpłakał się jak małe dziecko i nie dziwiłam się jemu, bo jest to duszyczka

czysta, więc łatwo poznaje Boga.

403.

ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJE PANU BOGU ZA ŁASKI UDZIELONE JEJ RODZINIE

Kiedy usiadłam do auta, dałam folgę sercu i rozpłakałam się również jak dziecko z

radości, że Bóg udziela tyle łask rodzinie naszej i pogrążyłam się w modlitwie dziękczynnej.

(Dz 403)

404.

PAN JEZUS POCHWALIŁ ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE SWOIM SŁOWEM ZACHĘCIŁA RODZINĘ DO MIŁOŚCI BOŻEJ

Wieczorem byłam już w Warszawie. Najpierw przywitałam Pana domu, a potem

witałam się z całym Zgromadzeniem. Kiedy przed pójściem na spoczynek wstąpiłam do Pana

na dobranoc i przepraszałam Pana, że tak mało z Nim rozmawiałam podczas pobytu w domu,

wtem usłyszałam głos w duszy: – jestem bardzo zadowolony z tego, że nie mówiłaś z e

Mną, ale dałaś poznać duszom dobroć Moją i pobudzałaś ich do miłości Mojej. ((Dz 404)

405.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE ROZMOWĘ Z MATKĄ GENERALNĄ

Matka Przełożona powiedziała mi, że jutro pojedziemy do Józefinka obie i Siostra

będzie miała możność porozmawiać z Matką Generalną. Ucieszyłam się tym niezmiernie.

Matka Generalna zawsze ta sama, pełna dobroci, spokoju i Ducha Bożego; długo

rozmawiałam z nią. (Dz 405)

406.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI MAŁEGO PANA JEZUSA

Byłyśmy na nabożeństwie popołudniowym. Była śpiewana litania do Najsłodszego

Serca Jezusa. Pan Jezus był wystawiony w monstrancji, po chwili ujrzałam małego Pana

Jezusa, który wyszedł z Hostii i Sam spoczął na rękach moich. Trwało to krótka chwilę;

radość niezmierna zalewała dusze moją. Tak samo wyglądało Dziecię Jezus, jak w tej chwili,

kiedy weszłyśmy do kapliczki z Matka Przełożoną, a dawniejszą Mistrzynią moją – Matka

Józefą. (Dz 406)

407.

ŚW. FAUSTYNA POWRACA DO WILNA

Na drugi dzień byłam już w kochanym Wilnie. O, jak się czułam szczęśliwa, że już

wróciłam do naszego klasztoru. Zdawało mi się, jakobym drugi raz wstąpiła, nie mogłam się

nacieszyć ciszą i milczeniem, co tak łatwo dusza się pogrąża w Bogu, wszyscy jej do tego

dopomagają, a nikt nie przeszkadza. (Dz 407)

408.

WIELKI POST. ŚW. FAUSTYNA WIDZI BICZOWANIE I UKORONOWANIE CIERNIEM PANA JEZUSA

Kiedy się pogrążam w Męce Pańskiej, często widzę Pana Jezusa w adoracji, w takiej

postaci: po biczowaniu kaci zabrali Pana i zdjęli z Niego szatę własną, która już się przywarła

do Ran; przy zdejmowaniu odnowiły się Rany Jego. W ten zarzucono na Pana czerwony

płaszcz, brudny i poszarpany na odświeżone Rany. Płaszcz ten zaledwie w niektórych

miejscach dosięgał kolan i kazano Panu usiąść na kawałku belki, wtenczas spleciono koronę z

cierni i ubrano Głowę świętą i podano trzcinę w rękę Jego i naśmiewali się z Niego oddając

Mu pokłony jako królowi, pluwali na Oblicze Jego, a inni brali trzcinę i bili Głowę Jego, a

inni kułakami zadawali Mu boleść, a inni zasłonili Twarz Jego i bili Go pięściami; cicho

znosił to Jezus. Kto pojmie Jego – boleść Jego? Jezus miał wzrok spuszczony na ziemie,

wyczułam, co wówczas się działo w Najsłodszym Sercu Jezusa. Niech każda dusza rozważa,

co Jezus cierpiał w tym momencie. Na wyścigi znieważali Pana. Zastanawiałam się: skąd taka

złość w człowieku, a jednak grzech to sprawia – spotkała się Miłość i grzech. (Dz 408)

409.

ŚW. FAUSTYNA DOŚWIADCZA ŻYWEJ OBECNOŚCI PANA JEZUSA W ŚWIĄTYNIACH KATOLICKICH

Kiedy byłam w pewnej świątyni z jedna Siostra na Mszy św. odczuwałam wielkość i

majestat Boży, czułam, że świątynia ta jest przesiąknięta Bogiem. Majestat Pana ogarniał

mnie, chociaż przerażał, to jednak napełniał mnie spokojem i radością; poznałam, że Jego

woli nic się sprzeciwić nie może. O, gdyby dusze wszystkie [wiedziały] Kto mieszka w

świątyniach naszych, to nie byłoby tyle zniewag i nieuszanowania w tych miejscach świętych.

(Dz 409)

410.

ŚW. FAUSTYNA PROSI O ŁASKĘ POZNAWANIA PRAWDY

O wiekuista i niepojęta Miłości, proszę cię o jedna laskę, oświeć rozum mój światłem

z wysoka, daj mi poznać i cenić wszystkie rzeczy według ich wartości. Największą radość

mam w duszy, kiedy poznaje prawdę. (Dz 410)

411.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE ODCZUWANIE OBECNOŚCI PANA JEZUSA W CZASIE MSZY ŚW.

21/III.35. Często w czasie Msz św. wiedze Pana w duszy, czuję Jego obecność, która

mnie na wskroś przenika. Odczuwam Jego Boskie spojrzenie, rozmawiam z Nim wiele bez

słowa mówienia, wiem, czego pragnie Jego Boskie Serce i zawsze pełnię to, co Jemu się

lepiej podoba. Kocham do szaleństwa i czuje, ze jestem kochana przez Boga. W tych

chwilach kiedy się spotykam w głębi wnętrzności z Bogiem, czuje się tak szczęśliwa, że nie

umiem tego wypowiedzieć, są to chwile krótkie, bo dusza nie zniosłaby ich dłużej, musiałoby

nastąpić rozłączenie od ciała. Chociaż chwile te są bardzo krótkie, jednak ich moc, która się

udziela duszy pozostaje na bardzo długo. Bez najmniejszego wysiłku czuje głębokie

skupienie, które mnie wówczas ogarnęło – nie zmniejsza się, chociaż rozmawiam z ludźmi,

ani nie przeszkadza mi do spełniania obowiązków. Czuję stałą obecność Jego bez żadnego

wysilenia duszy, czuję, ze jestem złączona z Bogiem tak ściśle, jak się łączy kropla wody z

bezdennym oceanem.

W ten czwartek uczulam łaskę te pod koniec pacierzy, która trwała wyjątkowo długo,

bo przez całą Mszę św., ale myślałam, że skonam z radości. W tych chwilach poznaje lepiej

Boga i Jego przymioty i także poznaje siebie i nędzę swoją i zadziwia mnie wielkie uniżenie

Boga do tak nędznej duszy, jak moja. Po Mszy św. czułam się cala pogrążona w Bogu i

przytomne mi każde spojrzenie Jego w głąb serca mojego. (Dz 411)

412.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE ATAKI SZATANA, KTÓRY ZRZUCAŁ DONICZKI

Kolo południa weszłam na chwile do kaplicy i znowuż moc łaski uderzyła o serce

moje. Kiedy trwałam w skupieniu, szatan wziął jedna doniczkę kwiatów i ze złością rzucił na

ziemie z całej siły. Widziałam całą jego zaciętość i zazdrość. W kaplicy nie było nikogo, wiec

podniosłam się od modlitwy i pozbierałam potłuczoną doniczkę i przesadziłem kwiat i

spiesznie chciałam postawić na miejscu, nim kto przyjdzie do kaplicy. Jednak nie udało mi

się, bo zaraz weszła Matka Przełożona i Siostra zakrystianka i parę Sióstr. Matka Przełożona

zdziwiła się, że coś poruszam na ołtarzu i spadla doniczka; Siostra zakrystianka okazała swoje

niezadowolenie, ja starałam się nie tłumaczyć, ani uniewinniać. Jednak pod wieczór czułam

się bardzo wyczerpana i nie mogłam odprawić Godziny św. i poprosiłam Matki Przełożonej o

wcześniejsze położenie się na spoczynek. Jak tylko się położyłam, zaraz zasnęłam, jednak

koło godziny jedenastej szatan szarpnął moim łóżkiem. Zbudziłam się natychmiast i

spokojnie zaczęłam się modlić do swego Anioła Stróża. Wtem ujrzałam dusze czyśćcowe

pokutujące; postać ich była jako cień, a pomiędzy nimi widziałam wiele szatanów, jeden

starał się mnie dokuczyć, rzucał się w postaci kota na moje łóżko i na stopy, a był tak ciężki,

jakoby parę pudów.

Modliłam się cały czas na różańców, nad ranem ustąpiły owe postacie i mogłam

zasnąć. Rano, kiedy przyszłam do kaplicy, usłyszałam głos w duszy: – Jesteś złączona ze

Mną i nie lękaj się niczego, ale wiedz o tym, dziecię Moje, że szatan cię nienawidzi;

chociaż on każdej duszy nienawidzi, ale szczególnie nienawiścią pała do ciebie, dlatego,

że wiele dusz wyrwałaś spod jego panowania. (Dz 412)

413.

ŚW. FAUSTYNA OTRZYMUJE ŁASKĘ TĘSKNOTY ZA PANEM JEZUSEM

Wielki Czwartek 18/IV.

Rano usłyszałam te słowa: od dziś aż do rezurekcji nie będziesz odczuwać

obecności Mojej, ale dusza twoja będzie napełniona tęsknotą wielką – i natychmiast

tęsknota wielka zalała duszę moja; czułam rozłąkę z ukochanym Jezusem, a kiedy się zbliżyła

chwila przyjęcia komunii św. ujrzałam w kielichu, w każdej Hostii Oblicze cierpiącego Pana

Jezusa. Od tej chwili jeszcze większą uczułam w sercu swoim [tęsknotę]. (Dz 413)

414.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PANA JEZUSA KONAJĄCEGO

Wielki Piątek o godzinie trzeciej po południu, kiedy weszłam do kaplicy, usłyszałam

te słowa: – Pragnę, żeby obraz ten był publicznie uczczony. – Wtem ujrzałam Pana Jezusa

na krzyżu konającego i w ciężkich boleściach i wyszły z Serca Jezus te same dwa promienie,

jakie są w tym obrazie. (Dz 414)

415.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PANA JEZUSA JAŚNIEJĄCEGO JAKO SŁOŃCE

Sobota. W czasie nieszpór ujrzałam Pan Jezusa jaśniejącego jako słońce, w szacie

jasnej i rzekł do mnie: – niech się raduje serce twoje. – I zalała mnie radość wielka i

przenikła na wskroś obecność Boża, która jest skarbem niewypowiedzianym dla duszy. (Dz 415)

416.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PAN JEZUS BŁOGOSŁWIĄCEGO ZE SWEGO OBRAZU WYSTAWIONEGO W WILNIE I PRZECINAJĄCEGO SIECI ZAWIESZONE NAD MIASTEM

Kiedy został wystawiony ten obraz, ujrzałam żywy ruch ręki Jezusa, Który zakreślił

duży znak krzyża.

W ten sam dzień wieczorem, kiedy położyłam się do łóżka ujrzałam, jak ten obraz

szedł ponad miastem, a miasto to było założone siatką i sieciami. Kiedy Jezus przeszedł,

przeciął wszystkie sieci, a w końcu zakreślił duży znak krzyża świętego i znikł. I ujrzałam się

otoczona mnóstwem postaci złośliwych i pałających ku mnie wielka nienawiścią. Wychodziły

różne groźby z ich ust, jednak żadna się nie dotknęła mnie. Po chwili znikło to zjawisko, lecz

długo nie mogłam zasnąć. (Dz 416)

417.

ŚW. FAUSTYNA WIDZAŁA, ŻE W CZASIE, GDY KS. SOPOĆKO GŁOSIŁ W OSTREJ BRAMIE W WILNIE KAZANIE O MIŁOSIERDZIU BOŻYM, POSTAĆ PANA JEZUSA OŻYŁA

26.IV. w piątek, kiedy byłam w Ostrej Bramie w czasie tych uroczystości, podczas

których obraz ten został wystawiony, byłam na kazaniu, które mówił mój spowiednik;

kazanie było o Miłosierdziu Bożym, było pierwsze, czego żądał Pan Jezus. Kiedy zaczął

mówić o tym wielkim Miłosierdziu Pańskim, obraz ten przybrał żywą postać i promienie te

przenikały do serc ludzi zgromadzonych, jednak nie w równej mierze, jedni otrzymali więcej,

a drudzy mniej. Radość wielka zalała dusze moja widząc laskę Boga. (Dz 417)

417a.

PAN JEZUS ZAPOWIADA ŚW. FAUSTYNIE JEJ WYWYŻSZENIE W NIEBIE

Wtem usłyszałam te słowa: tyś świadkiem miłosierdzia Mego, na wieki stać

będziesz przed tronem Moim jako żywy świadek miłosierdzia Mego. (Dz 417)

418-419.

ANIOŁ STRÓŻ BRONI ŚW. FAUSTYNĘ PRZED ATAKIEM ZŁYCH DUCHÓW

Kiedy się skończyło kazanie, nie czekałam na zakończenie nabożeństwa, bo mi się

spieszyło do domu. Kiedy uszłam parę kroków zastąpiło mi drogę cale mnóstwo szatanów,

którzy mi grozili strasznymi mękami i dały się słyszeć głosy: odebrała nam wszystko, cośmy

przez tyle lat pracowali. Kiedy się ich zapytałam, skąd was takie mnóstwo ? – Odpowiedziały

mi te złośliwe postacie: – z serc ludzkich, nie mecz nas. Widząc ich straszną nienawiść do

mnie, wtem prosiłam Anioła Stróża o pomoc i w jednej chwili stanęła jasna i promienna

postać Anioła Stróż, który mi rzekł: – Nie lękaj się, oblubienico Pana Mojego, duchy te nie

uczynią ci nic złego bez pozwolenia Jego. Natychmiast znikły złe duchy, a wierny anioł Stróż

towarzyszył mi w sposób widzialny do samego domu. Spojrzenie jego skromne i spokojne, a

z czoła tryskał promień ognia.

O Jezu, pragnęłabym trudzić się i męczyć i cierpieć przez całe życie, za tę jedną

chwilę, w której widziałam chwale Twoją, Panie, i pożytek dusz. (Dz 418-41)

420.

SW. FAUSTYNA DZIĘKUJE ZA ŁASKI PŁYNĄCE Z OBRAZU, WYSTAWIONEGO PO RAZ PIERWSZY PUBLICZNIE W WILNIE W WIELKIM TYGODNIU 1935 R.

Niedziela, 28.IV.1935.

Niedziela przewodnia, czyli święto Miłosierdzia Pańskiego, zakończenie Jubileuszu

Odkupienia. Kiedyśmy poszły na tę uroczystość, serce mi biło z radości, że te dwie

uroczystości z sobą są tak ściśle złączone. Prosiłam Boga o miłosierdzie dla dusz grzesznych.

420a.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PROMIENIE WYCHODZĄCE Z NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU W CZASIE BŁOGOSŁAWIEŃSTWA

Kiedy się skończyło [nabożeństwo] i kapłan wziął Przenajświętszy Sakrament, aby

udzielić błogosławieństwa, wtem ujrzałam Pana Jezusa w takiej postaci, jako jest na tym

obrazie. Udzielił Pan błogosławieństwa i promienie te rozeszły się na cały świat.

420b.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI DRZWI PROWADZĄCE DO JASNOŚCI NIEBIAŃSKIEJ

Wtem ujrzałam jasność niedostępną na kształt mieszkania kryształowego, utkanego z

fal jasności nieprzystępnej żadnemu stworzeniu, ani duchowi. Do tej jasności trzy drzwi – i w

tej chwili wszedł Jezus w takiej postaci, jako jest na tym obrazie, do onej jasności – w drzwi

drugie, do wnętrza jasności, jest to jedność troista, która jest niepojęta, nieskończoność.

Wtem usłyszałam głos: Święto to wyszło z wnętrzności Miłosierdzia Mojego i jest

zatwierdzone w głębokościach zmiłowań Moich. Wszelka dusza wierząca i ufająca

miłosierdziu Mojemu, dostąpi go. – Cieszyłam się niezmiernie dobrocią i wielkością Boga

swego. (Dz 420)

421.

SIOSTRA FAUSTYNA WIJE WIANEK OZDABIAJĄCY OBRAZ MIŁOSIERDZIA BOŻEGO WYSTAWIONEGO PO RAZ PIERWSZY W OSTREJ BRAMIE

29-IV.1935

W przeddzień wystawienia tego obrazu, byłam z nasza Matka Przełożoną u naszego

spowiednika. Kiedy zeszła rozmowa na temat tego obrazu, prosił spowiednik, ażeby która z

Sióstr pomogła uwić wianków. Matka Przełożona odpowiedziała, ze Siostra Faustyna pomoże

– ucieszyłam się tym niezmiernie; kiedy wróciłyśmy do domu zaraz zajęłam się

przygotowaniem zieleni i przy pomocy jednej z wychowanek zawiozłyśmy zieleń, jeszcze

pomogła mi jedna osoba, która jest przy kościele. O godzinie siódmej wieczorem było już

wszystko gotowe, już obraz był zawieszony; jednak zauważyły niektóre panie, że się tam

kręciłam, bo na pewno więcej zastąpiałam, aniżeli pomagałam, wiec na drugi dzień pytały

Sióstr, co to za piękny obraz i co za znaczenie ma/ na pewno Siostry będą wiedziały, bo

wczoraj jedna z Sióstr ubierała. Siostry mocno zdziwione, ponieważ o tym nic nie wiedziały,

każda chciała go zobaczyć i zaraz padło na mnie podejrzenie. Mówiły: Siostra Faustyna na

pewno wie dobrze o wszystkim.

Kiedy mnie zaczęto pytać, milczałam, ponieważ prawdy powiedzieć nie mogłam.

Milczenie moje było powodem do większego zaciekawienia ich; podwoiłam swa czujność,

ażeby nie skłamać, ani prawdy nie powiedzieć, ponieważ nie mam pozwolenia. Wtenczas

zaczęto mi pokazywać niezadowolenie i otwarcie wymawiano mi, jak to może być, żeby

ludzie obcy wiedzieli o tym, a my nic. Zaczęły się różne sądy nade mną. Cierpiałam wiele

przez te trzy dni, ale dziwna moc wstępowała w duszę moją. Cieszę się, że mogę cierpieć dla

Boga i dusz, które dostąpiły miłosierdzia Jego w tych dniach. Widząc tak wiele dusz, które w

tych dniach dostąpiło miłosierdzia Bożego, niczym sobie poczytuje trud i cierpienie,

chociażby największe i chociażby miały trwać do końca świata, ponieważ one mają koniec, a

dusze, które się przez to nawróciły [są uratowane] od mąk nieskończonych. Miałam wielką

radość widząc innych powracających do źródła, na łono miłosierdzia Bożego. (Dz 421)

422.

ŚW. FAUSTYNA ZAUWAŻA POŚWIĘCENIE KS. SOPOĆKI W PRZYGOTOWANIU OBRAZU

Widząc poświęcenie i trud ks. dr Sopocki w tej sprawie, podziwiałam w nim

cierpliwość i pokorę; wiele to wszystko kosztowało, nie tylko trudów i różnych przykrości,

ale i wiele pieniędzy, a jednak na wszystko łożył ks. dr Sopocko. Widzę, ze Opatrzność Boża

go przygotowała do spełnienia tego dzieła miłosierdzia wpierw, nim ja Boga o to prosiłam. O,

jak dziwne drogi są Twoje Boże i szczęśliwe dusze, które idą za głosem łaski Bożej. (Dz 422)

423.

MIŁOSIERDZIE BOGA NIE MA KOŃCA

Za wszystko uwielbiaj duszo moja Pana i wysławiaj miłosierdzie Jego, bo dobroci

Jego końca nie masz. Wszystko przeminie, a miłosierdziu Jego granicy, ani końca nie masz,

chociaż złość dojdzie do miary, w miłosierdziu miary ni masz. (Dz Dz 423)

423a.

KARY BOŻE TEŻ SĄ ZNAKIEM MIŁOSIERDZIA

O Boże mój, nawet w karach, którymi dotykasz ziemię, widzę przepaść miłosierdzia

Twojego, bo karząc nas tu na ziemi, uwalniasz nas od kary wiecznej. Ciesz się wszelki

stworzenie, ponieważ ty jesteś bliższe Boga w Jego nieskończonym miłosierdziu niżeli

niemowlę w sercu matki. O Boże, Któryś jest sama litością dla największych grzeszników,

szczerze pokutujących; im większy grzesznik, tym ma większe prawo do miłosierdzia

Bożego. (Dz 423)

424.

ŚW. FAUSTYNA ZOSTAŁA OBUDZONA PRZEZ MAŁE DZIECKO, KTÓRE WSKAZUJE NA GWIAZDY SYMBOLIZUJĄCE DUSZE WIERNYCH CHRZEŚCIJAN

W pewnej chwili 12.V.1935 rok. Wieczorem, zaledwie się położyłam do łóżka, zaraz

zasnęłam, ale jak prędko zasnęłam, tak jeszcze prędzej zostałam zbudzona. Przyszło do mnie

małe dziecię i zbudziło mnie. Dziecię to było wiekiem jakoby roczek miało i zdziwiłam się,

ze tak ślicznie mówi, bo przecież dzieci w tym wieku nie mówią wcale, albo mówią bardzo

niewyraźnie. Było niewymownie piękne, podobne do Dzieciątka Jezus i rzekło do mnie te

słowa: -patrz w niebo – a kiedy spojrzałam w niebo ujrzałam święcące gwiazdy i księżyc,

wtem zapytało mnie to dziecię: – czy widzisz ten księżyc i te gwiazdy? Odpowiedziałam, że

widzę, a ono mi odpowiedziało te słowa: – Te gwiazdy to są dusze wiernych chrześcijan, a

księżyc, to są dusze zakonne. Widzisz, jak wielka różnica światła jest miedzy księżycem

a gwiazdami, tak w niebie jest wielka różnica miedzy dusza zakonną, a wiernego

chrześcijanina. – I mówiło mi dalej, że prawdziwa wielkość jest w miłowaniu Boga i w

pokorze. (Dz 424)

425.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE ŚMIERĆ WAŻNEJ OSOBISTOŚCI

Wtem ujrzałam pewna duszę, która się rozłączała od ciała w strasznych mękach. O

Jezu, kiedy to mam pisać, drżę cała na widok okropności, które świadczą przeciw niemu…

widziałam, jak wychodziły z jakiejś otchłani błotnistej dusze małych dzieci i większych, jaki

dziewięć lat; dusze te były wstrętne i obrzydliwe, podobne do najstraszniejszych potworów,

do rozpadających się trupów, ale te trupy były żywe i głośno świadczyły przeciw duszy tej,

którą widzę w skonaniu; a dusza, którą widzę w skonaniu, jest to dusza, która była pełna

zaszczytów i oklasków światowych, a których końcem jest próżnia i grzech. Na koniec

wyszła niewiasta, która trzymała jakoby w fartuchu łzy i ta bardzo świadczyła przeciw niemu.

(Dz 425) (prawdopodobnie mowa tu o Józefie Piłsudskim,, który zmarł 12.V.1935 r.)

426.

JAK STRASZNA JEST GODZINA ŚMIERCI

O godzino straszna, w której widzieć trzeba wszystkie czyny swoje w całej nagości i

[nędzy]; nie ginie z nich ani jeden, wiernie towarzyszyć nam będą na sąd Boży. Nie mam

wyrazów, ani porównań na wypowiedzenie rzeczy tak strasznych, a chociaż zdaje się, że

dusza ta nie jest potępiona, to jednak męki jej nie różnią się niczym od mak piekielnych, tylko

jest ta różnica, [że] się kiedyś skończą. (Dz 426)

427.

MIŁOŚĆ BOGA I POKORA WIELKOŚCIĄ DUSZY

Po chwili ujrzałam znowuż to samo dziecię, które mnie zbudziło, a było ślicznej

piękność i powtórzyło mi te słowa: Prawdziwa wielkość duszy jest w miłowaniu Boga i w

pokorze. Zapytałam się tego dziecko; skąd ty to wiesz, że prawdziwa wielkość duszy jest w

miłowaniu Boga i pokorze, przecież tę rzecz mogą wiedzieć tylko teologowie, a przecież tyś

się nawet katechizmu nie uczyło – i jakże o tym wiesz? A ono mi na to odpowiedziało, że

wiem, i wszystko wiem i w tej chwili znikło.( Dz 427)

428.

DUSZE LUDZKIE PÓŹNO POZNAJĄ PRAWDĘ

Jednak nie zasnęłam wcale, umyśl mój zmęczony tym, com zaczęła rozważać – to,

com widziała. O, dusze ludzkie, jak późno poznajecie prawdę. O, przepaści miłosierdzia

Boga, rozlej się co rychlej na świat cały, według tego coś Sam powiedział. (Dz 428)

429.

ŚW. FAUSTYNA MA PRZYGOTOWAĆ ŚWIAT NA OSTATECZNE PRZYJŚCIE PANA JEZUSA

V.m.1935 rok W pewnej chwili.

Kiedy wyczulam wielkie zamiary Boże względem mnie, przeraziłam się ich wielkości

i uczułam się zupełnie niezdolna do ich spełnienia i zaczęłam unikać wewnętrznie rozmów z

Nim, a czas ten zastępowałam modlitwą ustną. Czyniłam to z pokory, ale wówczas poznałam,

że nie była to prawdziwa pokora, ale wielka pokusa szatana. Kiedy raz zamiast modlitwy

wewnętrznej zaczęłam czytać książkę duchowną, usłyszałam w duszy te słowa wyraźnie i

silnie: – Przygotujesz świat na ostateczne przyjście Moje. – Przejęły się do głębi te słowa i

chociaż udawałam jakobym ich nie słyszałam, jednak rozumiem je dobrze i nie mam w tym

żadnej wątpliwości. Kiedy raz zmęczona tą walka miłości z Bogiem i ustawicznym

wymawianiem się, że jestem niezdolna do spełnienia tego dzieła, chciałam wyjść z kaplicy,

ale jakaś moc mnie zatrzymała, czułam się ubezwładniona, wtem usłyszałam te słowa: –

Zamierzasz wyjść z kaplicy, ale nie wyjdziesz ze Mnie, bom wszędzie jest; sama ze siebie

nic uczynić nie zdołasz, ale ze Mną wszystko możesz. (Dz 429)

430.

SPOWIEDNIK ZAKAZUJE ŚW. FAUSTYNIE UNIKANIA MODLITWY WEWNĘTRZNEJ

Kiedy udałam się w tygodniu do swego spowiednika i odsłoniłam stan swojej duszy, a

szczególnie, ze unikam wewnętrznej rozmowy z Bogiem, otrzymałam taka odpowiedź, że nie

wolno mi się usuwać od wewnętrznej rozmowy z Bogiem, ale wsłuchiwać się w słowa, które

mówi do mnie. (Dz 430)

431.

PAN JEZUS POZWALA ŚW. FAUSTYNIE POŁOŻYĆ GŁOWĘ NA SWEJ PIERSI

Postąpiłam według wskazówek spowiednika i przy pierwszym spotkaniu się z Panem,

upadałam do stóp Jezusa i sercem rozdartym przepraszałam za wszystko. Wtem Jezus

podniósł mnie z ziemi i posadził obok siebie i pozwolił mi położyć głowę na piersiach

Swoich, abym mogła zrozumieć i lepiej wyczuć pragnienia Jego Najsłodszego Serca. I wtem

rzekł mi Jezus te słowa: – Córko Moja, nie lękaj się niczego, Jam zawsze z tobą; wszyscy

przeciwnicy o tyle ci tylko szkodzić będą, o ile Ja im na to pozwolę. Tyś Mi jest

mieszkaniem i stałym odpocznieniem Moim, dla ciebie powstrzymam rękę karzącą. Dla

ciebie błogosławię ziemi. (Dz 431)

432.

ŚW. FAUSTYNA ZOSTAJE PRZENIKNIĘTA OGNIEM DUCHOWYM

W tej samej chwili uczulam jakiś ogień w sercu moim, czuje, że ustają zmysły moje,

nie wiem co się wkoło mnie dzieje, czuje, ze mnie przenika wzrok Pański, poznaje dobrze

wielkość Jego i nędzę swoja. Cierpienie jakieś dziwnie przenika dusze moją i radość taka,

jakiej porównać z niczym nie zdołam, czuje się ubezwładniona w objęciach Boga, czuje, ze

jestem w Nim i rozpływam się jako jednak kropla wody w oceanie. Nie umiem tego wyrazić

co przezywam, po takiej modlitwie wewnętrznej czuję siłę i moc do pełnienia cnót

najtrudniejszych, czuje niechęć do wszystkich rzeczy, które świat ma w poważaniu, pragnę

całą duszą samotności i ciszy. (Dz 432)

433.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI OBLICZE PANA JEZUSA W HOSTII ŚWIĘTEJ

V.1935. w czasie czterdziestodniowego nabożeństwa widziałam Oblicze Pana Jezusa

w Hostii sw., która była wystawiona w monstrancji; Jezus patrzył się łaskawie na wszystkich. (Dz 433)

434.

ŚW. FAUSTYNA ZOBACZYŁA DZIECIĄTKO JEZUS W CZASIE MSZY ŚWIĘTEJ

Często widzę Dzieciątko Jezus w czasie Mszy św. jest niezmiernie piękne, na wiek to

tak wygląda jakoby Mu roczek dochodził. Kiedy raz w naszej kaplicy ujrzałam to samo

Dzieciątko w czasie Mszy św. opanowało mnie szalone pragnienie i chęć nieprzeparta, żeby

się zbliżyć do ołtarza i zabrać Dziecię Jezus. W tej samej chwili Dziecię Jezus stanęło przy

mnie na roku klęcznika i obiema rączętami trzymało się ramienia mojego – wdzięczne i

radosne, wzrok pełen głębi i przenikliwości. Jednak kiedy kapłan złamał Hostię, Jezus stanął

na ołtarzu i został złamany i spożyty przez tego kapłana.

Po Komunii św. ujrzałam Jezusa takiego samego w sercu swoim i czułam Go przez

cały dzień fizycznie, rzeczywiście w sercu moim. Skupienie głębsze ogarniało mnie

bezwiednie i nie mówiłam z nikim ani słowa, unikałam o ile mogłam obecności ludzi,

odpowiadałam zawsze na pytania co do obowiązków, poza tym ani jednego słowa. (Dz 434)

435.

PAN JEZUS ZAPOWIADA POWSTANIE NOWEGO ZAKONU

9.VI.1935. Zesłanie Ducha Świętego

Wieczorem, jak szlam przez ogród, usłyszałam te słowa: – Będziesz wypraszać z

towarzyszkami swymi miłosierdzie dla siebie i świata. Zrozumiałam, że nie będę w

Zgromadzeniu, w którym obecnie jestem. Widzę jasno, że jest względem nie inna wola Boża;

jednak nieustannie wymawiam się przed Bogiem, ze ja jestem niezdolna do spełnienia tego

dzieła. Jezu, przecież Ty najlepiej wiesz czym jestem i zaczęłam niemoce swoje wyliczać

przed Panem i zasłaniałam się nimi, aby wymawianie moje uznał, że jestem niezdolna do

spełnienia zamiarów Jego. Wtem usłyszałam te słowa: Nie lękaj się, Ja Sam uzupełnię

wszystko, czego tobie nie dostawa. Jednak przenikały mnie do głębi słowa te i jeszcze

więcej poznałam nędze swoją, poznałam, że mowa Pana żywa jest i przenika do głębi.

Zrozumiałam, ze Bóg ode mnie żąda doskonalszego trybu życia, jednak stale się

wymawiałam nieudolnością swoją. (Dz 435)

436-437.

KIEROWNIK DUSZY POTWIERDZA POWOŁANIE ŚW. FAUSTYNY DO SZERZENIA MIŁOSIERDZIA BOŻEGO, POPRZEZ POWSTANIE NOWEGO ZGROMADZENIA ZAKONNEGO

29.VI.1935. Kiedy rozmawiałam s kierownikiem swojej dusz o rożnych sprawach,

które zadał Pan ode mnie, myślałam, że mi odpowie, że jestem nie zdolna do spełnienia tych

rzeczy i, że Pan Jezus takich nędznych dusz, jaka ja jestem, nie używa do żadnych dzieł, które

chce przeprowadzić. Jednak usłyszałam te słowa, że właśnie Bóg najczęściej takie dusze

wybiera na przeprowadzenie zamiarów swoich. Jednak kapłan ten jest kierowany przez

Ducha Bożego, przeniknął tajemnicę duszy mojej i najskrytsze tajemnice, które były

pomiędzy mną i Bogiem, o których mu jeszcze nigdy nie mówiłam, a to dlatego nie mówiłam,

że ich sama dobrze nie rozumiałam i nie nakazał mi Pan wyraźnie, abym o tym powiedziała.

Tajemnica ta jest taka, ze Bóg żąda, aby było zgromadzenie takie, aby głosiło Miłosierdzie

Boga światu i wypraszało je dla świata. Kiedy mnie zapytał ten kapłan, czy nie miałam takich

natchnień, odpowiedziałam mu, że wyraźnych nakazów to nie miałam, jednak w jednej chwili

przeniknęło jakieś światło do duszy mojej i przyszło mi zrozumienie, że Pan mówi przez

niego; na próżno się broniłam, że nie ma wyraźnego nakazu, ponieważ pod koniec rozmowy,

ujrzałam Pana Jezusa w progu, w postaci takiej, jako jest namalowany na tym obrazie, który

mi powiedział, że: Pragnę, aby Zgromadzenie takie było. – Trwało to jeden moment.

Jednak o tym nie powiedziałam zaraz, ale śpieszyłam się, aby wrócić do domu i stale

powtarzałam Panu: – je jestem nie zdolna do spełnienia zamiarów Twoich Boże. Jednak jest

to rzecz dziwna, że Jezus nie zważał na to wołanie moje, ale udzielił mi światła i poznania,

jak Mu jest miłe dzieło to, i nie liczył się ze słabością moją, ale dal mi poznać, jak wiele

trudności pokonać muszę. A ja, biedne stworzenie Jego, nic innego powiedzieć nie umiałam,

jak tylko to, ze jestem, o Boże, nie zdolna. (Dz 436-437)

438-439.

PAN JEZUS ŻĄDA OD ŚW. FAUSTYNY ZAŁOZENIA NOWEGO ZGROMADZENIA

30.V.1935. na drugi dzień w czasie Mszy św. zaraz na początku ujrzałam Jezusa w

niewypowiedzianej piękności. Powiedział mi, że żąda, aby było zgromadzenie to jak

najprędzej założone i t w nim będziesz z towarzyszkami swymi. Duch Mój będzie regułą

życia waszego. Życie wasze ma być na Mnie wzorowane, od żłóbka, aż do skonania na

krzyżu. Wniknij w tajemnice Moje i poznasz przepaść miłosierdzia Mojego ku

stworzeniom i niezgłębioną dobroć Moją – i tę dasz poznać światu. Będziesz przez

modlitwę pośredniczyć miedzy ziemią a niebem. Wtem był czas przyjęcia Komunii św.,

znikł Jezus, a widziałam wielką jasność. Wtem usłyszałam te słowa: Udzielamy ci Swego

błogosławieństwa – i w tej chwili z onej jasności wyszedł promień jasny i przeszył mi serce,

dziwny ogień zapalił się w duszy mojej – myślałam, że skonam z radości i szczęścia; czułam

oderwanie ducha od ciała, czułam zupełne pogrążenie się w Bogu, czułam, że jestem porwana

przez Wszechmocnego, jak jeden pyłek w przestworza nieznane.

Drżąc w objęciach Stwórcy ze szczęścia, czułam, że Sam podtrzymywał mnie, bym

mogła znieść wielkość szczęścia i patrzeć na Majestat Jego. Wiem teraz, że gdyby mnie

wpierw Sam nie wzmocnił łaska, to by nie zniosła dusza moja tego szczęścia i w jednym

momencie nastąpiła śmierć. Skończyła się Msza św. nie wiem kiedy, ponieważ nie było w

mocy mojej przywrócenia uwagi co się dzieje w kaplicy. Jednak kiedy przyszłam do siebie,

czułam moc i odwagę do spełnienia woli Bożej, nic mi się nie wydało trudnym i jako

przedtem wymawiałam się przed Panem, tak teraz czuje odwagę i moc Pańską, która jest we

mnie i rzekłam do Pana: – jestem gotowa na wszelkie skinienie woli Twojej. Przeszłam

wewnętrznie wszystko to, co będę przechodzić w przyszłości. (Dz 438-439)

440.

ŚW. FAUSTYNA ODDAJE PANU SWOJĄ PRZYSZŁOŚĆ

O Stwórco mój i Panie, oto masz całą istotę moja. Rozporządzaj mną według Twego

Boskiego upodobania i według odwiecznych planów Twoich i niezgłębionego Miłosierdzia

Twojego. Niech wszelka dusza pozna, jak dobrym jest Pan, niech się nie lęka obcować z

Panem żadna dusza i niech się nie wymawia niegodnością swoją i niech nigdy nie odkłada na

później zaproszeń Bożych, bo to się nie podoba Panu. Nie ma duszy nędzniejszej jaką jestem,

jako się prawdziwie poznaję i dziwię się, że Boski Majestat tak zniża się. O wieczności, zdaje

mi się, jakobyś za krótką była na wysławianie nieskończonego miłosierdzia Pana. (Dz 440)

441.

PROMIENIE Z OBRAZU WYSTAWIONEGO NA OŁTARZU W BOŻE CIAŁO PRZESZŁY PRZEZ ŚWIĘTĄ HOSTIĘ

W pewnej chwili, kiedy był ten obraz wystawiony w ołtarzu na procesji Bożego ciała,

kiedy kapłan postawił Przenajświętszy Sakrament i chór zaczął śpiewać, wtem promienie z

tego obrazu przeszły przez Hostię św. i rozeszły się na cały świat. Wtem usłyszałam te słowa:

– Przez ciebie, jako przez tę Hostie, przejdą promienie miłosierdzia na świat. – Po tych

słowach głęboka radość wstąpiła w dusze moją. (Dz 441)

442.

ŚW. FAUSTYNA WIDZIAŁA, JAK W CZASIE MSZY ŚW. DZIECIĄTKO JEZUS ZASTĄPIŁO KAPŁANA

W pewnej chwili, kiedy odprawiał mój spowiednik Mszę św. tak jak zawsze,

widziałam Dziecię Jezus na ołtarzu od czasu Ofiarowania. Jednak chwile przed

podniesieniem znikł mi ten kapłan, a został Jezus, Który, gdy się zbliżała chwila podniesienia,

Jezus wziął w Swoje rączęta Hostie i kielich i razem wzniósł do góry i patrzył w niebo i po

chwili ujrzałam znów swego spowiednika i zapytałam się Dzieciątka Jezus, gdzie był przez

ten czas ten kapłan, że ja go nie widziałam. A Jezus mi odpowiedział: – w Sercu Moim.

Jednak nic więcej nie mogłam zrozumieć z tych słów Jezusa. (Dz 442)

443-444.

PAN JEZUS WZYWA ŚW. FAUSTYNĘ, ABY ŻYŁA JEGO WOLĄ WEDŁUG TRZECH STOPNI

W pewnej chwili usłyszałam te słowa: – Pragnę, abyś żyła wola Moja w

najtajniejszych głębinach swej duszy. – Zastanawiałam się nad tymi słowami, które mi

bardzo przemawiały do serca. W dniu tym była spowiedź Zgromadzenia. Kiedy przystąpiłam

do spowiedzi, po oskarżeniu swe z grzechów, kapłan ten powtórzył mi te same słowa, które

wpierw powiedział mi Pan. Kapłan ten powiedział mi te głębokie słowa, ze są trzy stopnie

pełnienia woli Bożej: pierwszy jest ten, kiedy dusza pełni wszystko to, co jest na zewnątrz

zawarte przez nakazy i ustawy; drugi stopień jest ten, kiedy dusza idzie za natchnieniami

wewnętrznymi i pełni je; trzeci stopień jest ten, że dusza zdana na wole Bożą, pozostawia

Bogu swobodę rozporządzania sobą i Bóg czyni z nią, co Jemu się podoba, jest narzędziem

uległym w Jego ręku; i powiedział mi ten kapłan, że ja jestem na drugim stopniu tego

pełnienia woli Bożej i, ze nie mam jeszcze tego trzeciego stopnia pełnienia woli Bożej, a

jednak powinnam się starać, aby pełnić te trzeci stopień woli Bożej. Słowa te przeniknęły

dusze moja na wskroś; widzę jasno, że Bóg często daje kapłanowi poznanie, co się dzieje w

głębi mojej duszy, nie dziwi mnie to wcale, ale dziękuje raczej Bogu, ze ma takich

wybrańców. (Dz 443-444)

445.

ŚW. FAUSTYNA WIDZIAŁA PANA JEZUSA UBICZOWANEGO GRZECHAMI NIECZYSTYMI

Czwartek. Adoracja nocna.

Kiedy przyszłam na adorację, zaraz mnie ogarnęło wewnętrzne skupienie i ujrzałam

Pana Jezusa przywiązanego do słupa, z szat obnażonego i zaraz nastąpiło biczowanie.

Ujrzałam czterech mężczyzn, którzy na zmianę dyscyplinami siekli Pana. Serce mi ustawało

patrząc na te boleści; wtem rzekł mi Pan te słowa: – cierpię jeszcze większą boleść od tej,

którą widzisz. – I dał mi Jezus poznać za jakie grzechy poddał się biczowaniu, są to grzechy

nieczyste. O, jak strasznie Jezus cierpiał moralnie, kiedy się poddał biczowaniu. Wtem rzekł

mi Jezus: – Patrz i zobacz rodzaj ludzki w obecnym stanie. – I w jednej chwili ujrzałam

rzeczy straszne: odstąpili kaci od Pana Jezusa, a przystąpili do biczowania inni ludzie, którzy

chwycili za bicze i siekli bez miłosierdzia pana. Byli nimi kapłani, zakonnicy i zakonnice i

najwyżsi dostojnicy Kościoła, co mnie bardzo zdziwiło, byli ludzie świeccy różnego wieku i

stanu; wszyscy wywierali swą złość na niewinnym Jezusie. Widząc to, serce moje popadło w

rodzaj konania, i kiedy Go biczowali kaci, milczał i patrzył w dal, ale kiedy Go biczowały te

dusze, o których wspomniałam wyżej, to Jezus zamknął oczy i cicho, ale strasznie bolesny

wyrywał się jęk z Jego serca. I dal mi Pan poznać szczegółowo, poznać Jezusa, ciężkość

złości tych niewdzięcznych dusz: – Widzisz, oto jest męka większa nad śmierć Moją. –

Wtenczas zamilkły i usta moje i zaczęłam odczuwać na sobie konanie i czułam, że nikt mnie

nie pocieszy, ani wyrwie z tego stanu, tylko Ten, Który mnie w niego wprowadził.(Dz 445)

446.

PAN JEZUS POCIESZA ŚW. FAUSTYNĘ WIZJĄ CHRZEŚCIAJAN UKRZYŻOWANYCH DLA NIEGO

Wtem rzekł do mnie Pan: – Widzę szczery ból serca twego, który przyniósł

niezmierna ulgę Sercu Mojemu, patrz i pociesz się: – Wtem ujrzałam Pana Jezusa

przybitego do krzyża. Kiedy Jezus chwilę na nim wisiał ujrzałam cały zastęp dusz

ukrzyżowanych, tak jak Jezus. I ujrzałam trzeci zastęp i drugi zastęp dusz. Drugi zastęp nie

był przybity do krzyża, ale dusze trzymały silnie w ręku krzyż; trzeci zaś zastęp dusz, nie był

ukrzyżowany, ani trzymał w ręku krzyża silnie, ale wlokły te dusze krzyż za sobą i były

niezadowolone. Wtem rzekł mi Jezus: – Widzisz te dusze, które są podobne w cierpieniach

i wzgardzie do Mnie, te też będą podobne i w chwale do Mnie, a te, które maja mniej

podobieństwa do Mnie w cierpieniu i wzgardzie – te też będą miały mniej podobieństwa

i w chwale do Mnie.

Duszami ukrzyżowanymi najwięcej ich było dusz ze stanu duchownego, widziałam

także i dusze znajome ukrzyżowane, co mi sprawiło wielka radość. Wtem rzekł mi Jezus: – W

jutrzejszym rozmyślaniu zastanawiać się będziesz nad tym, cos dziś widziała. –I zaraz

znikł mi Jezus. (Dz 446)

447.

W CZASIE CHOROBY ŚW. FAUSTYNA UCZESTNICZY DUCHOWO WE MSZ ŚW.

Piątek. Byłam chora i nie mogłam iść na Msze św. – z rana o godzinie siódmej

ujrzałam swego spowiednika, który odprawiał Mszę św. podczas której widziałam Dziecię

Jezus. Pod koniec Mszy św. znikło widzenie i ujrzałam się, jako przedtem w swej celi.

Radość mnie ogarnęła niewymowna, ze chociaż nie mogłam być w naszej kaplicy na Mszy

św. słuchałam jej jednak z bardzo oddalonego kościoła. Jezus wszystkiemu zaradzić może.

(Dz 447)

448.

MODLITWA ŚW. FAUSTYNY SKIEROWANA DO ŚW. IGNACEGO

30 lipiec 1935.

Dzień św. Ignacego – modliłam się gorąco do tego świętego, robiąc mu wyrzuty, jak

może patrzeć na mnie, a nie przyjść mi z pomocą w tak ważnych sprawach, to jest w

spełnieniu woli Bożej. Mówiłam do tego świętego: Ty Patronie nasz, któryś był zapalony

żarem miłości i gorliwości o większą chwałę Bożą, proszę Cię pokornie, dopomóż mi w

spełnieniu zamiarów Bożych. Było to w czasie Msz św. Wtem ujrzałam po lewej stronie

ołtarza św. Ignacego z dużą księgą w ręku, który mi rzekł: – Córko moja, nie jestem obojętny

na sprawę twoją, reguła ta da się zastosować i w tym zgromadzeniu – wskazując ręka na

księgę znikł. Ucieszyłam się niezmiernie tym, jak bardzo święci o nas myślą i jak ścisła

łączność jest z nimi. O, dobroci Boża, jak piękny jest świat wewnętrzny, ze już tu na ziemi

obcujemy ze świętymi. Cały dzien. odczuwałam bliskość drogiego mi Patrona. (Dz 448)

449.

SPOTKANIE ŚW. FAUSTYNY Z MATKĄ NAJŚWIĘTSZĄ

5 sierpnia 1935 – święto Matki Bożej Miłosierdzia. Przygotowałam się do tego święta

z większa gorliwością, niżeli w inne lata. W dniu tym rano doznałam walki wewnętrznej na

myśl, że musze opuścić Zgromadzenie , które się cieszy szczególną opieka Maryi. W tej

walce przeszła mi medytacja, pierwsza Msza św., podczas drugiej Mszy św. prosiłam Matkę

Najświętszą, że trudno mi jest się rozłączyć ze Zgromadzeniem tym,, które jest pod

szczególną opieka Twoją, o Maryjo. Wtem ujrzałam Najświętszą Pannę niewymownie

piękną, która się zbliżała się do mnie od ołtarza do mojego klęcznika i przytuliła mnie do

Siebie i rzekła mi te słowa: – Jestem wam Matką z niezgłębionego Miłosierdzia Boga. Ta

dusza Mi jest najmilszą, która wiernie wypełnia wolę Bożą. – Dała mi zrozumieć, ze wiernie

wypełniłam wszystkie życzenia Boga i w ten sposób znalazłam laskę w oczach Jego. Bądź

odważna, nie lękaj się złudnych przeszkód, ale wpatruj się w Mękę Syna Mojego, a tym

sposobem zwyciężysz. (Dz 449)

450.

PAN JEZUS WYNAGRADZA TAKŻE ZA DOBRE PRAGNIENIA

Adoracja nocna.

Czułam się bardzo cierpiąca i zdawało mi się, że nie będę mogła pójść na adorację,

jednak zebrałam cała siłę woli i chociaż upadłam w celi, nie zważałam na to, co mi dolega,

mając przed oczyma Mękę Jezusa. Kiedy przyszłam do kaplicy, odczułam wewnętrzne

zrozumienie, jak wielka Bóg nam gotuje nagrodę nie tylko za czyny dobre, ale i za szczere

pragnienie spełnienia ich. Co to za wielka łaska Boża. (Dz 450)

451.

ŚW. FAUSTYNA BYŁA MIESZKANIEM TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ

W pewnej chwili po Komunii św. usłyszałam te słowa: – Tyś jest Nam mieszkaniem.

– W tej chwili odczuwałam w duszy obecność Trójcy Świętej Ojca, Syna i ducha Świętego –

czułam się świątynia Bożą, czuję, że jestem dzieckiem Ojca; nie umiem wytłumaczyć

wszystkiego, ale duch to dobrze rozumie. O dobroci nieskończona, jak bardzo zniżasz się do

nędznego stworzenia. (Dz 451)

452.

BY ROZPOZNAĆ MOWĘ PANA, POTRZEBNE JEST SKUPIENIE

Gdyby dusze chciały się skupić, Bóg by zaraz do nich przemówił, bo rozproszenie

zagłusza mowę Pańską. (Dz 452)

453.

ZJEDNOCZENIE Z PANEM JEZUSEM UWALNIA DUSZĘ OD LĘKU

W pewnej chwili powiedział mi Pan: – Czemuż się lękasz i drżysz, kiedy jesteś ze

Mną złączona? Nie podoba mi się dusza, kiedy się poddaje próżnym strachom, kto się

śmie dotknąć ciebie, kiedy jesteś ze Mną? Najmilsza Mi jest dusza ta, która wierzy

mocno w dobroć Moja i zaufała Mi zupełnie; obdarzam ja Swoim zaufaniem i daje jej

wszystko, o co prosi. – (Dz 453)

454.

PAN JEZUS KAŻE SW. FAUSTYNIE PRZYJMOWAĆ ŁASKI ODRZUCONE PRZEZ INNYCH

W pewnej chwili Pan mi powiedział: – Córko Moja, bierz łaski, którymi ludzie

gardzą, bierz ile udźwignąć zdołasz. – W tej chwili dusza moja zalana została miłością

Bożą. Czuje, że jestem złączona z Panem tak ściśle, ze nie umiem znaleźć wyrazu, którym

bym mogła dobrze określić tę łączność; a w tym czuje, ze wszystko co Bóg ma, wszystkie

dobra i skarby moimi są, chociaż niewiele się nimi zajmuje, bo mi wystarcza On Jeden, Sam.

– W Nim widzę wszystko, poza Nim – nic. (Dz 454)

454a.

SZCZĘŚCIEM ŚW. FAUSTYNY JEST OBECNY W NIEJ BÓG

Nie szukam szczęścia poza wnętrzem, w którym przebywa Bóg. Cieszę się Bogiem we

własnym wnętrzu, tu z Nim ustawicznie przebywam, tu jest największa moja z Nim zażyłość,

tu z Nim przebywam bezpiecznie, tu nie dosięga wzrok ludzki. Najświętsza Panna zachęca

mnie do takiego przestawnia z Bogiem. (Dz 454)

455.

W CIERPIENIU I W POCIECHACH DUSZY ŚW. FAUSTYNA ZACHOWUJE POKÓJ SERCA

Kiedy mnie dotyka jakie cierpienie, to ono już mi teraz nie sprawia goryczy, ani

wielkie pociechy nie unoszą mnie; owładnięta jestem pokojem i równością ducha, która

płynie z poznania prawdy. (Dz 455)

455a.

SERCA NIECHĘTNYCH BLIŹNICH NIE MOGĄ ZASZKODZIĆ ŚW. FAUSTYNIE

Cóż to szkodzi mi żyć otoczona sercami niechętnymi, gdy mam pełnie szczęścia w

duszy własnej. Albo co mi pomoże życzliwość serc innych, jeżeli nie posiadam we własnym

wnętrzu Boga? Kiedy mam Boga we własnym wnętrzu, cóż mi kto szkodzić może? (Dz 455)

+ J.M.J. Wilno 12/VIII.1935

Rekolekcje trzydniowe

456.

PAN JEZUS WYJAŚNIA ŚW. FAUSTYNIE CEL TYCH REKOLEKCJI

Wieczorem w dniu wstępnym do rekolekcji na punktach wieczornych usłyszałam te

słowa: – W tych rekolekcjach będę mówił do ciebie przez usta tego kapłana, aby cię

upewnić i ugruntować o prawdziwości słów Moich, które przemawiam w głębi duszy

twojej. Chociaż te rekolekcje odprawiają wszystkie siostry, jednak mam na względzie

ciebie, aby cię umocnić i uczynić cię nieustraszoną na wszystkie przeciwności, które cię

czekają, dlatego z pilnością wsłuchuj się w słowa jego i rozważaj w głębi duszy swojej.

(Dz 456)

457.

REKOLEKCJONISTA POTWIERDZA PRZEŻYCIA DUCHOWE ŚW. FAUSTYNY

O, jakie mnie zdziwienie ogarnęło, skoro wszystko, co ojciec mówił o zjednoczeniu

się z Bogiem i o przeszkodach do tego ścisłego zjednoczenia, przeżywałam dosłownie w

duszy i słyszałam o tym od Jezusa, Który przemawia do mnie w głębi duszy. Doskonałość

polega na tym ścisłym zjednoczeniu się z Bogiem. (Dz 457)

458.

REKOLEKCJONISTA PRZYPOMINA O OBECNOŚCI MIŁOSIERDZIA BOŻEGO W DZIEJACH ŚWIATA

W medytacji o godzinie dziesiątej Ojciec mówił o miłosierdziu Bożym i o dobroci

Boga względem nas. Mówił, ze kiedy przechodzimy historię ludzkości. Widzimy na każdym

kroku tę wielka dobroć Bożą. Wszystkie przymioty Boga tak jak: wszechmoc, mądrość,

starają się nam odsłonić ten jeden największy przymiot, to jest dobroć Boga. Dobroć Boga

jest największym przymiotem Boga. Wiele dusz dążących do doskonałości jednak nie zna tej

dobroci Boga. To wszystko. Co Ojciec w tej medytacji mówił o Boskiej dobroci, jest

wszystko to, co mówił do mnie Jezus co się ściśle odnosi do święta Miłosierdzia. Teraz

naprawdę jasno to [zrozumiałam], co mi Pan obiecał i nie mam w niczym wątpliwości, mowa

Boża jasna i wyraźna jest. (Dz 458)

459.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PANA JEZUSA PRZEGLĄDAJĄCEGO JEJ DZIENNIK

Podczas całej tej medytacji widziałam Pana Jezusa na ołtarzu w szacie białej, w ręku

trzymał ten mój zeszyt, w którym to piszę. Podczas całej tej medytacji Jezus przekładał karty

zeszytu i milczał, jednak serce moje znieść nie mogło żaru, który się w duszy mojej zapalił.

Pomimo wysiłku woli, aby się opanować i nie dać poznać otoczeniu, co się w duszy dzieje,

jednak przy końcu medytacji, czułam, że jestem w zupełnej niezależności od siebie. Wtem

rzekł do mnie Jezus: – Nie wszystko napisałaś w tym zeszycie o dobroci Mojej ku ludziom;

pragnę, ażebyś nic nie pominęła, pragnę niech się ugruntuje serce twoje w zupełnym

spokoju. (Dz 459)

460.

PODZIW ŚW. FAUSTYNY Z POWODU BLISKOŚCI PANA JEZUSA

O Jezu, serce mi ustaje kiedy rozważam to wszystko co czynisz dla mnie. Podziwiam

Cię, Panie, ze się tak zniżasz do nędznej duszy mojej. Jakich niepojętych sposobów używasz,

aby mnie przekonać. (Dz 460)

461.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE PO RAZ PIERWSZY ODPRAWIA REKOLEKCJE POTWIERDZAJĄCE JEJ DUCHOWE PRZEŻYCIA

Pierwsze w życiu odprawiam takie rekolekcje; każde słowo Ojca rozumiem w sposób

szczególny i jasny, ponieważ wpierw to wszystko przeżywałam w duszy. Teraz widzę, ze

Jezus duszy szczerze Go kochającej nie pozostawi w niepewności. Jezus pragnie, żeby dusza,

która z Nim ściśle obcuje, była pełna pokoju, pomimo cierpień i przeciwności. (Dz 461)

462.

ZŁĄCZENIE WOLI WŁASNEJ Z WOLĄ BOGA DAJE DUSZY PRAWDZIWĄ WOLNOŚĆ

Rozumiem teraz dobrze, ze najściślej dusze jednoczy z Bogiem to zaparcie siebie,

czyli złączenie woli naszej z wola bożą. to czyni duszę prawdziwie wolną i pomaga do

głębokiego skupienia ducha, wszystkie trudy życia czyni lekkie, a śmierć słodką. (Dz 462)

463.

PAN JEZUS ZAPEWNIA ŚW. FAUSTYNĘ, ŻE REKOLEKCJONISTA WYJAŚNI JEJ WSZELKIE WĄTPLIWOŚCI

Jezus mi powiedział, że jeżeli będę miała jaką niepewność w tym co się odnosi do

tego święta, czy też co do założenia tego Zgromadzenia, – czy też cośkolwiek z tego com

mówił do ciebie w głębi duszy, odpowiem ci natychmiast przez usta tego kapłana. (Dz

463).

464.

REKOLEKCJONISTA WYJAŚNIA, ŻE BÓG WYBIERA NAJSŁABSZE DUSZE DO PRZEPROWADZENIA SWEJ WOLI

W jednej medytacji o pokorze przyszła mi ta dawna wątpliwość, że tak nędzna dusza,

jak moja, właśnie nie spełni tego zadania, które żąda Pan; w tej samej chwili, kiedy rozbieram

te wątpliwość, kapłan, który daje rekolekcje przerywa watek tej nauki i mówi właśnie to, w

czym mam wątpliwość, mianowicie, ze Bóg wybiera przeważnie najsłabsze i najprostsze

dusze za narzędzia do przeprowadzenia Swoich największych dziel i to jest prawda

niezaprzeczalną, bo spójrzmy, kogo wybrał na Apostołów, albo spójrzmy w historie Kościoła,

jak wielkich dziel dokonały dusze, które były najmniej zdolne do tego, bo właśnie w tym się

okazują dzieła Boże, że są Bożymi. Kiedy mi zupełnie ustąpiła wątpliwość, kapłan wrócił do

dalszego tematu o pokorze. (Dz 464)

464.

ŚW. FAUSTYNA WIDZI PANA JEZUSA STOJĄCEGO PODCZAS NAUKI NA OŁTARZU

Jezus stał jak zwykle podczas każdej nauki na ołtarzu i nic mi nie mówił, ale łaskawie

przenikał Swym wzrokiem mą biedną duszę, która nie miała żadnej wymówki. (Dz 464)

465.

PAN JEZUS PRZEMIENIA ŚW. FAUSTYNĘ W SIEBIE

Jezu, żywocie mój, czuję to dobrze, że mnie przemieniasz w Siebie, w tajni duszy,

gdzie zmysły niewiele spostrzegają. O, Zbawicielu mój, ukryj mnie cała w głębi serca Swego

i osłaniaj Swymi promieniami przed wszystkim co nie jest Tobą. Proszę Cię, Jezu, niech te

dwa promienie, które wyszły z Najmiłosierniejszego serca Twego zasilają nieustannie moją

duszę. (Dz 465)

466.

PAN JEZUS PRZEZ ŚW. FAUSTYNĘ POCIESZA SPOWIEDNIKA

Chwila spowiedzi. Zapytał mnie spowiednik, czy w tej chwili jest Pan Jezus i czy Go

widzę? – Tak, jest i widzę Go. Każe mi się o pewnych osobach. Jezus nic mi nie

odpowiedział, ale się spojrzał na niego. Jednak po skończonej spowiedzi, kiedy odmawiam

pokutę, Jezus mi powiedział te słowa: – Idź i pociesz go ode Mnie. – Nie rozumiejąc

znaczenia tych słów, ale natychmiast powtórzyłam to, co mi Jezus kazał. (Dz 466)

467.

W CZASIE REKOLEKCJI ŚW. FAUSTYNA OBCOWAŁA Z JEZUSEM

Przez całe rekolekcje bez przestanku obcowałam z Jezusem i zżyłam się z Nim całą

mocą serca swego. (Dz 467)

468.

ŚW. FAUSTYNA OFIAROWUJE SWE ŚLUBY ZA POLSKĘ

Dzień odnowienia ślubów. W początku Mszy św. widziałam Jezusa tak jak zwykle,

Który błogosławił nam i wszedł do Tabernakulum. Wtem ujrzałam Matkę Bożą w szacie

białej, w niebieskim płaszczu, z odkrytą głową, Która się zbliżyła od ołtarza do mnie i

dotknęła mnie swymi dłońmi i okryła swym płaszczem i rzekła mi: – Ofiaruj te śluby za

Polskę. Módl się za nia. 15/VIII. (Dz 468)

469.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SWĄ TĘSKNOTĘ ZA BOGIEM

Tego samego dnia wieczorem uczulam w duszy wielka tęsknotę za Bogiem; ni widzę

Go w tej chwili oczyma ciała, jak dawniej, ale wyczuwam Go, a nie pojmuję; to sprawia

tęsknotę i mękę nie do opisania. Konam z pragnienia, y Go posiąść, by w Nim zatonąć na

wieki. Ducha mój cała siła dąży do Niego, nie masz nic na świecie, co by mnie pocieszyć

mogło. O, miłości wiekuista, teraz rozumiem, jak w ściślej zażyłości było serce moje z Tobą,

bo cóż mnie zadowoli w niebie, albo na ziemi, oprócz ciebie, o Boże mój, w Którym utonęła

dusza moja. (Dz 469)

470.

ŚW. FAUSTYNA UWIELBIA STWÓRCĘ, DO KTÓREGO BARDZO TĘSKNI

Kiedy w jednym dniu wieczorem spojrzałam ze swej celi w niebo i ujrzałam śliczny

firmament zasiany gwiazdami i księżyc, wtem wstąpił w duszę moją ogień miłości i niepojęty

ku Stwórcy mojemu, a nie umiejąc znieść tęsknoty, która wzrosła w duszy mojej ku Niemu,

padłam na twarz korząc się w prochu. Uwielbiałam Go za wszystkie twory Jego, a kiedy serce

moje znieść nie mogło tego, co się w nim działo, zapłakałam głośno. Wtem dotknął mnie

Anioł Stróż i rzekł mi te słowa: – Pan mi każe ci powiedzieć, abyś się podniosła z ziemi. – co

natychmiast uczyniłam, ale w duszy nie zostałam pocieszona. Tęsknota za Bogiem jeszcze

więcej mnie ogarnęła. (Dz 470)

471.

JEDEN Z SIEDMIU DUCHÓW STOJĄCYCH PRZED TRONEM BOGA, ZOSTAŁ POSŁANY, BY TOWARZYSZYĆ ŚW. FAUSTYNIE

W jednym dniu, kiedy byłam na adoracji, a duch mój jakby w konaniu za nim i łez

powstrzymać nie mogłam, wtem ujrzałam jednego ducha, który był piękności wielkiej, który

mi rzekł te słowa: – Nie płacz – mówi Pan -. – Po chwili zapytałam: – ktoś ty jest, a on mi

odpowiedział: jestem jednym z siedmiu duchów, którzy stoją dniem i nocą przed tronem

Bożym i wielbią Go bez przestanku. Jednak duch ten nie ukoił mojej tęsknoty, ale pobudził

mnie do jeszcze większej tęsknoty za Bogiem. Duch ten jest bardzo piękny, a piękność jego

jest ze ścisłego złączenia z Bogiem. Ten duch nie opuszcza mnie ani na chwile, wszędzie mi

towarzyszy. (Dz 471)

472.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE ISTOTĘ TRÓJCY ŚWIĘTEJ

Na drugi dzień w czasie Msz św. przed podniesieniem, duch ten zaczął śpiewać te

słowa: Święty, Święty, Święty – głos jego jakoby głosów tysięcy, nie podobna tego opisać.

Wtem duch mój został zjednoczony z Bogiem, e jednej chwili ujrzałam wielkość i świętość

Boga niepojętą, a zarazem poznałam nicość jaką jestem sama z siebie. Poznałam wyraźniej

niżeli indziej Trzy Boskie Osoby: – Ojca, syna i Ducha Świętego. Jednak istność ich jest jedna

i równość i Majestat. Dusza moja obcuje z Tymi Trzema, lecz słowami nie umiem tego

wyrazić, ale dusza rozumie to dobrze. Ktokolwiek jest złączony z Jedną z tych Trzech Osób,

prze to samo jest złączony z całą Trójca Święta, ponieważ Ich Jedność jest nierozdzielna. To

widzenie czyli poznanie zalało dusze moją szczęściem niepojętym, dlatego, że Bóg jest tak

wielkim. Nie widziałam tu tego, co napisała oczami, jako dawniej, ale czysto wewnętrznie, w

sposób czysto duchowy i niezależnie od zmysłów. Trwało to do końca Mszy św.

Teraz zdarza mi się to często i nie tylko w kaplicy, ale i przy pracy i w czasie, jak się

najmniej tego spodziewam.(Dz 472)

473.

ROZMOWA ŚW. FAUSTYNY Z ARCYBISKUPEM WILNA KS. ROMUALDEM JAŁBRZYKOWSKIM

Kiedy wyjechał nasz spowiednik, ja w tym czasie spowiadałam się u Arcypasterza.

Kiedy mu odsłoniłam swą duszę, otrzymałam taką odpowiedź: – Córko moja, uzbrój się

wielka cierpliwość, jeżeli te rzeczy od Boga są, to czy wcześniej, czy później dojdą do skutku

i proszę być najzupełniej spokojna, ja cię córko moja dobrze w tych rzeczach rozumiem, a

teraz co się tyczy opuszczenia Zgromadzenia i myśli o innym, tego nawet proszę nie

przypuszczać do myśli, , bo inaczej byłoby to pokusą ciężą wewnętrzną. Po skończonej

spowiedzi rzekłam do Pana Jezusa: – czemuż mi każesz pełnić te rzeczy, a nie dajesz

możności ich wypełnić? Wtem ujrzałam Pana Jezusa po Komunii św. w tej samej kapliczce,

gdzie się spowiadałam, w takiej postaci, jak jest namalowany w tym obrazie, powiedział mi

Pan: – Nie smuć się, dam my zrozumieć rzeczy te, które żądam od ciebie. –Kiedy

wychodziłyśmy Arcypasterz był bardzo zajęty, ale kazał się wrócić i chwilę zaczekać. Kiedy

weszliśmy z powrotem do kapliczki, usłyszałam w duszy te słowa: – Powiedz to, cos

widziała w tej kaplicy. – W tej chwili wszedł Arcypasterz i zapytał, czy nie mamy mu co do

powiedzenia; jednak chociaż miałam nakaz powiedzieć, nie mogłam, dlatego, ze byłam w

towarzystwie jednej z sióstr.

Jeszcze jedno słowo ze spowiedzi św. – wypraszać miłosierdzie dla świata – jest

wielka i piękna myśl, niech Siostra się modli wiele o miłosierdzie dla grzeszników, ale czynić

to w klasztorze własnym. (Dz 473)

474-475.

ŚW. FAUSTYNA WSTRZYMUJE GNIEW BOŻY, KTÓRY MIAŁ WYLAĆ ANIOŁ NA PEWNE MIEJSCE

Na drugi dzień w piątek 13/IX – [35]

Wieczorem, kiedy byłam w swojej celi, ujrzałam Anioła, wykonawcę gniewu Bożego.

Był w szacie jasnej z promiennym obliczem, obłok pod jego stopami, z obłoku wychodziły

pioruny i błyskawice do rąk jego, a z ręki jego wychodziły i dopiero dotykały ziemi. Kiedy

ujrzałam ten znak gniewu Bożego, który miał dotknąć ziemie, a szczególnie pewne miejsce,

którego wymienić nie mogę dla słusznych przyczyn, zaczęłam prosić Anioła, aby się

wstrzymał chwil kilka, a świat będzie czynił pokutę. Jednak niczym prośba moja była wobec

gniewu Bożego. W tej chwili ujrzałam Trójcę Przenajświętszą. Wielkość Majestatu Jego

przeniknęła mnie do głębi i nie śmiałam powtórzyć błagania mojego. W tej samej chwili

uczułam w duszy swojej moc łaski Jezusa, która mieszka w duszy mojej; kiedy mi przyszła

świadomość tej łaski, w tej samej chwili zostałam porwana przed Stolice Bożą. O, jak wielki

jest Pan i Bóg nasz i niepojęta jest świętość Jego. Nie będę się kusić opisywać tej wielkości,

bo niedługo ujrzymy Go wszyscy jakim jest. Zaczęłam błagać Boga za światem słowami

wewnętrznie słyszanymi.

Kiedy się tak modliłam, ujrzałam bezsilność Anioła i nie mógł wypełnić sprawiedliwej

kary, która się słusznie należała za grzechy. Z taką mocą wewnętrzną jeszcze się nigdy nie

modliłam. Słowa, którymi błagałam Boga są następujące: Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci

Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa

Chrystusa za grzechy nasze i świata całego; dla Jego bolesnej Męki miej Miłosierdzie dla

nas. (Dz 474-475)

476.

PAN JEZUS DYKTUJE ŚW. FAUSTYNIE KORONKĘ DO MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

Na drugi dzień rano, kiedy weszłam do naszej kaplicy, usłyszałam te słowa

wewnętrznie: – Ile razy wejdziesz do kaplicy – odmów zaraz te modlitwę, której cię

nauczyłem wczoraj. Kiedy odmawiałam te modlitwę, usłyszałam w duszy te słowa:

Modlitwa ta jest na uśmierzenie gniewu Mojego, odmawiać ja będziesz przez dziewięć

dni na zwykłej cząstce różańca w sposób następujący: najpierw odmówisz jedno Ojcze

nasz i Zdrowaś Maryjo i Wierzę w Boga, następnie na paciorkach Ojcze nasz mówić

będziesz następujące słowa: Ojcze Przedwieczny, ofiaruje ci Ciało i Krew, Duszę i

Bóstwo Najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa na przebłaganie

za grzechy nasze i świata całego; na paciorkach Zdrowaś Maryjo, będziesz odmawiać

następujące słowa: dla Jego bolesnej Męki miej miłosierdzie dla nas i świata całego. Na

zakończenie odmówisz trzykrotnie te słowa: Święty Boże, Święty Mocny, Święty

Nieśmiertelny – zmiłuj się nad nami i nad całym światem. (Dz 476)

477.

ŚW. FAUSTYNA PRZYPOMINA ZNACZENIE MILCZENIA W ŻYCIU DUCHOWYM

Milczenie jest mieczem w walce duchowej; nie dojdzie do świętości nigdy dusza

gadatliwa. Ten miecz milczenia obetnie wszystko, co by się przyczepić do duszy chciało.

Jesteśmy wrażliwi na mowę i zaraz wrażliwi chcemy odpowiadać, a nie zważamy na to, czy

jest w tym wola Boża, żebyśmy mówili. Dusza milcząca jest silna, wszystkie przeciwności

nie zaszkodzą jej, jeżeli wytrwa w milczeniu. Dusza milcząca jest zdolna do najgłębszego

zjednoczenia się z Bogiem, ona żyje prawie zawsze pod natchnieniem Ducha Świętego. Bóg

w duszy milczącej działa bez przeszkody. (Dz 477)

478.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE JEJ MIŁOŚĆ UTONĘŁA NA WIEKI W PANU JEZUSIE

O Jezu mój, Ty wiesz, Ty jeden dobrze wiesz, że serce moje nie zna innej miłości

prócz Ciebie. Cała moja miłość dziewicza w Tobie, o Jezu, utonęła na wieki. Czuję to dobrze,

jak Twoja Boska Krew krąży w sercu moim, nie ma w tym żadnej wątpliwości, że z tą Krwią

Twoja Przenajświętszą weszła w serce moje miłość Twoja najczystsza. Czuje, że mieszkasz

we mnie z Ojcem i Duchem Świętym, a raczej czuje, ze ja żyje w Tobie. O Boże niepojęty.

Czuje, ze się rozpływam w Tobie, jako jedna kropla w oceanie. Czuje, ze jesteś na zewnątrz i

we wnętrznościach moich, czuje, że jesteś we wszystkim co mnie otacza, we wszystkim co

mnie spotyka. O Boże mój, poznałam Cię wewnątrz serca swego i ukochałam Cię ponad

wszystko, cokolwiek istnieje na ziemi czy w niebie. Serca nasze rozumieją się wzajemnie, a

nikt z ludzi tego nie pojmie. (Dz 478)

479.

RELACJA ŚW. FAUSTYNY ZE SPOWIEDZI U KS. ARCYBISKUPA

Spowiedź druga u Arcypasterza: – Wiedz o tym córko moja, że jeżeli to jest wola

Bożą, to czy wcześniej czy później spełni się, bo wola Boża spełniona być musi. Kochaj Boga

w sercu swoim, miej …[myśl urwana] (Dz 479)

480.

BÓG SAM PRZENIKA DUSZĘ WYBRANĄ, BEZ JEJ STARAŃ

29.[IX]. Uroczystość św. Michała Archanioła. Zostałam wewnętrznie złączona z

Bogiem. Jego obecność przenika mnie do głębi i napełnia spokojem, radością i zdumieniem.

Po takich chwilach modlitwy jestem napełniona siłą, dziwną odwagą do cierpień i walki, nic

mnie nie przeraża, chociażby świat cały był przeciw mnie; wszystkie przeciwności dotykają

się powierzchni, ale do głębi wstępu nie maja, bo tam mieszka Bóg, Który mnie umacnia,

Który mnie napełnia. U Jego podnóżka rozbijają się wszystkie zasadzki nieprzyjacielskie.

Bóg utrzymuje mnie mocą Swoją w tych chwilach zjednoczenia; moc Jego udziela mi się i

czyni mnie zdolna do kochania Go. Nigdy dusza o własnych wysiłkach nie dochodzi do tego.

Z początku tej łaski wewnętrznej lęk mnie napełniał i zaczęłam się kierować, czyli oddawać

bojaźni, ale w krótkim czasie dal mi Pan poznać, jak bardzo Mu się to nie podoba. Ale i to

sprawił Sam, uspokojenie moje. (Dz 480)

481.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE SWOJE UCZUCIA WZGLĘDEM KOŚCIOŁA ŚWIĘTEGO

Prawie każda uroczystość w Kościele św. daje mi głębsze poznanie Boga i laskę

szczególną, dlatego do każdej uroczystości przygotowuję się i ściśle łączę się z duchem

Kościoła. Co za radość być wiernym dzieckiem Kościoła. O, jak bardzo kocham Kościół św. i

wszystkich w nim żyjących; patrzę na nich jako na żywe członki Chrystusa, który jest głową

ich. Zapalam się miłością z miłującymi, cierpię z cierpiącymi, ból mnie trawi patrząc na

oziębłych i niewdzięcznych; wtenczas staram się o taka miłość ku Bogu, aby Mu

wynagrodzić za tych, którzy Go nie miłują, którzy karmią swego Zbawiciela czarna

niewdzięcznością. (Dz 481)

482.

POSŁANNICTWEM ŚW. FAUSTYNY W KOŚCIELE JEST WYPRASZAĆ ŚWIATU MIŁOSIERDZIE BOŻE

O Boże mój, jestem świadoma posłannictwa swego w Kościele św. Ustawicznym

wysiłkiem moim jest wypraszać miłosierdzie dla świata. Ściśle łączę się z Jezusem i staje

jako ofiara przebłagalna za świat, Bóg mi nie odmówi niczego, kiedy Go błagam głosem Syna

Jego. Moja ofiara jest niczym sama z siebie, ale kiedy ją łączę z ofiarą Jezusa Chrystusa, to

staje się wszechmocna i ma moc przebłagania gniewu Bożego. Bóg miłuje nas w Synu

Swoim, bolesna Męka Syna Bożego jest ustawicznym łagodzeniem gniewu Boga. (Dz 482)

483.

PRAGNIENIEM ŚW. FAUSTYNY JEST, BY DUSZE POZNAŁY MIŁOŚĆ BOGA

O Boże, jak bardzo pragnę, aby Cię poznały dusze, żeś je stworzył z miłości nie

pojętej; o Stwórco mój i Panie, czuje, że uchylę zasłony nieba, aby o dobroci Twojej nie

wątpiła ziemia. (483)

483.

ŚW. FAUSTYNA WIE, ŻE Z WOLI PANA JEZUSA JEST OFIARĄ PRZEBLAGALNĄ ZA GRZECHY ŚWIATA

Uczyń mnie, Jezu, miła i czyta ofiarą przed Obliczem Ojca Swego. Jezu, mnie nędzną,

grzeszną przeistocz w Siebie, bo Ty wszystko możesz i oddaj mnie Ojcu swemu

Przedwiecznemu. Pragnę się stać hostia ofiarna przed Tobą, a przed ludźmi zwykłym

opłatkiem; pragnę, aby woń mojej ofiary była znam tylko Tobie. O Boże wiekuisty, pali się

we mnie ogień nieugaszony błagania Ciebie o miłosierdzie; wyczuwam i rozumiem, że to jest

moje zadanie tu i wieczności. Tyś Sam kazał mi mówić o tym wielkim miłosierdziu i dobroci

Twojej. (Dz 483)

484.

CZYSTA INTENCJA JEST WARUNKIEM PODOBANIA SIĘ BOGU NASZYCH CZYNÓW

Zrozumiałam w pewnej chwili, jak bardzo nie podoba się Bogu czyn chociaż był

najchwalebniejszy, ale nie mający pieczęci czystej intencji; takie czyny pobudzają Boga

raczej do kary, a nie do nagrody. Oby w naszym życiu było ich jak najmniej, owszem, w

życiu zakonnym nie powinno by ich być wcale. (Dz 484)

485.

ŚW. FAUSTYNA PRZYJMUJE Z RĄK BOGA WSZELKIE DOŚWIADCZENIA, BY SPEŁNIĆ ROLĘ HOSTII OFIARNEJ

Z jednakowym usposobieniem przyjmuję radość, czy cierpienie, pochwałę, czy

upokorzenie, pamiętam o tym, że jedno i drugie przemijające jest, cóż mnie obchodzi to, co o

mnie mówią. Już dawno zrezygnowałam z tego wszystkiego, co dotyczyło mojej osoby. Imię

moje jest hostia – czyli ofiara, ale nie w słowie, ale w czynie – wyniszczeniu samej siebie, w

upodobnieniu się do Ciebie na krzyżu, o dobry Jezu i Mistrzu mój. (Dz 485)

486.

ŚW. FAUSTYNA PO PRZYJĘCIU KOMUNII ŚW. CAŁY DZIEŃ TRWA W ZJEDNOCZENIU Z PANEM JEZUSEM

Jezu, kiedy przychodzisz do mnie w Komunii św. Ty, któryś raczył zamieszkać z

Ojcem i Duchem św. w małym niebie serca mojego, staram się przez dzień cały Ci

towarzyszyć, nie pozostawiam Cię Samego ani na chwile, chociaż jestem w towarzystwie

ludzi, czy razem z wychowankami, serce moje jest zawsze złączone z Nim. Kiedy zasypiam,

ofiaruję Mu każde uderzenie serca swego, kiedy się przebudzę – podążam się w Nim bez

słowa mówienia. Kiedy się przebudzę, chwilę wielbię Trójcę Świętą i dziękuję, że raczył mi

darować jeszcze jeden dzień, że jeszcze raz się powtórzy we mnie tajemnica Wcielenia Syna

Twojego, że jeszcze raz w oczach moich powtórzy się bolesna Męka Twoja, wtenczas staram

się ułatwić Jezusowi, aby przeszedł przeze mnie do dusz innych. Z Jezusem idę wszędzie,

obecność Jego towarzyszy mi wszędzie. (Dz 486)

487.

ŚW. FAUSTYNA CIERPIĄC – MILCZY

W cierpieniach duszy czy ciała staram się milczeć, bo wtenczas duch mój nabiera

mocy, która płynie z Męki Jezusa. Stale mam przed oczyma Jego Bolesne Oblicze

znieważone i zeszpecone, Jego Boskie Serce przebite grzechami naszymi, a szczególnie

niewdzięcznością dusz wybranych. (Dz 487)

488.

PAN JEZUS UPRZEDZA ŚW. FAUSTYNĘ PRZED ZBLIŻAJĄCYM SIĘ CIERPIENIEM

Dwukrotne upomnienie, abym się przygotowała na cierpienia, które mnie czekają w

Warszawie; pierwsze upomnienie było wewnętrzne przez słyszany głos, drugie było w czasie

Mszy św. przed Podniesieniem ujrzałam Pana Jezusa ukrzyżowanego, Który mi rzekł:

przygotuj się na cierpienie. Podziękowałam Panu za tę łaskę uprzedzającą i rzekłam do

Pana, że zapewne nie będę więcej cierpieć od Ciebie, mój Zbawicielu. Jednak przejęłam się

tym i umacniałam się przez modlitwę i drobne cierpienie, abym mogła znieść, gdy przyjdą

większe. (Dz 488)

19/X.35

Wyjazd z Wilna do Krakowa na rekolekcje ośmiodniowe.

489.

PAN JEZUS USPOKAJA ŚW. FAUSTYNĘ OGARNIĘTĄ PRZEZ WĄTPLIWOŚCI

W piątek wieczorem, w czasie różańca, kiedy myślałam o jutrzejszej podróży i o

ważności sprawy, którą miałam przedstawić Ojcu Andraszowi, lek mnie ogarną, widząc jasno

nędzę i nieudolność swoja, a wielkość dzieła Bożego. Zmiażdżona tym cierpieniem,

zdawałam się na wolę Bożą. W tej chwili ujrzałam Jezusa przy moim klęczniku w szacie

jasnej i powiedział mi te słowa: – czemu się lękasz pełnić wolę Moją? Czyż ci nie

dopomogę, jako dotychczas? – Powtarzaj każde żądanie Moje przed tymi, którzy Mnie

na ziemi zastępują, a czyń tylko to, co ci każą. W tej chwili jakaś siła wstąpiła w duszę

moją. (Dz 489)

490.

ANIOŁ STRÓŻ TOWARZYSZY ŚW. FAUSTYNIE W DRODZE DO KRAKOWA

Na drugi dzień rano ujrzałam Anioła Stróża, który mi towarzyszył w podróży do

Warszawy. Kiedy weszłyśmy do furty – znikł. Kiedy przechodziłyśmy koło małej kapliczki,

aby się przywitać z przełożonymi, w jednej chwili ogarnęła mnie obecność Boga i napełnił

mnie Pan Swoim ogniem miłości. W takich chwilach zawsze poznaje lepiej wielkość Jego

Majestatu.

Kiedy wsiadłyśmy do pociągu w Warszawie do Krakowa, znowuż ujrzałam swego

Anioła Stróża obok siebie, który się modlił kontemplując Boga, a myśl moja szła za nim, a

kiedy weszłyśmy do furty klasztornej – znikł. (Dz 490)

491.

ŚW. FAUSTYNĘ OGARNIA MAJESTAT BOŻY

Kiedy weszłam do kaplicy, znowuż ogarnął mnie Majestat Boży, czułam się cała

pogrążona w Bogu, cała w Nim zanurzona i przeniknięta, widząc, jak bardzo Ojciec Niebieski

miłuje nas. O, jak wielkie szczęście napełnia dusze moja z poznania Boga, życia Bożego.

Pragnę się tym szczęściem podzielić ze wszystkimi ludźmi, nie mogę zamkną tego szczęścia

we własnym tylko sercu, bo płomienie jego palą mnie i rozsadzają mi piersi i wnętrzności

moje. Pragnę przechodzić świat cały i mówić duszom o wielkim miłosierdziu Boga, kapłani,

dopomóżcie mi w tym, używajcie najsilniejszych wyrazów o Jego miłosierdziu, bo wszystko

jest bardzo słabym wyrazem, jakim jest miłosiernym. (Dz 491)

+ J.M.J. Kraków 20/X.35

Rekolekcje ośmiodniowe

492.

ŚW. FAUSTYNA WYRAŻA GOTOWOŚĆ SPEŁNIENIA WOLI BOŻEJ

Boże wiekuisty, dobroci sama, w miłosierdziu niepojęty przez żaden umysł ludzki, ani

anielski, wspomóż mnie dziecię słabe, bym mogła spełnić wole Twoja świętą, jako mi ją

dajesz poznać. Niczego nie pragnę, jak tylko spełnienia Boskich życzeń; oto masz Panie

duszę i ciało moje, umysł i wolę moją, serce i wszystka miłość moją i rządź mną według

odwiecznych planów Swoich. (Dz 492)

493.

ŚW. FAUSTYNA UFA, ŻE SPEŁNI WOLĘ BOŻĄ Z POMOCĄ PANA BOGA

Po Komunii św. dusza moja znowuż została zalana miłością Bożą. Cieszę się Jego

wielkością, tu widzę wyraźnie wolę Jego, którą mam spełnić, a zarazem widzę słabość i nędzę

swoja, widzę, jak nic uczynić nie mogę bez Jego pomocy. (Dz 493)

W drugim dniu rekolekcji

494.

PAN JEZUS DOMAGA SIĘ OD ŚW. FAUSTYNY CAŁKOWITEJ SZCZEROŚCI WOBEC KIEROWNIKA DUCHOWEGO

Kiedy miałam pójść do Ojca Andrasza do rozmownicy, doznałam leku z tego powodu,

że przecież tajemnica może być tylko w konfesjonale; była to bezpodstawna obawa. Matka

Przełożona jednym słowem mnie uspokoiła. Ale kiedy weszłam do kaplicy, usłyszałam te

słowa: – Pragnę, żebyś była wobec zastępcy Mego tak szczera i prosta, jak dziecko, i tak,

jako jesteś względem Mnie, inaczej opuszczę cię i nie będę obcował z tobą. (Dz 494)

494a.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE OTRZYMAŁA ŁASKĘ CAŁKOWITEJ UFNOŚCI WOBEC SPOWIEDNIKA

Naprawdę, że udzielił mi Bóg tej wielkiej łaski całkowitego zaufania, a po skończonej

rozmowie Bóg udzielił mi łaski głębokiego spokoju i światła co do tych rzeczy. (Dz 494)

495.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA O UMOCNIENIE WOLI

Jezu, światłości wiekuista, oświeć rozum mój, wzmocnij wole moja i zapal serce moje,

bądź ze mną jakoś przyobiecał, bo bez Ciebie niczym jestem. Ty wiesz, Jezu mój, jak słaba

jestem, – przecież Jezu, ja nie potrzebuje Ci o tym mówić, bo Ty sam najlepiej wiesz, jak

nędzną jestem. W Tobie moja cała siła. (Dz 495)

Dzień spowiedzi

496.

ŚW. FAUSTYNA OPISUJE STAN DUCHA WYWOŁANY WĄTPLIWOŚCIAMI DOTYCZĄCYMI OPUSZCZENIA ZAKONU I WSTĄPIENIA DO INNEGO

Od samego rana zaczęłam doznawać walki wewnętrznej tak silnej, że jeszcze nie

doznawałam takiej. Zupełne opuszczenie od Boga, odczuwałam całą słabość jaka jestem,

przytłoczyły mnie myśli: czemuż mam opuszczać ten klasztor, w którym jestem lubiana przez

Siostry i Przełożonych, życie tak spokojne, związana ślubami wieczystymi, obowiązki

spełniam z łatwością, czemu mam słuchać głosu sumienia, czemu iść wiernie za

natchnieniem, kto wie od kogo pochodzi, czy nie lepiej iść tak jak wszystkie Siostry. Może

się da zagłuszyć słowa Pańskie, nie zważając na nie, może Bóg nie będzie żądał z nich

rachunku w dzień sadu. Dokąd mnie zaprowadzi ten głos wewnętrzny? Jeżeli pójdę za nim,

jak straszne mnie czekają trudy, cierpienia i przeciwności, lękam się przyszłości, a konam w

teraźniejszości. Cierpienie to trwało przez cały dzień z równym natężeniem. Kiedy się

zbliżyłam do spowiedzi św. wieczorem, pomimo, ze byłam przygotowana przedtem, jednak

nie mogłam się spowiadać zupełnie, otrzymałam rozgrzeszenie, odeszła nie wiedząc, co się ze

mną dzieje. Kiedy położyłam się na spoczynek, cierpienie to spotęgowało się do najwyższego

stopnia, a raczej zamieniło się w ogień, który przenikał wszystkie władze duszy, jak

błyskawica, aż do szpiku koci, do najtajniejszej komórki serca. W tym cierpieniu na nic się

zdobyć mogła: niech się stanie wola Twoja, Panie, a chwilami i tego nawet pomyśleć nie

mogłam; naprawdę, lek mnie ścisnął śmiertelny, a ogień piekielny dotykał się mnie. Nad

ranem cisza zapanowała i cierpienia znikły w oka mgnieniu, ale czułam tak straszne

wyczerpanie, ze nawet żadnego poruszenia uczynić nie mogłam; powoli przyszły mi siły

podczas rozmowy z Matką Przełożoną, jednak Bóg tylko wie, jak się czułam przez dzien.

cały. (Dz 496)

497.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE JEST MĘCZENNICĄ NATCHNIEŃ BOŻYCH

O Prawdo Wiekuista, Słowo Wcielone, Któryś najwierniej pełnił wolę Ojca Swego,

oto dziś staję się męczennicą natchnień Twoich, ponieważ wykonać ich nie mogę, bo nie

mam własnej woli, pomimo, że poznaje jasno, wole Twoja św. wewnętrznie, jednak poddaje

się we wszystkim woli Przełożonych i spowiednika, o tyle ją spełnię, o ile mi ja spełnić

pozwolisz przez zastępcę Swego. O mój Jezu, trudno, ale przedkładam glos Kościoła ponad

głos, którym przemawiasz do mnie. (Dz 497)

Po Komunii świętej.

498.

PAN JEZUS WYJAŚNIA ŚW. FAUTYNIE, DLACZEGO DAŁ POZNAĆ SPOWIEDNIKOWI JEJ SŁABOŚĆ

Ujrzałam Jezusa jak zwykle, Który mi rzekł te słowa: – oprzyj głowę swoja o ramię

Moje i odpocznij i zaczerpnij siły. Ja jestem zawsze z tobą. Powiedz przyjacielowi serca

Mojego, powiedz, że tak słabych stworzeń używam na przeprowadzenie dziel Swoich. –

Później duch mój został umocniony dziwna nocą. – Powiedz, że dałem mu poznać słabość

twoja w spowiedzi, czym jesteś sama z siebie. (Dz 498)

499.

KAŻDA WALKA DUCHOWA PRZYNOSI ŚW. FAUSTYNIE BŁOGOSŁAWIONE OWOCE

Każda walka mężnie zniesiona przynosi mi radość i pokój, światło i doświadczenie,

odwagę na przyszłość, cześć i chwale Bogu, a mnie ostatecznie nagrodę. (Dz 499)

500.

SPEŁNIAJĄC WOLĘ PANA JEZUSA, ŚW. FAUSTYNA ODDAJE MU NAJWIĘKSZĄ CHWAŁĘ

Dziś święto Chrystusa Króla

W czasie Mszy św. modliłam się gorąco, by Jezus był Królem wszystkich serc, aby

łaska Boża błyszczała w każdej duszy. Wtem ujrzałam Jezusa, jako jest namalowany w tym

obrazie i rzekł mi te słowa: – córko Moja, największą Mi oddajesz chwałę, spełniając

wiernie życzenia Moje. (Dz 500)

501.

PAN JEZUS JEST JEDYNYM OBLUBIEŃCEM ŚW. FAUSTYNY

O, jak wielka jest piękność Twoja, Jezu, Oblubieńcze mój. Żywy Kwiecie ożywczy, w

którym kryje się rosa ożywcza dla duszy spragnionej. W Tobie utonęła dusza moja, Tyś jeden

jest przedmiotem moich dążeń i pragnień, złącz mnie jak najściślej ze Sobą i Ojcem i Duchem

Świętym, niech w Tobie żyje i umieram. (Dz 501)

502.

MIŁOŚĆ PRZYDAJE WAŻNOŚCI NASZYM CZYNOM

Miłość ma tylko znaczenie, ona podnosi najdrobniejsze czyny nasze w

nieskończoność. (Dz 502)

503.

ŚW. FAUSTYNA SWE ŻYCIE ZAWDZIĘCZA PANU JEZUSOWI

Jezu mój, naprawdę, ja bym nie umiała żyć bez Ciebie, duch mój spoił się z Twoim.

Nikt tego dobrze nie zrozumie, trzeba wpierw Torą żyć, aby Cię w innych poznać. (Dz 503)

Kraków 25/X.35 r.

504.

POSTANOWIENIA Z REKOLEKCJI:

Nic nie czynić bez pozwolenia spowiednika i zgody przełożonych; we wszystkim, a

szczególnie w tych natchnieniach i żądaniach Pańskich.

Wszystkie wolne chwile przepędzę z Boskim Gościem we wnętrzu swoim, uważać

będę na cisze wewnętrzną i zewnętrzną, aby Jezus odpoczął w sercu moim.

Najmilsze odpocznienie moje w usługach i usłużności dla Sióstr. Zapominać o sobie, a

myśleć o tym, ażeby siostrom robić przyjemność.

Nie będę się tłumaczyć ani uniewinniać na żadną zrobią mi uwagę, pozwolę, aby mnie

sadzono, jak się komu podoba.

Jednego mam tylko Przewodnika, przed którym się zwierzam ze wszystkiego, a Nim

jest Jezus – Eucharystia, a zastępstwie Jego – spowiednik.

We wszystkich cierpieniach duszy czy ciała, ciemnościach czy oczyszczeniach, będę

milczeć, jak gołąb, nie skarżąc się.

Wyniszczać się będę na każdą chwile, jako ofiara do Jego stóp, by wypraszać

miłosierdzie dla biednych dusz. (Dz 504)

505.

NICOŚĆ ŚW. FAUSTYNY TONIE W MIŁOSIERDZIU BOŻYM

Cała nicość moja tonie w morzu miłosierdzia Twego; z ufnością dziecka rzucam się w

objęcia Twoje, Ojcze miłosierdzia, by Ci wynagrodzić za niedowierzanie tyle dusz, które

lękają się Tobie zaufać. O, jak mała liczba dusz prawdziwie Cię zna. O, jak gorąco pragnę,

aby święto miłosierdzia było znane duszom. Koroną dzieł Twoich jest miłosierdzie, wszystko

zaopatrujesz z uczuciem najczulszej matki. (Dz 505)

+ J.M.J. Kraków 27/X.1935

506.

RADY DUCHOWNE SPOWIEDNIKA

Ojciec Andrasz

Nic nie czynić bez zgody przełożonych. Nad sprawa tą trzeba się dobrze

zastanawiać i dużo się modlić. Trzeba być bardzo w tych rzeczach ostrożnym,

ponieważ Siostra tu ma wole Bożą pewna i wyraźną, bo jest złączona z tym zakonem

ślubami i to wieczystymi, a wiec wątpliwości być nie powinno, a to co Siostra ma

wewnątrz, to jest dopiero błyskami tworzenia czegoś. Bóg może uczynić jakieś

przesunięcie, ale takie rzeczy są bardzo rzadkie. Dopokąd Siostra nie otrzyma

wyraźnego poznania, to się nie śpieszyć. Dzieła Boże powoli idą, jeżeli z Boga są, to

poznasz je wyraźnie, a jeżeli nie, to się rozwieją, a ty słuchając nie zbłądzisz. Ale

szczerze o wszystkim mówić spowiednikowi i ślepo go słuchać. Teraz Siostrze nic nie

pozostaje, jak zgodzić się na cierpienie, aż do czasu wyjaśnienia, czyli rozwiązania

tych spraw. Siostra w dobrym jest usposobieniu co do tych rzeczy i nadal proszę być

taka pełna prostoty i ducha posłuszeństwa – to dobry znak. Kiedy Siostra nadal będzie

w takim usposobieniu, Bóg nie dopuści Siostrze zbłądzić; ale o ile możności trzymać

się od tych rzeczy z daleka, a jeżeli się pomimo to zdarzają, to przyj mową je ze

spokojem, nie lękać się niczego. Jesteś w dobrych rękach, tak dobrego Boga. W tym

wszystkim coś mi powiedziała, ja nie widzę jakiegoś złudzenia, albo sprzeczności z

wiarą, są to rzeczy same z siebie dobre i nawet dobrze by było, żeby była grupa dusz,

które by Boga prosiły za świat, bo modlitwy wszyscy potrzebujemy. Dobrego

kierownika masz i proszę się trzymać i być spokojną; proszę być wierna woli Bożej i

pełnić ja. Co do zajęć, proszę pełnić to co każą, jak każą, i chciałby to było najwięcej

upokarzające i żmudne. Obieraj zawsze ostatnie miejsce, a wtenczas sami ci powiedzą:

posiąść się wyżej. W duchu i całym zachowaniu masz się uważać za ostatnią z całego

domu i z całego Zgromadzenia. We wszystkim i zawsze jak największa wierność

Bogu. (Dz 506)

507.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE JEST ŚCIGANA PRZEZ ŁASKĘ PANA

Pragnę, o Jezu mój, cierpieć i płonąć ogniem miłości przez wszystkie

wydarzenia życia. Twoja jestem cala, pragnę się zaprzepaścić w Tobie, o Jezu, pragnę

się zagubić w Twej Boskiej piękności. Ścigasz mnie, o Panie, Swą miłością, jak

promień słońca przenikasz wnętrze moje i przemieniasz ciemność mej duszy w

jasność Swoją. Czuję dobrze, że żyję w Tobie, jako jedna mała iskierka, pochłonięta

przez żar niepojęty, w którym płoniesz, o Trójco Niepojęta. Nie masz większej radości

nad miłość Boga, już tu na ziemi możemy kosztować szczęścia niebian przez ścisłą

łączność z Bogiem – dziwną i nieraz dla nas niepojęta. Można mieć tę sama laskę

przez prostą wierność duszy. (Dz 507)

508.

ŚW. FAUSTYNA JEST PRZEKONANA, ŻE OD MAŁYCH CZYNÓW ZALEŻY DOBRO KOŚCIOŁA

Kiedy mnie opanowuje niechęć i monotonia co do obowiązków, wtenczas

uprzytamniam sobie, że jestem w domu Pańskim, gdzie nic nie ma małego, gdzie od

tego małego czynu mojego, a w sposób przebóstwiony wykonanego, zależy chwała

Kościoła i postęp niejednej duszy, a wiec nie masz nic małego w Zakonie. (Dz 508)

509.

ŚW. FAUSTYNA CIERPLIWOŚCIĄ W DOŚWIADCZENIACH POKONUJE PRZECIWNOŚCI

W przeciwnościach, których doświadczam, uprzytamniam sobie, że czas walki

nieukończony, uzbrajam się w cierpliwość i tym sposobem zwyciężam napastnika swego. (Dz

509)

510.

ŚW. FAUSTYNA ODKRYWA W EWANGELII NIEWYCZERPALNE BOGACTWO DOSKONAŁOŚCI CZYNÓW PANA JEZUSA

Nigdzie ciekawie nie szukam doskonałości, ale wnikam w ducha Jezusa i wpatruje się

w Jego czyny, jakie mam streszczone w Ewangelii i chociażbym tysiąc lat żyła, nie wyczerpię

tego co w niej zawarte. (Dz 510)

511.

ŚW. FAUSTYNA PAMIĘTA, ŻE INTENCJE JEJ ZACHOWAŃ BYŁY W PEŁNI ZNANE TYLKO PANU JEZUSOWI

Kiedy są nieuznawanie i potępione intencje moje, nie dziwię się temu zbytecznie,

ponieważ wiem, że przenika serce moje tylko Bóg. Prawda nie ginie, a zranione serce z

czasem się uspokoi, a duch mój się umacnia w przeciwnościach. Nie zawsze słucham, co mi

mówi serce, ale proszę Boga o światło, kiedy czuje równowagę. Wtenczas mówię więcej. (Dz

511)

512.

PAN JEZUS OPUSZCZA NIEBO, BY ŁĄCZYĆ SIĘ ZE ŚW. FAUSTYNĄ

Dzień odnowienia ślubów. – Obecność Boża zalała dusze moja. W czasie Mszy św.

ujrzałam Jezusa, Który mi powiedział te słowa: tyś Mi radością wielka, miłość i pokora

twoja sprawiają, że opuszczam trony nieba, a łączę się z tobą. Miłość wyrównuje

przepaść, jak jest miedzy wielkością Moją, a nicością twoją. (Dz 512)

513.

ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE JEST CAŁA ZANURZONA W MIŁOŚCI BOŻEJ

Miłość zalewa mi duszę, jestem zanurzona w oceanie miłości, czuje, że wpadam w

omdlenie i zatracam się zupełnie w Nim. (Dz 513)

514.

ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA, BY PRZEMIENIŁ JEJ SERCE W JEGO WŁASNE

Jezu, uczyń serce moje podobne do swego, a raczej przemień je w Serce własne, abym

umiała wyczuwać potrzeby innych serc, a szczególnie cierpiących i smutnych, niech

promienie miłosierdzia odpoczną w sercu moim. (Dz 514)

515.

ŚW. FAUSTYNA NAWIEDZAJĄC CMENTARZ ROZMAWIA ZE ZMARŁYMI O ICH SZCZĘŚCIU

Wieczorem, kiedy chodziłam po ogrodzie odmawiając różaniec, kiedy przyszłam do

cmentarza, uchyliłam drzwi i zaczęłam się modlić chwilę i zapytałam się ich wewnętrznie:

pewno jesteście bardzo szczęśliwe/ wtem usłyszałam te słowa: o tyle jesteśmy szczęśliwe, o

ile spełniłyśmy wole Bożą – a później cisza jako przedtem. Weszłam w siebie i myślałam

długo, jak ja spełniam wole Bożą i jak korzystam z czasu, którego mi Bóg użyczył. (Dz 515)

516.

ZMARŁA OSOBA PROSI ŚW. FAUSTYNĘ O MODLITWĘ

W ten sam dzień, kiedy się udałam na spoczynek, w nocy przyszła do mnie jakaś

duszyczka i uderzając w szafkę, zbudziła mnie, prosząc o modlitwę. Chciałam się zapytać kto

ona jest, jednak umartwiłam swoja ciekawość i to małe umartwienie połączyłam z modlitwą i

ofiarowałam za nią. (Dz 516)

517.

ŚW. FAUSTYNA DOWIADUJE SIĘ OD STAREJ SIOSTRY, ŻE WIEK NIE ZWALNIA OD WALKI O ŚWIĘTOŚĆ

Kiedy raz odwiedziłam jedna chorą Siostrzyczkę, a miała już osiemdziesiąt cztery lata

i odznaczała się wielu cnotami, zapytałam ja: pewno Siostra już gotowa stanąć przed Panem?

– Odpowiedziała mi: że całe życie się przygotowywała na tę ostatnią godzinę i powiedziała

mi te słowa: że wiek nie zwalnia od walki. (Dz 517)

518.

ŚW. FAUSTYNA NAWIEDZAJĄC CMENTARZ ROZMAWIA ZE ZMARŁYMI O ICH SZCZĘŚCIU ZALEŻNYM OD STOPNIA PEŁNIENIA WOLI BOŻEJ

+ Kiedy przed dniem Zadusznym poszłam na cmentarz o szarej godzinie, cmentarz był

zamknięty, jednak uchyliłam trochę drzwi i powiedziałam, że jeżeli czego żądacie duszyczki,

chętnie wam zadośćuczynię, o ile mi na to reguła pozwoli. Wtem usłyszałam te słowa: spełnij

wolę Boża – my o tyle jesteśmy szczęśliwe, o ile spełniłyśmy wolę Bożą. (Dz 518)

519.

ŚW. FAUSTYNA W CZASIE PROCESJI NA CMENTARZU W DZIEŃ ZADUSZNY WIDZI DUSZE ZMARŁYCH

Wieczorem przyszły te dusze i prosiły mnie o modlitwę, modliłam się wiele za nie.

Wieczorem, kiedy procesja wracała z cmentarza, ujrzałam całe mnóstwo dusz, które razem

szły z nami do kaplicy, były modlące się razem z nami. Modliłam się wiele, bo miałam na to

pozwolenie przełożonych. (Dz 519)

520.

SZATAN PRÓBUJE WPROWADZIĆ W BŁĄD ŚW. FAUSTYNĘ

Odwiedziła mnie znowuż jedna dusza w nocy, którą już kiedyś widziałam, jednak ta

dusza prosiła mnie o modlitwę, ale rozbiła mi wymówki takie, ze byłam kiedyś bardzo późna

i pyszna, a teraz tak się wstawiasz za innymi, a teraz jeszcze masz niektóre wady.

Odpowiedziałam, że byłam bardzo pyszna i próżna, ale się spowiadałam i pokutowałam za

swoją głupotę i ufam w dobroć Boga mojego, a jeżeli teraz upadam, to raczej pomimo wolnie,

a nigdy z rozmysłem, chociażby to w rzeczy najmniejszej. Jednak dusza ta zaczęła mi robić

wymówki, czemu nie chcę uznać jej wielkości, – jaka mi oddają wszyscy, za moje wielkie

czyny, czemuż ty jedna nie oddajesz mi chwały. Wtem ujrzałam, iż w tej postaci szatan jest i

rzekłam: Bogu samemu należy się chwała, idź precz szatanie! I w jednej chwili dusza ta

wpadła w otchłań straszliwą, niepojęta nie do opisania i rzekłam do tej nędznej duszy, że

powiem o tym całemu Kościołowi. (Dz 520)

521.

ŚW. FAUSTYNA ODWIEDZIŁA CZĘSTOCHOWĘ

W sobotę wracamy już z Krakowa do Wilna. Po drodze wstąpiłyśmy do Częstochowy.

Kiedy się modliłam przed cudownym obrazem, uczulam, że mile są [myśl urwana] (Dz 521)

 

 

 

 

 

 

Źrudło: https://www.truechristianity.info/